Συνέντευξη του Γιώργου Καπουτζίδη με αφορμή το πρώτο θεατρικό έργο «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» που έχει πρεμιέρα στις 16 Οκτωβρίου στο Θέατρο Ήβη
Είναι περίπου επτά και μισή. Ένα κείμενο χιλίων πεντακοσίων περίπου λέξεων είναι σχεδόν έτοιμο. Το λίγο λευκό της εισαγωγής καλύπτεται και μετά πάλι σβήνεται ακαριαία. Θέλω πολύ να διαλέξω μια ατάκα του για να ξεκινήσω. Η Ντάλια έχει φουντώσει τα μαλλιά μου ενώ ο Χοσέ έχει αλλοιώσει τον τρόπο με τον οποίο λέω στο σίγμα. Ακόμα δεν έχω βρει την καλύτερη, την ιδανική. Ίσως φταίει το γεγονός ότι απέναντί μου εκείνο το απόγευμα στο Θέατρο Ήβη δεν είχα τον «άγουρο», όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του, Γιώργο Καπουτζίδη αλλά την ώριμη εξέλιξή του. Τον άνθρωπο, τον πολιτικοποιημένο άνθρωπο που μετά τη συγγραφή τριών εξαιρετικών σειρών με τη μία να έχει σπάσει τα κοντέρ τηλεθέασης με αριθμούς που σήμερα –ευτυχώς– δεν έχει αγγίξει ακόμα κάποιο ριάλιτι και ξέχωρα από την τηλεοπτική παρουσίαση και τα μαγικά σκετσάκια σε αυτήν, τον απασχολεί το κοινωνικό γίγνεσθαι και δραστηριοποιείται σε αυτό με τον δικό του τρόπο. Πρέπει να παραδεχθώ χωρίς σπόιλερ ότι σε αυτή του την τελευταία ιδιότητα στάθηκα περισσότερο. Ίσως γιατί τώρα είναι πιο σημαντικό παρά ποτέ να υπάρχουν και άνθρωποι που μας σπρώχνουν μπροστά αντί να μας τραβάνε πίσω.
Αφορμή για να τον συναντήσω ήταν το πρώτο του θεατρικό έργο «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» το οποίο στις 16 Οκτωβρίου έχει πρεμιέρα στο Θέατρο Ήβη. «Χρόνια σκεφτόμουν να κάνω θέατρο και ήξερα ότι σε κάποια φάση θα κατευθυνθώ προς τα εκεί. Δεν είχα χρονοδιάγραμμα. Ίσως θα έπρεπε αλλά δεν είμαι και πολύ οργανωτικός» θα πει.
Στα πρώτα του βήματα, ήθελε να παίξει στο θέατρο αλλά να γράψει για την τηλεόραση. «Αγαπούσα τόσο πολύ τις παλιές κωμωδίες και το όνειρό μου ήταν αυτό. Μπήκα σε αυτήν τη δουλειά βλέποντας κωμικές σειρές. Ήθελα να γράψω μια κωμωδία». Από μέσα του, ξαφνικά, βγήκε ο Χοσέ. Κούνησε το δεξί του χέρι και μου είπε: «Πώς έκανε ο Μιχάλης Ρέππας με τρεις πρωταγωνίστριες και κράτησε έναν ωραίο δεύτερο ρόλο για τον εαυτό του; Ε, στο τέλος αυτό έκανα με τις “Σαββατογεννημένες”». Παραδέχεται ότι είναι «πολύ αγνός τηλεθεατής». Δεν ταυτίζεται με τους ήρωες ούτε «συσχετίζει τα πάθη τους με τα δικά του». Κάπως έτσι, η πολυαγαπημένη του τηλεόραση, «ανάβει» και η συζήτηση ξεκινάει.
