Όλοι το συνδεόυν με το δελτίο καιρού και τον γκουρού της μετεωρολογίας, Σάκη Αρναούτογλου. Το τρίτο κανάλι της Ελληνικής Τηλέορασης όμως, κρύβει διαμαντάκια που ξεφεύγουν από το mainstream τηλεοπτικό πλυντήριο. Προσφάτως το καθημερινό ζάπινγκ σταμάτησε στον “Διάλογο”: μια σειρά αυτοτελών ντοκιμαντέρ, χωρίς παρουσιαστή και χωρίς σπικάζ.
Η σειρά προωθεί τον διάλογο ανάμεσα στο νέο και το παλιό, την περιφέρεια με το κέντρο, το τοπικό με το υπερεθνικό, το οικείο με το ξένο. Τον διάλογο μεταξύ των ίδιων των συντελεστών της εκπομπής ανάμεσά τους και με τους θεατές. Κάθε επεισόδιο είναι αφιερωμένο σε δύο φορείς – γεγονότα της πολιτιστικής επικαιρότητας στην εποχή της κρίσης. Ο σκηνοθέτης και παραγωγός, Νικόλας Ποττάκης, παρουσιάζει στο κοινό του athensvoice.gr τον “Διάλογο”.
“Δεν θέλουμε να κατευθύνουμε τη σκέψη αυτών που μας παρακολουθούν αλλά να δώσουμε το λόγο απευθείας στους ανθρώπους και τις δράσεις τους. Oι ίδιοι οι ομιλητές παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της εκπομπής χωρίς όνομα και διακριτικό τίτλο. Έχει καλιεργηθεί ένα λάθος αντανακλαστικό στους τηλεθεατές, ότι η σημασία αυτού που λέει κάποιος έχει να κάνει με τη θέση ή την ιδιότητά του. Για μας σημασία δεν έχει ποιος είναι αλλά τι λέει. Ο διάλογος μεταξύ μας είναι απόδειξη πως έχουμε εγκαταλείψει το απολιθωμένο δάσος, όπου εκσφενδονίζαμε κοτρώνες ο ένας εναντίον του άλλου, όταν είχαμε διαφορετική άποψη για τα πράγματα. Απ’ όταν δημιουργήσαμε την πόλη κι αρχίσαμε να ζούμε μαζί, κι όχι σε ομάδες ή συμμορίες, μπορέσαμε να αναπτύξουμε μια συλλογικότητα που μας περιλαμβάνει όλους”.
Τι άλλαξε στον πολιτισμό από την εποχή της φούσκας; “Δεν είναι μόνον οι οικονομικές επιπτώσεις στην τσέπη του καθενός, είναι κι η ταραχή κυρίως στα μυαλά των ανθρώπων, που δημιουργήθηκε από την κρίση. Άρχοντες και αρχόμενοι, ταγμένοι στο κηνύγι για την απόκτηση όλο και περισότερων υλικών αγαθών, έχασαν το μπούσουλα, όταν ξέσπασε η κρίση, επειδή στο κέντρο της ζωής τους είχαν βάλει το χρήμα. Φαίνεται πως αυτή η πεποίθηση ταρακουνήθηκε άσχημα κι οι άνθρωποι άρχισαν να αναθεωρούν, να αλλάζουν τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο και τον ίδιο τους τον εαυτό. Κι αυτό γίνεται γιατί οι άνθρωποι είναι ικανοί να διαλέγονται. Να εξετάζουν το κάθε τι ανταλλάσοντας απόψεις και ιδέες με τον διπλανό τους”.
Υπάρχουν κοινά παράπονα, ανάγκες και στόχοι; “Είτε πρόκειται για μια νέα ομάδα που έχει δημιουργηθεί, ίσως ακόμη κι από ανάγκη, μετά την απαρχή της κρίσης, είτε για κάποιον θεσμοθετημένο φορέα που "αναγκάστηκε" να δει τα πράγματα αλλιώς, οι ανάγκες που υπάρχουν είναι πλέον πρωταρχικές∙ η επικοινωνία, η δημιουργία”.
Αλήθεια ή μόδα και μάρκετινγκ η τάση της συμμετοχικής κουλτούρας;“Το «εμείς» δεν είναι οπτασία, δεν είναι μια ονειρική επιθυμία, δεν είναι κολπάκι του μάρκετινγκ, ούτε ένα στεγνό συνδικαλιστικό αίτημα των τελευταίων χρόνων. Η λυτρωτική ανάγκη του «εμείς» διαπερνά αιώνες τώρα την ανθρωπότητα και είναι πάντα παρούσα. Ανήκει στις μεγάλες ιδέες που, αντιθέτως με τα τρόφιμα, δεν έχουν ημερομηνία λήξης”.
*Το video είναι από το επεισόδιο της Δευτέρας 8 Οκτωβρίου 2012
12°
