Μεταξύ άλλων γίνεται αναφορά στη «χρονιά χωρίς καλοκαίρι» και στη μεγάλη ξηρασία τη δεκαετία του 1930 εν μέσω οικονομικής κρίσης.
O μεγάλος τυφώνας του Σεπτεμβρίου του 1815 στις ΗΠΑ
Τον Σεπτέμβριο του 1815 χωρίς τις σύγχρονες μεθόδους πρόγνωσης του καιρού οι κάτοικοι του Saybrook στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ βρέθηκαν αντιμέτωποι ξαφνικά με τον πρώτο τυφώνα που «χτύπησε» τη Νέα Αγγλία (σημερινό Κονέκτικατ, Μέιν, Μασαχουσέτη, Νιου Χάμσαϊρ, Ρόουντ Άιλαντ και Βερμόντ) τα τελευταία 180 χρόνια που υπήρχαν καταγεγραμμένα στοιχεία.
Εφημερίδες της εποχής έγραψαν για τις καταστροφές που προκάλεσε κατά μήκος των ακτών και σε βάθος 136 χλμ. στην ενδοχώρα. Δέντρα εκριζώθηκαν, ξύλινα σπίτια διαλύθηκαν, καμπαναριά εκκλησιών γκρεμίστηκαν και πλοία βυθίστηκαν. Ο ζωγράφος Τζον Ράσελ Μπάρτλετ αποτύπωσε στον πίνακά του «The Great September Gale» την οργή της φύσης.
Το 1815 το ηφαίστειο Tambora εξερράγη στην Ινδονησία. Δισεκατομμύρια τόνοι ηφαιστειακής τέφρας εκτοξεύτηκαν στην ατμόσφαιρα, επηρεάζοντας το παγκόσμιο κλίμα και βάζοντας στην... κατάψυξη το βόρειο ημισφαίριο. Το καλοκαίρι του 1816 στη Νέα Αγγλία των ΗΠΑ οι καλλιέργειες δεν ευδοκίμησαν λόγω καλοκαιρινού... παγετού, με αποτέλεσμα η τιμή του καλαμποκιού να εκτοξευτεί στην αγορά. Χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα βορειοανατολικά των ΗΠΑ, αναζητώντας νέα στέγη και καλύτερη γη σε περιοχές στα κεντρικά και δυτικά της χώρας.
Την ίδια στιγμή στην Ιρλανδία ξέσπασε τύφος, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν μεγάλες μεταναστευτικές ροές προς τις ΗΠΑ. Το 1816 σημειώνεται η πρώτη παγκόσμια επιδημία χολέρας, η οποία συνδέται με την περιορισμένη πρόσβαση σε επαρκή ποσότητα «καλής» τροφής.
Η παρουσία της ηφαιστειακής τέφρας στην ατμόσφαιρα είχε ως αποτέλεσμα να σημειώνονται πολύ λαμπερά ηλιοβασιλέματα. Ιστορικοί Τέχνης αναφέρουν ότι το συγκεκριμένο φυσικό φαινόμενο ενδεχομένως να αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για τη διάχυτη, φωτεινή, χρωματική τεχνική του φημισμένου Βρετανού ζωγράφου William Turner.
Οι καταιγίδες στις Μεγάλες Λίμνες των ΗΠΑ τη διετία 1868-1869
Το 1868 και το 1869 καταιγίδες σάρωσαν τις Μεγάλες Λίμνες, βυθίζοντας ή βγάζοντας στις ακτές περισσότερα από 3.000 πλοία. Πάνω από 500 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Τα ακραία καιρικά φαινόμενα είχαν ως αποτέλεσμα ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Οδυσσέας Γκραντ να υπογράψει νομο για να δημιουργηθεί η «Υπηρεσία Σημάτων Καταιγίδας», πρόδρομος της σημερινής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ, καθώς κρίθηκε απαραίτητο να μπορεί να υπάρχει ένα είδος πρόγνωσης για μελλοντικές κακοκαιρίες, ώστε οι πληθυσμοί να είναι προετοιμασμένοι.
Όταν οι ακρίδες έφαγαν τις σοδειές (1873-1877)
Η περίοδος της μετανάστευσης στις λεγόμενες Μεγάλες Πεδιάδες των ΗΠΑ (περιοχές με λιβάδια δυτικά από τον ποταμό Μισισιπή και ανατολικά από τα Βραχώδη Όρη) συνέπεσε με τις χρονιές που τεράστια σμήνη ακρίδων έφαγαν τις σοδειές σε αυτές τις περιοχές που σήμερα ανήκουν σε πολιτείες όπως Κάνσας, Νεμπράσκα, Νότια και Βόρεια Ντακότα, Κολοράντο, Μοντάνα, Οκλαχόμα και Τέξας μεταξύ άλλων.
Καταγραφές της εποχής κάνουν λόγο για «ιπτάμενα σύννεφα» που σάρωναν ολόκληρα χωράφια μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Το κόστος των ζημιών στις καλλιέργειες ξεπέρασε τα 200 εκατομμύρια δολάρια σε Κολοράντο, Ουαϊόμινγκ και Νεμπράσκα. Η συγγραφέας Λόρα Ίνγκαλς Ουάιλντερ, στο βιβλίο της «Στις όχθες του ποταμού με τις δαμασκηνιές», περιγράφει πώς οι ακρίδες κατέστρεψαν τις σοδειές.
Οι μεγάλες χιονοθύελλες του 1888
Το 1888 στις Μεγάλες Πεδιάδες ξαφνικές χιονοθύελλες στα μέσα Ιανουαρίου έπληξαν περιοχές στη Μοντάνα, τη Νεμπράσκα και την Ντακότα στις 12 και 13 Ιανουαρίου. Η θερμοκρασία έπεσε μέσα σε λίγες ώρες στους -7 βαθμούς Κελσίου.
