Από τους δρόμους του Βόλου στις σελίδες του «New Yorker». Ποιος είναι ο ζωγράφος που είτε «χτυπάει» σε τοίχο είτε στη Μέκκα του παγκόσμιου Τύπου κρατά τη γραμμή του αυθεντική και αληθινή; Μιλήσαμε με τον Σταμάτη Λάσκο και μάθαμε περισσότερα.
Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σου με το «New Yorker» και τι σκέφτηκες, όταν σου ανέθεσαν να εικονογραφήσεις; Αρχές του 2012, δέχτηκα ένα e-mail από την art-director του περιοδικού. Με ρώτησε αν είμαι διαθέσιμος να εικονογραφήσω το πορτρέτο του Μπεν Στίλερ. Ήταν πολύ πιεστική η προθεσμία του πρότζεκτ, ώστε να προλάβω να σκεφτώ και πολλά. Έπειτα μου έστειλαν συμβόλαιο συνεργασίας. Η συνεργασία συνεχίζεται μέχρι σήμερα με διαφορετικό θέμα κάθε φορά.
Υπογραφή Sive. Πώς προέκυψε; 1998 στον Βόλο. Πηγαίνοντας σχολείο βλέπω σε ένα στενό έναν βαμμένο τοίχο. Θέλω να κάνω και εγώ, ψάχνω για υπογραφή, ενώνω γράμματα ώστε να σχηματίσω μια λέξη που να μην υπάρχει στο αγγλικό λεξιλόγιο, να είναι η δικιά μου. Έτσι κατέληξα στο Sive.
Ενοίκιο, λογαριασμοί, σούπερ μάρκετ. Τα βγάζεις πέρα από την τέχνη σου ή έχεις βρει άλλο τρόπο και ποιον; Εδώ και τέσσερα χρόνια διδάσκω εικαστικά σε δημόσια σχολεία. Έτσι συντηρούμαι οικονομικά. Αυτό με βοηθάει, ώστε να μην κάνω κινήσεις που δεν θέλω, χρησιμοποιώντας τη ζωγραφική για να ζήσω.
Διδάσκεις σε σχολείο. Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που είδες γραμμένο στα θρανία ή στον τοίχο; Διδάσκω σε δημοτικό και είναι μικρές οι ηλικίες ακόμα για να δω κάτι τέτοιο. Το πιο περίεργο πράγμα το βλέπω καθημερινά στις ζωγραφιές τους. O τρόπος που σχεδιάζουν, που βάζουν τα χρώματα. Μαθαίνω από τα παιδιά συνεχώς.
Είναι σημαντικές οι ακαδημαϊκές σπουδές για έναν εικαστικό; Τι σε δίδαξε η εμπειρία σου στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών; Από τη Σχολή Καλών Τεχνών κρατάω το γεγονός της καθημερινής μου επαφής με το αντικείμενο που με ενδιαφέρει, χωρίς να αφιερώνω ταυτόχρονα χρόνο σε άλλου είδους σπουδές, και τη γνωριμία μου με αρκετούς αξιόλογους καλλιτέχνες. Για μένα, ήταν σημαντικό.
Με ποιον καλλιτέχνη θα ήθελες να βγεις για μπίρες; Με τον Τουλούζ-Λοτρέκ σε μπαρ της εποχής του.
Η τέχνη του δρόμου κατά την άποψή σου οφείλει να θίγει κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα; Κατά τη γνώμη μου, ναι, ή τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Χρειάζονται εικόνες που θα συναντήσει ο καθένας ξαφνικά μπροστά του και θα έχουν να πουν κάτι περισσότερο και πιο αληθινό από τον εγκλωβισμό και το καλούπωμα της τηλεόρασης. Γενικά όμως, δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους καλλιτέχνες του δρόμου. Ο κάθε καλλιτέχνης βγάζει το δικό του κομμάτι στον δρόμο, χωρίς να οφείλει τίποτα και σε κανέναν. Είναι μια σύγχρονη μορφή τέχνης που, όπως και σε όλες τις άλλες, τα πάντα είναι ανοιχτά.
Θα σχεδίαζες κάτι για κάποια πολιτική κίνηση; Έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα στη χώρα, όχι. Είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνω.
Πόσο διαφέρει, αν διαφέρει, η δημιουργία μιας τοιχογραφίας από έναν πίνακα; Τελείως διαφορετικά πράγματα, με διαφορετικά θετικά και αρνητικά, αλλά κι ένας απίστευτος συνδυασμός.
Ξυπνάς μια μέρα κι έχεις δυνάμεις σούπερ ήρωα. Ποιο σημείο του πλανήτη Γη θα διάλεγες για να χτυπήσεις μια τοιχογραφία; Θα ζωγράφιζα ένα μικρό κοριτσάκι της Συρίας δακρυσμένο σε όλη την πρόσοψη του Λευκού Οίκου στην Ουάσιγκτον.
Πότε κατάλαβες πως θα «μπλέξεις» με τα χρώματα αντί να κάνεις κάτι άλλο; Άρχισα να ζωγραφίζω από πολύ μικρή ηλικία, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και πάντα είχα στο μυαλό μου ότι είναι αυτό που θα ήθελα να κάνω στο μέλλον. Περνώντας στη σχολή το πίστεψα.
Στη συζήτηση που θέλει κάποια από τα tags των πόλεων να αποτελούν πράξεις βανδαλισμού, τι καταθέτεις; Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ το χρώμα βανδαλισμό. Παρ’ όλα αυτά, για έναν καλλιτέχνη του δρόμου χρειάζεται ώριμη και στοχευμένη επιλογή των σημείων που θα αφήσει το έργο του.
13°
