Μάργκαρετ Θάτσερ - Η ζωή και η κληρονομιά της: Απόσπασμα από τη βιογραφία της βρετανίδας πρωθυπουργού από το βιβλίο του David Cannadine (εκδ. Παπαδόπουλος)
Το βιβλίο «Μάργκαρετ Θάτσερ - Η ζωή και η κληρονομιά της» είναι η εγκυρότερη συνοπτική βιογραφία της πιο αμφιλεγόμενης μορφής της σύγχρονης βρετανικής πολιτικής σκηνής από τον David Cannadine και τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στις 19/10/2020.
Διαβάστε δύο αποσπάσματα από το βιβλίο «Μάργκαρετ Θάτσερ - Η ζωή και η κληρονομιά της» (εκδ. Παπαδόπουλος)
Εσωτερικοί εχθροί, 1983-1986
«Το αποτέλεσμα των εκλογών του 1983 ήταν η πιο συντριπτική ήττα που υπέστη ποτέ η σοσιαλδημοκρατία στη Βρετανία». (Μάργκαρετ Θάτσερ, 1993)
«Ήμουν βουτηγμένος ως τον λαιμό στον αγώνα του Σκάργκιλ... Εν πολλοίς συγχωνεύσαμε την απεργία των ανθρακωρύχων και την εκστρατεία για το Συμβούλιο του Μείζονος Λονδίνου. Πάντα πίστευα ότι οι ανθρακωρύχοι μπορούσαν να νικήσουν τη Θάτσερ». (Κεν Λίβινγκστον, πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου Μείζονος Λονδίνου)
Η μοναδική γυναίκα
Προσώρας, εντούτοις, η Θάτσερ ήταν άτρωτη: νικούσε τον πληθωρισμό, είχε εξολοθρεύσει τον Γκαλτιέρι και είχε κερδίσει δύο διαδοχικές εθνικές εκλογές. Είχε αποχαιρετίσει τον Φουτ και τον Τζένκινς (και οι διάδοχοί τους, ο Νιλ Κίνοκ και ο Ντέιβιντ Όουεν, δεν θα είχαν καλύτερη τύχη). Ο Ρέιγκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Φρανσουά Μιτεράν στη Γαλλία είχαν εκλεγεί πρόεδροι μετά τη δική της εκλογή στην πρωθυπουργία και, μέσα σε μερικούς μήνες, η άνοδος στην εξουσία του Χέλμουτ Σμιντ στη Γερμανία και του Αντρόποφ στη Ρωσία σήμαινε ότι εκείνη μετρούσε περισσότερο καιρό στην εξουσία απ’ όλους. Ως εκ τούτου, ο ρόλος της Θάτσερ στην παγκόσμια σκηνή θα αποκτούσε σύντομα μεγαλύτερη βαρύτητα και η ίδια ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Μια επιπλέον ένδειξη της ιδιαίτερης θέσης της ήταν τα πολλά προσωνύμια με τα οποία ήταν γνωστή, καθώς και οι ποικίλες, και μάλιστα αντιφατικές, στάσεις και ταυτότητες, φοβίες και φαντασιοπληξίες που υπονοούσαν όλα αυτά. Ήταν η «Καλή Νοικοκυρά» ή η «Κόρη του Μπακάλη» (ή «La Fille d’Épicier», σύμφωνα με τον προκάτοχο του Μιτεράν, τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν). Ήταν η «Σιδηρά Κυρία» ή η «Πολεμίστρια Βασίλισσα» ή ακόμα και η «Μπριτάνια» ή η «Γκλοριάνα».17* Για τους θαυμαστές της ήταν η «Μάγκι» ή η «Ευλογημένη Μάργκαρετ» (ένα προσωνύμιο που της απέδωσε ο Στίβας, μαζί με το «Τίνα»18**) ή, λιγότερο κολακευτικά, η «Μεγάλη Ελεφαντίνα» (σύμφωνα με τον Τζούλιαν Κρίτσλεϊ)· για τους αντιπάλους της όμως ήταν «Η Καταραμένη» ή «Ο Θηλυκός Αττίλας». Κανένας πρωθυπουργός δεν είχε ποτέ τόσο πολλά και αποθεωτικά και υβριστικά παρατσούκλια. Οφείλονταν άραγε στον σεξισμό, στη διασημότητα ή και στα δύο;
