Ο Αχιλλέας Σωτηρέλλος μιλάει και απολογείται για το νέο του βιβλίο.
Πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με τον «Θησαυρό» (εκδ. Οξύ) το 2008, ακολούθησε η συλλογή διηγημάτων «Φλόγες στο ρετιρέ» (εκδ. Εμπειρία Εκδοτική) ένα χρόνο μετά. Φέτος ο Αχιλλέας Σωτηρέλλος επιστρέφει με τη δεύτερη νουβέλα, και τρίτο κατά σειρά βιβλίο του.
Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που αντικρίζοντας τα όνειρα και τις καλές προθέσεις του να συνθλίβονται από τις συνθήκες και τους όρους της μεγαλούπολης, αποφασίζει όχι να κερδίσει πίσω αυτά που θεωρεί ότι αμετάκλητα του έκλεψαν, αλλά να πάρει τη ρεβάνς με τα πιο ανορθόδοξα μέσα.
Η περιθωριοποίηση τις περισσότερες φορές δεν έρχεται ως απόρροια επιλογής, η στιγμή ωστόσο που θα τη συνειδητοποιήσεις και θα αναμετρηθείς μαζί της είναι τρομακτική, είναι ο πρώτος σου μικρός θάνατος και η ουσιαστική ενηλικίωση. Και βέβαια αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση να γυρίσεις ένα παιχνίδι που φαίνεται από χέρι χαμένο. Όσο περιμένεις να το κερδίσεις προτάσσοντας το θυμό και το μίσος που συσσώρευες, τόσο πιο απονενοημένη και καταδικασμένη φαντάζει η προσπάθεια. Σε αυτήν ακριβώς την παγίδα πέφτει και ο ήρωας, γευόμενος προσωρινά τους καρπούς και τη γλυκιά μέθη ενός παιχνιδιού χωρίς κανόνες, αλλά σταδιακά αποβάλλοντας κάθε στοιχείο ανθρώπινης υπόστασης από πάνω του.
Κακή ζωή; Ο τίτλος περιλαμβάνει και ειρωνεία. Είναι ένα παιχνίδι διαλόγων που φλερτάρει με το κωμικό και το ευτράπελο έχοντας ως αφετηρία την εκμυστήρευση μιας σειράς τραγικών γεγονότων. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και μια ακτινογραφία της Αθήνας, των τάσεων που κατασκευάζονται και επιβάλλονται και της οχλοποίησης μέσα στην οποία ένας άνθρωπος καλείται να διασώσει την ταυτότητά του με κίνδυνο να χαρακτηριστεί απόκληρος.
Η Αθήνα στην ιστορία και στην πραγματικότητα... Έχω ζήσει και τη μαγεία και τον εφιάλτη σε αυτή την πόλη. Την έχω γνωρίσει απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη. Έχω επιστρέψει τρεις φορές έπειτα από πολύχρονη απουσία στο εξωτερικό και κάθε φορά η προσαρμογή μου γινόταν με διαφορετικούς όρους. Οπωσδήποτε θα χρειαστεί να έρθεις πολλές φορές αντιμέτωπος με τη μικρότητα και τη χαζομάρα των ανθρώπων, αλλά μέσα στους υπονόμους παραμονεύουν και διαμαντάκια. Έτσι προτιμώ να το βλέπω. Το θέμα δεν είναι να απορροφηθείς από το χάος αλλά να καταφέρεις να δημιουργήσεις και να επιβάλλεις το δικό σου μικρόκοσμο μέσα σε αυτό, κάτι που δεν αποτελεί πάντα και την πιο εύκολη διαδικασία, έχει όμως ενδιαφέρον.
Η λογοτεχνία μέσα στην κρίση... Στην αρχή πίστευα ότι κάτι καλό θα μπορούσε να βγει από αυτή την ιστορία. Πλέον δεν βλέπω προοπτική. Ο φθονερός γίνεται πιο φθονερός, ο απελπισμένος πιο απελπισμένος και πάει λέγοντας. Προσπαθείς να προτάξεις τη φωνή της λογικής και πέφτεις πάνω σε ιαχές και φτηνούς αφορισμούς. Πλέον πρέπει να το πάρει κανείς απόφαση ότι θα λειτουργεί σε αυτό το περιβάλλον. Όσο πιο μικρός είναι ένας χώρος τόσο πιο τοξικός γίνεται και αυτό φυσικά ισχύει και για την εγχώρια λογοτεχνία. Βλέπεις τους περισσότερους εκδότες να φλερτάρουν με το λουκέτο και να έχουν χάσει την μπάλα, λειτουργούν χωρίς ούτε σχέδιο, ούτε πλάνο. Όχι ότι παλιά ήταν καλύτερα, αλλά τουλάχιστον τα οικονομικά μεγέθη εξασφάλιζαν περισσότερες ευκαιρίες. Ευτυχώς για τα νέα παιδιά, που πραγματικά έχουν καλές δουλειές να παρουσιάσουν, υπάρχει και το ίντερνετ, αρκεί όμως;
Το μετά; Υπάρχει μια δουλειά σχεδόν έτοιμη, αλλά αυτό απέχει πολύ από τη δημοσίευση. Η ίδια η «Κακή ζωή» χρειάστηκε να περιμένει μερικά χρόνια στο συρτάρι λόγω, ας το πούμε τεχνικών δυσκολιών και ενός πρώην, αναξιόπιστου, εκδότη. Όταν δεν αντιλαμβάνεσαι το χόμπι σου ως αυτοσκοπό και δεν προσβλέπεις σε αρπαχτές τότε μόνο μπορείς να το ευχαριστηθείς, ειδάλλως είναι πολλά αυτά που μπορούν να σε κάμψουν. Αν νιώσω ότι έχω κάτι καλό να δώσω, θα επιδιώξω κάποια στιγμή και να το βγάλω.
19°
