Ο Γιώργος Γιώτσας #μένειξενοδοχείο

Το σπίτι μου είναι μεγαλύτερο από το δικό σου. 91 δωμάτια, τραπεζαρία με είκοσι τραπέζια και ογδόντα καρέκλες, αίθουσες που χωράνε εκατοντάδες άτομα. Η αλήθεια είναι ότι το #μένουμε_σπίτι, για κάποιες νύχτες το έζησα ως #μένουμε_ξενοδοχείο. Τι μένουμε δηλαδή, μένω! Μόνος σε νυχτερινές βάρδιες, σε ένα μεγάλο κεντρικό ξενοδοχείο, χωρίς επισκέπτες, εγώ και το επιβλητικό κτίριο με τα άδεια δωμάτια, ολόκληρα βράδια, απέναντι στην έρημη Μιχαλακοπούλου. Έβγαινα μέσα στη νύχτα για λίγο στον δρόμο, μόνος, και κοιτούσα, αφουγκραζόμουν. Αν νομίζεις ότι ζεις την απομόνωση ή ότι ξέρεις τι σημαίνει «ερημωμένο», πίστεψέ με δεν έχεις δει έναν πολύβουο δρόμο τη νύχτα, με βροχή, να είναι ολότελα άδειος. Νεκρός. Το μόνο που υποδήλωνε κάποια κίνηση στη Μιχαλακοπούλου εκείνη την ώρα (ξέρεις ποια, την ώρα που ξεκινάνε τα φαινόμενα στο Ρaranormal Activity, και αρχίζουν να αναβοσβήνουν τα φώτα στο Stranger Things) ήταν οι στάλες τις βροχής που έλιωναν στη χωρίς αυτοκίνητα άσφαλτο και οι φανοστάτες που αναβόσβηναν σαν τυφλά μάτια.

Είναι λίγο τρομακτικό το #μένουμε_ξενοδοχείο. Εσύ και ένα τεράστιο κτίριο βουτηγμένο στο σκοτάδι. Μέσα στη νύχτα. Με το τίποτα να σας περιβάλλει. Εκεί βρίσκεσαι αντιμέτωπος όχι απλά με τις σκέψεις σου και τον κάθε θόρυβο που φτάνει στα αυτιά σου παράταιρος, ή την κάθε σκιά πίσω από τις λευκές κουρτίνες, αλλά με την ίδια σου την ύπαρξη, που αναδύεται στα σκοτάδια. Τουλάχιστον ξεκίνησα να γράφω το νέο μου βιβλίο στο σκοτεινό αυτό ξενοδοχείο τα άδεια αυτά βράδια. Το βιβλίο που ανέβαλα συνεχώς λόγω δουλειάς. Δεν το λες και λίγο. Και ναι, είναι τρόμου. Κατά τα άλλα προτιμώ το #μένουμε_σπίτι. Δαγκωτό, που ίσως να έλεγε και ο συμπαθής Σπύρος Παπαδόπουλος. Και ανακάλυψα –μετά το επιβεβλημένο από τη λογική λουκέτο και στο ξενοδοχείο– ότι έχω πολλούς λόγους να μείνω σπίτι.

Ένας από αυτούς ΔΕΝ είναι να γράψω το νέο βιβλίο. «Θέλω να ευχαριστήσω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, χάρη στους οποίους το βιβλίο αυτό ολοκληρώθηκε τρία χρόνια αργότερα από ό,τι θα μπορούσε να ολοκληρωθεί». Θυμάμαι το αστείο αυτό, μέσα σε μια πανδαισία εικόνων (παιχνίδι, φαγητό, τηλεόραση) και ένα πολύ ενδιαφέρον πανδαιμόνιο από ήχους. Είμαι στο σπίτι μαζί με τη γυναίκα μου και τα δύο αγοράκια μας. Και τι ευτυχία είναι αυτή, πραγματικά!

