Αν την γκουγκλάρετε θα μάθετε ότι «η Αλεξάνδρα Κλάδη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ζάκυνθο. Σπούδασε μουσικολογία στο παν/μιο Αθηνών και ανώτερα θεωρητικά της μουσικής στο ωδείο Φ. Νάκας. Έκανε σπουδές στο τραγούδι και το πιάνο ενώ ασχολήθηκε με διάφορα μουσικά όργανα όπως το όμποε, το ακορντεόν, το μαντολίνο και την κιθάρα. Αυτό που την κέρδισε όμως ήταν η σύνθεση και έτσι συνέχισε τις σπουδές της στη σύνθεση σύγχρονης μουσικής και τη μουσική για κινηματογράφο».
Αν την ψάξετε περισσότερο θα δείτε πως γράφει παιδικά παραμύθια και έχει στήσει τον εκδοτικό οίκο «Μαγική Πυξίδα», είναι βίγκαν τύπισσα και ιδρύτρια του «Zero Waste Athens». Ζώντας στο δικό της πλανήτη που δεν ταιριάζει και πολύ με τα χίπστερ οικοσυστήματα της πόλης που παράγουν one hit wonders, η Αλεξάνδρα Κλάδη θα μπορούσε να είναι στην επόμενη ζωή της η Μάρλα Σίνγκερ. Μπορεί να ποζάρει συχνά με νάζι ως βινταζοκόριτσο αλλά έχει ένα δυναμισμό μακριά από εκείνον της γυναίκας που μοιάζει με νταλικέρη, μπορεί να βρει την ευτυχία σε ένα Roland Jupiter-8, περνά ώρες στο ίντερνετ αλλά μπορεί να την πετύχεις και σε κάποιο πάρκο να κάνει ασκήσεις γιόγκα έχοντας στρώσει το χαλάκι της.
Αν την ακούσετε θα βρείτε επιρροές που μπορεί να ξεκινούν από τη μουσική παράδοση των Επτανήσων και να καταλήγουν στην ποπ. Επιμένοντας να υποστηρίζει το άλμπουμ «Σαμπουάν» που κυκλοφόρησε το 2017, μετά το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου και το «Έρωτας στην Πράγα», η Αλεξάνδρα Κλάδη βρήκε το κατάλληλο τάιμινγκ για να πουσάρει ως βίντεο κλιπ το «Αύγουστος στην Αθήνα». Φόρος τιμής σε όσους μένουν Αύγουστο στην Αθήνα φάση, όπως λέει η ίδια. Γυρισμένο στο Ατενέουμ Κελάρι από τη ζωντανή παρουσίαση του ντεμπούτου της, δίνει μια καλή ιδέα για το πώς είναι οι ζωντανές εμφανίσεις της. Τη ρωτήσαμε τι σημαίνει για την ίδια «Αύγουστος στην Αθήνα» και μας εξήγησε με μερικές παραγράφους.
Ο «Αύγουστος στην Αθήνα» είναι για λίγους. Δεν είναι κάτι που το αντέχουν όλοι. Πρέπει να είσαι ερωτευμένος με την Αθήνα και με τη δουλειά σου. Πρέπει να είσαι μαζόχας μέχρι το κόκκαλο.
Μπορεί η δική μου ιστορία με τον «Αύγουστο στην Αθήνα» να ξεκίνησε ως μια αναγκαιότητα, κατέληξε όμως να είναι το φετίχ μου. «Να φύγετε, να πάτε αλλού» ουρλιάζει σιωπηλά η εσωτερική φωνή του κατ’ επιλογήν αγοραφοβικού και πλέον εσωστρεφή εαυτού μου. Ησυχία: η λέξη τζακ ποτ.
Τσιμέντο που λιώνει, άδειοι δρόμοι, πάρκινγκ παντού. Κέντρο, νύχτα, άνετη θέση στο μπαρ, χωρίς κοκορομαχίες με τη γυναικοπαρέα που αδίκως διεκδικεί το κατοχυρωμένο πόστο μου - εκείνο δίπλα στον μπάρμαν τον καλό.
Πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά. Εκείνη που δεν μου δίνει χρήματα, αλλά εκείνη που μου δίνει νόημα στη ζωή. Δούλεψα όλο το χειμώνα σαν το μυρμήγκι, καιρός τώρα να τραγουδήσω σαν το τζιτζίκι. Στήνω μικρόφωνα, φορτώνω τέρα σκληρούς με νέους ήχους και πάμε.
Πάμε να ζήσουμε για έναν μήνα τη ζωή που θέλουμε να ζούμε πάντα: Ξυπνητήρι στο off, καφές μέχρι τις 7 το απόγευμα, μουσική και φίλοι, χρόνος για μελέτη, χρόνος για όνειρα, χρόνος για ζωή.
