Ντροπή μου, αν και ξέρω πως θα με συγχωρέσει για την απουσία στα εγκαίνια. Προς Θεού, δυο τρεις φορές ανταμώσαμε με τη Λία Καζάκου, ίσως και να μη δικαιολογείται το ύφος του προλόγου μου, δεν είμαστε επιστήθιοι φίλοι δηλαδή, που ο ένας, εγώ, παρασπόνδησε και έλειψε σε σημείο παρεξήγησης και διακοπής διπλωματικών και προσωπικών σχέσεων. Όχι. Το «ντροπή μου» πάει απολογητικά από εμένα προς εμένα πρώτα, που κατόπιν εορτής και λίγες μέρες πριν τελειώσει -εντάξει, έως τις 4 Απριλίου μένει η έκθεση, άρα προλαβαίνεις να πας- κατάφερα να την επισκεφθώ.
Προς τι ο θαυμασμός, το σέβας και το πουσάρισμα, επομένως, για να περάσουμε και στο περιεχόμενο της έκθεσης αυτής της μοναδικής Θεσσαλονικιάς; Εξαιτίας τούτου: η Καζάκου είναι μια μετρ της λεπτομέρειας, μιας και με μια ανυπέρβλητη τεχνική ακριβείας, που παραπέμπει ευθέως σε παλαιούς δασκάλους της ευρωπαϊκής ζωγραφικής, καταδύεται στο παρελθόν και σε τούτη την ατομική της σαγηνεύει με την ακρίβεια του έργου της. Το όποιο έντεχνα αποφεύγει να παγιδεύσει τον θεατή που δεν βλέπει πρόσωπα ή φιγούρες, ώστε να αποκρυπτογραφήσει εκφράσεις προσώπου και να κατανοήσει την ψυχολογία των υποκειμένων. Δεν βλέπεις πλήρες σώμα, καθώς στις περισσότερες εικόνες της το κεφάλι των ηρωίδων έχει αποκλειστεί. Αντ' αυτών η προσοχή έγκειται στις λεπτομέρειες.
Ένα φόρεμα με ένα ζωγραφισμένο μοτίβο λουλουδιών επάνω του, ένα κομμάτι ρούχο, ένα κοντινό πλάνο από τα μαλλιά μιας γυναίκας και, ναι, με μιαν σχεδόν φωτογραφική τεχνική και μια γλώσσα/φως που συμβολικά παραπέμπουν στις μοναδικές φυσικές αποδείξεις που θα μπορούσαν, ίσως, να προδώσουν κάτι για την πραγματική νοητική κατάσταση των ανθρώπων του κάδρου/πλάνου - η Καζάκου καταφέρνει να μεταδώσει το μήνυμα: αρκούν φορές φορές μόνο οι φυσικές αποδείξεις, τα αντικείμενα που ντύνουν το υποκείμενο ή περιθάλπουν το δέρμα, για να συναισθανθείς την κατάσταση του απεικονιζόμενου «κόσμου-προσώπου». Η φαινομενική, μα και απόλυτα διαφαινόμενη, ομορφιά, αντιληπτή με την πρώτη ματιά, με το πέρας του πρώτου βλέμματος, παύει να ενεργεί αυτόνομα. Η κατάδυση στη μελαγχολία και τον εύθραυστο ψυχισμό τότε είναι που αναδύονται και το προφίλ/πρόσωπο συνομολογείται και συμπληρώνεται μέσα από την αγωνία και την απουσία.
Η Λία Καζάκου γεννήθηκε το 1980 και αυτή είναι η δεύτερη ατομική της έκθεση στην Donopoulos Fine Arts. Από τον Ρέμπραντ και την Κορίν Ντέι, έως τον Βελάσκεθ και τον Λαρς Φον Τρίερ, η τεχνική της παλαντζάρει στον χρόνο αλλά και τα μέσα, χαρίζοντας στη Θεσσαλονίκη μια ζωγραφική πανδαισία. Και λίγα είπα.
Λία Καζάκου: Λία Καζάκου. Έως και 4 Απριλίου, στην Donopoulos Internarional Fine Arts (Αγίας Θεοδώρας 3, Θεσσαλονίκη). donopoulos.gr
17°
