Ο Σταύρος Κωνσταντινίδης και η φωτογράφος Villy Calliga τριγυρνούν στην πόλη και συναντούν πρόσωπα της τέχνης, της πολιτικής, της δημόσιας ζωής, σε ανύποπτες καθημερινές στιγμές, φτιάχνοντας κάθε φορά ένα μικρό, πλάγιο πορτραίτο.
Υπάρχουν στιγμές που ένα εμπνευσμένο καλλιτεχνικό πάθος δίνει κίνηση στη γραφή. Κάπως έτσι η Χριστίνα Αλεξανιάν φαίνεται να αποφάσισε να ζωντανέψει στο θέατρο αυτό που μάλλον σιγόκαιγε μέσα της. Μία ασυνείδητη συνομιλία με το παρελθόν της. Ενα παρελθόν συλλογικής μνήμης που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, από στόμα σε στόμα. Μία μετουσιωμένη απόπειρα να εκφραστεί μέσα από την αρμενική της καταγωγή. Συνήθως όλα τότε έχουν την πηγαία δύναμη της αλήθειας.
Τα «Τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν» είναι μία μαρτυρία της προσφυγικής αρμενικής καταστροφής. Μέσα από τα μάτια της μικρής Ανζέλ, το οδοιπορικό του διωγμού αποκτά τη σπαρακτικότητα της ατομικής συναίσθησης. Οταν η καταγραφή ενός μεγάλου ιστορικού γεγονότος γίνεται προσωπική βιωματική αφήγηση, η ίδια η ιστορία παίρνει μυθιστορηματική μορφή. Και ενίοτε αυτή η αφήγηση μπορεί να γίνει μία αφοπλιστική θεατρική performance. Το θέατρο, όπως και η μουσική, χτυπάει με αμεσότητα, επιδρά με συγκινησιακή φόρτιση. Διεγείρει αυτοστιγμής, καθηλώνει και λύνει τις ψυχές.
Η Χριστίνα Αλεξανιάν είναι ένας άνθρωπος με ευαισθησία και ώριμο πάθος. Είναι παιδί και γυναίκα, μαζί. Η Ανζέλ και η μητέρα της, ταυτόχρονα. Όταν μου είπε στις αρχές του προηγούμενου καλοκαιριού το σχέδιό της για την παράσταση, ήταν ενθουσιασμένη. Τα «Τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν». «Αυτό θα κάνω» είπε. Τον μονόλογό της μου τον έδειξε αυθόρμητα, διά ζώσης εκεί επί τόπου στο μπαρ. Νόμιζα ότι θα μου πει δύο λόγια, αλλά τελικά έπαιξε όλο το έργο με ασυγκράτητο πάθος. Σκέφτηκα πως όταν η ένταση είναι τόσο πυρετική, τόσο χειμαρρώδης, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει. Το συναίσθημά της, το μεράκι της, τον επαγγελματισμό της, τα αγκαλιάζει σήμερα ζεστά η μία πόλη, μετά την άλλη, σε περισσότερες από 40 παραστάσεις μέχρι στιγμής σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το έργο της δεν δραματοποιεί, είναι το ίδιο δραματικό. Η ιστορία στη θεατρική εκδοχή δεν συγκινεί εκβιάζοντας το συναίσθημα, είναι απλώς αυτή καθ' αυτή τραγικά αληθινή.
Τη συναντήσαμε στο μπαρ Σκουφάκι στη Σκουφά. «Πρώτη φορά αισθάνομαι τοσο γεμάτη, σαν να ενώνω με κρίκους το παρελθόν και το μέλλον, της προσωπικής μου θεατρικής διαδρομής» είπε μόλις έφτασε.
Η Villy Calliga ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα.Τα τελευταία δέκα χρόνια κινείται επαγγελματικά σε πολλαπλούς τομείς (αρχιτεκτονική φωτογραφία, documentary, φωτογραφία μόδας, photocollage, still life,πορτραίτα ιδιωτών, καλλιτεχνική φωτογραφία, illustrations κλπ )
Έχει επιμεληθεί σειρές φωτογραφικών και εικαστικών εκθέσεων (Transformations, Kyoto Dream, Περιπλανήσεις, Colors, Senses One Life One Body, Μορφές και αλλοιώσεις, Emvrio Anagenesis κλπ). Διοργάνωσε και επιμελήθηκε τους εικαστικούς κύκλους Twenty Boxes και Urban Lab για νέους φωτογράφους και εικαστικούς, στην Αθήνα.
Τον τελευταίο χρόνο επικεντρώθηκε στην αφηγηματική της φωτογραφίας ολοκληρώνοντας το «Desmoi- The Mother Daughter project», μια φωτογραφική μελέτη της σχέσης μητέρας – κόρης.
Την αγαπήσαμε για τη θρυλική της ατάκα “Σας αγαπώ”. Τώρα τη συναντήσαμε και, με αφορμή την παράσταση “Blue Train” στην οποία πρωταγωνιστεί, της ζητήσαμε να μας μιλήσει για όλα.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
7°
