9 χρόνια μετά τη φονική πυρκαγιά της Χίου, η Άρτεμις Καψύλη σε μια συγκλονιστική μαρτυρία ζωής

Ημέρα μνήμης και οδύνης η σημερινή για την Άρτεμις Καψύλη. Συμπληρώνονται εννέα χρόνια από τη φονική πυρκαγιά που σάρωσε το χωριό της στη Χίο, τη Σιδηρούντα, τον Αύγουστο του 2016, όταν έκανε διακοπές με την οικογένειά της στο πατρικό της σπίτι· μια φωτιά που εγκλώβισε τους κατοίκους αφήνοντας πίσω της μια νεκρή, ενώ η Άρτεμις ήταν ανάμεσα στους πιο σοβαρά εγκαυματίες. Έκτοτε ανεβαίνει έναν μακρύ και επίπονο Γολγοθά, με συνεχείς χειρουργικές επεμβάσεις, θεραπείες και καθημερινές μάχες για την αποκατάσταση.

Στη σημερινή της ανάρτηση γράφει για εκείνη την ημέρα, στέλνοντας κι ένα μήνυμα στους πληγέντες πατριώτες της από τις δύο μεγάλες φωτιές που κατέκαψαν το νησί της Χίου: «Ημέρα μνήμης και οδύνης η σημερινή, αφού τη βραδιά αυτή ζήσαμε την κόλαση της φωτιάς που πέρασε μέσα από τη Σιδηρούντα, σαρωτική και καταστροφική, καίγοντας ανθρώπους. Για μας δεν ήχησε το 112… Κι εμείς, οι υπόλοιποι, δίνουμε συνεχή αγώνα, ζούμε με τις πληγές στο σώμα και την ψυχή μας και η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ πια αυτή που ονειρευόμασταν. Όμως ζούμε, και αυτό έχει σημασία. Και αυτό το μήνυμα θέλω να δώσω στους πληγέντες πατριώτες μου, στις πρόσφατες πυρκαγιές της Χίου και αλλού στη χώρα μας. Ότι όσο οδυνηρό και δύσκολο είναι να το διαχειριστείς, να τους παρηγορεί ότι δεν υπήρξαν θύματα και όλοι βρίσκονται κοντά στους αγαπημένους τους. Και με την εργατικότητά τους, τη δύναμη και τη δημιουργικότητά τους, σύντομα θα αναστήσουν αυτόν τον τόπο και θα τον κάνουν και καλύτερο! Ελπίδα και αισιοδοξία να ξεπεράσουμε τα δύσκολα».

Η φετινή μεγάλη φωτιά στη Χίο, τον Αύγουστο στη Βολισσό, που πέρασε ξανά δίπλα από το χωριό της, ξύπνησε τις πιο σκληρές μνήμες. Στάθηκαν τυχεροί, γιατί το προηγούμενο βράδυ είχαν φύγει με την οικογένειά της από το νησί και δεν χρειάστηκε να ξαναζήσει από κοντά αυτόν τον εφιάλτη. Από το 2016 μέχρι σήμερα, η Πολιτική Προστασία έχει αλλάξει πρόσωπο: υπάρχει πλέον το 112 που τότε έλειπε, ενώ στο τιμόνι της Πυροσβεστικής βρίσκεται ο Δημήτρης Λιότσιος, ο εμπειρογνώμονας που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δίκη για το Μάτι, την οποία η Άρτεμις παρακολούθησε στενά. Ο ίδιος είχε συντάξει και το πόρισμα για τη φωτιά της Σιδηρούντας, το οποίο ανέδειξε τις τραγικές παραλείψεις της Πολιτείας και την παντελή απουσία σχεδίου εκκένωσης και στήριξης των κατοίκων.

Η Άρτεμις, εννέα χρόνια μετά, δεν στέκεται μόνο στο παρελθόν. Μέσα από τη δική της προσωπική περιπέτεια, μιλάει για την αδυναμία του ΕΣΥ να στηρίξει τους εγκαυματίες, για τις ελλείψεις στην αποκατάσταση, αλλά και για την ελπίδα που βρήκε όταν συναντήθηκε με τους εγκαυματίες από το Μάτι. Η Salvia, η πολύ σημαντική οργάνωση που ίδρυσαν η Μαρίνα Καρύδα και ο Αλέξης Ανδρονόπουλος μετά την καταστροφική φωτιά στο Μάτι, αναπλήρωσε το κενό που υπήρχε καταφέρνοτας να αλλάξουν τις συνθήκες για την αντιμετώπιση των εγκαυμάτων στην Ελλάδα, διεκδικώντας αξιοπρέπεια, φροντίδα και στήριξη. 