Καθ’ όλη τη διάρκεια του δημόσιου βίου της, η Θάτσερ ήταν μια γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο, στη συντριπτική πλειοψηφία του, κόσμο και είχε φτάσει στην κορυφή μόνο και μόνο επειδή έδειχνε να έχει καταπνίξει τα τρυφερά, μητρικά, στοργικά χαρακτηριστικά που συσχετίζονται συχνά με τις συζύγους και τις μητέρες, επιδεικνύοντας παράλληλα τις θετικές, κυριαρχικές και επιθετικές ιδιότητες που συνήθως συνδέονται με τα κυρίαρχα αρσενικά (alpha males). Ήταν μαχητική και ανταγωνιστική, χλεύαζε τη συναίνεση και τον συμβιβασμό, και τόνιζε μονίμως τη δύναμη θελήσεως, την αποφασιστικότητα, την άοκνη ενεργητικότητα και τη γενναιότητά της. Θεωρούσε ότι οι συνδιαλλαγές της με τους ξένους επικεφαλής κυβερνήσεων, με το υπουργικό της συμβούλιο και με τη δημόσια διοίκηση αποτελούσαν δοκιμασίες δύναμης, που ήταν αποφασισμένη να νικήσει· και το ίδιο ίσχυε και για τις επιδόσεις της στη Βουλή, ιδίως κατά τις ερωτήσεις προς την πρωθυπουργό, τις οποίες έφτασε να χειρίζεται με απαράμιλλη μαεστρία. Όπως το έθεσε ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, σύμβουλος σε θέματα εθνικής ασφάλειας του προέδρου Κάρτερ, σε ένα σχόλιο που λέει πολλά τόσο για εκείνη όσο και για εκείνον: «Όταν είναι παρούσα, γρήγορα ξεχνάς ότι είναι γυναίκα. Δεν μου φαίνεται πολύ θηλυκή». Πράγματι, τόσο ως αρχηγός κόμματος όσο και ως πρωθυπουργός δεν έμοιαζε ιδιαίτερα με «αληθινή γυναίκα», αλλά περισσότερο με «ανδρικό τύπο» – εξ ου και η κούκλα-καρικατούρα της που δημιουργήθηκε για τη σατιρική τηλεοπτική εκπομπή Spitting Image φορούσε ανδρικό επαγγελματικό κοστούμι και γραβάτα, και η συμπεριφορά της ήταν μονίμως σκληρή και αυστηρή.
* Μπριτάνια: μυθική προσωποποίηση των νησιών της Βρετανίας, που καθιερώθηκε μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση (43 π.Χ.)· απεικονίζεται συνήθως ως θεά με τρίαινα, ασπίδα και περικεφαλαία. Γκλοριάνα: ηρωίδα του ιπποτικού επικού ποιήματος Η Νεραϊδοβασίλισσα (The Faerie Queene) του Έντμουντ Σπένσερ (1590), το οποίο αποτελεί αλληγορική περιγραφή της εποχής της βασίλισσας Ελισάβετ Α΄(1533-1603)· γι’ αυτό και το Γκλοριάνα υπήρξε ένα από τα προσωνύμια της βασίλισσας.
** TINA: There is no alternative (δεν υπάρχει εναλλακτική). Σλόγκαν που καθιέρωσε η Θάτσερ, θέλοντας να τονίσει ότι η οικονομία της αγοράς είναι μονόδρομος και ότι η ελεύθερη επιλογή είναι αναφαίρετο δικαίωμα των ανθρώπων. Το προσωνύμιο χρησιμοποιούνταν προφανώς απαξιωτικά από τους αντιπάλους της.
8°