Τηλεόραση, όπως «Τι λέει πάλι αυτός». «Η τηλεόραση κάποτε ήταν σίγουρα καλύτερη. Ήταν πιο δημιουργική. Τώρα υπάρχουν πολλές φωνές και απόψεις ανθρώπων που λες “Σε τι μπορεί να με εξελίξει τώρα εμένα η άποψη αυτού του ανθρώπου;”, μάλλον σε τίποτα. Γιατί ο ίδιος δεν έχει μπει στη διαδικασία να εξελίξει τον εαυτό του. Δεν έχει μορφωθεί πολύ, δεν έχει διαβάσει πολύ, δεν έχει ταξιδέψει πολύ».
«Άμα ανοίξω την τηλεόραση ό,τι και να ακούσω μου κάνει πολύ παλιό, αναχρονιστικό. Οι 9 στις 10 απόψεις που ακούμε σου κλείνουν τα μάτια δεν σου τα ανοίγουν. Κάθονται και συζητάνε πράγματα που εγώ τα έχω λύσει οπότε έχω μπει πια στη διαδικασία του “ποιον να καθίσω τώρα να πείσω και γιατί”. Αυτό που πρεσβεύω είναι το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να είναι αυτός ο οποίος θέλει να είναι, να ζήσει τη ζωή που θέλει να ζήσει, να αγαπήσει τον άνθρωπο που θέλει να αγαπήσει, να είναι ελεύθερος να είναι ο εαυτός του».
Το ΔΤ του έργου με δικά του λόγια. Η πρώτη του παράσταση ήταν το «Σεσουάρ για δολοφόνους» πίσω στο 2004 στο Θέατρο Αποθήκη. Και τώρα, η πρώτη δική του παράσταση είναι το «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του». Επιστρέφει στη γειτονιά από όπου ξεκίνησε.
«Κάποια από τα παιδιά που παίζουν είναι από οντισιόν, σκέψου κάποια μπορεί να μην τα είχα δει ποτέ, ήταν πολύ ωραία αυτή η διαδικασία και χαίρομαι που το έκανα, γιατί ήθελα να δείξω όσο μπορώ και εγώ ότι δεν είναι κλειστές οι πόρτες στο θέατρο».
«Νομίζω ότι θα γράφω μέχρι τη γενική πρόβα. Νομίζεις ότι τελειώνεις αλλά δεν τελειώνεις. Συνεχίζεις. Και άλλο. Ουσιαστικά δεν είναι ο χρόνος είναι η όρεξη και η έμπνευση. Αν έχεις έμπνευση και όρεξη γράφεις σερί. Ξημερώνει και δεν το καταλαβαίνεις».
«Πραγματεύεται τις σχέσεις. Τα ψέματα που έχουμε αναγκαστεί να πούμε, τις αλήθειες που έχουμε αναγκαστεί να κρύψουμε. Το να θες να πεις στον άλλο ότι τον θέλεις και να μην το λες. Ή το να θες να του πεις να χωρίσετε και να μην μπορείς. Πόσες φορές έχουμε σταματήσει εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας από το να ζήσουμε κάτι το οποίο θέλουμε να ζήσουμε. Δεν είναι μια κοινωνική κωμωδία. Είναι μια κωμωδία. Απλώς δεν είναι η κωμωδία της μπαλαφάρας. Είναι μια ιστορία ευχάριστη που στόχο της έχει όταν θα φύγεις από εκεί να συζητήσεις πολύ με τον άνθρωπο που ήρθες».
«Μπορεί να είμαι 47 αλλά αυτό το έργο γράφτηκε για 30άρηδες γιατί με προβλημάτισε λίγο η γενιά που πάει να μας κυβερνήσει». Γελάμε και συνεχίζει σοβαρός: «Νιώθω ότι αλλάζει πολύ ο τρόπος που επικοινωνούμε και εκφραζόμαστε».
Social Media όπως «Influencer δεν γεννιέσαι, γίνεσαι». «Νομίζω ότι ο άνθρωπος αλλάζει μέσα από τα social media. Αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται, ο τρόπος με τον οποίο κάνει σχέσεις, ο τρόπος με τον οποίο ζει μέσα στη σχέση του».
Μια μικρή σημείωση κάπου εδώ: «Αυτό που βριζόμαστε στα social media δεν το έβαλα μέσα στο έργο. Μου κάνει πολύ μαύρο».
