Το «Ένα Ξύπνημα της Άνοιξης» ψάχνει οδηγίες χρήσης για τη ζωή

«Η Βέντλα θέλει επιτέλους κάποιον να τη χτυπήσει». 

Με αυτήν την εκκίνηση, το «Ένα Ξύπνημα της Άνοιξης» του Φρανκ Βέντεκιντ σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Λιακόπουλου συστήνεται εξ αποστάσεως στο κοινό του. Λίγες ημέρες πριν έρθει η 30η Οκτωβρίου. Η ημέρα που οι απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών θα βρεθούν ξανά κοντά με το κοινό και σε απόσταση ασφαλείας από τη σκηνή του Θεάτρου Σφενδόνη και θα παρουσιάσουν τη διπλωματική τους παράσταση. Μια παράσταση που πλησιάζει τη ζωή. Και επιδιώκει να την προσπεράσει.  

Οι συντελεστές της παράστασης «Ένα Ξύπνημα της Άνοιξης» μιλούν στην ATHENS VOICE

«Το "Ξύπνημα της 'Aνοιξης", αποτελεί για μένα τον συνδετικό κρίκο, μεταξύ της προσωπικής επιθυμίας κι ενός ουσιαστικού λόγου ανεβάσματος μιας θεατρικής παράστασης. Παίρνοντας αφορμή από το πρωτότυπο έργο του Φρανκ Βέντεκιντ, σε μετάφραση του Γρηγόρη Λιακόπουλου, και υπό την καθοδήγηση του ιδίου, δημιουργήσαμε μία νέα σύνθεση, βάσει των δικών μας καλλιτεχνικών αναγκών. Με άξονα την προσωπική μας απόλαυση κι ευχαρίστηση, σταχυολογήσαμε κείμενα, τραγούδια και καταστάσεις, ούτως ώστε να εκφράζεται ευκρινέστερα η κοινή μας επιθυμία σε μία ενιαία μορφή παράστασης. Η σεξουαλικότητα σε συνδυασμό με την εφηβεία, τα κοινωνικά φύλα, τον δυτικό άνθρωπο και την τέχνη γενικότερα, μπαίνουν στο μπλέντερ κι εμφανίζουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, με τον οποίο άλλοτε παίζουμε κι άλλοτε τον μαστιγώνουμε για να του μάθουμε καινούργια κόλπα. Πάρα πολύ σίγουροι κι απόλυτοι, αποκηρύττουμε κάθε αβεβαιότητα, εκτός από την πράξη της αυτοκτονίας, ενώ πάρα πολύ ντροπαλά και με τεράστια συστολή, ψάχνουμε τον ιδανικό χρόνο και το κατάλληλο μέρος για να αυνανιστούμε. Παρακάμπτοντας στεγανά και νόρμες που έχουμε συναντήσει εν πολλοίς στο θέατρο, ακολουθήσαμε την ανάγκη μας να απελευθερωθούμε από θεατρικά “πρέπει” και να αναζητήσουμε καινούργια όρια της εκφραστικότητας. Τέσσερις μέρες πριν από τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ λοιπόν, εμφανιζόμαστε ως εν δυνάμει πλανητάρχες, αποβλέποντας στη λήψη της καθολικής εξουσίας, υποσχόμενοι ένα ζοφερότερο και πιο ηδονιστικό μέλλον». - Γιώργος Μπουφίδης, ηθοποιός

Δείτε το τρέιλερ της παράστασης: 

[[{"fid":"821610","view_mode":"default","fields":{"format":"default","alignment":""},"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default","alignment":""}},"link_text":null,"attributes":{"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

