«Χρυσό παιδί» της Κλερ Άνταμ: Τροπικοί τόποι και κρίσιμα διλήμματα
Δύο δίδυμα αδέλφια, παρόλη την εξωτερική τους ομοιότητα, διαφέρουν πολύ στην πνευματική σκευή. Το ένα είναι παιδί θαύμα και το άλλο ελαφρώς «καθυστερημένο»
Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το μυθιστόρημα «Χρυσό παιδί» της Κλερ Άνταμ, που κυκλοφορεί από τις εκδ. Gutenberg
Όταν πριν χρόνια παραθέριζα σε ένα σύμπλεγμα νησιών στα ανοιχτά της Βενεζουέλας, κοίταζα τον χάρτη της Καραϊβικής κι είδα πως πολύ κοντά εκεί βρισκόταν ένα κράτος που όποτε έβλεπα αθλητές του στους Ολυμπιακούς αγώνες, αναρωτιόμουν τι λογής μόρφωμα ήταν αυτό: Τρινιντάντ και Τομπάγκο! Δεν άδραξα τότε την ευκαιρία να επισκεφτώ αυτά τα δυο νησάκια καθώς ο χρόνος λιγοστός. Φρόντισα ωστόσο να υποσχεθώ ενδόμυχα στον εαυτό μου ότι θα πήγαινα εκεί γαμήλιο ταξίδι. Οι υποσχέσεις είναι για να αναιρούνται. Γαμήλιο ταξίδι πήγα στην Ισπανία.
Αυτό το καλοκαίρι, κι ενώ παραθέριζα σε κάτι λιγότερο εξωτικό, στο Λιμανάκι του Πασά –άλλοι το λένε Ποσειδωνία–, ανάμεσα Σούνιο και Λαύριο, σε σπίτι που μου είχε παραχωρήσει μια ευγενική ψυχή, πήρα να διαβάζω το μυθιστόρημα «Χρυσό παιδί», μιας κάποιας ονόματι Κλερ Άνταμ, που με κατάπληξη είδα ότι ήταν γέννημα θρέμμα του Τρινιντάντ και Τομπάγκο! Μεγάλωσε εκεί στη δεκαετία του ’80 κι αργότερα έφυγε να σπουδάσει στην Αγγλία, όπου και ζει σήμερα με τον σύζυγο και τα δυο παιδιά της.
Το μυθιστόρημά της αυτό το άρχισα υπό τους ήχους των τζιτζικιών και το τέλειωσα με τις ραψωδίες των γρύλλων. Κοντολογίς, το διάβασα μέσα σε μια μέρα και λυπήθηκα που τέλειωσε τόσο γρήγορα (340 σελίδες, σε πολύ καλή μετάφραση του Δημήτρη Μαύρου).
Είναι η ιστορία μιας μικροαστικής οικογένειας που ζει σε κάποια επαρχιακή πόλη του Τρινιντάντ, μακριά από την καρναβαλική πρωτεύουσα Πορτ οφ Σπέιν, αλλά κοντά στη βίαιη εγκληματικότητα που μαστίζει το νησί. Αφορά δύο δίδυμα αδέλφια που παρόλη την εξωτερική τους ομοιότητα διαφέρουν πολύ στην πνευματική σκευή. Εν ολίγοις, το ένα είναι παιδί θαύμα και το άλλο ελαφρώς «καθυστερημένο». Το δεύτερο λειτουργεί σαν τροχοπέδη για το έξυπνο αδέλφι του που ωστόσο το αγαπάει υπερβολικά και αναλαμβάνει δίχως μεμψιμοιρίες το άχθος του.
Κάποια στιγμή προκύπτει μια πλούσια κληρονομιά που μπορεί να εξασφαλίσει τις ανώτερες σπουδές του έξυπνου παιδιού. Μονάχα που αυτό μαθεύεται στην ντόπια μαφία, η οποία και οργανώνει την απαγωγή του ολιγόνοος τέκνου ώστε στη συνέχεια να ζητήσει για λύτρα τα χρήματα της κληρονομιάς. Ο πατέρας της οικογένειας θα βρεθεί τότε ενώπιον ενός κρίσιμου διλήμματος: να δώσει τα λύτρα που ζητάνε οι απαγωγείς ρίχνοντας στον Καιάδα τις σπουδές του ενός γιου του, ή να αφήσει στην τύχη του το βραδύνοο πλάσμα ισχυριζόμενος μέχρι τέλους ότι δεν απέκτησε ποτέ τα χρήματα της κληρονομιάς;
Το «Χρυσό παιδί» είναι ένα μυθιστόρημα που αξίζει τα λεφτά του. Υψηλής πεζογραφικής αξίας, αδράχνει τον αναγνώστη από την πρώτη σελίδα και τον οδηγεί με μαεστρία στη λύση του δράματος. Βγάζω το καπέλο στη συγγραφέα του, την Κλερ Άνταμ, και την ευχαριστώ που με ταξίδεψε στον τροπικό τόπο της καταγωγής της, στα τοπικά έθιμα και στις εγχώριες παραλίες.
Το πιθανότερο είναι να μη βρεθώ ποτέ στα νησιά Τρινιντάντ και Τομπάγκο, όμως τώρα πια, κάθε φορά που θα βλέπω τη σημαία τους να παρελαύνει στους Ολυμπιακούς αγώνες, θα θυμάμαι αυτό το βιβλίο και θα τιμώ τη συγγραφέα του.