Αλήθεια ποια είναι η σχέση του με τους Influencers; ρωτάω. «Τι είναι ο Influencer ακριβώς;» Απαντάει γελώντας με παύσεις. «Τη διαφήμιση την καταλαβαίνω. Και εγώ κάνω. Κάποτε κάναμε στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, τώρα είναι μια εξέλιξη, οκ. Ο Youtuber και ο Influencer όμως τι είναι δεν ξέρω. Σίγουρα δεν είναι ένας κόσμος ο οποίος νομίζω ότι θα κινηθώ. Και όταν δεν κινούμαι σε έναν κόσμο έχω αποφασίσει να μην ασχολούμαι και πολύ. Αν ο άλλος θέλει να είναι Influencer στη ζωή του, να είναι».
Μπούλινγκ, όπως «μπούλινγκ». «Τα θύματα του μπούλινγκ πια έχουν φωνή ενώ πριν δεν συνέβαινε αυτό. Είτε έχουν τη δική τους είτε δανείζονται τη φωνή αυτών των ανθρώπων που καταγγέλλουν το μπούλινγκ».
«Έχω την αίσθηση ότι και παλαιότερα κάναμε μπούλινγκ και ούτε μας περνούσε από το μυαλό ότι το κάνουμε και έτσι ο άνθρωπος γυρνούσε στο σπίτι του, κατέρρεε, έκλαιγε, αποκτούσε ψυχολογικά προβλήματα και δεν το μαθαίναμε ποτέ. Τώρα απλώς έχει ένα όνομα και κάποιος μας το δείχνει ότι συμβαίνει».
«Η συνειδητοποίηση και η αναγνώριση είναι τα πρώτα βήματα όταν θέλουμε να εξαλειφθεί κάτι».
Αν μπορούσε να ζωντανέψει έναν καλλιτέχνη για να δει το live τους... «Νομίζω ότι αυτοί θα ήταν οι Beetles για να ζήσω αυτόν τον πανζουρλισμό που γινόταν στις συναυλίες». Και αυτοαναιρείται. «Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα ήθελα περισσότερο να δω την Tina Turner στα ξεκινήματά της».
Συντηρητισμός όπως «συντηρητικά μιλώντας, πάντα συντηρητικοί ήμασταν». «Δεν θεωρώ ότι η ελληνική κοινωνία ήταν και ποτέ προοδευτική για να πω ότι τώρα οδεύει προς τον πουριτανισμό» λέει και τον πιάνουν νευρικά γέλια. Γελάμε μαζί. «Στα αυγά της κάθεται» συνεχίζει. Μετά σοβαρεύει: «Νομίζω απλώς ότι αυτό το οποίο γίνεται είναι ότι υπάρχουν πλέον δύο τάσεις. Η μία θέλει να καθίσει στο συντηρητισμό για πάντα –ακίνητη– μη μου τους κύκλους τάραττε (σ.σ. τώρα απέναντί μου έχω τον Φώτη από το “Παρά πέντε” που μιλάει στη γιαγιά του ενώ αυτή κανονίζει το ταξίδι στο Παρίσι και μιλάει γαλλικά στη Θεοπούλα). Και υπάρχει και μια άλλη η οποία νομίζω ότι δεν αντέχει πια αυτό το καθισιό, αυτό το βάλτωμα, αυτή την άρνηση για προσπάθεια εξέλιξης και βελτίωσης των πραγμάτων».
«Σε αντίθεση με άλλες χώρες ευρωπαϊκές όπου και εκεί πιθανότατα υπάρχουν πάλι δύο τάσεις, εκεί, η προοδευτική είναι αυτή η οποία τραβάει την άλλη. Εμείς δεν είμαστε μια χώρα που έχει καταφέρει το προοδευτικό τμήμα να τραβήξει το συντηρητικό. Δεν υπάρχει και η πολιτική βούληση να αλλάξει αυτό. Οι πολιτικοί μας φοβούνται μην τυχόν και χάσουν τις συντηρητικές ψήφους. Το αποτέλεσμα είναι ότι χάνουν τις προοδευτικές ψήφους και μετά λένε “αχ, γιατί δεν με ψήφισαν”».