Σε μία από τις αμέτρητες συνεδριάσεις του δικαστηρίου στον Άρειο Πάγο μίας από τις πιο σημαντικές όσο και συγκλονιστικές δίκες που έγιναν ποτέ στη χώρα μας, τη γνώρισα κι εγώ. Όταν μιλάς με την Άρτεμις, η φωνή της έχει κάτι βαθιά καθησυχαστικό. Ακόμα και σήμερα, εννέα χρόνια μετά, δυσκολεύεσαι να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος των βασάνων και των εμποδίων που κουβαλά στην καθημερινότητά της. Την θαυμάζεις — όπως και κάθε άνθρωπο που πέρασε μέσα από την κόλαση και όχι μόνο επέζησε, αλλά κατάφερε να γίνει καλύτερος, να δείξει δύναμη ψυχής και να παραδώσει ένα μάθημα ζωής: πώς μέσα από την οδύνη χτίζεται ανθεκτικότητα· πώς, ακόμα και στα πιο δύσκολα, μαθαίνεις να στέκεσαι όρθιος με αγάπη, καλοσύνη και ευγνωμοσύνη.

Η ιστορία της, όπως μας την αφηγήθηκε – μάθημα για όλους | «Είδα τη ζωή μου να περνά μπροστά στα μάτια μου»

Συνέβη στις καλοκαιρινές μας διακοπές. Βρέθηκα μέσα στη φωτιά. Μας κράτησαν στο χωριό με τη λογική ότι επειδή ήταν παραδοσιακός ο οικισμός δεν υπήρχε φόβος. Tεράστιο λάθος. Κατεβαίνοντας τη ρεματιά, η φωτιά διασπάστηκε και περικύκλωσε το χωριό, λειτουργώντας σαν καμινάδα, το κουκούλωσε με τρομερή ταχύτητα. Επικράτησε πανικός. Oι αρχές πήραν τα αυτοκίνητα και έφυγαν, κι όσοι ήμασταν εκεί αρχίσαμε να τρέχουμε προς τη μοναδική έξοδο του χωριού. Δεν υπήρχε μέριμνα να υπάρχει ένα πυροσβεστικό όχημα, κάποιο ασθενοφόρο, τίποτα. Έτσι όπως τρέχαμε αλλόφρονες, εμφανίστηκε ξαφνικά η φωτιά και μας εγκλώβισε. Από το θερμικό κύμα πέσαμε κάτω. Τότε είπα, αυτό ήταν, τελείωσε.

Είδα τη ζωή μου να περνάει μπροστά στα μάτια μου σε κλάσματα δευτερολέπτου, είχα περάσει στην απέναντι όχθη… Είναι μια εμπειρία που δεν μπορείς να την καταλάβεις, αν δεν το ζήσεις. Ευτυχώς δεν λιποθύμησα, κάθε άλλο, ένιωσα ξαφνικά τέτοια αδρεναλίνη… Με κατέκλυσε το ένστικτο της επιβίωσης και είπα «Θεέ μου, βοήθα με, τα παιδιά μου, η οικογένειά μου». Η σκέψη αυτή μου έδωσε το κουράγιο να σηκωθώ. Έβαλα τα χέρια στο πρόσωπό μου για να το προστατεύσω και διένυσα κάποια απόσταση μέσα στη φωτιά, χωρίς καλά καλά να βλέπω, κατευθυνόμενη προς την έξοδο.

Όταν βγήκα στον κεντρικό δρόμο, όπου υπήρχαν κάποια αυτοκίνητα με ανοιχτές τις μηχανές, είχαν πάρει φωτιά τα ρούχα μου, φώναζα «βοήθεια, καίγομαι...» Ο κόσμος που ήταν εκεί σάστισε. Ένας εθελοντής της Πολιτικής Προστασίας, ο Σταμάτης Ζενιώδης, επικεφαλής της εθελοντικής ομάδας Άλφα, με βοήθησε –μόνο αυτός. Ρίξαμε νερό για να σβήσουμε τη φωτιά και με έβαλε στο αυτοκίνητό του για να με πάει στο νοσοκομείο. Στον δρόμο έβραζα...

