Όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος, η τραγωδία δεν αφορά τον ίδιο (κλασική επικούρεια θεώρηση), αλλά τους οικείους του. Και είναι ανείπωτη. Γι’ αυτό και ο καθένας με τον τρόπο του οφείλει να σταθεί δίπλα τους. Με μια καλή κουβέντα, ή έστω σιωπηλός. Αρκεί.
Όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος το σοκ μάς υπενθυμίζει ότι ζούμε από τύχη. Η στατιστική είναι (προς το παρόν) με το μέρος μας. Αυτό το «προς το παρόν» μας γεμίζει με δέος και φόβο (ανθρώπινο). Μέχρι να ξεχάσουμε βέβαια... (και αυτό ανθρώπινο).
Όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος, για όλους εμάς που δεν υπήρξαμε συγγενείς ή φίλοι του, είναι μια σήμανση (οφείλει να είναι) πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει:
Να μην σπαταλάμε άδικα τις μέρες μας. Να μην τοξινώνουμε την ψυχούλα μας σε ανούσιους προσωπικούς καυγάδες για ασήμαντη αφορμή. Να μην «πέφτουμε».
Κατανοώντας το εφήμερο του βίου μας (λέγεται «επίγνωση θανάτου», όχι γνώση, αυτή όλοι την έχουν), μας δίνεται μια ευκαιρία μοναδική:
Να σκεφτούμε πώς μπορούσε να δώσουμε νόημα και ουσία σε αυτό το ταξίδι της ζωής. Με μικρά ή μεγάλα έργα -δεν έχει σημασία- μέχρι εκεί που μπορεί ο καθένας. Έστω μισό βήμα μπροστά. Κοντολογίς: Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
(Δεν πρόκειται για κάποιον ηθικό κανόνα κάποιας θρησκείας ή ιδεολογίας ή... βαριάς φιλοσοφίας. Τουναντίον, πρόκειται για την επιτομή της απλής λογικής: Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Ποτέ δεν υπήρξε βέβαιη η επόμενη ανατολή του ήλιου για κανέναν. Τόσο απλά)