«Τι ΔΕΝ σημαίνει για μένα το Ξύπνημα της 'Ανοιξης:
1) Νέες γυναίκες με φλοράλ φορεματάκια και νέοι άνδρες με παλ πουκαμισάκια.
2) Νέες γυναίκες και νέοι άνδρες που τρέχουν σε πράσινα λιβάδια χωρίς τα φλοραλ φορεματάκια και τα παλ πουκαμισάκια.
3) Νέες γυναίκες  που παίζουν τις έφηβες και νέοι άνδρες που παίζουν τους έφηβους.
4) Νέες γυναίκες που παίζουν τις μεσήλικες και νέοι άνδρες που παίζουν τους μεσήλικους.
5) Νέες γυναίκες και νέοι άνδρες με ευγενικά χαρακτηριστικά και αβρότητα στους τρόπους.
6) Νέες γυναίκες και νέοι άνδρες που τα ευγενικά χαρακτηριστικά τους για να είναι ευγενικά θα πρέπει να έχουν λευκό δέρμα.
7) Νέες γυναίκες και νέοι άνδρες μετρίου προς υψηλού αναστήματος ( από 169 cm για τις γυναίκες/ από 178 cm για τους άνδρες).
8) Νέες γυναίκες και νέοι άνδρες με φυσιολογικό δείκτη μάζας σώματος ( φυσιολογικές τιμές και για τα δύο φύλα: 18,50- 24,99).
9) Νέες γυναίκες και νέοι άνδρες που το φύλο τους εμπίπτει στο δυαδικό μοντέλο φύλου.
10) Νέες γυναίκες ηθοποιοί που υποδύονται πως κάνουν άγριο, αλλά ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟ σεξ με νέους άνδρες ηθοποιούς.
11) Νέες (λίγες) γυναίκες και νέοι (πολλοί) άνδρες σκηνοθέτες που διαβάζουν μια σκηνή βιασμού σαν μια σκηνή άγριου, αλλά ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟΎ ΣΕΞ». - Δήμητρα Παρασκελίδου, ηθοποιός

«Το "Ξύπνημα της Άνοιξης" είναι η έκρηξη ενός μπαλονιού, στην περίπτωση του Βέντεκιντ, της Γερμανίας του 19ου αιώνα. Όταν ένα μπαλόνι γεμίζει διαρκώς αέρα ξέρεις, όπως είναι φυσικό, πως ανά πάσα στιγμή θα σκάσει, αλλά δεν μπορείς πάντα να προβλέψεις με σιγουριά το περιεχόμενο που θα χυθεί από μέσα και τι λεκέ μπορεί να αφήσει. Οι νεαροί πρωταγωνιστές του Βέντεκιντ  εκρήγνυνται μέσα από την πίεση της ηθικοπλαστικής κοινωνίας στην οποία έτυχε να γεννηθούν και τα θραύσματά τους σκορπίζονται χωρίς να μαθαίνουμε τελικά τι μέλλον διαγράφεται. Έτσι κι εμείς κάνουμε μια προσπάθεια να χειραφετηθούμε απέναντι στον εγκλεισμό της δικής μας σάπιας μήτρας, αυτή του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Συγκεντρώσαμε όλα όσα μας ενοχλούν, δεν σταματήσαμε να ρωτάμε, να απαντάμε και να βρισκόμαστε πάλι στο αρχικό ερώτημα. Δεν έχουμε απαντήσεις να δώσουμε για τίποτα, ούτε θέλουμε, ούτε ψάχνουμε ησυχία να βρούμε, γιατί, ό,τι μας επέβαλαν ως κανονικό και σωστό, μοιάζει με παραφουσκωμένο μπαλόνι που δεν μπορεί να μας χωρέσει». - Εριφύλη Κιτζόγλου, ηθοποιός

«Το "Ξύπνημα της 'Ανοιξης" είναι ένα έργο για τους γονείς μου, τους καθηγητές μου και για όλους τους συντηρητικούς ανθρώπους που βρίσκονται εκεί έξω. Για όσους πιστεύουν πως όταν μια γυναίκα λέει όχι, σημαίνει ναι, για όσους θεωρούν την ομοφυλοφιλία ανωμαλία ή και αμαρτία, για όσους νιώθουν ότι η θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα και πως ο τρόπος που ντύνεται, δηλώνει και τις προθέσεις της. Είναι γρήγορο, ορμητικό, φωνάζει για όλους τους –αναγκαστικά- σιωπηλούς αυνανισμούς που ρίχναμε όταν ήμασταν μικρά και για τις γενικότερες καταπιέσεις που βιώναμε ως έφηβοι και έφηβες. Είναι ένας φόρος τιμής για όσες και όσους οδηγήθηκαν να φύγουν νωρίς, κρατώντας στο χέρι ένα όπλο, ένα μαχαίρι ή ένα σκοινί. Είναι μια προσπάθεια ενός ασθματικού ανθρώπου να βρει ανάσα μέσα σε ένα σπίτι που καίγεται ολοσχερώς». - Θησέας Παπαπαναγιώτου, ηθοποιός

