Ανατολή Μάρθα Γκορίλα: «Υπάρχει μια μαγεία όταν ρίχνεις με το τόξο»

Με την ίδια προσήλωση που απαιτεί η τοξοβολία, χτίζει εδώ και χρόνια μια αξιοσημείωτη πορεία στο ελληνικό και διεθνές προσκήνιο, κρατώντας σταθερό το βλέμμα. Η Ανατολή Μάρθα Γκορίλα, από την πρώτη της επαφή με το άθλημα, όταν ήταν ακόμη παιδί, μέχρι τα πανελλήνια ρεκόρ και τις διεθνείς διακρίσεις, διέσχισε μια διαδρομή καθόλου απλή, στηριζόμενη στην αγάπη για το τόξο και, όπως η ίδια λέει, «σε ένα χαμόγελο που σου κρατάει το χέρι στις δύσκολες στιγμές». Μιλήσαμε μαζί της για το πώς είναι να διακρίνεσαι σε ένα «αθόρυβο» άθλημα στην Ελλάδα, για τις δυσκολίες, τις νίκες και την ελπίδα που κρύβονται πίσω από κάθε στόχο.

Η πρωταθλήτρια τοξοβολίας Ανατολή Μάρθα Γκορίλα μιλά για το άθλημα 

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου στην τοξοβολία; Τι σε τράβηξε σε ένα όχι και τόσο διαδεδομένο άθλημα στην Ελλάδα;
Η πρώτη μου επαφή με την τοξοβολία ήταν το 2004 σε έναν χώρο όπου παρουσιάζονταν όλα τα ολυμπιακά αθλήματα λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004. Τότε δεν μου είχαν επιτρέψει να δοκιμάσω να ρίξω με το τόξο, επειδή ήμουν μικρή, και θύμωσα. Είχε δοκιμάσει όμως η μητέρα μου και της άρεσε. Εκείνη, λοιπόν, ξεκίνησε πρώτη και εγώ δίπλα της έπαιζα και έκανα τα μαθήματά μου, καθώς τότε δεν με ενθουσίαζε το άθλημα, αλλά ήθελα πού και πού να κατεβαίνω σε αγώνες. Το 2009 ήταν που πήρα την απόφαση να ασχοληθώ και μέσα σε λίγους μήνες ήμουν μέλος της Εθνικής Ομάδας. Ερωτεύτηκα το άθλημα! Μου άρεσε το γεγονός ότι χρειαζόταν ηρεμία και απόλυτη συγκέντρωση. Υπάρχει μια μαγεία όταν ρίχνεις με το τόξο, που δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια, μόνο με ένα χαμόγελο.

Εκπλήσσονται οι γύρω σου όταν τους λες πως είσαι τοξοβόλος;
Οι περισσότεροι κάνουν κίνηση στον αέρα ότι δήθεν τραβάνε τη χορδή για να ρίξουν το βέλος. Ενθουσιάζονται! Άλλοι πάλι μπερδεύονται, θεωρούν ότι δεν έχουν ακούσει καλά και με ρωτάνε για ακόντιο ή για ξίφος (γέλια). Δεν ξέρω γιατί!

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας τοξοβόλος στην Ελλάδα σήμερα;
Σε επίπεδο Εθνικών Ομάδων, δυστυχώς, κάποιες από τις δυσκολίες είναι η έλλειψη υποστήριξης από τους αρμόδιους φορείς, ειδικά σε θέματα όπως η παροχή χώρων προετοιμασίας, η κάλυψη εξόδων εξοπλισμού ή συμμετοχών σε αγώνες του εξωτερικού... Μέχρι στιγμής, φέτος έχω λάβει μέρος σε τρεις διεθνής αγώνες. Στους δύο από αυτούς χρειάστηκε να καλύψω τα έξοδα μόνη μου, ενώ ο ένας καλύφθηκε από πόρους τους οποίους διέθεσε η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή της Ελληνικής Ομοσπονδίας Τοξοβολίας. Η συμμετοχή σε διεθνής αγώνες είναι απαραίτητη, καθώς η παγκόσμια κατάταξη παίζει καθοριστικό ρόλο και στη διεκδίκηση της πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η αλήθεια είναι πως σε μεγάλο βαθμό παλεύουμε μόνοι μας. Σε αθλήματα όπως η τοξοβολία δεν μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς να εργαζόμαστε για να υποστηρίξουμε τον εαυτό μας και να συνεχίσουμε το άθλημα.

