»Αγαπητή Μυρτώ, σου ’χα στείλει πριν 1,5 μήνα γράμμα όπου σου κλαιγόμουν για κάποιον που έτζασα και μετά τον ήθελα πίσω με τους δικούς μου όρους, αλλά μετά από lose of contact 3 εβδομάδων εμφανίστηκε μ’ άλλη… Μου είχες πει ότι το να γυρίσει έτσι πίσω θα γινόταν μόνο σε μια νεανική ρομαντική κομεντί και έθεσες το ερώτημα πόσο μπορεί να αλλάξει κάποιος σε 3 βδομάδες. Κι όμως! Μέσα στις «3 εβδομάδες» που έκανε να εκδοθεί το γράμμα τα ’φτιαξα μ’ αυτόν που γούσταρε η κολλητή μου και χώρισα (ως σωστή φίλη). Μετά αυτός την έπεφτε στην κολλητή κι εγώ σ’ έναν άλλο. Όταν δημοσιοποιήθηκε το διάβαζα με «μέτριο ως μηδαμινό» ενδιαφέρον – δεν μ’ άγγιζε πια! Συμπέρασμα: δεν αλλάζει ο άνθρωπος αλλά οι καταστάσεις και το εκάστοτε περιβάλλον-κονωνικό γίγνεσθαι και εμείς απλά προσαρμοζόμαστε. Όσον αφορά τις πράξεις μας βέβαια, όχι τα πιστεύω! Αυτά μένουν, κι ας μην είναι πάντα εμφανές...
Με εκτίμηση
- G.Boom
Το βασικότερο συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να δημοσιεύω νωρίτερα τις επιστολές των αναγνωστών γιατί μετά μπαγιατεύουν και χάνεται το continuity, που λένε και στο χωριό μου.
»Αγαπητή Μυρτώ, όσον αφορά τον Πάγκαλο που αναφέρει ο Bill, δεν είναι θέμα άδικου, είναι θέμα ντροπής, όπως θα έλεγε και ο Ζαμπέτας. Επειδή δεν έχει αίσθηση ντροπής όποιος έχει 55 ακίνητα (κάποτε χλευάζαμε τον Μητσοτάκη για τη βίλα με τους 7 καμπινέδες) που κατηγορεί αυτόν που ψάχνει να βρει ένα μισθό στο Δημόσιο, αντί να γίνει δραστήριος μπίζνεσμαν ή να ψάξει δουλειά σε ένα δυναμικό ιδιωτικό τομέα που παρέχει ευκαιρίες απασχόλησης με συνθήκες σταθερότητας, τήρησης του ωραρίου, των συλλογικών συμβάσεων, της εργατικής νομοθεσίας (άγνωστες λέξεις...), της νομιμότητας γενικότερα.
Όσον αφορά το αν δουλεύουν οι ΔΥ, σας βεβαιώνω ότι αυτοί που διορίσθηκαν, από τους άλλους, με πολιτικό μέσο (και δεν υπάρχουν μόνο αυτοί) είναι αυτοί που λουφάρουν περισσότερο, που καλύπτονται πάντα, που, συνήθως, είναι ανεπαρκείς και που συγχέουν το ποιος είναι ο εργοδότης τους.
Υ.Γ. Και ας ξεμπροστιάσει κάποιος την ΑΔΕΔΥ που κυκλοφορεί όλα αυτά τα βιντεάκια στο δίκτυο, τα φιλμ, τα κόμιξ, που δείχνουν ΔΥ από όλη την Ευρώπη να μη δουλεύουν σαν Κινέζοι...
»Μπαίνει μέσα σου. Σου ψιθυρίζει άκρως ρεαλιστικά λογάκια, λεκιάζει «κανένα» χαρτομάντιλο, σεντόνι κτλ., ντύνεται, σηκώνεται και φεύγει. Τα πιάτα θέλουν πλύσιμο σκέφτεσαι και πηγαίνεις στο μπάνιο...