«9 Οκτώβρη 2020, μεσημέρι. Η Βέντλα, η Ίλζε, ο Μόριτς κι ο Μέλχιορ μπαίνουν καλπάζοντας στο The Mall Athens μαζί με συμμαθητές και φίλους και πίσω τους πέφτουν χημικά, απειλές και κρότου λάμψης από ενήλικες ένστολους άντρες. Μια κυρία φωνάζει Είναι μαθητές!, μια δεύτερη ουρλιάζει Όχι στα παιδιά!, αλλά οι φωνητικές της χορδές ήταν μάλλον ανέτοιμες για το έργο που τους ανέθεσε έτσι ξαφνικά κι έτσι κάνει κοκοράκι στη λέξη παιδιά, πράγμα που προκαλεί νευρικό γέλιο στην Ίλζε κι αυτό σε συνδυασμό με την αστυνομίχλη και το τρέξιμο της φέρνει βήχα. Η Βέντλα, που τρέχει δίπλα της, ενστικτωδώς της κοπανάει δυο φορές την πλάτη με δύναμη ανήλικου άστολου κοριτσιού, με επίπεδα αδρεναλίνης όμως υψηλά όσο της Whitney Houston στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της, της λέει εισ’ ηλίθια και την τραβάει από τον πήχη για να επιταχύνουν και να προλάβουν τ’ αγόρια του κοπαδιού που έχουν προπορευτεί. Πόσο άδικο είναι που τα αγόρια τρέχουν γρηγορότερα, έχουν πάντα μεγάλη αβάντα -αν κι αυτό αντισταθμίζεται μάλλον απ’ το ότι αν πιαστούν τα δέρνουν συνήθως περισσότερο απ’ τα κορίτσια, αλλά κι αυτό ακόμα δεν είναι κανόνας, σκέφτεται ο Μόριτς κοιτώντας πίσω απ’ τον ώμο του για να σιγουρευτεί πως όλοι είναι ακόμα μαζί και σταματάει ακαριαία βάζοντας δυνατή κόντρα στο μπροστινό του πόδι και βγαίνοντας για μια στιγμή γενναία εκτός κέντρου βάρους: μ’ αυτή του την κίνηση παίρνει τον λόγο - τη σκυτάλη - κρατάει την αφήγηση, όλοι ακινητοποιούνται τρέχοντας όμως ακόμα από μέσα τους, στάζουν ορμόνες στο πάτωμα, τον κοιτάζουν μαλακά, καθαρά και δυνατά, πρέπει να κάνει κάτι για να δικαιολογήσει την πρωτοβουλία του, αλλά του συμβαίνει αυτό που στο θέατρο ονομάζουν σεντόνι. Στέρνα ανοιγοκλείνουν ταυτόχρονα κι ελεύθερα, όμοια με αντανακλάσεις αθόρυβου ακορντεόν που παίζει περικυκλωμένο από κάτοπτρα τοποθετημένα υπό διάφορες γωνίες και χωρίς κανείς να το ακουμπάει, καλώς δεν θυμάται τα λόγια του -ήταν τρομπαρισμένα με ενήλικο νόημα κι έχουν τώρα αντικατασταθεί από την κοινή αναπνοή της ομάδας, ο λόγος είναι υπερεκτιμημένος». - Ιωάννα Χλόη Βούλγαρη​, ηθοποιός

«Για μένα το "Ξύπνημα της 'Ανοιξης" είναι η διερεύνηση των ορίων, η πρώτη ερώτηση που αρθρώνεται δυνατά στον εαυτό, η αμφισβήτηση. Ένα τεράστιο γιατί απέναντι σε όλα αυτά που μας έχουν επιβληθεί ως δεδομένα. Είναι ο ήχος ενός πλάσματος που αποσυντίθεται σιγά-σιγά. Βγάζει τα σωθικά του και τα κοιτάει για να καταλάβει από τι αποτελείται μήπως προλάβει και γλιτώσει από τον αφανισμό του είδους του. Ο Βέντεκιντ λέει ότι είναι μια παιδική τραγωδία. Ίσως να είναι και κωμωδία γιατί κανείς δεν γλίτωσε από τον αφανισμό βγάζοντας τα σωθικά του. Σίγουρα είναι πάντως μια επανάσταση κάποιων παιδιών που αναμετριούνται στο τώρα, στον παρόντα χρόνο τους, με αυτό που τους γέννησε, αυτό που τους έμαθε πώς να υπάρχουν, πώς να ζουν, πώς να πεθαίνουν, πώς να ερωτεύονται, που τους δίδαξε ποιο είναι το υποτιθέμενο παρελθόν τους και το βέβαιο μέλλον τους. Η ζωή είναι μια αδιανόητη χυδαιότητα και αυτά τα παιδιά αναρωτιούνται γιατί». - ​Κατερίνα Νταλιάνη​, ηθοποιός

