«Ο Έλβις ήταν ευσεβής χριστιανός που προσευχόταν πριν από τις συναυλίες»

Ενώ οι θαυμαστές του τον λάτρευαν ως θεότητα του ροκ εν ρολ, ο Έλβις Πρίσλεϊ προσευχόταν πριν βγει στη σκηνή, διάβαζε τη Βίβλο και ζητούσε από τον Θεό καθοδήγηση σε ό,τι έκανε, αποκάλυψε ο ετεροθαλής αδελφός του.

"Όταν τον είδαμε να σκύβει το κεφάλι του, τότε καταλάβαμε", δήλωσε στον Observer ο Billy Stanley, ο οποίος επίσης εργαζόταν για τον τραγουδιστή, σημειώνοντας ότι ο Έλβις δεν απήγγειλε την προσευχή δυνατά. "Ήταν πιθανώς περίπου 15 δευτερόλεπτα. Τον ρώτησα μια φορά, "Γιατί λες την προσευχή πριν;". Είπε: 'Ηρεμεί κάπως τα νεύρα μου, αλλά επίσης θέλω ο Θεός να βοηθήσει, να ευλογήσει αυτή τη συναυλία, οπότε να είναι καλή'. Πάντα απευθυνόταν στον Θεό όποτε χρειαζόταν βοήθεια".

Ο Πρίσλεϊ του είπε κάποτε ότι μια συναυλία ήταν σαν ένα πρώτο ραντεβού: "Ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά πώς θα εξελιχθεί το ραντεβού, αλλά πάντα ελπίζεις ότι θα είναι καλό".

Αν και η αγάπη του Πρίσλεϊ για τη μουσική gospel είναι γνωστή, ο Stanley πιστεύει ότι το βάθος της χριστιανικής του πίστης δεν έχει γίνει αντιληπτό. "Βασιζόταν στον Θεό για τα πάντα", είπε. "Από εκεί αντλούσε τη δύναμή του. Ο Έλβις εκτιμούσε τόσο πολύ αυτά που του είχε δώσει ο Κύριος. Ευχαριστούσε τον Θεό κάθε μέρα και αναζητούσε συνεχώς την καθοδήγηση του Θεού μέσω της προσευχής και της ανάγνωσης της Βίβλου".

Και πρόσθεσε: "Όλοι κοίταζαν τη λάμψη και τη γοητεία [του Πρίσλεϊ]. Δεν κοίταξαν τον άνθρωπο και δεν προσπάθησαν να καταλάβουν την πίστη του. Όταν έχεις περάσει 17 χρόνια με ένα άτομο, το γνωρίζεις πολύ καλά".

Οι γνώσεις του Stanley για τη ζωή με τον διάσημο ετεροθαλή αδελφό του θα περιγραφούν στο επερχόμενο βιβλίο του, The Faith of Elvis, που θα εκδοθεί τον Οκτώβριο.

Ο βασιλιάς του ροκ εν ρολ εκσυγχρόνισε τα μπλουζ, την κάντρι και το μπλούγκρας, πυροδοτώντας μια μουσική επανάσταση και μια μαζική υστερία με την εξαιρετική φωνή του, τη σκηνική του παρουσία, την εμφάνιση του ειδώλου του και τις κινήσεις του που κουνάνε τους γοφούς. Πέθανε ξαφνικά το 1977, σε ηλικία 42 ετών, αλλά η δημοτικότητά του παραμένει, εμπνέοντας την τελευταία ταινία του Baz Luhrmann, "Elvis".

Ο Stanley ήταν επτά ετών όταν αυτός και τα δύο μικρότερα αδέλφια του, ο Ricky και ο David, μετακόμισαν στην έπαυλη του Πρισλεϊ στο Μέμφις, την Graceland, το 1960, τη χρονιά που η μητέρα τους, Dee, παντρεύτηκε τον πατέρα του Presley, Vernon.

Ο Πρίσλεϊ ήταν 25 ετών και είχε ήδη αποκτήσει φήμη με επιτυχίες όπως το Heartbreak Hotel και το Love Me Tender. Ο Stanley θυμήθηκε: "Πήρε εμένα και τα αδέρφια μου στην αγκαλιά του και αναφώνησε: "Μπαμπά, πάντα ήθελα έναν μικρό αδερφό. Τώρα έχω τρεις!'".

