Τι συμβαίνει στη Γαλλία: Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο Φρανσουά Μπαϊρού, ο Σεμπαστιάν Λεκορνί, και τα αδιέξοδα στην πολιτική, οικονομική και δημοσιονομική κρίση
Για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, δηλαδή της πολιτειακής μορφής που ίδρυσε ο στρατηγός Ντε Γκoλ, μια κυβέρνηση αναγκάζεται να παραιτηθεί έχοντας απολέσει την ψήφο εμπιστοσύνης την οποία η ίδια διεκδίκησε στην Εθνοσυνέλευση. Πρόκειται για μια πρωτιά η οποία ωστόσο αντανακλά μια βαθύτερη και ενδεχομένως στρατηγικού χαρακτήρα κρίση του γαλλικού πολιτειακού και πολιτικού οικοδομήματος.
Όπως εύστοχα επισημαίνει ο Σερζ Ζιλί στη «Liberation» της Τρίτης 9 Σεπτεμβρίου «Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ο υπεύθυνος για την πολιτική, την οικονομική και δημοσιονομική κρίση που διανύουμε. Η κρίση έχει τις δικές της ρίζες, αλλά είναι επίσης συνέπεια μιας δεύτερης θητείας, που είναι αποσυντονισμένη επειδή δεν έχει πρόγραμμα, με αποτέλεσμα τη συσσώρευση λαθών και πρόχειρων μεταρρυθμίσεων, ιδίως στον τομέα των συντάξεων».
Αν η Libe θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «αριστερή» με όρους της κεντροευρωπαϊκής Αριστεράς και άρα προκατειλημμένη έναντι του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, η LeMonde χαίρει της βαθιάς εκτίμησης του γαλλικού πολιτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου, ως εκφραστής της διαχρονικής αστικής οπτικής της πολιτικο-διπλωματικής πορείας της χώρας. Αυτή λοιπόν η LeMonde, το χαϊδεμένο παιδί της γκολικής Γαλλίας, αφού αυτός την ίδρυσε, για συγκεκριμένους τότε λόγους, έγραφε το πρωί της Τρίτης που μας πέρασε: «Ύστερα από τις διαδοχικές αποτυχίες των κυβερνήσεων του Μισέλ Μπαρνιέ και του Φρανσουά Μπαϊρού, ο αρχηγός του κράτους βρίσκεται χωρίς αλεξικέραυνο στο πρωθυπουργικό μέγαρο του Ματινιόν, σε μια στιγμή προβληματικής αδυναμίας, όπου συνυπάρχουν πολιτική, δημοσιονομική και κοινωνική κρίση».
Τα ίδια λόγια και τα ίδια συμπεράσματα με την «αριστερή προσέγγιση» του Σερζ Ζιλί, του πάλαι ποτέ «ιερομάντη» της μετά τον Μάη του ’68 περιόδου της γαλλικής πολιτικής σκηνής.
Επειδή λοιπόν όλοι «ωριμάσαμε» στις δεκαετίες που πέρασαν, ας ρίξουμε μια ματιά στους αριθμούς. Το χρέος της Γαλλίας ανέρχεται σήμερα στο 114% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος της ή σε 3,4 τρισεκατομμύρια ευρώ. Μισό τρισεκατομμύριο παραπάνω από το ιταλικό χρέος, το οποίο όμως ανέρχεται στο 135% του ΑΕΠ της γειτονικής χώρας. Με απλά λόγια, η δεύτερη και η τρίτη ευρωπαϊκή οικονομία βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και παλεύουν να διαχειριστούν το χρέος τους. Μέχρι στιγμής δείχνουν να τα καταφέρνουν, αλλά ενδεχομένως να υπάρξουν σύντομα κι άλλες παράμετροι, κυρίως όσον αφορά την Γαλλία. Η θεωρία πώς το Παρίσι πιθανώς θα καταφύγει στο ΔΝΤ για τη διαχείριση του χρέους της είναι μια τερατώδης ανοησία. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν διαθέτει επαρκή αποθέματα ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μια τέτοια μαύρη τρύπα. Ας αναλογιστούμε επίσης πως το αμερικανικό χρέος αυτή τη στιγμή ξεπερνά τα 13 τρισεκατομμύρια δολάρια. Έτσι, για να έχουμε και κάποιο σημείο αναφοράς.
