Όσο διάβαζα το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του Marcus Sakey, είχα την αίσθηση πως ο συγγραφέας έγραφε αλληθωρίζοντας στην προοπτική να μεταφερθεί μελλοντικά στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση καθώς κόβει τα κεφάλαιά του στο πιο κρίσιμο σημείο για να το συνεχίσει στο επόμενο, αλλά και ότι γράφει τις σκηνές δράσης έχοντας το μάτι κολλημένο στο βιζέρ της κάμερας, την οποία και συνεχώς μετακινεί. Διαβάζοντας στο τέλος τις ευχαριστίες του «θέλω επίσης να ευχαριστήσω την εξαιρετική ομάδα Creative Asrtists, και ιδίως τους (.....), οι οποίοι μου απέδειξαν ότι δεν ισχύουν τα ανέκδοτα που ακούμε για το Χόλιγουντ», επιβεβαιώθηκα.
Δεν θεωρώ την επισήμανση αρνητική ‒ εξάλλου είναι γνωστό πλέον πως οι καλές τηλεοπτικές αστυνομικές σειρές έχουν επηρεάσει, όσο τίποτα άλλο, το γράψιμο των συγγραφέων. Το σημαντικό είναι ο συγγραφέας να μη λέει ψέματα στον εαυτό του ‒και στους αναγνώστες‒ πως δεν γράφει με στόχο τη μετατροπή του βιβλίου του σε σενάριο, γιατί έτσι καταλήγει να ροκανίζει το χρόνο μας με ένα κακοφτιαγμένο ερμαφρόδιτο προϊόν. Εδώ πάντως δεν έχουμε καθόλου αυτή την περίπτωση.
Κάποτε στο μέλλον οι Χαρισματικοί ‒ή «Αφύσικοι» για την αμερικανική κυβέρνηση‒ είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν με μια απίστευτη ικανότητα (σε μια αλά X-Men λογική). Άλλος μπορεί να «ακούει» όσα σκέφτονται οι άνθρωποι διαβάζοντας τη γλώσσα του σώματος• άλλος μπορεί να προβλέψει την πορεία του Χρηματιστηρίου κερδίζοντας αμύθητα ποσά και προκαλώντας την κατάρρευσή του• άλλη μπορεί να κινείται με «αόρατο» τρόπο, καθώς προβλέπει πού θα πέσει το βλέμμα κάθε ανθρώπου κι έτσι να το αποφύγει κ.λπ.
Κι ενώ στην αρχή η συμπόρευση των κανονικών και των χαρισματικών είναι ειρηνική, η απόφαση της κυβέρνησης όχι μόνο να φακελώσει τους τελευταίους αλλά και να τους πατρονάρει, καθώς αρπάζει κάθε χαρισματκό παιδί από τους γονείς του με σκοπό την πλύση εγκεφάλου σε ειδικές Ακαδημίες, κάνει την εμφάνισή της μια ριζοσπαστική ομάδα χαρισματικών που προβαίνει σε τρομοκρατικά χτυπήματα. Απέναντί της θα σταθεί μια κυβερνητική υπηρεσία με απεριόριστη εξουσία, στην οποία δουλεύει ο χαρισματικός Νικ Κούπερ (ο βασικός ήρωας του βιβλίου). Ο τελευταίος θα σκεφτεί τον ιδανικό τρόπο για να κατατροπώσει τους τρομοκράτες, αλλά η εφαρμογή του σχεδίου του θα τον φέρει προ μεγάλων εκπλήξεων.
Το βιβλίο διαφημίζεται ως ένα βιβλίο που μιλάει «για τη διαφορετικότητα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων». Δεν θα το αρνηθούμε ‒μπορείς να κάνεις αναγωγές και στα καθ’ ημάς καθώς υπάρχει μια ενδιαφέρουσα άποψη για το φαινόμενο της τρομοκρατίας, όπως και ανάλυση των συνθηκών που τη γεννούν, ή κριτική για το πως αντιμετωπίζουν οι «κανονικοί» την διαφορετικότητα‒ αλλά αυτή την ανάγνωση θα τη δούμε ως το «ποιοτικό άλλοθι» για ένα ούτως ή άλλως έξοχο δείγμα συγκερασμού επιστημονικής φαντασίας και θρίλερ. Καταιγιστική δράση, σκηνές κομμένες και ραμμένες για κινηματογραφικά πλάνα κυνηγητών και συμπλοκών που κόβουν την ανάσα δείχνουν πως ο Μάρκους Σέικι γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα. Προσθέστε και λίγο από έρωτα μεταξύ χαρακτήρων, που κάθε άλλο παρά χάρτινους θα τους χαρακτηρίσεις, κι έχεις το ιδανικό ανάγνωσμα για να περάσεις υπέροχα το χρόνο σου. (Άσε που θα είσαι από αυτούς που θα έχεις διαβάσει το βιβλίο πολύ πριν βγει στην μικρή ή μεγάλη οθόνη).
* Μετάφραση: Αποστόλης Πρίτσας. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.
10°