Από το χωριό στο νοσοκομείο: Οι πρώτες χαμένες ώρες

Όταν φτάσαμε είχα τις αισθήσεις μου. Η ειδικευόμενη γιατρός μου έβγαλε τα ρούχα που είχαν κολλήσει πάνω μου, δεν ήξερε όμως τι να κάνει. Λίγο μετά έφεραν και μια γυναίκα που ήταν λίγο πιο πέρα από μένα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα της, να πέφτει κάτω και να φλέγεται, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ουρλιαχτά της, την τράβηξαν δύο εθελοντές και την έφεραν, είχε ποσοστό πάνω από 70% εγκαυμάτων στο σώμα, δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Εγώ ήμουν το δεύτερο πιο σοβαρό περιστατικό. Μας έφεραν στην Αθήνα με C130, τέσσερις εγκαυματίες, μας πήγαν στο ΚΑΤ. Το κακό είχε γίνει γύρω στις 4 τα χαράματα κι εμείς φτάσαμε το μεσημέρι της επόμενης μέρας, κι έτσι χάθηκαν 10 πολύτιμες ώρες.

Στη Χίο δεν υπήρξε σωστή αντιμετώπιση, είχα ποσοστό εγκαυματικής περιοχής 42%. Είχαν καεί τα χέρια, τα πόδια, οι γλουτοί, το πρόσωπό μου. Όταν με παρέλαβαν οι γιατροί είχα τις αισθήσεις μου αλλά δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου, ήταν πρησμένα – τα υγρά του σώματος συσσωρεύονται στις εγκαυματικές περιοχές και δημιουργούν οίδημα. Άκουσα μια φωνή να μου λέει «πρέπει να σε πιέσω για να φύγουν τα υγρά και να ανοίξουν τα μάτια σου, θα πονέσεις», κι άρχισε να τα πιέζει και να τρέχουν. Θυμάμαι να απορώ μέσα στη θολούρα μου, τι είναι όλα αυτά τα υγρά, από πού έρχονται; Κι όταν άνοιξαν τα μάτια μου είδα έναν κύριο με άσπρα μαλλιά, που ήταν ο διευθυντής της Πλαστικής Χειρουργικής, και σκέφτηκα «ο άγιος Πέτρος!» (γελάει). Το διακωμωδούμε και λίγο, γιατί αλλιώς δεν βγαίνει…

Το πρώτο 24ωρο, και εδικά οι πρώτες 8 ώρες είναι πάρα πολύ σημαντικές στη χορήγηση υγρών, χρειάζονται συγκεκριμένες ποσότητες για να μπορέσει ο οργανισμός να ανταπεξέλθει, ο γιατρός είπε ότι δεν είχα λάβει τα υγρά που έπρεπε. Μου έκαναν εξετάσεις, από τη δεύτερη μέρα μπήκα σε καταστολή και από την τρίτη μέρα ξεκίνησαν τα χειρουργεία.

Ο Γολγοθάς των χειρουργείων: «Υπάρχουν φάρμακα για να μην αισθάνεσαι αυτό τον πόνο;»

Κάποια από μοσχεύματα ήταν δικά μου, ενώ τα περισσότερα ήρθαν από το εξωτερικό. Δεν υπήρχε καθαρή περιοχή στο σώμα μου, είχα παντού εγκαύματα τρίτου βαθμού. Ακόμα και τα πέλματά μου είχαν καεί, το δέρμα ήταν σαν κάλτσα ξεχειλωμένη. Ξεκίνησε ο Γολγοθάς. Είχα παραισθήσεις. Όταν έκλεινα τα μάτια μου έβλεπα απανθρακωμένα κλαδιά και ανθρώπους. Το μετατραυματικό σοκ ήταν τρομερό. Όχι μόνο για μένα, για όλη την οικογένεια. Η μαμά μου ήρθε από Χίο με τα παιδιά. Χρειαζόμουν άνθρωπο 24 ώρες. Είχα συσπάσεις στα χέρια μου, που τινάζονταν και με τραυμάτιζαν, κι έπρεπε να με έχουν δεμένη. Επί τρεισήμισι μήνες τα μέλη της οικογένειάς μου έρχονταν με εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Οι πόνοι ήταν φρικτοί.