«Η Ελλάδα λίγο παλατζάρει. Δεν έχει αποφασίσει αν είναι Μέση Ανατολή ή Σκανδιναβία. Οι απόψεις του Έλληνα είναι πιο κοντά στην Ανατολή αλλά ο ίδιος θέλει να ζει σαν τον Σκανδιναβό. Ναι, αλλά ο Σκανδιναβός ζει έτσι όπως ζει γιατί κάποια πράγματα φρόντισε να τα ξεφορτωθεί από την κοινωνία του. Μια κοινωνία προοδεύει όχι μόνο γιατί έχει πολλά λεφτά αλλά γιατί έχει κάνει κάποια πράγματα τα οποία την οδηγούν στο να τα κερδίζει. Δεν ανακάλυψε η Σουηδία ξαφνικά ούτε πετρέλαιο ούτε αδαμαντορυχεία. Έχει κάνει μια δουλειά».
Στερεότυπα όπως «Στερεολογείς τώρα;» Του ζήτησα να μου πει ένα στερεότυπο των Ελλήνων. Γέλασε δυνατά. Πιστεύω, ακόμα σκέφτεται ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό που τελικά υπερτερεί. Απάντησε: «Είναι εκατοντάδες, δεν προλαβαίνουμε σε μια συνέντευξη».
Τελικά, διάλεξε: «Είναι λίγο σαν να θέλουμε να ζούμε ό,τι μας είχαν πει οι παππούδες μας. Και δεν γίνεται. Δεν μπορούμε να ζούμε στο 1960, έχουμε 2019. Αν είναι να κάνουμε ό,τι έκαναν τότε, τότε δεν θα έπρεπε να έχουμε ερ κοντίσιον γιατί είναι του διαβόλου. Είναι πάρα πολλά».
Θα έμπαινε στη φυλακή για επτά χρόνια με... «Τίποτα. Δεν θέλω χρήματα, άπαπα. Η στέρηση της ελευθερίας είναι κάτι το οποίο με παγώνει».
Ομοφυλοφιλία όπως «Ομολογώ δεν είναι πια υπέροχα». Η πρόσφατη ομοφοβική επίθεση γνωστού τραγουδιστή ήταν απλώς μια αφορμή. Πώς στην ευχή γίνεται και ακόμα, το 2019, παρακολουθούμε τον κόσμο να τοποθετείται πάνω στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, ήταν η βασική απορία.
«Μου κάνει πολύ σαχλό πρώτον ότι καθόμαστε ακόμα και το συζητάμε και δεύτερον ότι κάποιος άλλος μπαίνει στη διαδικασία να πει σε κάποιον άλλον πώς πρέπει να είναι. Αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το βγάλω από το κεφάλι μου. Νομίζω ότι πρέπει να καταλάβει ο καθένας από εμάς ότι είναι υπεύθυνος για τη ζωή του και μόνο για αυτήν. Για κανενός άλλου τη ζωή, την οικογένεια ή τον τρόπο ζωής».
«Η δουλειά που έχεις να κάνεις όσο ζεις είναι να κάνεις όσο το δυνατόν πιο όμορφη τη δική σου ζωή, της γυναίκας σου ή του άντρα σου και των παιδιών σας. Αυτό. Το τι γίνεται στο απέναντι σπίτι δεν είναι δικό σου θέμα. Δεν σε αφορά αν δυο κοπέλες στην Αλεξανδρούπολη θέλουν να παντρευτούν και εσύ μένεις στα Βριλήσσια». Και κάπου εδώ ήρθε στα λόγια του ένα ακόμη στερεότυπο από εκείνα που έψαχνε πριν: «Ένα στερεότυπο που ο Έλληνας δεν ξεφορτώνεται με τίποτα είναι ότι νομίζει πως αυτό το θέμα, τον αφορά».
