Φτάνω 10 λεπτά αργοπορημένη στο ραντεβού μας (καταραμένη κίνηση) και βρίσκω την Έρση Νιαώτη, ηθική αυτουργό και βοηθό σκηνοθέτη του παιδικού έργου «Χάνσελ και Γκρέτελ: Το μυστικό του σοκολατόδεντρου» να με περιμένει χαμογελαστή. Της ζητάω να μου πει λίγα λόγια για το έργο όσο βγάζω τις σημειώσεις μου κι εκείνη αρχίζει να μου αφηγείται με τρόπο μαγικό, όπως μόνο όσοι ξέρουν από παιδικά παραμύθια μπορούν, το ταξίδι του έργου από τη φαντασία της στην σκηνή.
«Όλα ξεκίνησαν από το βιβλίο "9 παραμύθια και μια ξύλινη κουτάλα" που έχουμε γράψει με την αδερφή μου. Από εκεί προήλθε η πρώτη ιδέα, η εμπειρία του να γράφουμε μαζί ήταν πολύ ωραία αλλά εγώ πάντα ονειρευόμουν να το κάνω έργο. Γι’ αυτό είχα αρχίσει να γράφω κάποια τραγούδια, και μέσα από τα τραγούδια άρχισαν να βγαίνουν περισσότερο και οι χαρακτήρες και πιο κατασταλαγμένες ιδέες για το πώς μπορεί αυτό το παραμύθι να γίνει έργο», μου εξηγεί.
Η τύχη ήταν με το μέρος της αφού μετά από λίγο καιρό ήρθε μια πρόταση από τον φίλο της και σκηνοθέτη της παράστασης Σταύρο Στάγκο για μια συνεργασία με τα Αθηναϊκά Θέατρα που ήθελαν ένα έργο που να έχει γλυκά και σοκολάτες. Κάπως έτσι το όνειρο της Έρσης άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.
Τί γίνεται λοιπόν στα παραμύθια μετά το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»; Οι περισσότεροι έχουμε αναρωτηθεί (ελάτε, παραδεχτείτε το) κάποια στιγμή τι συμβαίνει στην μετά-happy ending-εποχή όπου το καλό το παλικάρι έχει κατατροπώσει την κακιά μάγισσα-δράκο-μητριά-λύκο και έχει σώσει την όμορφη κοπέλα και άρχισαν να ζουν happily ever after. Ωραία, και μετά; Δεν τσακωνόντουσαν για το ποιος θα πλύνει τα πιάτα; Δεν πέθαιναν από πλήξη; Δεν τους έτρωγε η ρουτίνα; Αυτές τις άγνωστες πτυχές της ζωής των παραμυθένιων ηρώων έρχεται να «φωτίσει» το έργο, παρατηρώντας τους από μια πιο μοντέρνα οπτική και φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με πιο... ρεαλιστικά προβλήματα.
«Οι Χάνσελ και Γκρέτελ, έχοντας γλιτώσει από την κακιά μάγισσα, έχουν ανοίξει ένα ζαχαροπλαστείο όπου πουλάνε διάφορα μαγικά γλυκά και οι χαρακτήρες των άλλων παραμυθιών περνάνε από κει για να αγοράσουν γλυκά, ψάχνοντας λύση στα διάφορα προβλήματά τους. Για παράδειγμα η Σταχτοπούτα, η οποία βαριέται την πριγκιπική ζωή γιατί δεν κάνει τίποτα απολύτως, τρώει ένα σοκολατένιο γοβάκι στο ζαχαροπλαστείο τους και αποφασίζει να γίνει σχεδιάστρια παπουτσιών και να κάνει κάτι δημιουργικό. Παράλληλα, οι Χάνσελ και Γκρέτελ έχουν βρει μια συνταγή για σοκολατόδεντρο, η οποία όμως δεν είναι ξεκάθαρη. Τα υλικά είναι μπερδεμένα και έτσι κάνουν πολλά πειράματα ρίχνοντας διάφορα περίεργα υλικά προκειμένου να φτιάξουν ένα δέντρο που αντί για καρπούς θα βγάζει σοκολάτες. Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων βέβαια, μπαίνουν στο ζαχαροπλαστείο διάφοροι ήρωες άλλων παραμυθιών, τους διακόπτουν, τους ζητάνε κάτι και στο τέλος συνειδητοποιούμε πως όλοι, με διάφορες πληροφορίες που έδωσαν στην πορεία (μη τα αποκαλύψουμε και όλα) βοήθησαν στο να ολοκληρωθεί η συνταγή» μου αφηγείται η Έρση και ξαφνικά νιώθω σαν παιδί που του σταματάνε το παραμύθι στη μέση.
