Το μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι είναι κάπως έτσι. Φοράς στο λαιμό φιλιά, στους κροτάφους ακουμπούν ανάσες και από τη μέση και κάτω ακούγονται φωνές ενδόμυχα βασανιστικές. Παγανιστικές τελετές πάνω στα καφάσια με τα φρούτα και το καρπούζι γίνεται χίλια κομμάτια πάνω στο μωσαϊκό και εσύ κοιτάς μόνο το κόκκινο.
Πέρασε το χέρι του γύρω από το λαιμό μου, για μια στιγμή νόμισα ότι θα με πνίξει, κι όμως με άφησε ελεύθερη να μετρώ έναν έναν τους παλμούς της καρδιάς μου. Δέκα ολόκληρα λεπτά. Στο τέλος υπερένταση. Μάλλον θα φταίει η ζέστη και μαζεύεται έτσι το σώμα. Ανάβει τσιγάρο και μου το ακουμπά στα χείλη.
Το νερό βρέχει το ξεκούμπωτο πουκάμισο του και εγώ κατεβάζω τα φύλλα της φούστας. Τα μαλλιά μου έχουν λερωθεί από τα κεράσια. «Σου πάει το κόκκινο στα μαλλιά» μου λέει. Το μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι δεν είναι έτσι. Οι άκρες των μαλλιών μου ξανθαίνουν, η φούστα μου σηκώνεται από τον αέρα στα νησιά, ο Μηνάς περνά τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και μέσα στη θάλασσα γεμίζουμε ο ένας τον άλλον φιλιά.
Ο Μηνάς μου είχε πει πέρυσι το καλοκαίρι να φύγουμε μαζί για το γύρο του κόσμου. Του είπα ότι δεν προλαβαίνουμε. Εκείνο το καλοκαίρι δεν πήγαμε πουθενά.
15°