Χρόνο και συγκέντρωση θα βρω να γράψω τα βράδια, όταν τα αγγελούδια θα κοιμούνται ή το πολύ πρωί όταν θα έχω σηκωθεί νωρίτερα από όλους. Αλλά μέσα στην ημέρα (θα) παίζουμε με τα παιδιά όλων των ειδών τα αγαπημένα παιχνίδια (μπάλα, τουβλάκια, κυνηγητό μέσα στο σπίτι με καμπανιστά, γάργαρα γέλια από τα αγόρια όποτε τα πιάνω και τα γαργαλάω καθώς τα κρατάω αγκαλιά), βλέπουμε με τη σύζυγο Netflix («Breaking Bad» αυτόν τον καιρό, τώρα το γνωρίσαμε και το ερωτευτήκαμε κεραυνοβόλα, αν και η ένοχη απόλαυση μου είναι το «I am not ok with this» με την αγαπημένη από το «It» Sophia Lillis), θα απολαύσω τις μικρές λεπτομέρειες στο πρόσωπο της γυναίκας μου, στις εκφράσεις της, όλα αυτά που έχανα καθημερινά καθώς έτρεχα σε κάθε είδους δουλειές.

Θα διαβάσουμε βιβλία. Πολλά βιβλία. Ήδη ανακάλυψα θησαυρούς στη βιβλιοθήκη μας, βιβλία που είχα προμηθευτεί αλλά που είχαν μείνει αδιάβαστα για πολύ καιρό και, μάντεψε, ήρθε η στιγμή να τα διαβάσω! Αλλά και πιο πρόσφατα βιβλία. Τις τελευταίες μέρες διάβασα Φραντζέσκα Μάνγγελ («Η νύχτα του Σάουιν», βιβλιάρα!), Ειρήνη Βαρδάκη («Το Ρ της Ερωμένης», το αγάπησα πραγματικά το βιβλίο αυτό), Harlan Coben («Φυγή», καταιγιστικό, και να θες δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου!), τώρα ξέθαψα έναν παλιό θησαυρό, διηγήματα του Ray Bradbury («Ο εικονογραφημένος άνθρωπος») και σειρά έχει η Κική Τσιλιγγερίδου με τη Στέλλα Άνταμς, το «Καχαραμπού» της Φραντζέσκας, ο John Connolly και αδιάβαστα του Stephen King, φυλαγμένα για τέτοιες στιγμές («Μίζερι» κανείς; Toν συγγραφέα τον έχουμε, τη γυναίκα επίσης, την καραντίνα «τσεκ!» χιόνια μας λείπουν, αλλά ας μην κολλάμε σε λεπτομέρειες).

Μένω στο σπίτι και ανακάλυψα ένα παροπλισμένο λάπτοπ που δουλεύει μια χαρά (απλώς μπατάρει λίγο όπως πληκτρολογώ, σαν τα τραπέζια που το ένα πόδι δεν εφάπτει καλά στο πάτωμα) και δεν πατάει το γράμμα "π". Όπου βλέπετε "π" το έχω γράψει με coy aste. Συγνώμη, copy paste εννοώ. Το λάπτοπ αυτό, που χάρη στη νέα πραγματικότητα ήρθε στη ζωή, είναι ένα παλιό mac το οποίο είχα αγοράσει με τον πρώτο μισθό, που είχα κερδίσει όταν ξεκίνησα να δουλεύω στο ξενοδοχείο που λέγαμε, 10 ολόκληρα χρόνια πριν.

