H Μαριάντα Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην Αθήνα λίγο πριν ο Νίκος Γκάλης περπατήσει στον αέρα. Μεγάλωσε σε μια εποχή που τα παιδιά έπαιζαν έξω στο δρόμο, ενώ οι γονείς τους έπαιζαν ξύλο για τα πολιτικά. Το πρώτο της έργο το ζωγράφισε το 1984, πάνω σε κάποια εργασία του Μεγάλου Αδελφού της. Τα επεισόδια δεν ήταν εκτεταμένα και έτσι συνέχισε ακάθεκτη. Από το 2011 έχει εκθέσει τα έργα της έξι φορές, σχεδόν όλες δίπλα στα γλυπτά της μητέρας της. Για να διασκεδάζει τον ψυχαναγκασμό της τρέχει σε μαραθωνίους και εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Φιλοξενήσαμε στο εξώφυλλο του τεύχους 501 της A.V. το έργο της «Φωτιές» και μιλήσαμε μαζί της.
Πώς και πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με την ζωγραφική; Ζωγραφίζω από τότε που θυμάμαι. Σε χαρτιά, σε χαρτοπετσέτες, σε βιβλία, σε θρανία, σε post it. Συστηματικά, με χρώμα, καμβά κλπ, ασχολούμαι από το 2010 το φθινόπωρο.
Θυμάσαι το πρώτο σου έργο; Ισχύει ότι το ζωγράφισες πάνω σε μια εργασία του μεγάλου σου αδερφού; Ο αδερφός μου από μικρός είχε μανία με τα μαθηματικά (και γενικά με τις θετικές επιστήμες) και έλυνε ασκήσεις συνέχεια. Μάζευε ότι χαρτιά έβρισκε, τα γραμμένα τα γύριζε από την ανάποδη και τα χρησιμοποιούσε ως «πρόχειρα», και τα ολόλευκα τα φύλαγε ως «καθαρά» για να γράφει τις λύσεις των προβλημάτων, όταν ήταν έτοιμος. Πολλές φορές μου επέτρεπε να μουτζουρώνω τα πρόχειρα. Εγώ πάλι ήθελα να συμμετέχω στην διακόσμηση του καθαρού. Έκανα όμως ότι καλύτερο μπορούσα για να τον ευχαριστήσω.
Από πού αντλείς έμπνευση για όσα σχεδιάζεις; Από τον συναισθηματισμό μου. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα μαγικό πηγάδι συναισθημάτων, το οποίο όσο το αντλείς τόσο δεν στερεύει.
Η καλλιτεχνική φύση είναι στο «αίμα» σου. Εκτός από τη ζωγραφική, έχεις άλλες καλλιτεχνικές ανησυχίες; Δεν ξέρω αν υπάρχει καλλιτεχνική «φύση» με την ευρεία έννοια. Έχω την εντύπωση ότι το ταλέντο, ή η κλίση, έχει να κάνει περισσότερο με τις εγκεφαλικές δυνατότητες του καθενός και πως ο καθένας μας βιώνει την πληροφορία. Πως την μεταφέρει, πως την αποθηκεύει, πως την διοχετεύει ξανά στο περιβάλλον του. Δοκίμασα να μάθω μουσική. Έμαθα πολύ γρήγορα να διαβάζω νότες, αλλά όχι να τις ακούω. Δοκίμασα την γλυπτική. Πήγε ΟΚ, αλλά δεν έχω την πρακτικότητα που απαιτείται ώστε να μπορέσω να υποστηρίξω τις προσδοκίες μου τεχνικά. Μ’ αρέσει πολύ να γράφω… θα δείξει.
Ποιο από τα έργα σου ξεχωρίζεις και γιατί; Έχω μεγάλη αδυναμία στο παιδάκι μου, που κυκλοφορεί με το εξώφυλλο σας. Κατά τ’ άλλα, είμαι με τις περιόδους μου. Συνήθως τα έργα μου είναι δεμένα με μια φάση της ζωής μου. Ανάλογα με το αν νιώθω άνετα με αυτή την εποχή ή όχι, αντιμετωπίζω και το έργο.
Με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο; Πέρα από την βασική μου εργασία, στην οποία αφιερώνω τον περισσότερο χρόνο μου, προσπαθώ, μάταια, να προπονηθώ μήπως και καταφέρω να κατέβω στον φετινό Μαραθώνιο.
Σε ποια γειτονιά της Αθήνας ζεις και ποια είναι τα τρία πράγματα που αγαπάς σε αυτήν;Στην Αθήνα, θα με βρεις κατά κύριο λόγο στο κέντρο. Πανεπιστήμιο, Κλαυθμώνος, εκεί γύρω. Τρία πράγματα που αγαπώ; Δύσκολη ερώτηση, γιατί πολλά από τα πράγματα που αγαπούσα έχουν χαθεί πια, ενώ άλλα με θλίβουν κιόλας. Με βεβαιότητα αγαπώ τα πρόσωπα που συναντάω κάθε μέρα στο δρόμο για το γραφείο και χαμογελάμε και λέμε μια καλημέρα. Δόξα το Θεό, είναι πολλά παραπάνω από τρία.
Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα σου μια συνηθισμένη ημέρα; Πολλή δουλειά. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Το βράδυ πρέπει να διαλέγω ανάμεσα σε προσωπική ζωή και αθλητισμό ή ζωγραφική. Όταν μπορώ να τα συνδυάζω, είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.
Πες μας δυο λόγια για το έργο που έφτιαξες για το εξώφυλλο της Athens Voice. Οι «φωτιές» αναφέρονται στα όσα βλέπει ένα σύγχρονο παιδί του κόσμου. Προσπάθησα να γίνω αυτό το παιδί, να δω την ζωή μέσα από τα μάτια του, να ανησυχήσω, να θυμώσω, να ονειρευτώ.
Τι σκέφτηκες όταν είδες το έργο σου τυπωμένο στο εξώφυλλο μιας εφημερίδας δρόμου που κυκλοφορεί σε όλη την πόλη; Χάρηκα, ενθουσιάστηκα για το εξώφυλλο. Σκέφτηκα πως ύστερα από τόσα χρόνια που η πόλη μου με τροφοδοτεί με εικόνες, ήρθε η ώρα να της δώσω και εγώ κάτι πίσω. Μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω στον διάλογο.
15°