Έκανα τουλάχιστον 6 χειρουργεία, συνεχείς καθαρισμούς, με έβαζαν σε μία μεταλλική μπανιέρα με ζεστό νερό και πολύ μπεταντίν για μισή ώρα και έξυναν με ένα σφουγγάρι το απανθρακωμένο δέρμα για να βγει το καινούργιο – υπάρχουν φάρμακα για να μην αισθάνεσαι αυτό τον πόνο; Χρειάστηκα 15 μπουκάλες πλάσμα και αίμα –ήμουν αιμοδότρια, έδωσαν 20 άτομα– αλλά κάποια στιγμή εμφάνισα αλλεργία στο αίμα και μετά τα χειρουργεία ανέβαζα πυρετό, πάθαινα ρίγη και σπασμούς.

Μπήκα Αύγουστο και βγήκα 10 Δεκεμβρίου. Μέχρι το τέλος έπαιρνα ένα ειδικό πρωτεϊνούχο υγρό για την ανάπλαση των ιστών. Έρχονταν φυσιοθεραπευτές, άρχισα να κουνάω λίγο χέρια-πόδια, είχαμε προετοιμάσει και τα παιδιά γιατί ήμουν παραμορφωμένη στο πρόσωπο κι όλο το σώμα μου ήταν μια πληγή.

Επιστροφή στο σπίτι: Μια νέα ζωή από την αρχή

Ερχόμενη στο σπίτι, με αμαξίδιο, χρειαζόμουν πλήρη φροντίδα. Δεν μπορούσα να φάω, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, έμεινε η μητέρα μου. Ήταν πολύ δύσκολα. Ερχόταν η κουνιάδα μου και με βοηθούσε, όλη η οικογένεια. Συνεχίσαμε τις φυσιοθεραπείες στο σπίτι αλλά πηγαινοερχόμουν και στο νοσοκομείο. Μου είχαν πει να βάλω μάσκα και ελαστικά ενδύματα, γάντια, κάλτσες μέχρι τον μηρό επάνω. Δεν υπήρχαν τότε, τα παραγγείλαμε από το εξωτερικό και τα πληρώσαμε όλα από την τσέπη μας, μαζί με τις κρέμες.

Από μία άποψη ήμουν τυχερή. Είμαι αισθητικός και ήξερα τι ταιριάζει στο δέρμα μου, και ο άντρας μου είναι φαρμακοποιός. Απευθυνόμασταν στις εταιρείες για προϊόντα για εγκαύματα και δοκιμάζαμε – κάποια με πείραζαν, μου δημιουργούσαν φλεγμονή ή ευαισθησία. Έκανα φυσιοθεραπείες τρεις φορές την εβδομάδα για 6 μήνες, για να μπορέσω αρχικά να σηκωθώ, στην αρχή υποβασταζόμενη, μετά με Πι. Στη συνέχεια άρχισα να κρατιέμαι σε πάγκους και να κάνω μόνη μου βήματα. Με βοηθούσαν όλοι πάρα πολύ.

Όταν συνέβη, ο γιος μου ήταν 6η δημοτικού, η κόρη μου 3η Γυμνασίου. Το δουλέψαμε όλη η οικογένεια και με την ψυχολόγο του ΚΑΤ, διακωμωδούσαμε και κάπως την κατάσταση. Φανταστείτε την εικόνα μου στο σπίτι έτσι παραμορφωμένη, λέγαμε πως είμαι το Φάντασμα της Όπερας.

Ήταν δύσκολο σε όλα τα επίπεδα. Μετά τους 6 μήνες δεν αντέχαμε οικονομικά τις φυσιοθεραπείες στο σπίτι. Χρειαζόμουν και εργοθεραπείες για να μάθω να πιάνω το πιρούνι, το μαχαίρι, να βιδώνω και να ξεβιδώνω ένα μπουκάλι... Ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε στο ΚΑΤ, κι αυτό κράτησε δυόμισι χρόνια συνολικά.

