Η Ελλάδα βρίσκεται πάλι έξω από τα τελικά του Μουντιάλ. Ενώ η ποδοσφαιρική της ομάδα δεν είναι χειρότερη από εκείνη του Καραγκούνη και του Κατσουράνη που είχε πάει το 2014 στη Βραζιλία και έχασε στα πέναλτι από την Κόστα Ρίκα την πρόκριση στους «8», δεν κατάφερε να περάσει από την προκριματική φάση. Ούτε στο προηγούμενο Euro, ούτε τώρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας.
Στην πραγματικότητα, από τότε που έφυγε ο Φερνάντο Σάντος ξεκίνησε μια απίθανη κατρακύλα που της στέρησε όλα τα πλεονεκτήματα που είχε κατακτήσει από το 2004 και μετά. Έφτασε να χάνει ακόμη και από τα Νησιά Φερόε και κατρακύλησε στην ειδική βαθμολογία της UEFA σε χρόνο ρεκόρ, οπότε δεν μπορεί πια να εξασφαλίζει ευνοϊκές κληρώσεις που μέχρι τότε τη βοηθούσαν να προχωράει και να προκρίνεται κουτσά στραβά.
Οι σημερινοί ποδοσφαιριστές, στην πραγματικότητα, συγκροτούν μια σχετικά καλή ομάδα που το πάλεψε στα προκριματικά, κυρίως απέναντι στο Βέλγιο και στην αναβαθμισμένη Βοσνία. Και μόνο που ήρθε 2η και πέρασε στα μπαράζ ήταν επιτυχία, άσχετα αν βρέθηκε μπροστά της η Κροατία και την έβγαλε νοκ άουτ εύκολα.
Το συγκριτικό της πλεονέκτημα είναι που αρκετοί από τους ποδοσφαιριστές της παίζουν πλέον στο εξωτερικό σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Μπήκαν σε νέα, άγνωστα σε αυτούς καλούπια, κατάφεραν να αφομοιωθούν και βρίσκονται πια ενταγμένοι σε μια καινούργια πραγματικότητα που τους βοηθάει να αποκτήσουν διαφορετική νοοτροπία. Όσοι άντεξαν στη δοκιμασία προπονούνται καλύτερα και πιο επιστημονικά, παίζουν δίπλα ή απέναντι σε μεγάλα ονόματα που τα απομυθοποιούν και τα αντιμετωπίζουν σαν ίσοι προς ίσους.
Το σπουδαιότερο όμως είναι πως οι περισσότεροι καταφέρνουν να μη γυρίζουν πίσω ύστερα από λίγο καιρό, αλλά να προχωρούν την καριέρα τους. Ο Παπασταθόπουλος αυτές τις μέρες πάει στην Άρσεναλ. Ο Μανωλάς θα ακολουθήσει. Υπάρχουν επίσης ο Μήτρογλου και μετά ο Καρνέζης, ο Ρέτσος, ο Μαυροπάνος. Μια καλή βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηθεί ένα σύνολο αξιώσεων, άσχετα αν οι υπόλοιποι είτε δεν τα κατάφεραν και γύρισαν, είτε βολοδέρνουν σε μικρομεσαία κλαμπ. Επίσης ο Τάσος Δώνης, της Στουτγκάρδης, αποτελεί την ελπίδα ότι η ομάδα θα μπορέσει από ένα σημείο και μετά να αναπτυχθεί περισσότερο επιθετικά και παραγωγικά.
Αν ήταν σε θέση να εξελιχθούν ο Φορτούνης, ο Ταχτσίδης ή Χριστοδουλόπουλος, θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα κλικ παραπάνω σε σχέση με τα διεθνή στάνταρ.
Βέβαια, οι περισσότεροι παραμένουν μακριά από τις αναγκαίες ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Φεύγουν έξω για λίγο (γιατί μετά επιστρέφουν με τα κεφάλια κατεβασμένα...) ή μένουν εδώ και κουβαλάνε τα κουσούρια του Έλληνα: τεμπέληδες στην προπόνηση, το μυαλό στη... ζωάρα που πιστεύουν πως έχουν εξασφαλίσει και η ευθύνη στον διαιτητή για οτιδήποτε κακό συμβαίνει στους ίδιους και στην ομάδα τους. Οι περισσότεροι από εκείνους που πέρασαν τα σύνορα δεν εξελίχθηκαν και ξαναγύρισαν γρήγορα ή έπεσαν στις μικρές κατηγορίες. Κι όποιοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν, μπαίνουν από ανάγκη στην Εθνική επειδή δεν υπάρχουν άλλοι καλύτεροι.
Αυτή είναι η εικόνα. Κι αν δεν γίνει ένα μπραφ όπως εκείνο του 2004, μέσα σε αυτή τη μετριότητα θα συνεχίσουμε...
12°
