Γαλλία: Τι θα κάνει τώρα ο Μακρόν και ποιος θα μπορούσε να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας
Μετά την πτώση του Φρανσουά Μπαϊρού, ο Εμανουέλ Μακρόν βρίσκεται αντιμέτωπος με το δύσκολο δίλημμα: είτε να βρει πέμπτο πρωθυπουργό σε λιγότερο από δύο χρόνια είτε να προκηρύξει πρόωρες εκλογές.
Η Γαλλία βυθίστηκε ξανά σε πολιτική αναταραχή τη Δευτέρα, όταν η κυβέρνηση μειοψηφίας του Πρωθυπουργού Φρανσουά Μπαϊρού κατέρρευσε μετά την απώλεια κρίσιμης ψήφου εμπιστοσύνης στην Εθνοσυνέλευση.
Οι βουλευτές ψήφισαν εναντίον του με 364–194, αναγκάζοντας τον Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν να αναζητήσει για ακόμη μία φορά νέο επικεφαλής της κυβέρνησης.
Όπως αναφέρει το Euronews, ο Μπαϊρού - που βρισκόταν στην πρωθυπουργία λιγότερο από έναν χρόνο - είχε παίξει το πολιτικό του μέλλον σε μια πρωτοφανή ψήφο εμπιστοσύνης, στοιχηματίζοντας ότι οι νομοθέτες θα στήριζαν το σχέδιό του για βαθιές περικοπές δαπανών ώστε να τιθασεύσει το διογκούμενο χρέος της Γαλλίας.
Το γραφείο του Μακρόν επιβεβαίωσε ότι ο πρόεδρος θα αποδεχθεί την παραίτηση του Μπαϊρού την Τρίτη και θα διορίσει αντικαταστάτη «τις επόμενες ημέρες».
Σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο Μπαϊρού μπορεί να παραμείνει σε ρόλο υπηρεσιακού πρωθυπουργού μέχρι τότε, διαχειριζόμενος μόνο τρέχουσες υποθέσεις.
Η Γαλλία έχει ήδη λειτουργήσει με υπηρεσιακές κυβερνήσεις δύο φορές τα τελευταία δύο χρόνια: μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου 2024, μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Γκαμπριέλ Ατάλ, και τον Δεκέμβριο του 2024, μετά την πτώση της κυβέρνησης Μισέλ Μπαρνιέ.
Αν όμως ένα κόμμα κερδίσει απόλυτη πλειοψηφία, στην πράξη ο πρόεδρος θα αναγκαστεί να ορίσει τον ηγέτη του ως πρωθυπουργό, μια διαδικασία γνωστή στη γαλλική πολιτική ως «συγκατοίκηση».
Αυτό συνέβη το 1993, όταν ο σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν αναγκάστηκε να διορίσει τον συντηρητικό πρωθυπουργό Εντουάρ Μπαλαντύρ, μετά τη σαρωτική νίκη της κεντροδεξιάς στις βουλευτικές εκλογές.
Αν ο Μακρόν αγνοούσε ένα τέτοιο αποτέλεσμα και διόριζε σύμμαχό του, η κυβέρνηση θα αντιμετώπιζε σχεδόν βέβαια άμεση ψήφο δυσπιστίας.
Ποιος θα μπορούσε να διαδεχθεί τον Μπαϊρού;
Οι εικασίες έχουν ήδη αρχίσει. Μερικά από τα ονόματα που ακούγονται είναι τα εξής:
Υποψήφιοι από την Αριστερά:
Ολιβιέ Φορ, ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος, έχει δηλώσει ότι το κόμμα του είναι «έτοιμο να κυβερνήσει» και έλαβε ακόμη και δημόσια ενθάρρυνση από τον πρώην πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ. Ωστόσο, η πρότασή του για φορολόγηση των υπερ-πλουσίων ενδέχεται να αποθαρρύνει τον Μακρόν. Επιπλέον, πολλοί βουλευτές της συντηρητικής δεξιάς αλλά και της σκληρής αριστεράς της «Ανυπότακτης Γαλλίας» αντιτίθενται στην υποψηφιότητά του.
Μπερνάρ Καζνέβ, πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός, θεωρείται γέφυρα προς τη μετριοπαθή αριστερά. Το όνομά του εμφανίζεται μόνο αν οι Σοσιαλιστές συμφωνήσουν να μην τον ανατρέψουν, αφού είχε αποχωρήσει από το κόμμα το 2022.
