Μετά το «Σκηνές από ένα γάμο» με τον Δάνη Κατρανίδη και την Παναγιώτα Βλαντή, όπου εξερεύνησε τις συγκρούσεις και τα πάθη ενός ζευγαριού, ο Ένκε Φεζολάρι επιλέγει τον Πλατόνοφ για να .... περιπλέξει λίγο περισσότερο τα πράγματα.
«Ο Πλατόνοφ ήταν μία προσωπική επιλογή. Θέλαμε να ασχοληθούμε με ένα από τα πρώιμα έργα του Τσέχωφ, καθώς είμαστε κι εμείς νέοι καλλιτέχνες και μας ενώνει η ορμή της νεότητας. Με τα παιδιά λειτουργήσαμε σαν ομάδα, σαν κολλεκτίβα και για μένα ήταν μία επιστροφή σε ένα πυρήνα πιο δικό μου αν θέλετε.
Ο Πλατονοφ μιλάει για ένα τέλος εποχής το οποίο ζούμε. Διαπραγματεύτεται ζητήματα για ανθρώπους που δεν κατάφεραν να αλλάξουν τον κόσμο. Οι ήρωες του Τσέχωφ είναι χρεοκοπημένοι αριστοκράτες με τίτλους που πουλιούνται και αγοράζονται.
Η Ρωσία του 19ου αιώνα ήταν με το ένα πόδι στη Δύση και με το άλλο στην Ανατολή. Αν το καλοσκεφτούμε και η Ελλάδα αυτή τη περίοδο πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να ακολουθήσει το μονόδρομο του μνημονίου ή αν οι χώρες του νότου θα χαράξουν ένα δικό τους δρόμο....
Ένας ευφυής παλιάνθρωπος. Αυτό είναι ο Πλατόνοφ. Ένας αντιήρωας βουτηγμένος στα χρέη και το αλκοόλ. Κάθε σκηνοθέτης δίνει τη δική του εκδοχή γι΄αυτόν και αυτό είναι που με ιντρίγκαρε. Σχολιάζει όχι μόνο την εποχή του, αλλά και την κοινωνία και τους θεσμούς γενικότερα. Μέσα από αυτό το έργο ο Τσέχωφ ανοίγει πάρα πολλά θέματα και έτσι σχεδόν κάθε θεατής θα βρει κάτι να ταυτιστεί.
Ο Τσέχωφ, όπως έλεγε και ο ίδιος γράφει κωμωδίες. Η παράσταση λοιπόν, κινείται ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Η τόση δραματικότητα των ηρώων μόνο κωμικά θα μπορούσε να παρουσιαστεί, αλλά όταν λεω «κωμικά» δεν εννοώ, σε καμία περίπτωση παρωδία.
Πολυχώρος Cartel
Νομίζω ότι το μέρος αυτό ήταν το ιδανικότερο για να ανέβει η παράσταση. Περυσι είδα ως θεατής δύο παραστασείς εδώ. Αισθάνθηκα μια πολύ τρυφερή, φιλική ατμόσφαιρα. Είναι ένας χώρος εναλλακτικός,φτιαγμένος με πολύ μεράκι, ένα «καρτέλ τέχνης». Δε θα γινόταν ο Πλατόνοφ να παιχτεί στο Κολωνάκι ας πούμε. Άλλωστε και ο ίδιος ο Τσέχωφ ήταν γιατρός που βοηθούσε παιδιά ορφανά. Ήταν βαθειά ανθρωπιστής. Και ίσως για αυτό να είναι κατά βάθος ένας ελπιδοφόρος συγγραφέας. Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε πόση αισιοδοξία μπορεί να κουβαλάνε όλοι αυτοί οι κατασταλτικοί παράγοντες και οι ανεκπλήρωτοι έρωτες.... κι όμως ο Τσέχωφ δεν είναι «βαρύς» συγγραφέας. Μ’ αυτή τη παράσταση ήθελα κατ’ αρχάς να σπάσω αυτό το ταμπού. Κουβαλάει ένα φως μέσα του! Σ’ αυτό μοιάζουμε....»
24°
