Το εμβληματικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Η Πόλη»Τ σε σκηνοθεσία Στέλιου Μάινα, ανεβαίνει ανανεωμένο στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου Επί Κολωνώ.
Ο σκηνοθέτης λέει για το έργο:
«Ψάχνοντας τον τόπο μας, εκεί όπου μπορείς να πεις, εδώ μεγάλωσα, σ´ αυτή τη γειτονιά έπαιξα, αυτόν το δρόμο τον ξέρω καλά, αυτή είναι η πόλη μου,...θέλουμε η ταυτότητά μας να αναγράφει το γεννηθείς εις... ...Αυτή την αναφορά έχουμε όλοι μας ανάγκη, γιατί για να φτάσεις κάπου πρέπει να ξεκινήσεις από κάπου, κι οι δυο ήρωές μας έχουν ξεχάσει από που ξεκίνησαν, ή δεν θέλουν να θυμούνται. Γιατί οι μνήμες , όταν έχει μεσολαβήσει μια καταστροφή, είναι οδυνηρές, τόσο που κάθε νύχτα φτάνουν στη γενέθλια πόλη και την άλλη νύχτα αναχωρούν για την επόμενη γενέθλια πόλη... έτσι που η φράση ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ.....να αφορά τελικά την ψυχή τους και μόνον την ψυχή τους. Πριν φύγουν από την πόλη όμως, από την κάθε πόλη, θα δεχθούν την επίσκεψη του τοπικού ανυποψίαστου μοναχικού και αθώου κατοίκου της, θα ξεδιψάσουν για λίγο με τον ενθουσιασμό και την αθωότητά του, και θα συνεχίσουν πάλι, αφήνοντας πίσω εκείνη την εικόνα που σέρνει η κατάρα της επανάληψης, η κατάρα της ψυχής τους... Η πόλη καίγεται!
Έτσι σαν μνήμη πολλά χρόνια από το πρώτο ανέβασμα στο Υπόγειο της εμβληματικής “πόλης”, ανακαλύπτουμε ξανά μέσα απ’ τις γραμμές της Λούλας πως η ψυχή δεν έχει ηλικία, πως πάλι νέα και άφθαρτη ζητά τα ιδία που ζητούσε εκείνο το μακρινό ’65, με την βεβαιότητα που μόνο τα νιάτα μπορούν να επιδεικνύουν. “Ναι, θέλω αυτή τη πλατεία, αυτόν το κινηματογράφο, αυτή τη πόλη, θέλω ν’ αγαπήσω ξανά, να ζήσω ξανά”».
Ο Κίμων κι η Ελισάβετ, ένα παράξενο ζευγάρι, περιφέρονται από πόλη σε πόλη, στην επαρχία μιας κατεστραμμένης χώρας. Ενώ το συνεχές αυτό ταξίδι τους φαντάζει ανούσιο, υπάρχει μια ακατανίκητη τάση που τους ωθεί σ’ αυτή την αέναη μετακίνηση. Τα μέρη διαμονής τους που εναλλάσσονται γίνονται οι τόποι μιας μάταιης προσπάθειας να επινοηθούν εμπειρίες που θα παραμερίσουν τις έντονες μνήμες ενός οδυνηρού παρελθόντος.
Μέσα στις πραγματικότητες που διαδέχονται η μία την άλλη, αναζητούν εναγωνίως ένα νόημα για να υπάρξουν ή και να συνυπάρξουν. Σε αυτό το ζοφερό παρόν όμως, ελάχιστες ελπίδες υπάρχουν για να επουλωθεί το παρελθόν, που τους έχει στερήσει κάθε ίχνος ζωτικότητας. Η μοναδική ανομολόγητη ελπίδα γι αυτό που αναζητούν είναι να την αντλήσουν από το διαλυμένο κοινωνικό περίγυρο ή μάλλον να την ρουφήξουν από κάποιο αθώο θύμα που θα καταφέρουν να απομονώσουν στον εκάστοτε τόπο. Αμέσως τότε του στήνουν ένα εξοντωτικό ψυχολογικό παιχνίδι που θα τους οδηγήσει να του ρουφήξουν και την τελευταία ικμάδα της αθωότητας και της ζωτικότητάς του.
Σε κάποια πόλη ήταν ο φαρμακοποιός, σε μια άλλη ο γιατρός, σ’ αυτήν ο φωτογράφος... Ένας φωτογράφος ιδιόρρυθμος που αποτυπώνει ανθρώπους που παριστάνουν τους νεκρούς... Φωτογραφίζει κρεμασμένους, κατακρεουργημένους, δολοφονημένους, θύματα αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων, αλλά και νεκρούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης από ασιτία... Αποτυπώνει τον ψεύτικο θάνατο, ένα ψεύτικο θάνατο που οι άνθρωποι του ζητούν για να ξορκίσουν τον αληθινό. Μα ο φωτογράφος θα γίνει ο ίδιος θέμα μιας δικής του δημιουργίας, ένα θύμα της ίδιας της μηχανής του....
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
