Με 40-45 θέσεις μάξιμουμ, το υπόγειο «θεατράκι» σε μία από τις καθέτους της Ιασωνίδου ανταποκρίνεται σχεδόν ετυμολογικά στο όνομά που φέρει: ακτίδα.Για να μην κοροϊδευόμαστε, η πλειοψηφία των θεατρόφιλων έχουνε καμένες γούνες από «ψαγμένα» θέατρα και «μοντέρνες» σκηνοθεσίες και «εναλλακτικές» παραστάσεις και δεν συμμαζεύεται.
Εγώ -που δε με λες και τρελαμένο να πηγαίνω από παράσταση σε παράσταση- έχω δει μέχρι στιγμής 5 έργα στο συγκεκριμένο θέατρο και κάθε φορά βιώνω ένα ευχάριστο σοκ. Διότι κάθε φορά είμαι προετοιμασμένος για το χειρότερο, ένεκα και το δικό μου καμένο γουναρικό από πρότερες ριψοντοματικές θεατρικές απόπειρες.
Είμαι τόσο άσχετος με το σπορ, που, αν δεν είχα φίλη να παρακολουθεί μαθήματα στο θεατρικό εργαστήρι της ακτίδας, δεν θα ήξερα τι συμβαίνει εκεί μέσα. Πήγα λοιπόν και με μούσκεψαν τα πικρά δάκρυα της Πέτρας Φον Καντ, πήγα Μια φορά… στο Μεξικό, πήγα και χειροκρότησα μονόπρακτα του Τενεσί, πήγα και καψαλίστηκα από τους Καιόμενους, πήγα και βίωσα τι είναι το θεατρικό αναλόγιο στην Ξύλευση, και ομολογώ εθισμένος!
Κάθε φορά βλέπω καινούρια πρόσωπα, με ηλικίες που αυξομειώνονται ανάλογα με τις ανάγκες των ρόλων και κάθε φορά νιώθω σαν κυνηγός ταλέντων. Στην αρχή, αυτό το υπόγειο με φόβιζε και το αισθανόμουνα υγρό και ξένο. Πρόπερσι είχα πρωτομπεί και περίμενα με αγωνία να δω την πρώτη παράσταση της φίλης μου -κάτι που από μόνο του αρκεί για να προκαλέσει αμηχανία- μέχρι που τα φώτα έσβησαν και το κακό ξόρκι λύθηκε. Όχι, ούτε υπερπαραγωγές χωράνε εκεί μέσα ούτε θίασο διασήμων πρόκειται να δεις. Χωρίς αυτό να στερεί κάτι από την τέχνη τους ή να τους εμποδίζει και συγκίνηση να προκαλούν και γέλια και χειροκρότημα από τη μικρή σκηνή τους, ηθοποιοί και σκηνοθέτες αμφότεροι.
Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, έχει σημασία το να μπορείς να μετατρέψεις έναν κάπως απόκοσμο χώρο, στο μέρος όπου η ψυχή σου κάνει μία κατάθεση –ή ανάληψη, ανάλογα σε ποια μεριά της σκηνής βρίσκεσαι. Κάτι που στη χάση και στη φέξη έχουν καταφέρει τα αντίστοιχα κρατικά με τις επιχορηγήσεις, τα ιδιωτικά με τις αναντάμ παπαντάμ ονοματάρες και τους μεγαλόπνοους θιασάρχες και πάντα τα εισιτήρια που τσούζουν.
Α, να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας που δεν έχουνε εγκαταστήσει ακόμα κεραίες που να διαπερνάνε τον φλοιό της Γης επιτυχώς και γλιτώνουμε, για λίγο έστω, την καγκουριά του ψιλοκούβεντου στο κινητό την ώρα της παράστασης, όντας σε τέτοια άντεργκραου (που λέει και μια φίλη) μέρη.
Πριν ρίξω αυλαία στο κείμενο, να πω ένα μεγάλο μπράβο στον Θωμά Βελισσάρη, τον εγκέφαλο πίσω από την τέχνη στο θέατρο Ακτίς Αελίου, και σε όλη την καλλιτεχνική ομάδα που το στηρίζει. Έχουμε τιγκάρει από επονομαζόμενους καλλιτέχνες, αλλά, όπως και οπουδήποτε αλλού, έτσι και στο θέατρο, οι εξαιρέσεις που περιλαμβάνουν αυθεντικότητα είναι αυτές που ξεχωρίζουν . Εμπρός εμπρός, καλές μου ηλιαχτίδες!
Χριστοπούλου 12 (κάθετος στην Ιασωνίδου), Θεσσαλονίκη Τ: 2310 229 249
13°