Στο λάπτοπ αυτό έγραψα τα πρώτα τρία βιβλία, στις ατελείωτες –και από τότε σιωπηλές– νυχτερινές βάρδιες, τις ώρες που ο χρόνος μάκραινε επικίνδυνα, στα ίδια πλήκτρα που πατάω τώρα για το κείμενο στην αγαπημένη Athens Voice, γράφτηκε το πρώτο-πρώτο βιβλίο, πίσω στο 2012, το οποίο ήταν η αφορμή για να επικοινωνήσω με την αγαπημένη αυτή εφημερίδα και να φιλοξενηθεί αργότερα μια συνέντευξή μου στο έντυπο περί συγγραφής (κομμένη και καδραρισμένη μετέπειτα –μαζί με κάθε τέτοια ευτυχισμένη στιγμή– και η μαμά την ξεσκονίζει τακτικά και, μη μπει άνθρωπος σπίτι, τον περνάει μια βόλτα από εκεί).

Τώρα, δέκα χρόνια μετά, φτάσαμε στο πέμπτο προσωπικό βιβλίο, «Το Κουτί» από τις εκδόσεις Bell (που διαβάζω από παιδί – πόσο τέλειο αυτό!), ένα βιβλίο που θα εκδοθεί post apocalyptic -σύντομα, και να που παρελθόν και παρόν μπλέκονται σε μια σχεδόν ερωτική χορογραφία και εδώ είμαι, γράφω πάλι στο ίδιο λάπτοπ, αλλά το ξενοδοχείο έχει κλείσει μέχρι να ανοίξει και εγώ γράφω ξανά για την Athens Voice, για όλους εμάς. Τι ωραίους κύκλους που κάνει η ζωή.

Δεν έχω το χιούμορ που έχουν κάποιοι συνάδελφοί μου (αν και κοιτάζω τακτικά memes και γελάω με την καρδιά μου και τα ποστάρω και εγώ μετά στο instagram) αλλά το να είσαι σοβαρός κάποιες στιγμές είναι αναγκαίο: Το #μένουμε_σπίτι είναι το χρέος μας απέναντι στα παιδιά. Η ευθύνη μας απέναντι στους μεγαλύτερους. Η κατάθεση ψυχής μας απέναντι σε κάθε συνάνθρωπο, το ευθύ βλέμμα μέσα στον καθρέφτη όταν ζυγίζουμε τους εαυτούς μας. Καθώς διανύουμε κοσμοϊστορικές ημέρες και νύχτες, μια εποχή που όλοι επιζητούμε να περάσουμε με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και να μπορούμε να τη διηγούμαστε στα παιδιά, στους συντρόφους και στα εγγόνια μας ύστερα από χρόνια... Το να εφαρμόσουμε την όποια πρόληψη (και το #μένουμε_σπίτι είναι μία από τις κυριότερες εκφράσεις της πρόληψης απέναντι στον κορωνοϊό) είναι θέμα δημόσιας υγείας και φέρουμε μεγάλη ευθύνη για αυτό. Είναι θέμα παιδείας. Νοοτροπίας. Λογικής. Χαίρομαι ειλικρινά που βλέπω ότι στην πλειοψηφία τους οι συνάνθρωποί μας το έχουν καταλάβει. Και χαίρομαι ακόμα περισσότερο που μπορούμε να συνδυάζουμε το άκρως αναγκαίο αυτό μέτρο με δημιουργία και πολύτιμες στιγμές με τους αγαπημένους μας.

Και πάμε στο μεγάλο φινάλε! Εκεί που τα ταμπούρλα χτυπάνε από τα βάθη της ζούγκλας και οι πύραυλοι του Ρέι Μπράντμπερι προσγειώνονται μέσα σε σύννεφα καπνού στην κόκκινη επιφάνεια του Άρη! Τι σου έχω, τι σου έχω! Δώσε βάση: Μένω σπίτι και διαβάζω στο New Yorker 5 tips... για όσους μένουμε σπίτι. Tο άρθρο είναι χιουμοριστικό και αναφέρεται... στις γάτες μας, αλλά οι 5 βασικοί κανόνες πάνω στο οποίο είναι δομημένο, είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμοι και δούλεψαν για εμένα. Μπορώ να έχω τη προσοχή σου, σε παρακαλώ;