«Ο Φρανκ Βέντεκιντ γράφει το "Ξύπνημα της Άνοιξης" για τους έφηβους που αμφισβητούν και ρωτούν, χωρίς να παίρνουν καμία απάντηση. Εμείς, ευχαριστούμε τον Φρανκ για την συνεισφορά του στην παγκόσμια δραματουργία και έπειτα τον αμφισβητούμε και αυτόν.  Ανοίγοντας την πόρτα του εφηβικού δωματίου του Μέλχιορ μια αποκρουστική μυρωδιά ιδρώτα, σπέρματος και ξινισμένου γάλατος από προχθεσινά κορνφλείκς σου τρυπάει τα ρουθούνια. Ακούς κραυγές από το διπλανό δωμάτιο της Βέντλα και την βλέπεις κρεμασμένη ανάποδα από το ταβάνι, γυμνή, να αυνανίζεται βουτηγμένη σε λιωμένο κερί, ενώ δίπλα της, η Ίλζε ζωγραφίζει τον Χένσχεν και τον Έρνστ να φιλιούνται. Στην κουζίνα, το τσάι είναι έτοιμο αλλά η μαμά άφαντη και ο Μόριτς ντυμένος κλόουν βγαίνει στην πλατεία Συντάγματος για να εκφωνήσει τον προεκλογικό του λόγο. Είναι αυτή η πραγματική ιστορία; Ναι και όχι. Το σημαντικό είναι να αφήσουμε επιτέλους τον Πλάτωνα να πεθάνει, αγκαλιασμένος με όλους τους υπόλοιπους σπουδαίους άντρες που βρικολάκιασαν πια και μας έχουν στραγγίξει από αίμα. Το “Ένα ξύπνημα της Άνοιξης” είναι μια πράξη πατροκτονίας, μια πράξη ομολογίας και ταυτόχρονα ένας ξέφρενος, άτσαλος χορός.  Μέσα από την σύνθεση σκηνών από το έργο, δικών μας ιστοριών, φιλοσοφικών και ποιητικών κειμένων αναρωτιόμαστε, γιορτάζουμε και καταδικάζουμε, τόσο ανεύθυνα και τόσο ελεύθερα όσο οι έφηβοι». - Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, ηθοποιός

«Φοβάμαι τον χειμώνα γιατί είναι η εποχή της άνεσης». - Αρθούρος Ρεμπώ

​«Π​ριν από το ξύπνημα προηγείται ο ύπνος.​ ​Ο ύπνος αναιρείται και μετά έρχεται το ξύπνημα. Η αναίρεση αυτού που προηγείται, αναίρεση του ύπνου, αναίρεση του χειμώνα. Ύπνος. Κοιμάμαι. Κοιμάμαι και ονειρεύομαι. Βυθίζομαι στον ύπνο. Κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου, του καλού καιρού,  του αξύπνητου, στο σωστό πλευρό. Κοιμάμαι ήσυχος και ήρεμος σαν μωρό, σαν μοσχαράκι σαν καλός οικογενειάρχης. Σαν επιμελής μαθητής που περιμένει με ανυπομονησία την αυριανή επιτυχία σε κρίσιμο διαγώνισμα. Κοιμάμαι σαν έφηβος που περιμένει να δει τον έρωτά του. Κοιμάμαι ήσυχος και ανακουφισμένος σαν εργαζόμενος που έχει δεδομένη και σίγουρη την θέση του. Κοιμάμαι με την βεβαιότητα ότι αξίζω τον ύπνο μου, ότι δούλεψα γι'αυτόν. Κοιμάμαι με όνειρα απολαυστικά, γεμάτα με μια εύκολη και πλούσια ζωή. Κοιμάμαι πάνω στο γρασίδι κουρασμένος από έρωτα και από κουβέντα. Κοιμάμαι βαθιά και ανενόχλητα όπως ένας παπάς που φρόντισε με καλοσύνη την αθανασία των ψυχών. Κοιμάμαι ενώ έχω πιει καφέ. Κοιμάμαι από το ποτό. Κοιμάμαι για να ξεχάσω τον πόνο μου. Κοιμάμαι με ύπνο ακλόνητο σαν την σιγουριά των πεποιθήσεων μου. Κοιμάμαι γιατί δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. Κοιμάμαι γιατί βιάζομαι να μεγαλώσω. Κοιμάμαι μετά από εξάντληση. Κοιμάμαι γιατί εξομολογήθηκα κάθε ενοχή μου. Κοιμάμαι με όνειρα γλυκά. Κοιμάμαι γαλήνιος όπως θα κοιμόταν ένας εραστής στην ζεστή αγκαλιά του συντρόφου του. Κοιμάμαι με ανοιχτό το στόμα και σάλια στο μαξιλάρι. Κοιμάμαι γιατί είναι μεσημέρι και η ζέστη είναι ανυπόφορη. Κοιμάμαι και η τύχη μου δουλεύει. Ύπνος....Γύρω μου αιωρείται ένας κόσμος από αόριστες και ανάκατες μορφές που πλέουνε ανάερες μέσα σε πέλαγα ηδονής.... Μια παράσταση για όσους έχουν χάσει τον ύπνο τους,αλλά και γι’αυτούς που περιμένουν το ξύπνημα μετά από τον βαθύ ύπνο». -Μιχάλης Πητίδης, ηθοποιός