Μέχρι στιγμής, φέτος έχω λάβει μέρος σε τρεις διεθνής αγώνες. Στους δύο από αυτούς χρειάστηκε να καλύψω τα έξοδα μόνη μου

Μπορείς να μας εξηγήσεις με απλά λόγια τι χρειάζεται για να είναι κάποιος καλός στην τοξοβολία; Είναι περισσότερο θέμα τεχνικής, ψυχολογίας ή φυσικής κατάστασης; Χρειάζεται καλή διάθεση και υπομονή! Πρόκειται κατά βάση για ατομικό άθλημα, οπότε χρειάζεται συγκέντρωση, αυτοπεποίθηση, καλή ψυχολογία και τεχνική. Και φυσικά έναν καλά ρυθμισμένο εξοπλισμό. Υπάρχουν όμως και τα ομαδικά αγωνίσματα τοξοβολίας όπως και τα μεικτά. Στα ομαδικά αγωνίζονται 3 άτομα από κάθε κατηγορία και στα μεικτά ένας άντρας και μια γυναίκα με την υψηλότερη κατάταξη. Εκεί είναι απαραίτητη και η καλή επικοινωνία.

Ποια είναι η καθημερινότητά σου ως αθλήτρια;
Από το 2010, που έγινα μέλος της Εθνικής Ομάδας, η ισορροπία ήταν δύσκολη. Να προγραμματίσεις σχολείο, φροντιστήριο, προπόνηση, προετοιμασία για τις Πανελλαδικές, εξεταστικές, διπλώματα για τα αγγλικά, τα γαλλικά, τους υπολογιστές… Την περίοδο των Πανελληνίων σταμάτησα τις προπονήσεις για ένα διάστημα, καθώς έπρεπε να δώσω προτεραιότητα στις εξετάσεις. Μόλις όμως τελείωσα, ξεκίνησα αμέσως τις προπονήσεις. Νομίζω ότι μία εβδομάδα μετά κατέβηκα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Νέων όπου έκανα πανελλήνιο ρεκόρ. Επέστρεψα με όρεξη στον χώρο... Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών Αθηνών (ΕΚΠΑ) ξεκίνησα να δουλεύω στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών. Με τον κατάλληλο προγραμματισμό μπορείς να καταφέρεις πολλά πράγματα. Πάντως, θυμάμαι πόσο δύσκολο ήταν, καθώς έχανα την εξεταστική του Ιουνίου αφού έλειπα σε αγώνες στο εξωτερικό. Περάσαμε πολλά τότε.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν γυρίσαμε από τον τελευταίο αγώνα πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, τρέχαμε με τη μητέρα μου από το Αεροδρόμιο για να προλάβω να δώσω μάθημα. Ήταν την περίοδο του covid και τα μαθήματα τα δίναμε ηλεκτρονικά, στη μέση της εξέτασης έπεσε το ρεύμα στην περιοχή. Ο καθηγητής μου δεν δέχτηκε ούτε μέρος της εξέτασης, με την οποία περνούσα το μάθημα, και μου είπε «Καλό Σεπτέμβρη». Ευτυχώς, με κόπο, πήρα το πτυχίο μου. Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να ισορροπήσω όσο γίνεται τη δουλειά, την προσωπική μου ζωή, τους αγώνες και ό,τι άλλο προκύψει. Προσπαθώ να έχω έναν προγραμματισμό από νωρίτερα, ώστε να διαχειρίζομαι τον χρόνο όσο καλύτερα γίνεται!

