Ούτε εκθέσεις σε μουσεία, ούτε γλείψιμο και pr-ριλίκια, ούτε πασιφανή «σηκώματα» πάνω στα οποία χτίστηκαν graphic design καριέρες στην Ελλάδα. Σεμνότης, ταπεινότης, φουλ του άσου προσωπικό στιλ και «ακαριαία χτυπήματα» στον δρόμο. Εκεί που το μήνυμα βρίσκει τους αποδέκτες του. Να ένας θεσσαλονικιός μαγκίτης και ιππότης.
Σε αντίθεση με τις σούπερ μαξιμαλιστικές εικονογραφήσεις σου, όλες με μεγαλειώδη χρώματα και χαρά, το βιογραφικό σου, όπως το διαβάζουμε στον ιστότοπό σου, θα το αποκαλούσα μινιμαλιστικό. «Σπούδασε κάπου στο Μάντσεστερ… δουλεύει σαν freelancer… ταξιδεύει τακτικά». Και μετά σιωπή. Παρακαλώ, συστηθείτε, κύριε. Ηλικία, γειτονιά, αγαπημένα στέκια, πώς προέκυψε η πετριά με την οπτική επικοινωνία αλλά και το ΕΒΓΕ που σήκωσες…
32 και κάτι. Γεννήθηκα στην Αριστοτέλους, μεγάλωσα στην Ανάληψη, νοικιάζω δυάρι στο Ντεπό. Στέκια με την ειλικρινή έννοια δεν έχω πια. Ήταν κάποτε ο «Ίσαλος» και το «Soda», άντε και το παλιό «Elvis». Τώρα λίγα πράγματα. Στη Βαλαωρίτου πλέον ψάχνεις τη διασκέδαση σαν τους χρυσοθήρες του φαρ γουέστ, απελπιστικά λίγες οι πιθανότητες. Ίσως περνάω κλιμακτήριο, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να δεθώ με κανένα χώρο στην πόλη. Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Αυτό που κάνω τυχαίνει να είναι το ίδιο με την απάντηση που έδινα πριν δυο δεκαετίες. Ήμουν από τα παιδιά που τους έλεγαν ότι σκετσάριζαν καλά, ζωγράφιζαν ωραία κτλ. Δεν έμπλεξα ποτέ με πανελλήνιες και τέτοια, έκανα ένα foundation τεχνών και σχεδίου κι έφυγα Αγγλία. Επιστρέφοντας, πέρασαν ουκ ολίγα χρονάκια μέχρι να πάρω μπρος, φανταριλίκια, άλλες δουλειές… Τα ΕΒΓΕ και κάθε είδους αναγνώριση είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι χαράς σε ένα επάγγελμα που τείνει να κοροϊδεύει τον εαυτό του. Παραδόξως, ο χώρος των σχεδιαστών οπτικής επικοινωνίας (=μη μας λέτε γραφίστες plz) συντηρεί μια υποτυπώδη γκλαμουριά γύρω του, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Για άλλους πάλι, η δουλειά μας μπορεί να γίνει κι από βοηθούς σε φωτοτυπείο...
Είναι προϊόν σύμπτωσης ή συνειδητή η επιλογή να εικονογραφείς κατά το πλείστον «προπαγανδιστικές» αφίσες για πάρτι και συναυλίες; Αν δε συμβαίνει το δεύτερο, πώς είναι δυνατόν να βιοποριστεί κάποιος μόνο από τη μουσική, καθώς ολοένα και περισσότερο λόγω κρίσης η φάση του πάρτι καταλάγιασε;
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Έχω επιλέξει το freelancing για να είμαι αφεντικό του εαυτού μου, με ό,τι καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό. Ένα από τα καλά είναι η δυνατότητα να επιλέγω τις δουλειές που αναλαμβάνω. Συχνά (αλλά όχι αποκλειστικά) αυτές αφορούν τον χώρο της μουσικής και της διασκέδασης. Δε θα εστίαζα στο αν η φάση του πάρτι έχει καταλαγιάσει ή όχι. Στον συγκεκριμένο χώρο, το κομμάτι της οπτικής επικοινωνίας αντιμετωπίζεται ανέκαθεν με απαξίωση, ακόμα και προ κρίσης. Απλά πλέον η επίκλησή της ισχυροποιεί τη στάση των τζαμπατζήδων ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουν. Όλοι θέλουν παπάδες για πενταροδεκάρες. Δουλεύω πια ελάχιστα με εγχώριο πελατολόγιο, ευτυχώς κάποιοι συνεργάτες μου στο εξωτερικό έχουν διαφορετικές αντιλήψεις και νοοτροπίες.