Και το ηθικό δίδαγμα που κάθε παραμύθι έχει απαραιτήτως; τη ρωτάω κι εκείνη γελάει και μου διευκρινίζει: «Εδώ βλέπουμε ότι το νόημα της ζωής είναι η διαρκής αναζήτηση, το πείραμα, η έρευνα και ταυτόχρονα η σύνθεση πολλών στοιχείων από διάφορες προσωπικότητες από τις οποίες κάτι παίρνεις και στο τέλος δημιουργείται κάτι όμορφο. Κάπως σαν την παράστασή μας δηλαδή!»
Έχω όμως έγκυρες πληροφορίες ότι εκτός από τα εντυπωσιακά κοστούμια, τα συγκινητικά τραγούδια και τα φανταστικά ταχυδακτυλουργικά, στην παράσταση θα υπάρχει και μυρωδιά σοκολάτας οπότε δεν κρατιέμαι και ρωτάω αν αληθεύει. «Είμαστε σε σημείο που προσπαθούμε να στήσουμε ένα σιντριβάνι σοκολάτας στη σκηνή ώστε να μυρίζει ο χώρος σοκολάτα αφυπνίζοντας και αυτή την αίσθηση των παιδιών. Ελπίζουμε να πετύχει. Βέβαια, κάποιοι ηθοποιοί μας τρώνε κανονικά γλυκά επί σκηνής, κι έχουν αρχίσει να αγχώνονται για το πόσα κιλά θα πάρουν. Πάντως όλα τα γλυκά θα είναι Στέλιος Παρλιάρος, οπότε ελπίζουμε όλοι πως θα περισσεύουν μετά την παράσταση για να φάμε κι εμείς!» μου λέει και τώρα ελπίζω κι εγώ να μείνουν.
Όσο για τη συμμετοχή της στην παράσταση ως βοηθός σκηνοθέτη και όχι ως ηθοποιός, η Έρση μου εκμυστηρεύεται ότι δέχτηκε τη θέση χωρίς δεύτερη σκέψη, αφού θεωρεί τις πρόβες το πιο δημιουργικό κομμάτι και είναι το αγαπημένο της. Το γράψιμο τη γεμίζει αφάνταστα και όχι δε ζηλεύει ούτε για τα γλυκά που περιτριγυρίζουν τους ηθοποιούς γιατί θα τους κάνει μια επιδρομή backstage.
Το πιο σημαντικό για την ίδια είναι η υπέροχη συνεργασία που έχουν με τα υπόλοιπα μέλη της παράστασης και μου τονίζει πόσο ευγνώμων νιώθει απέναντί τους. «Είναι μια ευτυχής συγκυρία ανθρώπων που έχει βάλει ο καθένας ένα κομμάτι πολύ δικό του προσωπικό και όλα συνέθεσαν ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα. Κι αν μπορεί να γραφτεί κάπου ότι πραγματικά ευχαριστώ τον σκηνοθέτη και τα παιδιά, γιατί χωρίς εκείνους θα ήταν απλώς ένα κείμενο, ενώ τώρα έδωσαν ζωή σε κάτι πολύ δικό μου και με συγκινούν πολύ βαθιά κάθε φορά που προσπαθούν, που τραγουδάνε τους στίχους μου. Αισθάνομαι πραγματικά πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη σε όλους τους που προσπαθούν για αυτό το έργο, είναι πραγματικά πολύ σημαντικό για μένα»
Λοιπόν; Ακόμα κάθεστε; Γρήγορα στο σοκολατόδεντρο, στο Μικρό Παλλάς!
10°