Πιερ Μοσκοβισί, επικεφαλής του Ελεγκτικού Συνεδρίου, με φήμη δημοσιονομικής σύνεσης. Το προφίλ του θα μπορούσε να καθησυχάσει τις αγορές και να προσελκύσει τη στήριξη μετριοπαθών Σοσιαλιστών.
Από το στρατόπεδο του Μακρόν:
Σεπαστιέν Λεκορνού, υπουργός Άμυνας, η πιο ξεκάθαρη επιλογή «συνέχειας». Σταθερός συνεργάτης του Μακρόν από το 2017, είχε φτάσει κοντά στο να γίνει πρωθυπουργός τον Δεκέμβριο, πριν επέμβει την τελευταία στιγμή ο Μπαϊρού.
Κατρίν Βοτρίν, υπουργός Εργασίας, με κεντροδεξιό και κοινωνικό προφίλ που θα μπορούσε να προσελκύσει συντηρητικούς, αλλά αφήνει αδιάφορη την αριστερά. Ορισμένοι από τους πιο αριστερούς συμμάχους του Μακρόν απορρίπτουν την υποψηφιότητά της λόγω της αντίθεσής της στον γάμο ομοφύλων.
Ερίκ Λομπάρντ, υπουργός Οικονομίας, έχει δείξει διάθεση συμβιβασμού με την αριστερά στον προϋπολογισμό του 2026. Ειδικός στα δημόσια οικονομικά, χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες για την προεδρία, με προσωπικούς δεσμούς με τον Ολιβιέ Φορ, κάτι που θα μπορούσε να κερδίσει ένα μέρος της αριστεράς.
Ζεράλντ Νταρμανέν, υπουργός Δικαιοσύνης. Μια πιθανή επιλογή που θα έδινε πιο «σκληρό» χαρακτήρα στην κυβέρνηση σε θέματα τάξης και ασφάλειας, αλλά θα προκαλούσε σφοδρή αντίδραση από την αριστερά. Παραμένει ασαφές αν θα δεχόταν, καθώς έχει προσωπικές φιλοδοξίες για τις προεδρικές εκλογές του 2027.
Από τη Δεξιά:
Μπρουνό Ρεταγιό, υπουργός Εσωτερικών, εκφράζει μια πιο αυστηρή συντηρητική γραμμή. Θα μπορούσε να ανεχθεί από μερίδα ακροδεξιών βουλευτών, αλλά θα ξεσήκωνε αντιδράσεις από την αριστερά και θα ανησυχούσε τους κεντρώους.
Ξαβιέ Μπερτράν, με ισχυρή βάση στη συντηρητική δεξιά. Όμως οι τεταμένες σχέσεις του με την ακροδεξιά μπορεί να περιπλέξουν τη διαμόρφωση πλειοψηφίας.
Τα στενά περιθώρια του Μακρόν
Ο επόμενος πρωθυπουργός θα αντιμετωπίσει το ίδιο σχεδόν αδύνατο έργο: να περάσει προϋπολογισμό από ένα κατακερματισμένο κοινοβούλιο, όπου κανένα κόμμα δεν έχει πλειοψηφία.
Ο Μακρόν έχει δεσμευθεί να παραμείνει στην προεδρία μέχρι τη λήξη της θητείας του το 2027. Αλλά μετά από αλλεπάλληλες πτώσεις κυβερνήσεων σε λιγότερο από δύο χρόνια, η Γαλλία κινδυνεύει να βυθιστεί ακόμα περισσότερο σε πολιτική παράλυση — ενώ η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης συνεχίζει να επιβαρύνεται από το αυξανόμενο χρέος της.
Στην ομιλία του στο κοινοβούλιο πριν από την ψηφοφορία της Δευτέρας, ο Μπαϊρού προειδοποίησε για μια χώρα σε «τεχνητή υποστήριξη» και εθισμένη στις δαπάνες.
Το δημόσιο χρέος της Γαλλίας υπερβαίνει τα 3,3 τρισεκατομμύρια ευρώ ή το 114% του ΑΕΠ, το τρίτο υψηλότερο στην ευρωζώνη μετά την Ελλάδα και την Ιταλία.
Το έλλειμμα ανήλθε στο 5,8% του ΑΕΠ το 2023, σχεδόν διπλάσιο από το όριο του 3% της ΕΕ, και προβλέπεται στο 5,4% φέτος.
Το σχέδιο του Μπαϊρού στόχευε σε περικοπές δαπανών ύψους 44 δισ. ευρώ έως το 2026, εν μέρει καταργώντας δύο αργίες, αλλά οι αντίπαλοί του το χαρακτήρισαν κοινωνικά άδικο.
14°
