Κακές κριτικές στο Goodreads: «Έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι (Εκδόσεις Γκοβόστη, μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου - Εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Φώντα Κονδύλη).
Έξαλλες «κριτικές» κλασικών, εγνωσμένης αξίας, πραγματικά μεγάλων και διαχρονικών μυθιστορημάτων, από αναγνώστες στο Goodreads. Σταχυολογούμε ένα ελάχιστο μόνο δείγμα από όσα μπορεί να διαβάσει κανείς αν ανατρέξει στις φαρμακερές κριτικές με ένα αστεράκι. Τις μεταφέρουμε σχεδόν αυτούσιες, μεταφρασμένες από τα αγγλικά. Εμάς μας έκαναν να χαμογελάσουμε. Σήμερα, το «Έγκλημα και Τιμωρία»του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Διαβάστε το στην κλασική μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου από τις Εκδόσεις Γκοβόστη ή στη μετάφραση του Φώντα Κονδύλη από τον Πατάκη.
● ● ●
Λένε πως ο συγγραφέας του ήταν μεγαλοφυΐα. Οκέι, τότε εγώ είμαι ηλίθιος.
Σου βγαίνει η πίστη ανάποδα για να το διαβάσεις.
Ειλικρινά, τα ηθικά διλήμματα που θέτει είναι τόσο λογικά, που θα τον έπαιρναν με τις πέτρες μέχρι και κάτι τύποι που ζούνε στις ζούγκλες και νομίζουν ότι οι βάτραχοι και οι βδέλλες είναι θεοί, ξέρω γω.
Η μόνη τιμωρία που είδα εγώ ήταν η ανάγνωση αυτής της βλακείας. Μόνο που δεν θυμάμαι να έχω κάνει κανένα έγκλημα τελευταία.
Κατ' αρχάς, δεν πας πουθενά αν σε λένε Ρασκόλνικοφ.
Το βιβλίο είναι εξωπραγματικά κακό. Αλλά όχι μόνο κακό: είναι πρωτόγονο. Εκείνο τον καιρό οι εκδότες πλήρωναν τους συγγραφείς με τη σελίδα –σαν να λέμε: με το κιλό, με την οκά–, οπότε όσο περισσότερες σελίδες έγραφες, τόσο πιο πολλά θα πληρωνόσουν. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Ντοστογιέφσκι. Έγραφε άπειρες εντελώς άχρηστες μπούρδες, για το παραδάκι. Μην ξεχνάμε ότι ήταν καμένος ρουλετάκιας και χωμένος στα χρέη μέχρι τον λαιμό. Διαβόητος στον καιρό του.
Θα σας πω μία μεγάλη αλήθεια, κι αν θέλετε την παίρνετε στα σοβαρά – αλλιώς την ξεχνάτε: τα παραληρήματα κάτι εντελώς τρελών τηλευαγγελιστών στις Μεσοδυτικές Πολιτείες λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα με αυτό τον Ρώσο συγγραφέα.
Κλάμα, αυτοοικτιρμός, αυτομαστίγωμα… Αν σας αρέσουν αυτά, διαβάστε το. Μέχρι να φτάσετε στη μέση, θα έχουν πάψει να σας αρέσουν. Win-win.
Θυμάστε εκείνη την ταινία, την «Έκτη αίσθηση», που θα ήταν βλακεία έργο αν δεν είχε την τελευταία ατάκα; Αλλά, εφόσον την έχει, είναι αριστούργημα; Ε λοιπόν, όσο διάβαζα το «Έγκλημα και τιμωρία» ήλπιζα πως στο τέλος θα υπήρχε μια ατάκα που θα το απογείωνε. Κάτι του στιλ, «…και τότε ξέσπασε μία επιδημία με ζόμπι». Αλλά τζίφος. Δεν γίνεται τίποτε μέχρι ΚΑΙ το τέλος. Μην το διαβάσετε.
Η ιδέα του Ντοστογιέφσκι για τον Θεό, σόρι, αλλά θυμίζει Χίτλερ.
Γράψτε, ρε μπούφοι, σαν άνθρωποι, τόσο δύσκολο πια;
Ίσως στον καιρό του κάτι να έλεγε, ειδικά καθώς απευθυνόταν σε μπεκρήδες που πηγαίνουν στην εκκλησία και θεωρούν τον εαυτό τους περιουσία του τσάρου.
Ο Ντοστογιέφσκι είναι πολύ σπουδαίος συγγραφέας γιατί σε κάνει να μιλάς στους φίλους σου όπως οι πρωταγωνιστές του. Και πώς μιλάνε οι πρωταγωνιστές του; Σαν σαιξπηρικοί ήρωες που όμως είναι Ρώσοι μουζίκοι, κάτι τύποι βρομιάρηδες σαν τον Ρασπούτιν. Έτσι κι εσύ: αν διαβάσεις ένα-δυο βιβλία του αρχίζεις να κάνεις μπάνιο αραιότερα, ξεχνάς να ξυριστείς, νομίζεις πως ο Θεός και ο Χριστός και όλοι οι άγιοι έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο ΕΙΔΙΚΑ για σένα κ.ο.κ. Στο μεταξύ ο άλλος έγραφε τα βιβλία στο πόδι, ξεχνώντας τι γίνεται από κεφάλαιο σε κεφάλαιο γιατί έπινε τη βότκα από το μπουκάλι. Η γραμματέας του τα ξανάγραφε όλα τα βιβλία από την αρχή. Εκείνος έτρεχε για τζόγο και στοιχήματα, ήταν σούπερ κολλημένος.