Η ξαφνική επιδείνωση του καιρού έπιασε απροετοίμαστους τους αγρότες στα χωράφια και τα παιδιά στα σχολεία. Εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες αγελάδες πέθαναν από το κρύο. Η συγκεκριμένη κακοκαιρία έμεινε στην ιστορία ως η «Θύελλα των Παιδιών» (Children’s Blizzard). Ο -ασυνήθιστα- ζεστός χειμώνας συνοδεύτηκε από πολύ κρύο και χιόνι τον Μάρτιο, ειδικά στα ανατολικά των ΗΠΑ (Νέα Υόρκη, Νιου Τζέρσεϊ, Κονέκτικατ και Μασαχουσέτη).
1900, η χρονιά που ο τυφώνας σάρωσε το Galveston στο Τέξας των ΗΠΑ
Το Γκάλβεστον είναι ένα νησί του Τέξας πολύ κοντά στην αμερικανική ενδοχώρα. Όταν ο τυφώνας χτύπησε το νησί στις 8 Σεπτεμβρίου 1900, το Γκάλβεστον ήταν η πλουσιότερη πόλη στο Τέξας και η τρίτη πιο εύρωστη στις ΗΠΑ εκείνη τη χρονιά.
Μετά την κακοκαιρία το 1/5 του πληθυσμού πέθανε και ελάχιστα κτίρια είχαν απομείνει στη θέση τους. Η ταχύτητα των ανέμων ξεπέρασε τα 130 χλμ./ώρα (Κατηγορία 4). Το κόστος των ζημιών έφθασε τα 700 εκατομμύρια δολάρια (σ.σ. σε σημερινά οικονομικά μεγέθη). Μετά τον τυφώνα το Χιούστον αντικατέστησε το Γκάλβεστον ως το σημαντικότερο οικονομικό κέντρο στο Τέξας των ΗΠΑ.
Ο ανεμοστρόβιλος που έπληξε Μιζούρι, Ιλινόις και Ιντιάνα το 1925
Στις 18 Μαρτίου 1925 θυελλώδεις άνεμοι προκάλεσαν καταστροφές σε Μιζούρι, Ιλινόις και Ιντιάνα των ΗΠΑ. Τουλάχιστον 689 άνθρωποι σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 2.000 τραυματίστηκαν. Μετά την κακοκαιρία οι αρχές αναγκάστηκαν να γκρεμίσουν ό,τι απέμεινε σε τέσσερις πόλεις, οι οποίες κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν από τον χάρτη.
Οι φονικές πλημμύρες του Μισισιπή το 1927
Το 1927 σημειώνονται ορισμένες από τις πιο φονικές πλημμύρες στον Μισισιπή. Οι καταρρακτώδεις βροχές είχαν ως αποτέλεσμα να «σπάσουν» τα αναχώματα του ποταμού και ολόκληρες περιοχές στις όχθες να βρεθούν κάτω από τα νερά.
Τον Απρίλιο ολόκληρο το Δέλτα του Μισισιπή πλημμύρισε. Ξύλινα κτίρια παρασύρθηκαν από ορμητικούς χειμάρρους. 1.000 νεκροί και ένα εκατομμύριο άστεγοι ήταν ο απολογισμός. Εκείνη τη χρονιά σχεδόν ο μισός πληθυσμός των μαύρων Αμερικανών του Μισισιπή αναγκάστηκε να μεταναστεύσει.
Οι τρομερές αμμοθύελλες του Dust Bowl και η μεγάλη ξηρασία του '30
Το Νταστ Μπόουλ ήταν μια περίοδος σφοδρών καταιγίδων σκόνης που κατέστρεψαν τις καλλιέργειες σε πολλές περιοχές των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930. Με τη Μεγάλη Ύφεση να δοκιμάζει τις ΗΠΑ, η έντονη ξηρασία και οι δεκαετίες «υπερ-εκμετάλλευσης» της γης στα νότια των Μεγάλων Πεδιάδων, είχαν ως αποτέλεσμα να μην ευδοκιμήσουν οι καλλιέργειες και μεγάλες μεταναστευτικές ροές να προκληθούν, καθώς ολόκληρες οικογένειες προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν «τα προς το ζην» από 1933 έως και το 1939.
Αυτήν τη ζοφερή περίοδο περιέγραψε με γλαφυρό τρόπο ο Τζον Στάινμπεκ στο βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημά του «Τα Σταφύλια της Οργής», το οποίο μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο, σε σκηνοθεσία Τζον Φορντ και πρωταγωνιστές τους Χένρι Φόντα, Τζέιν Ντάργουελ, Τζον Καραντάιν, Σίρλεϊ Μιλς και Τζον Κουάλεν.
Η μεγάλη πλημμύρα του 1937 στο Οχάιο
10 χρόνια μετά τα δραματικά γεγονότα στον Μισισιπή, τα αναχώματα στον ποταμό Οχάιο έσπασαν τον Ιανουάριο του 1937. Σπίτια και δρόμοι γέμισαν λάσπες και νερά. Για 19 ημέρες το 10% στην πόλη του Σινσινάτι βρισκόταν κάτω από το νερό. Την ίδια στιγμή οι ζημιές στη γειτονική Ιντιάνα έφθασαν τα 13 εκατομμύρια δολάρια. Οι συνολικές ζημιές ξεπέρασαν τα 500 εκατομμύρια δολάρια.