1) ΞΕΚΟΥΡΑΣΟΥ
Το άρθρο αναφέρει ότι θα μας βοηθήσει να κοιμόμαστε όσο περισσότερο γίνεται. Το κάνω. Μου έχει λείψει ο ύπνος τα τελευταία χρόνια, τόσο με τη δουλειά ως νυχτερινός ρεσεψιονίστ, όσο και με τα δύο αγοράκια μας 2 και 5 χρονών, τα χαριτωμένα. Οπότε ναι, ύπνος, «Ζζζ» που έλεγε και ο Ντόναλντ από παλιά, έχω και ένα βάζο γεμάτο ωτοασπίδες και κοιμάμαι όσο πιο πολύ μπορώ αυτές τις μέρες. Η γυναίκα μου -εχμ- συμφωνεί με χαρά. Επίσης, αναφέρει το άρθρο να κοιμόμαστε όπου βρούμε, στα πατώματα, σε ντουλάπες, πάνω στο ψυγείο... Δε θα πω «μην το κάνετε», αλλά εμένα με βολεύει το κρεβάτι περισσότερο. Πάνω από το κρεβάτι!

2) ΓΥΜΝΑΣΟΥ
Ξέθαψα τις τελευταίες μέρες πολύτιμους θησαυρούς από μέρη δυσπρόσιτα για τις συνηθισμένες γεμάτες καθημερινότητές μας (βιβλιοθήκη, αποθήκη, οποιοσδήποτε χώρος εκτός από το τραπέζι της τηλεόρασης, του υπολογιστή και του φαγητού) και μέσα σε αυτά βρήκα –κρατήσου καλά– ένα στρώμα γυμναστικής σαν καινούργιο (ε βέβαια, αφού δεν το είχα χρησιμοποιήσει και ποτέ), ένα μπλε σχοινάκι, αλτήρες διαφορετικών κιλών, λάστιχα που τεντώνεις... Θεέ μου, το σπίτι μου ήταν ένα γυμναστήριο και δεν το είχα πάρει είδηση! Κάθε μέρα κάνω μισή με μία ώρα γυμναστική. Τη γυναίκα μου -εχμ- δεν την πειράζει, ενώ τα παιδιά χοροπηδούν μαζί μου, γελάνε ή προσπαθούν να μιμηθούν τις κινήσεις που κάνω. «Κυνήγα την ουρά σου» γράφει το άρθρο. Αυτό νιώθω πως κάνω με τους κοιλιακούς και τους ραχιαίους στο πάτωμα, λίγο πιο δίπλα από τη Μonopoly και τα παιχνίδια των παιδιών. Αλλά έχει πλάκα!

3) ΚΑΝΕ ΜΠΑΝΙΟ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ
Εντάξει, πόσο γέλασα όταν το διάβασα! Γελάω ακόμα και τώρα που το γράφω. Η καλύτερη συμβουλή, hands down fellas! Τα αποσμητικά, ξέρεις, δεν κάνουν θαύματα, ούτε υπερωρίες. Αν τα λεωφορεία το καλοκαίρι σε τρομάζουν, σκέψου ένα #μένουμε_σπίτι - χωρίς μπάνιο κάθε μέρα. Ναι, ξέρω να γράφω τρόμο, ευχαριστώ πολύ.  Οπότε κάνω μπάνιο κάθε μέρα. Και όχι, τη γυναίκα μου δεν την πειράζει καθόλου.

4) ΔΙΑΤΗΡΗΣΕ ΜΙΑ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ
Το άρθρο προτείνει μικρά γεύματα... 14 φορές την ημέρα. Δυστυχώς εγώ τρώω μεγάλα γεύματα (πλούσια σε σοκολάτα) αλλά κρατάω το 14 φορές την ημέρα... Όσοι ακολουθείτε το επικίνδυνο αυτό μονοπάτι, γρήγορα στο βήμα 2. Αν έχετε δύο μικρά παιδιά που τους αρέσει να παίζετε κυνηγητό μέχρι το βράδυ, δε θα πω ψέματα, βοηθάει. Αν όχι, μόλις τελειώσετε το βήμα 2, επαναλάβετε μέχρι να με βρίσετε.

