Ας αφήσουμε για λίγο τη - δια της συνδικαλιστικής σόλας- βεβήλωση του οσίου και ιερού στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας όπου γεννήθηκε και πήρε σάρκα και οστά η γενιά των Αγανακτισμένων. Ο άντρας αυτός που θα τον ήθελε πελάτη κάθε γραφείο επικοινωνίας αφού κατάφερε ότι δεν έχει καταφέρει καμία ελληνική κυβέρνηση σε ολόκληρη την Ιστορία, να ενώσει τους πάντες εναντίον του, δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό το μυστηριώδες νέφος που απλώνεται πάνω από την χώρα τα τελευταία χρόνια: Το νέφος που σηκώνουν τα ερείπια μιας Ελλάδας που έχει αρχίσει να αναστυλώνεται μαγικά και όμορφα, της Ελλάδας του «στα π@π@ρι@ μας όλα».
Και να σας πω και κάτι; Εντάξει, του την πέσαμε όλοι του τύπου με την κιλούμπα, την γιαλούμπα και την κομπολογιά αλλά κανείς μας δεν μπήκε στον κόπο αναρωτηθεί αν ο τυπάρας, πράγματι, ήξερε τι ήταν αυτό όπου ξαπόσταινε το κουρασμένο από τους αγώνες ποδάρι του. Μπορεί να ξέρει πως τη λένε αυτήν την τετράγωνη πέτρα που “μοιάζει με τάφο αλλά δεν είναι κάνα πτώμα μέσα” αλλά είναι τεράστιο ερώτημα αν ξέρει τι συμβολίζει. Και δεν ξέρει για τον ίδιο λόγο που αυτή η κοινωνία δεν ξέρει πολλά και κρίσιμα πράγματα. Γιατί είναι «στα π@π@ρι@ μας όλα».
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι πολύ πιθανό, αν όχι σίγουρο, ότι έχει αποστηθίσει ίσαμε 463 διαφορετικές εξαιρέσεις στον νόμο περί αμοιβών συνδικαλιστικού προσωπικού και να μπορεί να τις απαγγείλει ασκαρδαμυκτί ανά πάσα ώρα και στιγμή όπου τον καλέσει το καθήκον. Και αυτό συμβαίνει, φυσικά, γιατί δεν τον ενδιέφερε να μάθει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Γιατί όταν είχε φτάσει εκείνη η κρίσιμη ηλικία για τον καθένα και όλοι μας κάναμε σχέδια επί επαγγελματικού προσανατολισμού, σπουδών ή άλλων επιλογών, κάποιοι βρέθηκαν τότε στο διάβα του και του είπαν: «Στα π@π@ρι@ σου όλα».
Όσο περισσότερο κοιτάς αυτήν την εμβληματική πλέον φωτογραφία, τόσο περισσότερο έχεις αυτήν την μυστηριώδη αίσθηση που τριβελίζει το μυαλό "που τον ξέρω, που τον ξέρω...". Ναι, αυτήν την αδιόρατη φαγούρα που σε πιάνει στο πάνω μέρος του κεφαλιού όταν είσαι απολύτως σίγουρος ότι κάπου τον έχεις ξαναδεί, κάπου τον έχει ξαναπετύχει, είσαι σίγουρος ότι έχεις μιλήσει κάπου, κάπως, μαζί του. Δεν μπορεί, αν είσαι φυσιολογικός άνθρωπος και κυκλοφορείς έξω στο ελληνικό φως της καθημερινότητας αποκλείεται να μην τον έχεις συναντήσει. Αποκλείεται να μην έχεις την οποιαδήποτε εμπειρία από αυτό το υβριδικό μοντέλο ανθρώπου και συμπεριφορών που παράγεται στο παρανοϊκό εργαστήριο που λέγεται Ελλάς από από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Και πως λέγεται το μοντέλο αυτό; Μα, φυσικά, είναι το γνωστό μοντέλο «στα π@π@ρι@ μας όλα».
Για αυτό και όσοι καλλιεργούν αυταπάτες ότι αυτή η χώρα έχει κάποια στιγμή ελπίδα να αρχίσει να περνιέται για κανονική, ας αναλογιστεί μερικούς από τους μεγάλους σταθμούς της ισορίας της. Όσο δύσκολα και αν πέρασε, όση φτώχεια και προσφυγιά και αν έζησε, όσο αίμα και διχασμό και αν πλήρωσε ή ξεχρέωσε με τα χρόνια, όσο φόβο και ανασφάλεια ζει τώρα, όσο την τιμωρεί ακόμα και ο ίδιος της ο εαυτός, πάντα μια βαθιά φωνή από τα σπλάχνα της θα υπαγορεύει, με την αργή και μπάσα φωνή του υποβολέα «Στα π@π@ρι@ σου όλα»...
Αυτά μου’ ρθαν στο μυαλό βλέποντας και ξαναβλέποντας τον τύπο, τον άνετο, τον ωραίο. Και κάποια στιγμή ας κάτσουμε να σκεφτούμε σοβαρά πόσο επικίνδυνο είναι το χιούμορ και η πλάκα που κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις. Πως εξευμενίζει τα βακτήρια στο DNA μιας ολόκληρης κοινωνίας. Αλλά είπαμε, ζέστανε ο καιρός, φτιάχνει κι η θάλασσα και ...«στα π@π@ρι@ μας όλα».
