Το τετραήμερο της υποκρισίας

Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς τα μικρά και λιγότερο μικρά ψέματα που μας επιτρέπουν να συνυπάρχουμε. Όμως υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στα απαραίτητα για τη συνύπαρξη ψέματα και το θέατρο ή την υποκρισία. Και το τετραήμερο που πέρασε μπούχτισα και από τα δύο.

Ας ξεκινήσω με τις συγκεντρώσεις. Ήταν μεγαλειώδεις (μέχρι που εμφανίστηκαν οι γνωστοί προβληματικοί), ήταν αναπόφευκτες και ήταν απολύτως απαραίτητες αφού –ελλείψει στοιχειωδώς σοβαρής αντιπολίτευσης– ήταν η μόνη ευκαιρία να έρθει αντιμέτωπη η κυβέρνηση με τη δυσαρέσκεια που προκαλεί η φανερή πλέον απροθυμία της να κάνει τις αλλαγές που ευαγγελίστηκε. Μόνο που φοβάμαι πως αυτή η «πάνδημη εκδήλωση της απαίτησης για μια καλύτερη Ελλάδα» ήταν εν μέρει υποκριτική γιατί από την αλλαγή εξαιρούσε τους Έλληνες. Αυτό ευτυχώς δεν αφορά όλους τους συγκεντρωμένους αλλά είμαι βέβαιος ότι ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών που κατέβηκε να διαμαρτυρηθεί με αφορμή ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα το οποίο οφείλεται στην πλήρη απουσία αξιολόγησης, αξιοκρατίας, ελέγχου και επιβολής του νόμου δεν βλέπει με πολύ καλό μάτι ούτε την αξιολόγηση, ούτε την αξιοκρατία, ούτε τον έλεγχο, ούτε την επιβολή του νόμου. Αρκεί κανείς να δει πόσοι πατάνε γκάζι στο πορτοκαλί, πόσοι κάνουν τα πεζοδρόμια πάρκινγκ, πόσοι ανεβάζουν τα παιδιά τους χωρίς κράνος στα δίτροχα, πόσοι πατάνε το γκάζι λες και βρίσκονται σε πίστα, αρκεί δηλαδή κανείς να δει πώς οδηγούν για να καταλάβει ότι το τελευταίο που έχουν στο νου τους είναι η «ασφάλεια στις μεταφορές». Είμαι μαζί τους όταν φωνάζουν για ένα καλύτερο κράτος αλλά κι εκείνοι πρέπει να αποδεχτούν ότι η επιθυμία τους το κράτος να αλλάξει χωρίς να αλλάξουν και οι ίδιοι δεν μπορεί ποτέ να γίνει πραγματικότητα.

Συνεχίζω με την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό ο οποίος, λες και απευθύνεται σε πολίτες που δεν γνωρίζουν ποιος κυβερνά τα τελευταία 5 χρόνια, έγραψε στο face το book: «Η Ελλάδα δεν μπορεί να λειτουργεί με ημίμετρα και αυτοσχεδιασμούς. Με ένα σύστημα που αντιδρά μόνο αφού έχει γίνει το κακό, που περιμένει τις κρίσεις για να κινητοποιηθεί. Η Πολιτεία έχει χρέος να προλαβαίνει, όχι να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Μία ευθύνη συλλογική, όμως πριν απ’ όλα δική μου. Πρόκειται για μια αναμέτρηση που δίνω εδώ και 21 χρόνια στην πολιτική μου διαδρομή. Ξέρω ότι δεν θα κερδίσω κάθε μάχη. Όμως, είμαι αποφασισμένος να κερδίσουμε τον πόλεμο».

Ένα ειρωνικό «πολύ καλά τα λέει αυτός, ας του δώσουμε επιτέλους μια ευκαιρία να κυβερνήσει» είναι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Γιατί δυστυχώς ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης, ακόμα και μετά τον πρωτοφανή θρίαμβο του 2023, έχει φανεί απρόθυμος να επιβάλει τις αλλαγές που απαιτούνται και να συγκρουστεί γι’ αυτές και κανένα ποστάρισμα σε κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης δεν πρόκειται να πείσει ότι έχει πρόθεση να το κάνει. Ο άνθρωπος που εξελέγη με σύνθημα τη μεταρρύθμιση έχει περιοριστεί σε μερεμέτια διατηρώντας ανέπαφο τον πυρήνα της ελληνικής παθογένειας και η μόνιμη δικαιολογία που ακούμε και διαβάζουμε από τους υπερασπιστές της απραξίας του είναι «οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης» λες και αυτή είναι που θριάμβευσε με 20 μονάδες διαφορά από τον δεύτερο.

Όμως από όλες αυτές τις υποκρισίες η πιο μεγάλη δεν είχε σχέση ούτε με τις συγκεντρώσεις ούτε με τα Τέμπη. Η πιο μεγάλη υποκρισία του τετραημέρου ήταν αυτή των «ευαίσθητων» «προοδευτικών» «αντιιμπεριαλιστών» που είναι πάντα «με τον Άνθρωπο». Αυτών των πολυλογάδων που μετά τον πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία δημόσιο τραμπουκισμό του Τραμπ και των παρατρεχάμενών του στον Ζελένσκι δεν βρήκαν μια κουβέντα να πουν ή να γράψουν για τον τρόπο που ένας ισχυρός καπιταλιστής προσπαθεί να επιβληθεί στον πρόεδρο μιας χώρας που πολεμάει για την ανεξαρτησία της. Βέβαια, για να λέμε και του υποκριτή το δίκιο, άλλο είναι να είσαι κατά του ιμπεριαλισμού και κατά των φονιάδων των λαών και άλλο να στεναχωρείς τον Βλαδίμηρο και το Κόμμα. Και μπράβο σου.

Υ.Γ.: Μπορεί να αναρωτηθείτε γιατί άφησα απ' έξω κάποιους δημοσιογράφους και σελέμπριτιζ. Αυτούς που είναι πρώτοι στην απαίτηση για αλλαγές και πρώτοι στην αντίσταση στις αλλαγές. Αυτούς που ακόμα και σήμερα δείχνουν ευθύνες «στα μνημόνια» και όχι στη χρεοκοπία που προκάλεσε τα μνημόνια. Αυτούς που προβάλουν ό,τι κάνει αίσθηση και όχι ό,τι έχει πραγματική σημασία. Αυτοί που συγκλονίζονται μέρα πάρα μέρα και δακρύζουν από συγκίνηση μέχρι να περάσουν χαμογελαστοί στο επόμενο θέμα. Αυτοί για τους οποίους οι νεκροί των Τεμπών είναι ένα ακόμα εργαλείο για να κερδίσουν την αγάπη του κοινού. Αυτοί που παριστάνουν τους αλύγιστους την ώρα που γέρνουν όπου φυσάει ο άνεμος. Αυτοί που ταΐζουν το κοινό τους «διαζύγιο σοκ διάσημου τραγουδιστή» και «ραγδαίες εξελίξεις στο Σαρβάιβορ» και ενδιαμέσως κουνάνε το δάχτυλο αγανακτισμένοι με την «κατάντια της χώρας». Ε, λοιπόν αυτούς τους άφησα απ’ έξω γιατί η υποκρισία είναι η βασική τους ασχολία όχι τέσσερις, αλλά 365 μέρες τον χρόνο.