Ιωάννα Νοταρά

Με το τελευταίο της βιβλίο «Μια Συγγνώμη για την Εύα» (εκδ. Μίνωας) η συγγραφέας στέλνει ένα μήνυμα στις αναγνώστριες πως δεν πρέπει να το βάζουν κάτω.

Θέλατε πάντα να γίνετε συγγραφέας;

Ήθελα πάντα να γράφω, αλλά έπρεπε να μεγαλώσω το γιο μου μόνη μου. Από το 2010, αφού ο γιος μου τελείωσε με τις σπουδές του, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου (δούλευα για χρόνια σε μεγάλο ελβετικό οίκο κοσμημάτων) και ασχολούμαι πλέον αποκλειστικά με τη συγγραφή.

Ποιο είναι το βιβλίο ή ο συγγραφέας σας έχει επηρεάσει περισσότερο;

Διαβάζω από μικρή πάρα πολύ, είμαι κυρίως αναγνώστρια. Μπορώ να πω ότι ο Νίκος Καζαντζακης με επηρέασε πολύ – τον ξεκίνησα στα χρόνια της εφηβείας. Ο Ντοστογιέφσκι, επίσης. Μ’ αρέσει πολύ που ασχολείται με τις ψυχαναλύσεις ηρώων. Και τελευταία μου αρέσει πολύ η σύγχρονη λογοτεχνία. Καταπιάνομαι κι εγώ με σύγχρονα θέματα, που αφορούν μετά τη δεκαετία του ’60 – είναι πολύ ενδιαφέρουσα εποχή. Υπάρχουν τόσα πολλά σημαντικά θέματα που μπορείς να θίξεις. Από τους σύγχρονους ο Γιαπωνέζος Χαρούκι Μουρακάμι, ο Ιρανός Καλέντ Χοσεϊνί, και από τους Έλληνες θαυμάζω πολύ τον Αλέξη Σταμάτη.

Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στα έργα σας;

Δεν τα χρησιμοποιώ άμεσα, αλλά σε κάθε μου βιβλίο όταν το κοιτάω μετά, κατόπιν εορτής, παρατηρώ ότι κάποιες από τις ηρωίδες έχουν ένα κομμάτι δικό μου χωρίς αυτό να γίνεται συνειδητά. Άλλες φορές συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Πλάθω δηλαδή χαρακτήρες που δεν έχουν καμία σχέση με εμένα.

Πόσο ταυτίζεστε με την ηρωίδα σας, τη Νικολέτα;

Η Νικολέτα είναι κοντά στη δεοντολογία μου. Θα μου άρεσε να είμαι εγώ. Επίσης, πολλές φορές μέσα από μια ηρωίδα βγαίνουν πράγματα που θα ήθελα να κάνω αλλά δεν θα τόλμαγα ποτέ. Αυτό μου συνέβη και με τη Νικολέτα.

Με τι αφορμή ξεκινήσατε τη συγγραφή του τελευταίου σας βιβλίου;

Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο σκοπός μου ήταν ξεκάθαρα να αφυπνίσω ακόμα περισσότερο τη γυναίκα. Να μη το βάζει κάτω, να παλεύει, να αντιστέκεται στο ρατσισμό που υφίσταται ακόμα και σήμερα από τους άνδρες, αλλά και να αναγνωρίζει τα λάθη της. Δεν είμαι υπέρ της «γυναίκας γατούλας», αλλά αυτής που πηγαίνει κόντρα στο κατεστημένο και έχει έντονη προσωπικότητα.

Ο τίτλος «Μια συγγνώμη για την Εύα» αναφέρεται στο ρόλο που επέλεξε η ηρωίδα να υποδυθεί. Γιατί όχι «Μια συγγνώμη για τη Νικολέτα»;

Δεν ήταν τυχαίο το «Εύα». Ήταν μια προσπάθεια να αναδείξω τη γυναίκα, που την ενοχοποιούν από το προπατορικό αμάρτημα έως σήμερα. Η Εύα αντιπροσωπεύει όλες τις γυναίκες. Κάποιοι στα βιβλία κατακρεουργούν τη γυναίκα, την τιμωρούν. Ας πούμε η «Μεγάλη Χίμαιρα» είναι ένα υπέροχο βιβλίο, αλλά ο Καραγάτσης είχε μια τιμωρητική διάθεση απέναντί της. Στους άνδρες συγγραφείς ίσως μπορώ να το συγχωρήσω, αλλά όχι στις γυναίκες. Το θεωρώ εξωφρενικό.