«Βγήκε τώρα ένα νομοσχέδιο που λέει ότι ένα διεμφυλικό άτομο θα μπορεί πλέον στα 15 ή 16 του αν έχει την συγκατάθεση των γονιών του να προχωρήσει σε επέμβαση. Έχεις εσύ διεμφυλικό άτομο στην οικογένειά σου;» με ρωτάει. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι. «Ούτε εγώ» συνεχίζει. «Αυτό το νομοσχέδιο αφορά προφανώς κάποιες συγκεκριμένες οικογένειες και είναι για να γίνει η δική τους ζωή λίγο καλύτερη. Για ποιο λόγο να βγούμε εμείς στα παράθυρα και να σκοτωνόμαστε; Αυτό, λοιπόν, είναι που εμποδίζει την πρόοδό μας».
Μια ατάκα: «Δεν πειράζει, μην αγχώνεστε».
Ακολουθεί διαφήμιση τηλεοπτικών προτύπων. «Το προφίλ του καρτουνίστικου γκέι άνδρα υπήρχε από τη δεκαετία του ’60 στις ελληνικές ταινίες. Έχουμε μεγαλώσει με αυτό. Έχουμε μεγαλώσει με πολλά τέτοια ανόητα έως και επικίνδυνα στερεότυπα. Για να πάμε σε ακόμα χειρότερο παράδειγμα. Εδώ έχουμε μεγαλώσει με ελληνικές ταινίες που ο άνδρας χαστουκίζει τη γυναίκα και εκείνη τον ερωτεύεται. Χρατς, και αααχ (σ.σ. μιμείται τη σκηνή της Βουγιουκλάκη). Πώς θα εξελιχθεί μετά η ενδοοικογενειακή βία στην ελληνική οικογένεια;».
«Στην τηλεόραση αυτό το οποίο έγινε είναι ότι υπήρξαν σε αυτήν άνθρωποι που λαΐκισαν πάρα πολύ και νομίζω ότι πολλές φορές πάτησαν στα ελαττώματα ή τα κουσούρια ή τα λάθη του κόσμου και έβγαλαν χρήματα από αυτό. Δηλαδή αντί να πουν στον τηλεθεατή “να σου πω, αυτό το αναχρονιστικό που υποστηρίζεις δεν είναι σωστό”, του είπαν ότι είναι. Γιατί με αυτόν το λαϊκίστικο τρόπο ένα 20% το έχουν στανταράκι. Εκεί λοιπόν πρέπει να μιλήσουμε και για την ηθική κάποιων ανθρώπων που βρίσκονται στην τηλεόραση. Γιατί αν ξέρουν ότι αυτό που κάνουν είναι λάθος αλλά το κάνουν μόνο και μόνο για να έχουν ένα δυνατό συμβόλαιο, για μένα είναι ανήθικοι».
«Το κουτσομπολιό είναι πολύ άσχημο πράγμα. Άμα πας στην τηλεόραση και του το απενοχοποιήσεις του άλλου, μετά και ο άλλος στο σπίτι θα σου πει “γιατί να μην έχω άποψη; είναι η άποψή μου”».
Τα άσχημα σχόλια, όμορφα καίγονται. «Το τι είμαι εγώ και το τι πιστεύω δεν αλλάζει από τυχόν άσχημα σχόλια, όταν τοποθετούμαι σε κοινωνικά θέματα. Πολλές φορές απλά με θυμώνει η βλακεία. Νιώθω ότι αυτά είναι πράγματα τα οποία πρέπει να μην τους δίνουμε σημασία, όταν γίνονται. Γιατί το να μη γίνονται, δεν είναι στο χέρι μας και πρέπει να δουλέψουμε προς αυτήν την κατεύθυνση».
Ο ελεύθερος χρόνος του Γιώργου Καπουτζίδη Γκιούλιβερ. Βλέπει Netflix. Βλέπει και ντοκιμαντέρ και από όλα. Τώρα βλέπει το «Alias Grace» γιατί διάβασε το βιβλίο. Το «Orange is the new black» το ξεκίνησε, πέρασε πολύ ωραία αλλά το παράτησε. Το «The Good Wife», από την άλλη, το άντεξε και τις επτά σεζόν. «Νομίζω θυμήθηκα τα νιάτα μου που ήμουν στη Νομική».
