ΗΠΑ: Η σύγχρονη αμερικανική εξωτερική πολιτική υπό τον πρόεδρο Τραμπ και η στάση στη Μέση Ανατολή.
Τα τελευταία σχεδόν τρία χρόνια, η κατάσταση στη Μέση Ανατολή χαρακτηρίζεται από έντονη αστάθεια. Τη στιγμή που το Ισραήλ έχει λάβει την απόφαση να καταλάβει το σύνολο των εδαφών στη Λωρίδα της Γάζας, σε ιδιαίτερα εύθραυστη ισορροπία βρίσκεται και η εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, την οποία ανακοίνωσε ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ θέτοντας τη λήξη σε αυτό που αποκάλεσε «πόλεμο των 12 ημερών». Αρχικά η εκεχειρία παραβιάστηκε για λίγες ώρες, μέχρις ότου ο Αμερικανικός Πρόεδρος παρενέβη αποτελεσματικά, διασφαλίζοντας τη δέσμευση των εμπλεκόμενων πλευρών στην κατάπαυση του πυρός. Η εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στη σύγκρουση ανάμεσα στο Ισραήλ και στο Ιράν σηματοδοτήθηκε από έναν ελιγμό των ΗΠΑ, που ναι μεν ξεκίνησαν, σε μια περισσότερο συμβολική ενέργεια, με τον βομβαρδισμό των εγκαταστάσεων εμπλουτισμού ουρανίου στο Ιράν, αμέσως μετά όμως ακολούθησε η ανακοίνωση εκεχειρίας.
O Πρόεδρος των ΗΠΑ επαναπροσδιόρισε με σαφή τρόπο τον ρόλο και την ισχύ της αμερικανικής παρουσίας στη Μέση Ανατολή, αποτρέποντας μια ευρεία περιφερειακή σύρραξη. Η εκεχειρία αποτελεί αφενός ένα σημαντικό βήμα προς την αποκατάσταση της σταθερότητας στην περιοχή, αφετέρου μια προσπάθεια να φτάσουν το Ισραήλ και το Ιράν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μένει να δούμε εάν αντίστοιχη στάση θα ακολουθηθεί και στο παλαιστινιακό, αν και εκεί φαίνεται πως το Ισραήλ έχει εξασφαλίσει τη σιωπηλή συμφωνία του Προέδρου Τραμπ για την κατάληψη της Λωρίδας της Γάζας, η οποία ίσως αποτελεί την απαρχή της εφαρμογής ενός ισραηλινού σχεδίου πλήρους ελέγχου της περιοχής και εξόντωσης της Χαμάς για να επιστρέψουν όσοι όμηροι παραμένουν ζωντανοί και να αποφευχθούν στο μέλλον κι άλλες αποτρόπαιες τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον του ισραηλινού λαού.
Η σύγχρονη αμερικάνικη εξωτερική πολιτική υπό τον Πρόεδρο Τραμπ είναι προσανατολισμένη κυρίως στην αποφυγή μακροχρόνιων στρατιωτικών εμπλοκών. Δίνει έμφαση πρωτίστως στο αμερικανικό εθνικό συμφέρον, ειδικά όταν στην κουβέντα μπαίνει ενδεχόμενη εξάπλωση των πυρηνικών, ενώ παράλληλα αφήνει σημαντικά περιθώρια για την αξιοποίηση διπλωματικών μέσων.
Η πορεία των συγκρούσεων, οι επιπτώσεις τους στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων αλλά και το ποιες δυνάμεις τελικά θα εμπλακούν είναι αδύνατο να προβλεφθούν με ακρίβεια, δεδομένης της αστάθειας της κατάστασης στη Μέση Ανατολή. Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι κατά πόσο η επόμενη μέρα στη Μέση Ανατολή θα σηματοδοτηθεί από μια ριζική αλλαγή, αυτήν της de facto επίλυσης του παλαιστινιακού μέσω της εφαρμογής του ισραηλινού σχεδίου και της ενδεχόμενης πτώσης του ιρανικού θεοκρατικού καθεστώτος. Ύστερα από την αμερικανική επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, οι ισορροπίες μετατοπίστηκαν – το Ιράν εμφανίζεται αποδυναμωμένο, ενώ ο Μπενιαμίν Νετανιάχου φαίνεται να κεφαλαιοποιεί πολιτικά τη σύγκρουση επιδιώκοντας να μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που νίκησε οριστικά τη Χαμάς, εξασφαλίζοντας μακροχρόνια ασφάλεια στον λαό του. Όσο και οι συσχετισμοί ισχύος να μεταβάλλονται, το βέβαιο είναι πως ο ρόλος της Ουάσινγκτον, είτε ως ρυθμιστή είτε ως εμπλεκόμενης δύναμης, θα είναι καθοριστικός στη διαμόρφωση του επόμενου κεφαλαίου για τη Μέση Ανατολή.
Η πολιτική Τραμπ αποτελεί, λοιπόν, στην ουσία της ένα αντιπολεμικό σύνολο μελετημένων κάθε φορά κινήσεων, ώστε η αμερικανική ισχύς να λειτουργεί πλέον αποτρεπτικά και όχι στρατιωτικά/παρεμβατικά, με αποτέλεσμα η διεθνής κοινότητα να καλείται με τη σειρά της να διαχειριστεί σοβαρές προκλήσεις με απόλυτη προτεραιότητα την αποκλιμάκωση των συγκρούσεων μέσω της διπλωματικής οδού.
