Η «Υβόννη» του Βίτολντ Γκομπρόβιτς ανεβαίνει στο Μπάγκειον σε σκηνοθεσία Μιχάλη Γιγιντή για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Ένα δυνατό κείμενο. Ένας φαντασμαγορικός χώρος. Πολλές σκέψεις για μετά το χειροκρότημα. Το Δελτίο Τύπου της παράστασης ξεκινά κάπως έτσι: «Κάπου μεταξύ τέννις και μπρίτζ, ο πρίγκηπας Φίλιππος καλείται να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Να δει βαθιά μέσα του και να επιλέξει: Αλήθεια ή ψέμμα;». Η συνέχεια της περιγραφής της παράστασης που ανεβαίνει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, στους συντελεστές:
«1930 - Ο Witold Grombrowich “αναστατώνει” και “ενοχλεί” την Κεντρική Ευρώπη με το κείμενο του. 2019 - Καλλιτέχνες/ Ηθοποιοί/Ενεργοί πολίτες ανήσυχοι και προβληματισμένοι “εισβάλλουν” αποφασισμένοι στις πάλαι ποτέ μεγαλοπρεπείς αίθουσες του Μπάγκειου στην καρδιά της Αθήνας, αυτοσαρκαζόμενοι με πολύ χιούμορ πάνω στα “ύποπτα”, σκοτεινά, “αμαρτωλά” παρασκήνια της βασιλικής αυλής. Αχ ,Υβόννη μου.....Γιατί;» - Νίκος Αναστασόπουλος
«Η εισβολή του “διαφορετικού”, του αληθινού, σε ένα βασίλειο του καθωσπρεπισμού. Μόνο η σιωπή της αρκεί για να ξεμπροστιάσει την αλήθεια της σαπισμένης υφής των άλλων. Γι αυτό την εξοντώνουν, όπως εξοντώνουμε κάθε αντιήρωα της καθημερινότητας. Όπως σκοτώνουμε την βαθιά αλήθεια και ζούμε κοινωνικά αποδεκτά, από φόβο. Η Υβόννη (= ήμερο έλατο) είναι η αλήθεια, ας μην εξοντωθεί!» - Ιουλία Γεωργίου
«“Κοιτάζω σαν να βλέπω μα δε βλέπω τι κοιτώ. Αγρίμι ημερωμένο έχω μέσα στο μυαλό. Δυο κύκλοι που ’ναι μάτια και μια σπείρα για καρδιά. Το ξέρεις όλα μάταια μοιάζουν κι όλα μακρινά. Τα τέρατα θα 'ρθουνε από μέσα μας βαθιά. Θα 'ρθουνε να χαθούνε μες του κύκλου τη σκιά. Κι αν ήμουνα μονάχος, κι αν ήμουνα πολύς. Μες στης σιωπής το πάθος θα κλαίω ώσπου να 'ρθεις”» - Nalyssa Green
«Να έρχεσαι αντιμέτωπος με τα πιο κρυφά σου θέλω, να αποδέχεσαι τη ματαίωση τους και να προχωράς. Να μια σκέψη που ίσως να την έσωζε! “Αυτό το ξέπλυμα θυμίζει κάτι από εμένα, προτείνω να την σκοτώσουμε”» - Ελένη Δαφνή
«Η Υβόννη υπήρξε από την αρχή για την ομάδα “γέφυρα” μια εναρκτήριος σκέψη, προκειμένου να ανέβει το συγκεκριμένο έργο. Οτιδήποτε ξένο είναι και διαφορετικό και ότι διαφέρει μας ξενίζει! Η Υβόννη έρχεται για να ξενίσει ένα περιβάλλον, ένα σύστημα και κατ' επέκταση μια κοινωνία που αρνείται να την αποδεχτεί και να την εντάξει! Πόσο έτοιμοι είμαστε τελικά να δεχτούμε μια πρόκληση, αλλά και ένα δεδομένο που μας είναι τόσο οικείο αλλά και συνάμα τόσο ξένο;» - Μάνθος Καλαντζής
«“Γιατί είστε έτσι;” ρωτά επίμονα ο Φίλιππος την “άσχημη” Υβόννη. “Γιατί είναι έτσι;” ρωτούν πολλοί στις μέρες μας απαξιώνοντας κάθε τι ξένο, ανοίκειο και “δύσμορφο”. Πόση ειρωνεία κρύβεται σε αυτή την ερώτηση αν σκεφτεί κανείς ότι η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το ερώτημα, αλλά σε πρώτο ενικό. Πόσο εύκολο είναι όμως να σταθείς μπροστά σε ένα καθρέφτη και να το τολμήσεις; Στη κεντρική σάλα του Μπάγκειον, στο χώρο της πρόβας αλλά και της παράστασης, δεσπόζει ένας καθρέφτης. Σε ώρα διαλείμματος αρκετές φορές πήρε το μάτι μου σχεδόν όλους τους συναδέλφους, αλλά κι εμένα, να κοντοστεκόμαστε μπροστά του. Αναρωτήθηκα αν κάποιος από εμάς, έχει κάνει έστω και φευγαλέα αυτή την ερώτηση. Συγκινήθηκα στην ιδέα ότι αυτό το θεατρικό έργο, ο λόγος που συναντηθήκαμε, έχει τόσο ζωή μέσα μας»- Γιάννης Καπελέρης
«Για το ανέβασμα μιας θεατρικής παράστασης, πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης
είναι αυτός που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες, για να δώσουν όλοι οι συντελεστές, τον καλύτερο εαυτό τους. Τα όσα βιώνει ένας ηθοποιός στη διάρκεια των προβών, είναι για μένα, το σημαντικότερο και πολυτιμότερο κομμάτι. Η “Υβόννη” ήταν για μένα ένα αναπάντεχο δώρο. Υποκλίνομαι στη δημιουργικότητα των νέων ανθρώπων και την πείρα των παλαιότερων» -Αντέλα Μέρμηγκα
«Κύριλλος, ο άνθρωπος που είναι έτοιμος για όλα εκτός από το τελευταίο στάδιο της δολοφονίας. Άραγε θα τα καταφέρει να την κάνει; "Φίλιππε και τι δεν σ' αναγκάζει να κάνεις αυτό το μυγόχεσμα!"» -Γιάννης Μπισμπικόπουλος
«“Με συγχωρείτε ήθελα μόνον να πω ότι όλο αυτό είναι πρόστυχο”. Με αυτήν τη φράση του Ιννοκέντιου, περιγράφεται πυκνά η διάθεση μιας ικανότητας διάρρηξης μιας επιφάνειας που παρόλη τη σταθερότητα της αποδομείται σε μια θρυμματισμένη εντύπωση ότι όλα κινούνται ως μια Νευτώνεια αέναη μηχανή που οδηγεί στην αποδοχή της ανεπάρκειας έναντι όποιας αλήθειας. Όλο αυτό καθιστά τη ζωή άκρως κωμικοτραγικό συμβάν» -Νίκος Χαλδαιάκης
17°