Η Νικολέτα συνάπτει σεξουαλική σχέση με κάποιον μόνο και μόνο για να τον εκδικηθεί. Μπορεί, αλήθεια, να χρησιμοποιηθεί η ερωτική πράξη με αυτό τον τρόπο;

Η έννοια της εκδίκησης είναι αφροδισιακή κατ’ αρχήν. Και η Νικολέτα ήταν αποφασισμένη να ζήσει τη ζωή της εντελώς απελευθερωμένη σεξουαλικά, γιατί ο έρωτας που έζησε ήταν ένα πολύ δυνατό συναίσθημα. Ο έρωτας είναι καταλυτικό συναίσθημα στη ζωή κάποιου. Οπότε, ναι, πιστεύω ότι μπορεί.

Είχατε εξ αρχής καταλήξει στο συγκεκριμένο τέλος ή υπήρχαν περισσότερα σενάρια στο μυαλό σας;

Δεν έχω ποτέ διαφορετικά σενάρια και στο συγκεκριμένο ήξερα από την αρχή τι θα γίνει στο τέλος. Αυτό που με απασχολεί είναι να υπάρχει κάθαρση, να αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Δεν θέλω ο αναγνώστης να μένει στεναχωρημένος, δεν θέλω να τον απογοητεύω.

Θα θέλατε να δείτε κάποιο από τα βιβλία σας να γίνεται ταινία;

Αυτό μου το λένε όλες οι αναγνώστριες. Θα θέλανε να τα δουν σε σίριαλ ή ταινία, γιατί είναι και τα τρία βιβλία μου πολύ… κινηματογραφικά, αλλά περνάει η χώρα μια τόσο μεγάλη κρίση που δεν ασχολείται κανείς με το θέμα.

Θα ξεχωρίζατε κάποιο από τα βιβλία σας;

Δεν μπορώ να πω για κανένα μου βιβλίο ότι είναι το πιο αγαπημένο. Αν είχα τρία παιδιά θα τα αγαπούσα εξ ίσου. Το ίδιο και τα βιβλία μου. Αγαπώ και όλους τους ήρωές μου πάρα πολύ, είναι σαν να είναι υπαρκτά πρόσωπα, σαν να τους ξέρω… Βέβαια, από αυτά που μου λένε οι αναγνώστες παρατηρώ ότι το «Μια συγγνώμη για την Εύα» κατάφερε να περάσει και κάποια άλλα μηνύματα. Πολλές φορές ο αναγνώστης επιμένει επιδερμικά στην ιστορία. Με την «Εύα» όμως συνέβη κάτι διαφορετικό. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι πιο ώριμη δουλειά μου, άλλωστε όσο γράφεις ωριμάζεις.

Αν δείτε φέτος στη παραλία μια κοπέλα να διαβάζει το βιβλίο σας;

Θα αισθανθώ όχι απλά χαρά, ευτυχία. Ειδικά για μένα που είμαι πάντα ανασφαλής με τη δουλειά μου… Όταν βλέπω κάποιον να διαβάζει το έργο και είμαι παρούσα, προσπαθώ να φανταστώ τι μπορεί να σκέφτεται εκείνη την ώρα, τι συναισθήματα του προκαλεί.

Σήμερα όμως οι αναγνώστες λιγοστεύουν…

Δεν φταίει το ότι ζούμε στην εποχή της εικόνας, φταίει η παιδεία, είμαστε ένα πολύ κακό αναγνωστικό κοινό, παρά το ότι πολύς κόσμος στο μετρό έχει ένα βιβλίο στην τσάντα του. Ωστόσο είναι πολύ μικρό το κοινό του «συνειδητοποιημένου αναγνώστη». Περάσαμε μια 20ετία του ψεύτικου πλούτου που σπατάλησε ο κόσμος ατελείωτες ώρες σε κακές μουσικές στα μπουζουξίδικα και ξεφύγαμε πολύ. Φταίει και η τηλεόραση. Δεν μιλάει καθόλου για το βιβλίο…