#menoumespiti με την Athens Voice: Η συγγραφέας Μαρία Σκιαδαρέση περιγράφει μία μέρα στο σπίτι, εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού
Μπήκε ο Απρίλης, λίγο ξανθός, πιστός στην εποχή του μα και στον Σολωμό, λίγο γκριζομάλλης, αφού η ομίχλη όλο και κατεβαίνει απ’ το βουνό τυλίγοντας το σπίτι, το κτήμα, τα ζώα που συνεχίζουν να τρώνε αμέριμνα γύρω από το κοτέτσι.
Το τελευταίο δεκαπενθήμερο, προτού ακόμα αρχίσουνε τα μέτρα, προτού ακόμα μας το επιβάλλουν, κλείσαμε το σπίτι της Αθήνας κι ήρθαμε στο σπίτι του βουνού που, έτσι κι αλλιώς, για μας είναι μια κύρια κατοικία, πάγια κατάσταση η μισή βδομάδα στην Αθήνα και η μισή στο σπίτι του βουνού, δίπλα σε όλα τα οικόσιτα που τρέφουμε μα και μας τρέφουν.
Αυτό που αλλάζει τούτες τις μέρες του ιού είναι εκείνη η πικρίλα μες στο στόμα από την έγνοια για το τι μέλλει γενέσθαι και η αίσθηση πως δεν μπορείς να κινηθείς με μέτρο τους ρυθμούς σου μα με αυτό το κάτι που πολεμάς διαρκώς, με όπλα το οινόπνευμα, τις μάσκες, τα γάντια, εκείνα που φορούν συνήθως οι γιατροί, κι αυτό το ειδικό υγρό που μέσα σε έξι δευτερόλεπτα σκοτώνει τους ιούς και τα μικρόβια.
Ομολογώ πως λίγα είναι τα λεπτά που αφιερώνω στις ειδήσεις –κουράστηκα να παρακολουθώ τον μαραθώνιο των φερέτρων–, βλέπω μόνο ταινίες και σειρές σε ΕΡΤ και Cosmote και γράφω κάθε μέρα κι από κάτι για να κρατάω το πνεύμα μου σε εγρήγορση. Έτυχε μάλιστα ετούτο τον καιρό να ετοιμάζω έναν ακόμα τόμο για τη σειρά μου «Προσωπογραφίες» με αφορμή τον γιορτασμό των δυο αιώνων απ’ το ’21 που έρχεται του χρόνου. Έτσι διαβάζω εντατικά πηγές και κείμενα γι’ αυτή μου τη δουλειά, που όπου να ‘ναι ξεκινώ να γράφω.
Μιας όμως και δεν μπορώ να ζήσω δίχως λογοτεχνία στο κομοδίνο μου, έχω δύο καλά βιβλία αυτές τις μέρες δίπλα μου: Το ένα είναι ο Δήμαρχος του Κάστερμπριτζ του Thomas Hardy στην πάντα υπέροχη σειρά της Orbis Literae (εκδόσεις Gutenberg). Το άλλο είναι ένα βιβλίο που, αν η ζωή μας δεν είχε ταραχτεί απ’ όσα μας συμβαίνουν, θα το αναλύαμε στην προσεχή συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης που συντονίζω στον ΙΑΝΟ· είναι η Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ του Άγγελου Τερζάκη που, με αφορμή τη Λέσχη, διαβάζω για πολλοστή φορά και πάντα με την ίδια ευχαρίστηση μιας και το θεωρώ ένα από τα πιο μαγικά ιστορικά μυθιστορήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας (η φετινή μας Λέσχη είναι αφιερωμένη στη γενιά του ’30).
Τούτες τις μέρες που περνώ στο σπίτι φτιάχνω επίσης ποικίλα φαγητά, που δε μου φτάνει στις συνηθισμένες μέρες ο χρόνος να τα επιμεληθώ.
Και βέβαια, όταν θέλω να σκεφτώ μα και να λησμονήσω τον κίνδυνο που καραδοκεί σε κάθε επιφάνεια και κάθε εκπνοή των συνανθρώπων μου, στέκομαι στο παράθυρο και καμαρώνω τις ανθισμένες αγριαπιδιές, τις φουντωτές κορομηλιές, τα νέα φυλλαράκια στις βελανιδιές κι αντλώ κουράγιο για όσα τρέμω πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Το τελευταίο βιβλίο της συγγραφέως Μαρίας Σκιαδαρέση «Όσα δεν έζησαν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη
