Έπρεπε...

Της Σοφίας Στροφύλλα* 

Τα παιδιά ενός άλλου κόσμου με κοιτούν δακρυσμένα καθώς εγώ ζητάω συγγνώμη και καταριέμαι τη νύχτα που δεν με άφησε να δω όλα εκείνα που έπρεπε να σώσω...

Οι βόμβες πέφτουν σαν χαλάζι. Τα μάτια κλείνουν. Τα παιδιά κλαίνε.

Ακούγονται οι κραυγές των στρατιωτών στα ματωμένα χώματα. Η βροχή ξεπλένει τα αίματα. Τα δάκρυα ξεπλένουν τις τύψεις όλων όσων έγραψαν την ιστορία μαυρίζοντας το μέλλον μας χωρίς να μας ρωτήσουν. Ένα μέλλον που μας ανάγκασαν να ζήσουμε χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς καμία ενοχή.

Οι σημαίες των εθνών στέκονται ευθυτενείς και αλώβητες στον χάρτη της ιστορίας. Σκόρπια χέρια και πόδια τριγύρω. Έπεα πτερόεντα και ελπίδες χωρίς χρονικό ορίζοντα. Τα όνειρα που ποτέ δεν βγήκαν αληθινά προσκυνούν τον κατακτητή. Διαλυμένα σώματα κείτονται το ένα πλάι στο άλλο ουρλιάζοντας μπας και νιώσουν το οτιδήποτε. Οι ψυχές βλώσκουν ανάμεσα σε κατακόμβες. ΦΤΑΝΕΙ.

Ο πόλεμος προκαλεί και προκαλείται και πρέπει να σταματήσει.

Πενθούμε αυτούς που χάθηκαν, αυτούς που χάνονται κι αυτούς που θα χαθούν. Γιατί αυτή η σαρκοφάγα πολεμική μηχανή δεν λέει να χορτάσει. Συγγνώμη, αλλά εγώ δεν θέλω να γίνω βασιλιάς ή αυτοκράτορας, δεν θέλω να πληγώσω κανέναν χρησιμοποιώντας τη δύναμή μου, δεν θέλω να μαυρίσω ψυχές, δεν θέλω να δηλητηριάσω μυαλά και όμορφες σκέψεις.

Μα τι λέω; Ποιος μ' ακούει σε αυτόν τον κόσμο, τον κατοικημένο από χάρτινα σώματα που οδεύουν προς τον θάνατο;

Λέξεις. Σκόρπιες λέξεις και άλλες τόσες σκόρπιες ελπίδες. Κι όσο εσείς κάνετε επίδειξη δύναμης ο ένας στον άλλον, η ζωή φεύγει... Απολαύστε τη ζωή σας στον κόσμο που φτιάξατε, χάρισμά σας.

Η Σοφία Στροφύλλα είναι μαθήτρια της Β' Λυκείου.