Ποια είναι η νέα παράμετρος η οποία εν δυνάμει θα προκαλέσει νέες ωδίνες στα Ηλύσια Πεδία και νέους πονοκεφάλους στον απομονωμένο πολιτικά Εμανουέλ Μακρόν;
Αν η πρώτη θητεία του σημερινού προέδρου αντιμετώπισε την αδιαμόρφωτη πολιτικά και έκδηλα λαϊκιστική δυναμική των Κίτρινων Γιλέκων, μια ερμαφρόδιτη εκδοχή Αγανακτισμένων με ακροδεξιές και ακραία αντιεξουσιαστικές προσμείξεις, η σημερινή κατάσταση στους γαλλικούς δρόμους και τις πλατείες χαρακτηρίζεται από ένα ακόμη εκρηκτικότερο μείγμα, το οποίο συμπυκνώνεται σε δύο λέξεις: «BloquonsTout» – «Ας μπλοκάρουμε τα πάντα», ελληνιστί. Ούτε πρόγραμμα ούτε και χρονοδιάγραμμα. Ούτε πολλές πολιτικές αναλύσεις ούτε και ιδεολογικο-πολιτικές ταυτότητες. Ένα μείγμα άρνησης και ασαφούς διεκδίκησης που προέρχεται από τον συσσωρευμένο θυμό της ανέκαθεν ισχυρής μικροαστικής Γαλλίας, της περιφέρειας κυρίως, η οποία εδώ και χρόνια βλέπει την αγοραστική της δύναμη να καταρρέει χωρίς προοπτική ανάκαμψης.
Είναι εξαιρετικά δυσεξήγητο πολιτικά, αλλά ολοφάνερο στην πράξη πώς τόσο η ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν όσο και η Αριστερά του Ζαν Λικ Μελανσόν στοχεύουν στα ίδια ακριβώς κοινωνικά στρώματα. Τα πολιτικά σλόγκαν μπορεί να διαφέρουν, αλλά οι προτεινόμενες πολιτικές σε βασικά ζητήματα είναι εκκωφαντικά παρόμοιες.
Για την Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου είχαν προγραμματιστεί τα «εγκαίνια» αυτού του νέου κινήματος, στο οποίο προστρέχουν με ιδιαίτερη πολιτική αγωνία οι ακροδεξιοί και οι οπαδοί του αμφιλεγόμενου και ιδιαίτερα προβληματικού ως προς το εύρος της πολιτικής ηθικής του Ζαν Λικ Μελανσόν. Όσον αφορά τώρα την ακροδεξιά «μαινάδα» της γαλλικής πολιτικής σκηνής, τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Η Μαρίν Λεπέν πασχίζει να προκαλέσει βουλευτικές εκλογές για να κερδίσει χρόνο. Ως γνωστόν, αδυνατεί, λόγω της πρωτόδικης καταδίκης της για οικονομικές ατασθαλίες, να συμμετάσχει αυτή τη στιγμή σε εκλογική αναμέτρηση. Σκοπός της είναι να παρέλθει ο χρόνος, ώστε να είναι σε θέση να διεκδικήσει το προεδρικό αξίωμα στις επόμενες προεδρικές εκλογές, σε τρία περίπου χρόνια.
Ο κεντρώος χώρος που οραματίστηκε ο Εμανουέλ Μακρόν φαίνεται πως έχει ουσιαστικά αφυδατωθεί
«Το κεφάλαιο που ανοίγει σήμερα στη Γαλλία φαίνεται πιο συγκλονιστικό από τα άλλα», σημειώνει η LeMonde αναφερόμενη στις επερχόμενες μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις των επομένων ημερών. Το κίνημα BloquonsTout αντανακλά εν μέρει το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, και ο Μελανσόν προσπαθεί αυτή τη φορά να ασκήσει αποτελεσματική επιρροή, με την ελπίδα να πυροδοτήσει την “επανάσταση των πολιτών” που ονειρεύεται», καταλήγει με έναν ελάχιστα κεκαλυμμένο σαρκασμό η γαλλική εφημερίδα.
Την Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου, θα πραγματοποιηθεί η ημέρα δράσης που έχει προκηρύξει η διακομματική συνδικαλιστική ένωση, η οποία είχε ηγηθεί του αγώνα κατά της μεταρρύθμισης των συντάξεων καταγγέλλοντας το σχέδιο προϋπολογισμού του Φρανσουά Μπαϊρού, το οποίο το συνδικάτο CFDT χαρακτηρίζει ως «μουσείο φρικαλεοτήτων».
Στην πραγματικότητα, όλα συμπυκνώνονται στη διαπίστωση του αδιεξόδου ως προς μια κοινή πολιτική εξόδου από τη δημοσιονομική κρίση, η οποία κυριολεκτικά κατατρώει τη χώρα. Η εικόνα αδιεξόδου επιδεινώνεται από την ολοφάνερη αδυναμία συναίνεσης ως προς τη φύση των προσπαθειών που πρέπει να καταβληθούν για να αποφευχθεί, υπό τη διπλή επίδραση της συσσώρευσης ελλειμμάτων και της αύξησης των επιτοκίων, η αποπληρωμή των τόκων να καταλήξει να περιορίσει το δημοσιονομικό περιθώριο ελιγμών.
Στις 3 Σεπτεμβρίου, ο πρώην πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί χλεύαζε τον Μακρόν από τις σελίδες της LeFigaro για τη «φυσική του τάση να κερδίζει χρόνο και την επιθυμία του να βάζει πάντα το δεξί του πόδι στο αριστερό παπούτσι».
14°