Οι περισσότεροι γραφίστες (σόρι, μου ξέφυγε) της πόλης ελκύονται από λιτά σχήματα και «σκανδιναβίζουν» ή «βερολινάρουν» στη δουλειά τους, κοινώς μίνιμαλ, ψυχράδα και άγιος ο θεός. Εσύ; Μου βγάζεις ένα τρελό ποπ βουντού. Θέμα ιδιοσυγκρασίας;
Όταν μια τέτοια έλξη οφείλεται σε μελετημένη επεξεργασία, γνώση και κατανόηση προς αυτή την κατεύθυνση, είναι υγιές. Επίσης, όταν τέτοιες τάσεις είναι προϊόν αρπακόλλας, είναι εμφανές. Και τα δύο παίζουν. Το αποτέλεσμα μόνο μετράει. Ο κάθε σχεδιαστής έχει τον δικό του τρόπο αντιμετώπισης στα projects που αναλαμβάνει. Προς το παρόν επιλέγω να αναπτύσσω το προσωπικό μου στιλ μέσα από τις περισσότερες δουλειές μου, πάντα σε συνάρτηση με τις απαιτήσεις των πελατών. Ασχολούμαι αρκετά με την αφίσα, το φυσικό της περιβάλλον είναι οι τοίχοι της πόλης. Ίσως το «τρελό ποπ βουντού» να είναι απλά ο δρόμος που βλέπω προς την εκπλήρωση του σκοπού της. Να μεταδίδει το μήνυμα με μια άλφα δόση αισθητικής, όσο κι αν αυτό είναι υποκειμενικό. Και να τραβάει το μάτι, που λένε.
Πάω στοίχημα πως όχι απλώς ακούς, αλλά παίζεις και μουσική. Λάθος μου;
Ακούω μόνο. Δόξα τω θεώ έχουμε αρκετούς ντιτζέιδες. Πάρα πολλή μουσική, ζω με τη μουσική. Τη λατρεύω από μωρό. Κυρίως ηλεκτρονική και τζαζ. Αλλά αυτό μάλλον θα το μάντεψες από τις σχετικές αναφορές στη δουλειά μου.
Μίλησέ μου για τις αναφορές σου. Τα γραφεία και τους δημιουργούς που παρακολουθείς, την «οικογένεια» στην ουσία όπου κατατάσσεις τον εαυτό σου.
Νομίζω πως δε συνοψίζονται εύκολα σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή ρεύματα, είναι περισσότερο κράμα πολλών και διαφόρων επιρροών, εντυπώσεων και εμπειριών. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, με την υπερπληροφόρηση μέσω διαδικτύου. Κρατάς κομμάτια από δω κι από κει, συλλέγεις ακόμη και υποσυνείδητα εικόνες, φράσεις ή καταστάσεις, πάνω στις οποίες χτίζεται το δικό σου μοτίβο έκφρασης. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τεχνοτροπίες που αναπτύχθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, κυρίως στην ανατολική Ευρώπη. Παρακολουθώ τη δουλειά ελλήνων και ξένων συναδέλφων, δεν κατατάσσω τον εαυτό μου σε κάποια οικογένεια…
Οι εμμονές σου: «Γκάλης, Ιππότης της Ασφάλτου και έλληνες πολιτικοί του βρόμικου ’89». Για εμβάθυνε.
Πρόκειται για θέματα που απασχόλησαν έντονα την παιδική μου ηλικία, σε ό,τι αφορά στο σχέδιο και τη ζωγραφική. Είμαι αρειανός από κούνια, πρόλαβα Γκάλη μέχρι το γυμνάσιο. Πιτσιρίκια μπαίναμε τζάμπα στο Παλέ, ως αθλητές του κολυμβητικού τμήματος του Άρη. Τον ζωγράφιζα μανιωδώς σε ενσταντανέ ελιγμών του, ξεκινώντας πάντα από τα πόδια (?). Με τον ΚΙΤΤ είχα μια παρόμοια ψύχωση, ντουζίνες μπλοκ γεμάτα από το καντράν του. Ντελίριο όταν είχαν φέρει τη συγκεκριμένη Pontiac στη διεθνή έκθεση, νομίζω η Express Service το είχε οργανώσει. Φυσικά, μπούκαρα μέσα. Για τους πολιτικούς του ’89 δεν ξέρω τι είδους ανωμαλία με είχε πιάσει, ζωγράφιζα καρικατούρες τους, από Μητσοτάκη μέχρι Μαυρίκη με τις υποκλοπές κτλ. - Αν τα βρω στο πατρικό μου, θα σου τα στείλω!
12°