«Η σκέψη που γέννησε σε μένα η παράσταση του "ξυπνήματος της άνοιξης" είναι ότι αν θεωρήσουμε ένα κοινωνικό σύστημα ως μία ανθρώπινη κατασκευή και ότι ο άνθρωπος δεν έχει αλτρουιστικά κίνητρα, τότε συμβαίνει το εξής​ ​(κατά την αφελή και ατεκμηρίωτη μου άποψη). Το σύστημα αυτό​ ​εξυπηρετεί αυτούς που το έφτιαξαν.​ ​Αυτούς που το λυμαίνονται. Ίσως, αυτούς που το συντηρούν. Εν μέρει αυτούς που το ξεγελούν, αλλά ποτέ αυτούς που το υφίστανται. Γι’ αυτό τα άτομα σε κάθε σύστημα που βρίσκονται στην τελευταία θέση είναι μοιραίο να καταπιέζονται. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να συμβιώνουν, η δημιουργία ενός συστήματος είναι αναπόφευκτη. Άρα οι επόμενες γενιές θα καταπιέζονται από τις προηγούμενες. Σε εμένα τουλάχιστον, το να ψάξουμε να βρούμε «λύση»-το τέλειο σύστημα που δε θα καταπιέζει κανέναν- είναι ανέφικτο. Αυτό που μπορούμε όμως να κάνουμε​ ​είναι να ανοίγουμε συνεχώς τα θέματα που προκύπτουν από το κάθε σύστημα, για να βρούμε τι είναι αυτό για το οποίο θα ξεσπάσουμε με όλο το κομπλεξ που μας δημιουργεί στην επόμενη γενιά». -Χρήστος Πούλος Ρένεσης, ηθοποιός

«Το ​"Ξ​ύπνημα της ​'Α​νοιξης" είναι ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ. Γιατί μαμά μου έκανες τόσο μακρύ το φόρεμα; Γιατί πρέπει να είμαι καλή μαθήτρια; Γιατί πρέπει να με συμπαθούν οι άλλοι; Γιατί τα αγόρια πρέπει να φιλάνε κορίτσια και τα κορίτσια αγόρια; Γιατί το κάθε πράγμα στον καιρό του; Γιατί τα κορίτσια φοράνε ροζ και τα αγόρια μπλε; Γιατί η βία είναι λύση; Γιατί επιθυμούμε την εξουσία; Γιατί το σεξ είναι ακόμα θέμα ταμπού; Γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να πετύχουμε στην ζωή μας; Γιατί δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης της ζωής; Το "​Ξ​ύπνημα της ​'Α​νοιξης" είναι μια κραυγή απελπισίας σε έναν ανεξέλεγκτο κόσμο που φτιάχτηκε από άλλους. Ξύπνημα της σκέψης, της σεξουαλικότητας, της παιδικότητα​ς​ και της ανάγκης. Είναι μια προσπάθεια καταστροφής κοινωνικών και οικογενειακών πλαισίων, τα οποία ακολουθούμε από παιδιά. Καταστροφή των σωστών προτύπων ομορφιάς και ορθολογισμού. Καταστροφή του καλού μαθητή,​ ​του ένοχου εαυτού ακόμα και του σωστού θεάτρου. Είναι μια παιδική τραγωδία. Τόλμη του να λες την αλήθεια ενάντια στον φόβο και την ντροπή». -​Χριστίνα Κυπραίου​, ηθοποιός

Ίνφο:
Από τις 30 Οκτωβρίου, για έξι παραστάσεις
Παρασκευή - Κυριακή στο Θέατρο Σφενδόνη