Εδώ που φτάσαμε μια χαρά είναι το στραφταλιζέ, Ντόνα Σάμερ-ίστικο glitter.
Η Αθήνα λιώνει κάτω από τον καυτό ήλιο σα την Ντέιζι Τάουν (Λούκυ Λουκ είμαστε) αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να αστραφτοκοπάει τόσο ώστε να φαίνεται και από το διάστημα.
Η Πανεπιστημίου μισο-άδεια αχνίζει λες και τη φιλμάρισε ο Σέρτζιο Λεόνε πριν πέντε λεπτά, που όμως στο τσιγαρισμένο Μέχικο κρατάνε πέντε αιώνες. Κανένας δεν νοιάζεται για την Πανεπιστημίου καλοκαιριάτικα, ούτε για τους γύρω δρόμους – και στην Αθήνα να έχεις ξεμείνει, πας αλλού. Σε δασάκια, αλσύλλια, παρκάκια, μπαλκόνια και παραλίες. Ξέρεις από Αθήνα. Έχεις τηγανίσει τα ποδαράκια σου άλλες χρονιές στους κεντρικούς δρόμους, αν είναι να κατεβείς στο κέντρο περιμένεις να πέσει ο ήλιος, δεν είσαι τρελή. Ή και που είσαι τρελή δεν είναι λόγος.
Για να μείνεις όλο το καλοκαίρι στην Αθήνα θέλεις συνδυασμό τρέλας, γκαντεμιάς, αφραγκίας και άλλων ασυντόνιστων παραγόντων… αν και φέτος είπαμε για πρώτη φορά τη φράση «αν είμαι τυχερός/ή θα μείνω Αθήνα να δουλέψω, αλλιώς θα πάω οπουδήποτε». Το «οπουδήποτε» παλιά ήταν ωραίο μέρος, με θάλασσα, με δροσιά, στη χειρότερη με ένα αντίσκηνο κάτω από πεύκο. Τώρα το ίδιο «οπουδήποτε» είναι άσ’ τα να πάνε στο διάλο, δεν θέλεις να το σκέφτεσαι (εκτός που δεν ξέρεις ούτε εσύ που πέφτει).
Μετά τις 10 το βράδυ η πόλη σταματάει να λαχανιάζει, σα να ανασαίνει (πιο) κανονικά. Ιδρώνεις ακόμα, αλλά με ρέγουλα. Κατεβαίνεις σε πλατεία. Η πλατεία έχει χλιαρό συντριβάνι και περίπτερο με φωτορυθμικά. Δεν είσαι στα καλά σου. Tell me more, tell me more about you.
Και… ένα τέτοιο βράδυ με κουλή παρέα, κάποιος είχε αμάξι με βενζίνη, ήμασταν τέσσερα-πέντε άτομα (συνολική ηλικία, 5.000 ετών), πήγαμε παραλία. Νύχτα, λέμε. Στα μαγαζιά της παραλίας που ο μέσος όρος ηλικίας είναι 8 ετών. Συγκεκριμένα στο «Ακρωτήρι», που είναι υπέροχο, λαμπερό, νεανικό ουάου-ουάου, με σούπερ γκόμενες-κλώνους της Μάγκυ Χαραλαμπίδου των 80s, άλλες επίσης κλώνους μίας οποιασδήποτε ξανθιάς που βγαίνει στην τηλεόραση και λέει μπούρδες, γενικά ένα αριστούργημα.
Κοίταζα γύρω μου τα μελετημένα φωτιστικά, τη θερινή ατμόσφαιρα Λας Βέγκας/Λος Αντζελες/Μύκονο(ς), τις πλεξιγκλάς γυαλιστερές επιφάνειες, τη θάλασσα στο βάθος, τα πάντα δροσερά με αυτό τον αέρα που μόνο η παραλιακή της Αθήνας έχει αλλά που φέρνει τόσο σε Μάλιμπου… και περίμενα να μπει μέσα ο Μιχάλης Τσαουσόπουλος. Ο Τζι-Πόλυ, οι ντίτζέις προ Κώστα Ζήκου με την έξαλλη δισκογραφία των 80s-90s παραμάσχαλα... (Ο Μιχάλης βάζει μουσική εδώ τις Πέμπτες! Ο Ζήκος, μια και τον έφερε η κουβέντα, στο «Candy Bar South» λίγο πιο πέρα. Μικρός που είναι ο κόσμος κ.λπ.).
Ήταν ωραία μ’ ένα ρετρό τρόπο που μόνον εμείς οι Τζουράσικ τον καταλαβαίναμε, και το «ωραία» είναι λάθος λέξη: ήταν μια δροσερή βραδιά με θαλασσινή αύρα, δυνατή μουσική που έσβηνε στις παρυφές του μαγαζιού με το αγέρι του πελάγου, με γκομενάκια κάθε είδους/φύλου/αριθμού που θα μπορούσαν άνετα να πρωταγωνιστούν σε αμερικάνικο σίριαλ απ’ αυτά με τους έφηβους που κλαίνε, σφάζονται και πηδιούνται με τρέλα, πράγματα δηλαδή που χλωμό να κάνουν οι Αμερικάνοι έφηβοι αλλά τα κάνουν οι Έλληνες. Και περνάνε ωραία στα παραλιακά μαγαζιά με το άφθονο ατμοσφαιρικό glitter…
13°
