Αγαπητέ κ. Γεωργελέ, εγώ θυμώνω με τον Πάγκαλο, κι ας μην τα έφαγα μαζί του. Δεν με διόρισε πουθενά ποτέ κανείς, είμαι ειδικευόμενη γιατρός που δεν παίρνει φακελάκια, που δέχεται βρισιές και απειλές σε κάθε γενική εφημερία, που δεν της αναγνωρίζουν τις εφημερίες ως χρόνο εργασίας και συντάξιμο χρόνο, και που αμείβεται με μισθό μικρότερο από τις καθαρίστριες της Βουλής.
Καθόλου δε με ικανοποιεί το γεγονός ότι «το παραδέχτηκε», γιατί ακόμα τον βλέπω να στρογγυλοκάθεται στη θέση του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης. Τσίπα μηδέν, ντροπή, αισχύνη υπό του μηδενός. Θα τον γιουχάρω με την πρώτη ευκαιρία και θα το ευχαριστηθώ, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είναι και η μοναδική τιμωρία που θα επιβληθεί στο «μεγάλο» αυτό πολιτικό άντρα. Θα έπρεπε να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να φτύνεται... αλλά είναι ακόμα εκεί που είναι, γιατί άνθρωποι μορφωμένοι και νοήμονες, όπως εσείς, τους βρίσκουν απλώς «όχι ιδιαίτερα συμπαθείς», αντί να τους γυρνάνε τα σωθικά. -Χριστίνα Μπέλλου
Το νόημα του κειμένου μου δεν ήταν αν πρέπει να θυμώνουμε με τους πολιτικούς. Όλοι θυμώνουμε. Αλλά αν νομίζουμε ότι αρκεί να γιουχάρουμε τον Πάγκαλο γιατί μόνο αυτός «φταίει» και όλα τα άλλα να μείνουν όπως είναι. Με άλλα λόγια, έχετε εσείς καμία εξήγηση γιατί οι γιατροί τόσα χρόνια δεν έκαναν καμία απεργία για τα φακελάκια και την απίστευτη λεηλασία στα νοσοκομεία και κάνουν τώρα για το ποιος έχει την αποκλειστικότητα της συνταγογράφησης; -Φ.Γ.
18°
