Όταν ο Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος, όλοι νόμιζαν ότι η Αμερική άφησε πίσω για πάντα το ρατσιστικό παρελθόν της. Μέγα λάθος. Googlάρετε «racism in America after Obama» για να μάθετε ότι οι ρατσιστικές και φασιστικές οργανώσεις όχι απλά δεν περιορίστηκαν, αλλά πολλαπλασιάστηκαν, ενώ οι δημόσιες εμφανίσεις και προκλήσεις τους πλύθηναν. Η αντίστοιχη διαλεκτική έγινε mainstream. Άκόμα και σε κεντρικά Media άρχισαν να εμφανίζονται οι θιασώτες της, και οι εκπομπές του περιβόητου Rush Limbaugh (κάτι μεταξύ Καρατζαφέρη και Λιακόπουλου, στο αμερικανικό ραδιόφωνο) χτύπησαν ακροαματικότητες μαμούθ.
Όλα αυτά μετά τον Ομπάμα. Όπως αντίστροφα, επί των ημερών του Τζωρτζ Μπους, η «ναυαρχίδα» της αμερικάνικης Αριστεράς, το περιοδικό The Nation του Victor Navasky, έφτασε στις 185.000 αντίτυπα, από τα 35.000 που πουλούσε πριν από την οκταετία του W. Ο καθηγητής Navasky σήμερα αστειεύεται: «Bush was bad for the country, but good for “The Nation”». Όλοι οι εξοργισμένοι από τον Μπους στράφηκαν στα «άκρα» (σ.σ. για την Αμερική, η Αριστερά είναι «άκρα», εξ ορισμού).
Είναι φυσικό. Η δράση δημιουργεί αντίδραση. Και για έναν φανατικό αμερικάνο ρατσιστή, είτε είναι ένας άξεστος redneck του Νότου, είτε είναι μια ξανθιά comme il faux WASPy κυρία του Μανχάταν, το να ξυπνάς κάθε πρωί και να βλέπεις τον Κενυάτη, φρεσκοξυρισμένο και σιδερωμένο, στο pondium του Λευκού Οίκου είναι σαν να ζεις έχοντας μόνιμα ένα αγγούρι στον κώλο. Δεν αντέχεται, δεν συνηθίζεται. Η αντίδραση και η συσπείρωσή τους, αυτόματα, είναι πολύ μεγαλύτερη σήμερα, παρά στις ημέρες του Δεξιού Μπους.
Αντίστοιχα είναι τα πράγματα και στην Ελλάδα, σήμερα. Έχεις έναν πρωθυπουργό, που είναι βαθιά προοδευτικός και αντι-ρατσιστής, ειλικρινά αλληλέγγυος στους μετανάστες και πρόδηλα κοσμοπολίτης. Όταν, λοιπόν, ο πρωθυπουργός αυτός ανακοινώνει την παροχή ιθαγένειας και δικαιώματος ψήφου στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, είναι αναμενόμενο να προκαλεί λυσσαλέα αντίδραση και να εμφανίζονται polls που δίνουν το 50% των Ελλήνων να λέει «όχι στους μετανάστες». Δράση και αντίδραση. Αντισυσπείρωση του Φόβου.
Το Internet έχει επιτείνει το πρόβλημα. Παλιά «άκουγες» για τους φασίστες από «φήμες» που κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα, περίπου σαν αστικός μύθος. Σήμερα τους έχεις μπροστά σου, μέσα στο σπίτι σου, στην καθημερινότητά σου. Τους βλέπεις με τις μάσκες του V for Vendeta να εισβάλλουν σε συγκέντρωση μεταναστών. Διαβάζεις τα μηνύματά τους, τα επιχειρήματά τους, μπαίνουν στα threads σου, σε κάνουν poke. Γίνονται, δηλαδή, mainstream. Δεν κρύβονται.
Επίσης, το φαινόμενο της μετανάστευσης έχει ενταθεί στις μέρες μας, μέσα από τις εύκολες μεταφορές και επικοινωνίες και το οικονομικό αδιέξοδο των φτωχών του πλανήτη, που αναζητούν μια νέα ζωή στις χώρες της Δύσης. Ειδικά στην Ελλάδα, που ο όρος "μεταναστευτική πολιτική", "ανθρώπινα δικαιώματα", "εκπαίδευση στη διαφορετικότητα" και "μηχανισμοί υποδοχής" είναι έννοιες που τώρα ανακαλύπτονται.
Τα δύο αυτά στοιχεία, μοιραία, κάνουν τη σύγκρουση σκληρότερη, πιο άμεση, πιο δημόσια. Οι φασίστες ερεθίζονται όταν κερδίζουν τη σημασία του κοινού, όταν έχουν «εξέδρα». Είναι το οξυγόνο που τους διατηρεί ζωντανούς. Και πλέον, έχουν τον μετανάστη απέναντί τους, κάθε μέρα στη γειτονιά. Πρόσωπο με πρόσωπο.
Αυτός ο φαύλος κύκλος που δημιουργείται κάνει τα πράγματα πολύ πιο επικίνδυνα. Όπως, επίσης, το γενικότερο κλίμα με πείθει απόλυτα ότι βρισκόμαστε όλοι μπροστά σε μια σύγκρουση χωρίς επιστροφή. Μια σύγκρουση δημόσια, μέχρι τελικής πτώσεως. Είτε πρόκειται για έναν skinhead με αρβύλες, είτε για μια λαϊκή νοικοκυρά που δεν γουστάρει τους Αλβανούς, τους έχουμε ήδη απέναντί μας. Κι εκεί θα μείνουν. Όπως κι εμείς εδώ θα μείνουμε.
9°