Καλός πιστός, κακός άπιστος. Αυτό λέει το βιβλίο.
Ο Ντοστογιέφσκι είναι ο τρελός με τα μούσια και το κατουρημένο παντελόνι που κρατάει στον δρόμο ένα χαρτόνι με τις λέξεις ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Απλώς στο δικό του χαρτόνι χωράνε 150.000 λέξεις. Όμως λένε το ίδιο πράγμα με το ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. #έλεος
Είμαι στη σελίδα 400, και το ενδιαφέρον μου γι’ αυτό το βιβλίο, για την πλοκή, τους χαρακτήρες, για οτιδήποτε, συναγωνίζεται την αγωνία μου για τον καιρό που θα κάνει αύριο στο Ανατολικό Τιμόρ.
Στο εικονοστάσι της Κλασικής Λογοτεχνίας το «Έγκλημα και τιμωρία» είναι βιτρίνα, έξω-έξω, λόγω… χμμ… βασικά, δεν έχω ιδέα. Το βιβλίο δεν έχει ούτε ΜΙΣΟ καλό στοιχείο.
Πρώτη και τελευταία γνωριμία μου με τον τύπο. Και να φανταστείτε ότι αυτό θεωρείται από τα καλά του.
«Είμαι φτωχός, τη σκότωσα, έχω ενοχές, πιάστε με, δικάστε με, στείλτε με να σπάω πέτρες για να λυτρωθώ, ο Θεός είναι μεγάλος». Αυτό ήταν το βιβλίο, σόρι για τα σπόιλερ.
Είχα πάρει κάτι όταν το διάβαζα ένα βράδυ, και τέλος πάντων το φανταζόμουν όλο αυτό σαν ένα σκετς στο Muppet Show. Θα τα έσπαγε. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη χρήση του εν λόγω μυθιστορήματος σήμερα.
Τρομερή υπόθεση: Ο Ρασκόλνικοφ, ένας μπατίρης φοιτητής, κάθεται στον καναπέ του. Τον επισκέπτονται κάποιοι και μιλάνε. Μετά αυτός παθαίνει ένα ντελίριο, πάλι στον καναπέ του. Μετά πάει και κάνει ένα έγκλημα. Μετά άντε πάλι στον καναπέ του, και άντε πάλι ντελίριο. Μας λέει πως είναι *μπιιιιιπ* με όλους γύρω του, της μητέρας του συμπεριλαμβανομένης. Και ξανά-μανά κουβέντες στον καναπέ, ντελίριο, ανάλυση, κόντρα ανάλυση, αϋπνία, ταραχή, ιδρώτας, πυρετός, εφιάλτες, ενοχές, σου ’πα μου ’πες. Στο μεταξύ, η μόνη προφανής σκέψη –να το βουλώσει, να σηκωθεί από τον ρημαδοκαναπέ και να πιάσει καμιά δουλειά για να λαδώσει το άντερό του και να βοηθήσει τη μάνα του και την αδελφή του– δεν του περνάει από το μυαλό. Δουλέψτε, ζώα.
Ο Ντοστογιέφσκι δεν μπορεί να εκφραστεί σαν άνθρωπος. Δεν γράφει, αλλά ξερνάει πάνω στις σελίδες. Αν βγάλεις όλη την επιτηδευμένη πρόζα από το βιβλίο, κι αν διαγράψεις όλες τις επαναλήψεις και τις ταυτολογίες, θα σου μείνει το εν τέταρτον – και πολύ λέω. Και θα είναι πολύ καλύτερο βέβαια. Αν και όχι ΚΑΛΟ.
Το «Έγκλημα και τιμωρία» είναι η εξορία στη Σιβηρία υπό μορφή βιβλίου.
Οι μόνοι που αξίζει να διαβάζουν βιβλία σαν το «Έγκλημα και τιμωρία» είναι οι σεναριογράφοι μιας παλαιού τύπου σαπουνόπερας, από αυτές τις σούπερ μελοδραματικές. Γιατί αυτό κάνει ο Ντοστογιέφσκι: σαπουνόπερες, για χριστιανούς με υπαρξιακά. Γράφει τα «Ατίθασα χριστιανικά νιάτα» και τη «Δυναστεία της αμαρτίας».
Τέτοια μιζέρια ούτε στο Facebook, ρε σεις.
Αν σκέφτεστε να διαβάσετε αυτό το βιβλίο, καλύτερα αυτοπυροβοληθείτε στο γόνατο. Θα πονέσετε λιγότερο από όσο αν θα διαβάζατε αυτό το πράγμα, και θα γίνετε πολύ πιο γρήγορα καλά από όσο χρόνο θα σας πάρει για να το τελειώσετε.
Μπούρδα. Prove me wrong.
Η κεντρική ιδέα δεν είναι άσχημη. Το πρόβλημα είναι ότι τη διαπραγματεύεται ο Ντοστογιέφσκι, ένας συγγραφέας που δεν έχει την παραμικρή ιδέα από πρόζα. Δεν μιλάμε εδώ για χαρακτήρες, για συγκρούσεις, για δραματουργικές κορυφώσεις, για κρίσιμες καμπές και τα τοιαύτα – μιλάμε απλώς για πρόζα. Ε, δεν το ’χει.
Μιλήσαμε με τον συγγραφέα για το νέο του βιβλίο με τίτλο, το τρίτο και τελευταίο μέρος της «Τριλογίας των Φάρων», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γραφή
10°