«Μαμά, θα πάμε με το τρένο»: Η έκθεση στο βλέμμα του κόσμου

Τον πρώτο καιρό μάς πήγαινε με το αυτοκίνητο η κουνιάδα μου. Μέχρι που μια μέρα, αρκετά γρήγορα, είπα «μαμά, θα πάμε με το τρένο, για να εκτίθεμαι». Μου είχε πει η ψυχολόγος ότι αν δεν αποδεχθώ εγώ πρώτα την εικόνα μου, δεν θα με αποδεχθεί κανείς. Ξεκίνησα, λοιπόν, να μπαίνω στο τρένο με τη μαμά μου.

Έπρεπε να με κρατάει γιατί δεν μπορούσα να σηκώσω τα πόδια μου – έβρισκαν στα πεζοδρόμια κι έπεφτα γιατί τα γόνατά μου ήταν καμένα μπρος-πίσω. Έπρεπε να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια και ήταν πάρα πολύ στενάχωρο. Το έκανα όμως. Έμπαινα στο τρένο παραμορφωμένη, με γάντια, με μάσκα. Ο κόσμος σάστιζε. Τότε δεν υπήρχε η εικόνα των εγκαυματιών. Αντιμετώπιζα τα βλέμματα και την αδιακρισία. Έρχονταν και με ρωτούσαν, «τι έπαθες; κάηκες; πώς κάηκες;». Εντάξει, φυσιολογικό είναι, αλλά και πάλι…

Στον ένα χρόνο η μητέρα μου έφυγε. Την «έδιωξα» με τη σκέψη ότι έπρεπε να τα καταφέρω μόνη μου, συνέχισα να πηγαίνω, με το τρένο πάντα. Ακόμα δεν μπορώ να οδηγήσω, δεν μπορώ να σηκώσω το χειρόφρενο, κουράζομαι όταν έχω το τιμόνι αρκετή ώρα στα χέρια. Έχω καταφέρει όμως τόσα πράγματα. Έτσι είναι… μπαίνεις σε μια διαδικασία που βάζεις μικρούς στόχους και προσπαθείς να τους φτάσεις, ένα βήμα τη φορά για να μην απογοητεύεσαι. Κι αυτό σου δίνει μεγάλη ικανοποίηση, γιατί ξεπερνάς τις αντοχές και τα όριά σου.

Ένα τέτοιο γεγονός δεν μπορεί παρά να σε αλλάξει σαν άνθρωπο. Περνάς βέβαια από όλα τα στάδια, θυμός, οργή, απογοήτευση, άρνηση, μέχρι να φτάσεις στην αποδοχή.

Η ζωή εδώ και τώρα: «Όσο τρελό κι αν ακούγεται, σου αφήνει και κάποια θετικά»

Αλλά… δόξα τω Θεό! (γελάει) Όσο τρελό κι αν ακούγεται, όλο αυτό σου αφήνει και κάποια θετικά. Τι ακριβώς; Σου δίνει δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή… Πρώτα από όλα όταν υπάρχουν τόσο δυνατά βιώματα και συναισθήματα μια οικογένεια δένει, εμάς μας έφερε πάρα πολύ κοντά. Είναι εξαιρετικά σημαντικό το υποστηρικτικό περιβάλλον, από όλους, και από τον σύντροφό σου, να έχεις στήριξη και αποδοχή.

Μετά, μια τέτοια εμπειρία σε μαθαίνει ότι οι δυσκολίες είναι μέσα στη ζωή, ακόμα και οι υπερβολικές δυσκολίες. Πρέπει να μάθεις να τις αντιμετωπίζεις, κι αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουμε όλοι μέσα στην οικογένεια. Κι έπειτα, μαθαίνεις να αξιολογείς τους ανθρώπους. Άλλους τους κρατάς κι άλλους τους αφήνεις πίσω – και υπήρξα τυχερή που είχα πραγματικούς φίλους και συγγενείς δίπλα μου, που μου στήριξαν πολύ.

Στα δύσκολα δεν μπορείς να κρυφτείς, γίνονται όλα διάφανα, βγαίνουν στην επιφάνεια. Πετάς πολλά βάρη από πάνω σου και μαθαίνεις να δίνεις αξία σε αυτά που έχουν σημασία και στην κάθε στιγμή που ζεις. Μαθαίνεις, με πολύ σκληρό τρόπο, ότι η ζωή είναι σήμερα, εδώ και τώρα, και ότι είναι πολύτιμη.

