Είμαι ξεκάθαρα υπέρ των δημοψηφισμάτων. Όμως θεωρώ ότι οι τελευταίες εξελίξεις δεν τιμούν τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία.
Ο πρωθυπουργός όφειλε να φέρει προς δημοψήφισμα είτε προσχέδιο συμφωνίας με τους δανειστές το οποίο να πρότεινε προς έγκριση από τους πολίτες μετά την έγκριση της Βουλής, είτε αν δεν μπορούσε να καταφέρει να φτάσει σε κοινώς αποδεκτό μεταξύ κυβέρνησης, Βουλής και θεσμών προσχέδιο, τότε να φέρει ένα κυβερνητικό εναλλακτικό σχέδιο με θεμελιώδη ερωτήματα προς δημοψήφισμα: π.χ. αν δεν υπάρχει συμφωνία, οι επιλογές που μας απομένουν είναι είτε να μειώσουμε μόνοι μας το κρατικό κόστος με διάφορους τρόπους, είτε να αυξήσουμε τα κρατικά έσοδα με διάφορες μεθόδους, είτε να βγούμε από το κοινό νόμισμα με σκοπό να τυπώνουμε επιθετικά και να πληθωρίζουμε το νόμισμα. Να διάλεγε ένα συγκεκριμένο μείγμα από τις 3 κατηγορίες που ως κυβέρνηση είχε την πρόθεση να προωθήσει και η Βουλή ενέκρινε και να ζήταγε από τους πολίτες την έγκριση, εξηγώντας και την εναλλακτική οδό μιας ενδεχόμενης απόρριψης.
Δυστυχώς δεν έκανε τίποτε από τα παραπάνω και πάμε σε ένα δημοψήφισμα με απολύτως θολό περιεχόμενο. Θολό γιατί δεν υπάρχει ούτε χρόνος για πραγματική και επί της ουσίας δημόσια διαβούλευση, ούτε δημοσιευμένο επίσημο κείμενο που να περιγράφει κάποιο βάσιμο ερώτημα στο οποίο καλούνται να απαντήσουν οι πολίτες. Π.χ. προφανώς η έγκριση από τους πολίτες πρότασης που ούτε από την κυβέρνηση προτείνεται, ούτε από τους θεσμούς είναι στο «τραπέζι», ούτε η Βουλή έχει συζητήσει, ούτε έχει δημοσιευθεί πλήρως μαζί με τεκμηρίωση των επιχειρημάτων υπέρ και κατά, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί βάσιμο ερώτημα προς δημοψήφισμα. Σε κανένα κράτος στον κόσμο δεν διενεργούνται δημοψηφίσματα έτσι. Βέβαια στα υπόλοιπα δυτικά κράτη υπάρχει σεβασμός στον πολίτη, γιατί αυτός πληρώνει τη λειτουργία του κράτους. Εδώ παραμένουμε υπήκοοι και οι κυβερνώντες μας αντιμετωπίζουν ως αναγκαίο κακό.
Συμπερασματικά, ο πρωθυπουργός με την επιλογή του υπονομεύει όσο κανείς στο παρελθόν το θεσμό των δημοψηφισμάτων και της δημοκρατίας, διχάζει τους πολίτες, δημιουργεί χαοτικές συνθήκες τις οποίες ο ίδιος είχε προβλέψει όταν σχολίαζε στο πόδι ανακοίνωση για δημοψήφισμα από τον ΓΑΠ, ενώ οδηγεί σε ερμηνεία του περιεχομένου του δημοψηφίσματος κατά την απόλυτη κρίση του καθενός. Εκτιμώ ότι η κυβερνητική επιλογή εξυπηρετεί αποκλειστικά μικροκομματικούς επικοινωνιακούς σχεδιασμούς με πρόσκαιρα ενδεχόμενα οφέλη, αλλά υπερβολικά μεγάλη ζημιά για τους πολίτες και τους όποιους θεσμούς διαθέτουμε.
Θεωρώντας ότι τα παραπάνω πλέον δεν αναστρέφονται, αγωνίζομαι πλέον για ψήφο υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, ώστε να αποφύγουμε τα ακόμα χειρότερα. Κατ’ εμέ –όπως είχε πει και ο Βαρουφάκης πριν λίγες ημέρες– το πραγματικό περιεχόμενο του δημοψηφίσματος είναι αν θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση ή να αποχωρήσουμε και να χαράξουμε μια μοναχική πορεία. Στο ερώτημα αυτό η απάντησή μου είναι αταλάντευτα ΝΑΙ, καθώς η Ένωση παρά τη βραδεία εξέλιξή της και τις πολλές ατέλειές της παραμένει φάρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κοινωνικής αλληλεγγύης, σεβασμού στο περιβάλλον, τους θεσμούς και τους πολίτες, ένας φάρος σύγχρονης δημοκρατίας, με ασύγκριτη υπεροχή έναντι οποιονδήποτε άλλου διακρατικού σχηματισμού με τον οποίο θα μπορούσαμε να συμμαχήσουμε. Η εναλλακτική δε μιας μοναχικής πορεία στις παρούσες συνθήκες ενέχει όχι μόνο πολλαπλάσιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, αλλά και ανυπολόγιστους εθνικούς και πολιτειακούς κινδύνους. Δεν θεωρώ τυχαίο το ότι ο μέσος μη Ευρωπαίος πολίτης του κόσμου, αν δεν ζούσε στην πατρίδα του, θα ήθελε να ζει στην Ευρώπη. Να μείνουμε Ευρώπη, λοιπόν, γιατί Ελλάδα = Ευρώπη και Ευρώπη = Ελλάδα.