Ως μεγάλος αδελφός και μέντοράς τους, τους δίδαξε "την αξία του γέλιου", τους έδωσε συμβουλές για τις σχέσεις - "Να προστατεύετε τις γυναίκες ... κάντε τις να γελούν. Αν μπορείτε να το κάνετε αυτό, θα σας αγαπούν για πάντα" - και ενίσχυσε την αυτοπεποίθησή τους, λέγοντάς τους: "Με τον Θεό, όλα είναι δυνατά".

Τους έκανε προσευχές πριν τον ύπνο και διάβαζε μαζί τους τη Βίβλο, μερικές φορές υποδυόμενος τους χαρακτήρες της. "Ήταν μεγάλη εμπειρία να έχεις τον Έλβις δάσκαλο στο κατηχητικό σου", είπε ο Stanley.

Όταν έφτασαν για πρώτη φορά στη Γκρέισλαντ, αυτός και τα αδέρφια του ήταν πολύ μικροί για να γνωρίζουν ποιος ήταν ο Πρίσλεϊ. Τους προβλημάτιζαν οι θαυμαστές που περίμεναν στις πύλες και στα δέντρα έξω από τη Γκρέισλαντ. Ο Πρίσλεϊ είπε στα ετεροθαλή αδέρφια του: "Είμαι απλά ένας διασκεδαστής".

Το 1961, σε ηλικία οκτώ ετών, ο Stanley παρακολούθησε την πρώτη του συναυλία του Έλβις: "Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν και ο κόσμος άρχισε να ουρλιάζει. Αυτό μας τρόμαξε, οπότε κοιτάξαμε πίσω στη μαμά και τον Βέρνον. Μας κοίταξαν με ένα βλέμμα που έλεγε ότι όλοι ήταν εντάξει".

Στη συνέχεια, ο Stanley ρώτησε τον Πρίσλεϊ γιατί όλοι ούρλιαζαν: "Χαμογέλασε. 'Αυτό κάνουν μερικοί άνθρωποι όταν τους αρέσει κάτι".

Θυμάται ότι ο Πρίσλεϊ ήταν τόσο τελειομανής που δεν άκουγε ποτέ τις δικές του ηχογραφήσεις: "Μια φορά τον ρώτησα, 'Έλβις, πώς γίνεται να μην ακούς τα δικά σου πράγματα;'. Είπε, 'Μπίλι, ξέρω ότι μπορώ πάντα να το κάνω καλύτερα. Όταν ακούω τη δική μου μουσική, το μόνο που θέλω να κάνω είναι να πάω να τη φτιάξω. Αλλά δεν μπορώ, γιατί έχει ήδη γίνει".

Ο Stanley άκουγε τον Έλβις να τραγουδάει στο σπίτι, συνήθως γκόσπελ τραγούδια: "Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ξεκουραζόταν μετά από μια συναυλία. Τραγουδούσε γκόσπελ τραγούδια μέχρι να βγει ο ήλιος".

Πρόσθεσε ότι, ενώ ο Πρίσλεϊ απολάμβανε να ερμηνεύει ροκ εν ρολ τραγούδια όπως το Hound Dog και το Jailhouse Rock, "η καρδιά και η ψυχή του ήταν πάντα με τη μουσική γκόσπελ", την οποία παρομοίαζε με το "τραγούδι της Βίβλου".

Ο Πρίσλεϊ πάλευε με τον εθισμό και την εικόνα του playboy και όποτε αντιμετώπιζε την αυτοαμφισβήτηση ή οτιδήποτε αρνητικό προσευχόταν, είπε ο Stanley. Αλλά ο Έλβις δεν πήγαινε ποτέ στην εκκλησία με τα αδέρφια του, λέγοντας στον Stanley: "Φοβάμαι ότι αν πάω, οι άνθρωποι θα δώσουν περισσότερη προσοχή σε μένα παρά στον ιεροκήρυκα".