Η κρατική απουσία για τους εγκαυματίες: «Να μη βγαίνεις από το νοσοκομείο και να αισθάνεσαι μόνος»

Τι θα ήθελα; Να είχα μεγαλύτερη κρατική μέριμνα. Το κράτος ήταν ο μεγάλος απών. Οι γιατροί κάνουν τρομερό αγώνα, με ελάχιστα υλικά και με πολλές ελλείψεις μέσα στα νοσοκομεία. Θα ήθελα ωστόσο να υπάρχει μια ολιστική αντιμετώπιση του εγκαύματος. Γιατί ο κάθε εγκαυματίας, ανάλογα με τα στάδια που περνάει, από το πρώτο λεπτό μέχρι την αποκατάσταση, χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση: χειρουργεία, φυσιοθεραπείες, αποκατάσταση, κρέμες, ελαστικά ενδύματα, σιλικόνες. Άλλη προσέγγιση χρειάζεσαι όταν το τραύμα είναι ακόμα νωπό, άλλη όταν αρχίζει η πληγή να κλείνει.

Θα πρέπει να υπάρχει μια κατάρτιση, να μπορούν να σε κατευθύνουν. Να μη βγαίνεις από το νοσοκομείο, που έχεις τους γιατρούς και τους νοσηλευτές από πάνω σου, και να αισθάνεσαι τόσο μόνος. Δεν ξέρεις τι να κάνεις, πώς να κινηθείς, νιώθεις απόγνωση.

Το έγκαυμα θέλει παρακολούθηση εφ’ όρου ζωής. Βγαίνουν συνεχώς προβλήματα, χρειάζονται πάντα θεραπείες… Είναι υπεράνθρωπη η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλεις για να κατακτάς τα αυτονόητα.

Ο συνεχής αγώνας με το σώμα: Οι μικρές νίκες

Με τον άντρα μου άρχισα σιγά-σιγά να ανεβαίνω σκάλες. Μετά βγαίναμε εκτός σπιτιού, περπατούσαμε το τετράγωνο… μετά κάποια χιλιόμετρα περισσότερα. Βάζαμε μικρούς στόχους, μέχρι να κατακτήσουμε κάτι επόμενο – όλα αυτά μόνοι μας. Μετά τον τρίτο χρόνο ρώτησα τον γιατρό αν μπορώ να κάνω κολυμβητήριο, μου είπε ναι, θέλει προσοχή με το χλώριο αλλά με βοηθάει πολύ στην ευλυγισία. Από τότε πηγαίνω σταθερά τρεις φορές την εβδομάδα. Φυσικά, δεν μπορούσα να εργαστώ, σταμάτησα τη δουλειά. Η ζωή σου αλλάζει. Έπρεπε να επικεντρωθώ στο μακρύ και επίπονο έργο της αποκατάστασης και να ασχολούμαι μόνο με αυτό, ώστε να μπορέσω να βοηθήσω όσο περισσότερο τον εαυτό μου.

Επί δυόμισι χρόνια έκανα ενέσεις κορτιζόνης γιατί το δέρμα μου έκανε υπερτροφικές ουλές (χηλοειδή). Φορούσα τη μάσκα πάνω από 2 χρόνια, σχεδόν συνεχώς, κάτι που μου έχει δημιουργήσει πόνο στον αυχένα και πονοκεφάλους, τους οποίους καταπολεμώ με την άσκηση.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα πλέον το έχω στα χέρια. Δεν κλείνουν καλά και δεν έχω πολλή δύναμη. Ένα μπουκάλι νερό δυσκολεύομαι να τα ανοίξω. Τα περισσότερα χειρουργεία στα χέρια τα έχω κάνει, και βέβαια στο πρόσωπο. Οι ελκώσεις είναι τόσο έντονες, που παρά τα χειρουργεία, το δέρμα τραβάει τα δάχτυλα προς τα πάνω και παραμορφώνουν τα οστά, επηρεάζονται οι τένοντες, τα νεύρα – δεν τελειώνουν τα προβλήματα.