5) ΠΙΝΕΤΕ ΝΕΡΟ
Ναι, μη γελάτε. Πίνετε νερό. Έλεος πχια με τα ανθρακικά. Συμφωνούν και οι συνωμοσιολόγοι.

Τι λες, πάμε για επίλογο;
 Καθώς προσπαθώ να κλείσω το κείμενο αυτό, ακούω από το ΥouΤube Iron Maiden και «Rainmaker». O Μπρούσαρος τραγουδάει:

«When I was wandering in the desert
And was searching for the truth
I heard a choir of angels calling out my name»

Μέσα σε μια δύσκολη εβδομάδα για όλους μας, εγώ δεν άκουσα αγγέλους όπως ο frontman των Maiden, αλλά άκουσα... Αγγελική, την αγαπημένη μας Αγγελική, που με προσκάλεσε να γράψω ένα κείμενο για όλο αυτό που βιώνουμε. Και το να προσκαλέσεις συγγραφέα να γράψει κάτι –το οτιδήποτε– είναι σαν να πεις σε κάποιον, σε οποιονδήποτε, πως το κοντινότερο μάρκετ έφερε καινούργια ντετόλ. Σαν να ρωτήσεις ένα παιδί αν θέλει τηγανιτές πατάτες, μαλλί της γριάς και μια βόλτα σε κάθε παιχνίδι του μεγαλύτερου λούνα παρκ του κόσμου!

Σε ευχαριστώ από καρδιάς, Αγγελική. Όχι μόνο για τη χαρά της γραφής και για την ευκαιρία να μοιραστώ σκέψεις, συναισθήματα και εικόνες. Αλλά και για το ότι μου επιτρέπεις να συνεχίσω να είμαι δημιουργικός. Αυτό οφείλουμε όλοι, πρώτα από όλα στους εαυτούς μας.
Ευχαριστώ την αγαπημένη Athens Voice για τη ζεστή φιλοξενία και την πολύτιμη παρέα.

Το «Rainmaker» τέλειωσε και τώρα ακούω στο δωμάτιο μου («δωμάτιο συγγραφής» το αποκαλεί η γυναίκα μου, sic) το «Fear of the Dark». Από μέσα, εκείνη ακούει Μητροπάνο, «Ρόζα». Και στο σαλόνι τα μικρά χαριτωμένα ακούνε (αν είναι δυνατόν, πιο δυνατά και από τους Maiden) το «Frozen» και «Let it go». Λέω να πάω να τραγουδήσω μαζί τους.

Να είστε όλοι καλά! Stay safe and rock on *καρδούλα*

---

Βιογραφικό
Ο Γιώργος Γιώτσας είναι πατέρας, σύζυγος, νυχτερινός ρεσεψιονίστ. Επίσης πολυβραβευμένος συγγραφέας σε Ελλάδα και Αμερική. Απ' το σχολείο άρχισε να γράφει ιστορίες και παραμύθια. Όλα τα βιβλία του έχουν συλλέξει βραβεία και διακρίσεις, αλλά πάνω από όλα την αγάπη του αναγνωστικού κοινού, κάτι για το οποίο είναι ευγνώμων. Το «Κάτω από το Κρεβάτι», ύστερα από ψηφοφορία 230.000 αναγνωστών, αναδείχθηκε στα 10 καλύτερα βιβλία του είδους στα Public Book Awards. Ο συνάδελφος του, Γιάννης Μαργέτης, έγραψε ότι «Ο Γιώργος Γιώτσας αγαπάει αυτό που κάνει». Ο Γιώργος συνεχίζει να γράφει με συνέπεια. Το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το Κουτί» κυκλοφορεί σύντομα από τις εκδόσεις BELL.