Υ.Γ.1 Τα πιάτα κείτονται για ακόμη μια φορά «μέσα» στο νεροχύτη. Και τα σεντόνια «ασιδέρωτα» σε άκρως μη ρεαλιστικό χρόνο...
Υ.Γ.2 «Τα λερώμενα, τ’ άπλυτα, τα παραπεταμένα», πού να τα μάσω πλέον, φίλη μου, με μαντιλάκια je-βααχ;;;
Μάκια!
- «Κουτο-κενά»
Επειδή έρχεται Πανσέληνος και θα γίνουμε πάλι σκατά και επειδή σήμερα και αύριο ο Ερμής είναι σε καλή θέση, προλαβαίνετε τσίμα τσίμα να πλύνετε κάνα πιάτο και να βάλετε και κάνα σίδερο.
Υ.Γ. Όσο για το θέμα με τους γκόμενους που φεύγουν άρον άρον μετά το σεξ, έχετε δίκιο, είναι πολύ ξενερωτικό και λύνεται με τον απλό και κλασικό τρόπο: κλειδώστε τους μέσα και πετάξτε το κλειδί στην άμμο της γάτας.
»Θέλω ν’ ανοίξω τα μάτια μου... μα είναι ήδη ανοιχτά! Το παρελθόν απλώνει τα πλοκάμια του και με πνίγει ασφυκτικά. Δεν μου λείπει κάτι προς το παρόν. Έφυγε η κατάθλιψη των τόσων μηνών. Οκτώβριος 2008: ανακαλύπτω ότι ο τότε γκόμενος με κερατώνει με την πρώην. Το έφαγε το βρίσιμό του και τις σφαλιάρες του επίσης. Δεν με πείραξε αυτό. Με πείραξε που δεν άκουσα εξαρχής το ένστικτό μου και έμπλεξα μαζί του. Και τον άφησα να με παραμυθιάσει. Ωραίο πράμα το «παραμύθι», σ’ απογειώνει στον ουρανό. Το πρόβλημα είναι η προσγείωση μετά... Και συνέχισα να ασχολούμαι μαζί του και μετά. Και ξεφτιλίστηκα πανηγυρικά. (Παρεμπιπτόντως δουλεύαμε μαζί και άργησα να καταλάβω ότι έπρεπε να παραιτηθώ.) Και μήνες κατάθλιψης ακολουθούν (για πολλαπλούς λόγους, αλλά ναι, και για το παραμύθιασμα του γκόμενου. Το καλοκαίρι συνέρχομαι, ένεκα προηγήθηκε και η άνοιξις, και πήραμε τα πάνω μας σιγά σιγά. Ε, και βρήκα άλλον γκόμενο. Όλα καλά.
Δεκέμβριος 2009: έκτρωση. Η συνέχεια ως άνω και με λόγο πιο σοβαρό αυτή τη φορά. Και πάλι καλοκαίριασε (μη λέω τα ίδια για την άνοιξη). Όχι, γκόμενο δεν βρήκα, τα πάνω μου πάντως τα πήρα. Απλά αν είναι κάθε φθινόπωρο-χειμώνα να τη βγάζω του θανατά, πρέπει να βρω έναν τρόπο να πέφτω σε χειμερία νάρκη... Και ναι, ξέρω, είναι κι αυτή η κρίση που εξοστρακίζει τα συναισθηματικά και ψυχολογικά μας σε δεύτερη (μη σου πω τρίτη, τέταρτη) μοίρα. Χώρια του ότι υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα απ’ τα δικά μου. Κακό είναι όμως που ήθελα να τα πω έστω και σε σένα, Μυρτώ;
Τα φιλιά μου
- Μelanie
Κινδυνεύω να ενθουσιαστώ με τη σκέψη ότι ένεκα οικονομικής κρίσης μειώνεται ο εγωισμός μας και συμμαζεύεται η κλαψομούνικη πλευρά μας, προσγειωνόμαστε σε προβληματισμούς καθημερινότητας και γενικώς ερχόμαστε σε επαφή με το ταλαίπωρο «τώρα», όπως λέει κι ο παππούς μου ο Ίρβιν Γιάλομ.
20°