Φέτος έκανα ένα ακόμα χειρουργείο στο δεξί μου χέρι, αρθροδένοντας το μικρό μου δάχτυλο – δεν είναι μόνο θέμα λειτουργικότητας, πονάει κιόλας. Υπάρχουν ακόμα δυσκολίες για τα πρακτικά της καθημερινότητας. Βρίσκω όμως πλάγιους τρόπους και καταφέρνω να είμαι λειτουργική. Δεν το βάζουμε κάτω, πρέπει να αγωνιζόμαστε. Η ζωή συνεχίζεται, πρέπει να καταφέρνουμε μικρές νίκες και να προσαρμοζόμαστε.

Βγαίνοντας από τη μοναξιά: Το Μάτι και η Salvia

Τα πρώτα χρόνια ένιωθα τρομερή μοναξιά. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο δεν υπήρχε η παραμικρή μέριμνα, έπρεπε όλα να τα βρούμε μόνοι μας. Όταν συνέβη η καταστροφή στο Μάτι συγκλονίστηκα, γιατί ξαναζούσα όλα όσα είχα ζήσει, ήταν τραγικό. Είχα διαβάσει ότι ήρθε μια Ελβετίδα ειδικός για τους εγκαυματίες του Ματιού, κι επειδή ήμουν στον ωκεανό χωρίς σωσίβιο επιδίωξα να έρθω σε επαφή μαζί τους.

Βρήκα τη Μαρίνα (Καρύδα) μέσω Facebook και ξεκίνησα μια κοινή πορεία μαζί τους. Δόθηκε ένας τρομερός αγώνας σε όλα τα επίπεδα. Με βοήθησε πάρα πολύ η επαφή με τους ανθρώπους από το Μάτι. Ένιωσα για πρώτη φορά να μοιράζομαι όλο αυτόν τον πόνο και τα προβλήματα που είχα. Οι άνθρωποί σου, που σε αγαπάνε, μπορεί να σε καταλαβαίνουν και να κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά δεν το βιώνουν οι ίδιοι. Είναι πολύ σημαντικό να το μοιράζεσαι με ανθρώπους που έχουν το δικό σου βίωμα, που έχουν τις ίδιους εφιάλτες και τις ίδιες αγωνίες. Θέλω να βοηθήσω κι εγώ, αυτό που δέχθηκα σαν δώρο να μπορώ να το δώσω σε άλλους.

Τη Salvia πρέπει όλοι να την αγκαλιάσουμε. Το έγκαυμα μπορεί να συμβεί και στο δικό μας περιβάλλον. Οι περισσότεροι εγκαυματίες προέρχονται από αστικές πυρκαγιές, μέσα στα σπίτια τους. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένας σύλλογος που να μπορούν να απευθυνθούν όσοι έχουν το πρόβλημα, να υπάρχει μια καθοδήγηση αλλά και να διεκδικήσουμε τη στήριξη και τη φροντίδα που χρειάζεται.

Η Salvia πέτυχε κάτι πολύ σπουδαίο, να δημιουργηθεί το Μητρώο Εγκαυματιών. Ήταν μεγάλος αγώνας κι ήμουν η πρώτη που εγγράφηκε – που σημαίνει ότι, πλέον, οι δαπάνες για τις κρέμες και τα ελαστικά ενδύματα, που ήταν και δαπανηρά και δύσκολο να τα βρεις, καλύπτονται από το κράτος.

9 χρόνια, 14 χειρουργεία: «Μάθαμε να ζούμε με αυτό, και είμαι ευγνώμων»

Μέχρι τώρα έχω κάνει 14 χειρουργεία, μέσα σε 9 χρόνια, κι είμαι ακόμα στο στάδιο της αποκατάστασης. Η ζωή μου ως εγκαυματία καθορίστηκε από αυτά, αντιμετωπίζεις θέματα επιβίωσης και βελτίωσης της καθημερινότητας. Και φυσικά επηρεάζεται όλη η οικογένεια: οι δικοί σου άνθρωποι πέφτουν πάνω στο πρόβλημα και κινούνται γύρω από αυτό, συμπάσχουν. Τα παιδιά μας ήταν τότε σε πολύ τρυφερή ηλικία. Ήταν ένα πολύ τραγικό γεγονός και δύσκολο για όλους – μάθαμε όμως να ζούμε με αυτό, και είμαι ευγνώμων.