Βιβλιο

«Κάτω από την επιφάνεια» με το ποταμόπλοιο της Ντέιζι Τζόνσον

Αν η κοπέλα αυτή, η συγγραφέας, γράφει σήμερα με τέτοιον τρόπο, τι άραγε θα δώσει στο αναγνωστικό κοινό μεθαύριο; (εκδόσεις Καστανιώτη)

aris-sfakianakis.jpg
Άρης Σφακιανάκης
ΤΕΥΧΟΣ 749
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Ντέιζι Τζόνσον «Κάτω από την επιφάνεια», εκδόσεις Καστανιώτη

Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει κριτική για το βιβλίο της Ντέιζι Τζόνσον «Κάτω από την επιφάνεια», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη

Πριν δυο χρόνια ήμουν στο Λονδίνο να επισκεφτώ την κόρη μου (της νέας μετανάστευσης παιδί). Βολτάριζα σ’ ένα μεγάλο πάρκο, της Βικτόρια, όπου ένας παραπόταμος του Τάμεση μαιάνδριζε γαλήνια κάτω από τη σκιά των δέντρων. Στα ήσυχα νερά του, αραγμένα στις όχθες, βρίσκονταν κάμποσα ποταμόπλοια κι ένα απ’ αυτά έγραφε πως ήταν προς πώληση. Μια κοπέλα, ελαφρώς χίπικης αμφίεσης, συγύριζε το κατάστρωμα. Τη ρώτησα –σε άπταιστα αγγλικά– πόσο κόστιζε το πλοιάριο. Φώναξε τον φίλο της να κάνει τη διαπραγμάτευση. 16 χιλιάδες ευρώ μου ζήτησαν και για μια στιγμή σκέφτηκα να το αγοράσω για στέγη της κόρης μου –θα μου ερχόταν πολύ φτηνότερα από το χιλιάρικο που έδινα κάθε  μήνα για το νοίκι της. Με κάλεσαν μάλιστα μέσα στο πλοιάριο  κι είδα το νοικοκυριό τους και τον ασφυκτικά μικρό χώρο κι άλλαξα γνώμη – ήταν ένα ψυχοπλάκωμα εκεί μέσα.

Οι ηρωίδες της Ντέιζι Τζόνσον ζούνε μέσα σε ποταμόπλοια. Διαπλέουν την Αγγλία μέσα σε φορτηγίδες. Τρώνε, ερωτεύονται κι εγκληματούν εντός, έξω ή πλάι στα μικρά τους πλοιάρια. Κι όλη την ώρα ένα πλάσμα του βυθού, ένας τρόμος λεπιδωτός των πιο κρυφών τους φόβων δημιούργημα,  στις λόχμες καιροφυλακτεί, ακούνε την ανάσα του τα βράδια, οσμίζονται την παρουσία του μέσα στα βρύα και στις καλαμιές.

Η συγγραφέας του μυθιστορήματος ήταν είκοσι οκτώ ετών όταν εκδόθηκε το βιβλίο της, την ίδια εποχή που εγώ τριγύρναγα στο πάρκο της Βικτόρια. Μάλιστα ήταν υποψήφια για το Booker. Μα, τι μπορεί να γράφει τόσο νέα; σκέφτηκα και πήρα το βιβλίο. Μια μάνα εγκαταλείπει την κόρη της κι εκείνη την ξαναβρίσκει ύστερα από χρόνια. Μονάχα που η μάνα αυτή φαίνεται ότι κουβαλάει μια τρέλα γιατί έχει εγκαταλείψει κι άλλη μια κόρη νωρίτερα (μα για τι μάνα μιλάμε, τέλος πάντων; Γίνονται τέτοια πράγματα στις  μέρες μας;) Μονάχα που τώρα πια –στον χρόνο του μυθιστορήματος– η μάνα έχει αρχίσει να προδίδεται απ’ το νου της, ασβεστώσεις φτιάχνουν τους δικούς τους μαιάνδρους στο μυαλό της, η άνοια έρχεται αργά μα αδυσώπητα,  όμοια με  το πλάσμα εκείνο του βυθού. Και μέσα σ’ όλα, γύρω απ’ όλα, ο μύθος του Οιδίποδα στερεώνει την αφήγηση αλλά κι ο θρύλος του ερμαφρόδιτου κι η αιώνια ιστορία της αναζήτησης της ταυτότητας στροβιλίζονται νωχελικά στα ποταμίσια βάθη μιας ιστορίας σκοτεινής που κρατάει σφιχτά τον αναγνώστη στο σερπετίσιο αγκάλιασμά της.

Αν η κοπέλα αυτή, η συγγραφέας, η Ντέιζι Τζόνσον (φυλάξτε τ’ όνομά της) γράφει σήμερα (χθες) με τέτοιον τρόπο, τι άραγε θα δώσει στο αναγνωστικό κοινό μεθαύριο; Είδα πως έχει βγάλει κι ένα βιβλίο με διηγήματα πριν το μυθιστόρημά της που θα αναζητήσω με την πρώτη ευκαιρία (Fen, το λέει).

Στο μεταξύ, θα συνεχίσω να ταξιδεύω ανά τον κόσμο (βρείτε το εμβόλιο, λέμε!) και κάθε φορά θα ψάχνω κατάλυμα σε κάποιο ποταμόπλοιο από εκείνα που ο επιχειρηματικός νους έχει μετατρέψει σε ξενοδοχεία στα ποτάμια της Πράγας, της Βουδαπέστης ή της Μπρατισλάβα έχοντας πια στη μνήμη μου –χωρίς ασβεστώσεις, ελπίζω- το ποταμόπλοιο της Ντέιζι Τζόνσον.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.