Έχεις κάποιο πρότυπο, είτε στον αθλητισμό είτε στη ζωή, που σε εμπνέει να συνεχίζεις;
Με εμπνέουν οι άνθρωποι που συνεχίζουν αυτό που αγαπάνε, παρά τις δυσκολίες της ζωής! Διαβάζω για αθλητές που επέμειναν, παρόλα τα εμπόδια, και τα κατάφεραν. Το πρότυπό μου είναι η μητέρα μου – έχει περάσει προβλήματα υγείας, παραλίγο να μην είναι μαζί μας, συνεχίζει όμως με χαμόγελο. Έγινε προπονήτρια για να με υποστηρίξει, καθώς δεν υπήρχε ουσιαστική βοήθεια. Είναι ο βράχος μου και ο μοναδικός άνθρωπος που θαυμάζω τόσο πολύ. Μαζί τα καταφέρνουμε όλα και της αφιερώνω όλες μου τις επιτυχίες.

Υπάρχουν στιγμές που έχεις σκεφτεί να τα παρατήσεις; 
Ναι. Υπήρξαν φορές που δεν είχαμε καμία υποστήριξη από τους φορείς ή τους προπονητές, με αποτέλεσμα να αγωνίζομαι μόνη και να αναρωτιέμαι γιατί. Γι’ αυτό έγινε και η μητέρα μου προπονήτριά μου, για να μπορέσουμε να βοηθηθούμε. Μας κράτησε η αγάπη για το άθλημα και η υπομονή της μητέρας μου, που κατάφερε να βγάλει Σχολή Προπονητικής ενώ πάλευε με προβλήματα υγείας. Όταν όλα είναι δύσκολα, ψάχνεις κάτι όμορφο, ένα φως να σε κρατήσει και να σου δώσει τη δύναμη... Και έτσι καταρρίψαμε πανελλήνια ρεκόρ 20 ετών, είχαμε κατατάξεις σε 8άδα, κοντράραμε παγκόσμιους πρωταθλητές στα ίσα και φέτος φέραμε και μετάλλιο σε διεθνή αγώνα.

Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή που έχεις ζήσει στο άθλημα μέχρι σήμερα;
Στο μυαλό μου έρχονται αρκετές όμορφες στιγμές! Αν έπρεπε να διαλέξω μία, αυτή θα ήταν η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου φέτος στο Veronica’s Cup! Πολύ όμορφο να βλέπεις τους καρπούς των προσπαθειών σου. Στα αξιοσημείωτα, νομίζω είναι και οι καταρρίψεις των πανελληνίων ρεκόρ, με αποκορύφωμα το σπάσιμο του Ρεκόρ Γυναικών Ολυμπιακού τόξου μετά από 20 χρόνια, οι κόντρες που έριξα με την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, όπου στην πρώτη έχασα στο σουτ-οφ (κερδίζει το καλύτερο βέλος σε περίπτωση ισοβαθμίας) και τη δεύτερη φορά κέρδισα!

Πιστεύεις ότι η τοξοβολία έχει μέλλον στην Ελλάδα; Πώς θα γίνει πιο γνωστή και αγαπητή στο ευρύ κοινό;
Χρειάζεται προβολή από τους φορείς προκειμένου το άθλημα να γίνει περισσότερο ελκυστικό. Νομίζω ότι οι περισσότεροι ξέρουν ότι υπάρχει η τοξοβολία από την αρχαιότητα, αλλά δεν γνωρίζουν ότι είναι προσιτή και πως δεν κάνει διακρίσεις! Μπορεί κανείς να δοκιμάσει, ανεξαρτήτως ηλικίας. Ο σύλλογος παρέχει εκπαιδευτικό εξοπλισμό στους νέους αθλητές όπως και χώρο προπόνησης. Στη συνέχεια, εάν κάποιος χρειαστεί δικό του εξοπλισμό, υπάρχουν και οικονομικές επιλογές.

Αν είχες την ευκαιρία να πεις κάτι σε ένα παιδί που σκέφτεται να ασχοληθεί με την τοξοβολία, τι θα ήταν αυτό;
Να το διασκεδάζει! Όταν ρίχνει με το τόξο να περνάει καλά, να το απολαμβάνει και να μην επηρεάζεται από κανέναν. Θα τα καταφέρει με επιμονή, υπομονή και με χαμόγελο. Μελλοντικά εύχομαι να μπορέσουμε να παραδώσουμε σε όλα τα παιδιά έναν όμορφο χώρο, που θα τα αγκαλιάσει και θα υποστηρίξει με αγάπη και στόχο την ανάπτυξη του αθλήματος.