«Όταν είμαι δημιουργικός, στον ελεύθερο χρόνο μου βλέπω τους φίλους μου. Όταν δεν είμαι, κλείνομαι μέσα».
Κατά τα άλλα ταξιδεύει. «Μου αρέσει πάρα πολύ. Το απολαμβάνω». Ταξιδεύει ακόμη και για να δει στίβο, τον οποίο ούτως ή άλλως αγαπά να παρακολουθεί.
«Μια ηρωίδα στην παράσταση θέλει να πάει στην Αργεντινή. Συμμερίζομαι την επιθυμία της. (σ.σ. γελάμε) Έχω πάει στην Αργεντινή και μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά θέλω να τη δω και καλοκαίρι γιατί την είδα χειμώνα. Θέλω επίσης πολύ να πάω στην Ιαπωνία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Να δω τον χειμώνα της Ισλανδίας, να ταξιδέψω στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, να επισκεφθώ την κεντρική Ασία και νομίζω θα ήθελα να δω και την Αφρική».
Eurovision όπως «Everything I am». Στο μυαλό των παλαιών, Eurovision είναι η Δάφνη Μπόκοτα. Στο μυαλό των νεότερων, Eurovision είναι ο Γιώργος Καπουτζίδης. «Την πρώτη φορά, το 2006, δεν τα πήγα καθόλου καλά κατά τη γνώμη μου. Είχα γράψει τεράστια κείμενα και μιλούσα πάρα πολύ γρήγορα. Δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου. Ενώ το 2013, ήμουν καλύτερα προετοιμασμένος, πιο σωστός. Το ευχαριστήθηκα πολύ. Από το 2014 και μετά, ήξερα τι να κάνω. Μου τα είχε μάθει όλα η Μαρία η Κοζάκου».
Περνάει πολύ ωραία στη Eurovision. Το ίδιο και εμείς μαζί του. Αλήθεια, τι θέση θα πάρει η Ελλάδα φέτος; Σε ποιον αριθμό ποντάρει; «Τι να πω, δεν ξέρω; Θα βγούμε δωδέκατοι».
«Είναι το 18!» όπως «οι γονείς μου κέρδισαν το λαχείο όταν ήμουν μικρός» «Ήταν φοβερό. Δεν συνειδητοποιείς εκείνη την ώρα ότι αλλάζει η ζωή σου. Δεν αλλάξαμε σαν οικογένεια, ένα πιο ωραίο σπίτι αγοράσαμε. Ο κόσμος άλλαξε, μας είδε διαφορετικά. Αυτό είναι το κακό».
«Τα χρήματα τα ξαφνικά με την ξαφνική δημοσιότητα μοιάζουν αρκετά. Μπορώ να σου πω ότι η δημοσιότητα είναι πιο μεγάλη αλλαγή».
«Στην αρχή την απολάμβανα. Μετά κατάλαβα ότι δεν είναι και πολύ ωραία τελικά. Μετά βγήκαν και τα κινητά και ωπ (σ.σ. Γελάει)... ξαφνικά έπρεπε να σταματάς κάθε δυο λεπτά για να βγάλεις μια φωτογραφία. Τώρα πια δεν σταματάω, χρησιμοποιώ και το επιχείρημα του “παιδιά, έχω φτάσει 47, έχω βγει πολλές, υπάρχει άλλος κόσμος για να βγάλετε φωτογραφία”».
Γιώργος Καπουτζίδης forPresident! «Καλός θα ήμουν ως πολιτικός, ναι. Και έχω και την ανάγκη της προσφοράς. Στην τελική αυτό έκανα πάντα, έγραφα για κάποιους για να παίξουν και για κάποιους για να δούνε. Νιώθω όμως ότι δεν θα ήμουν ευχάριστος για κανένα κόμμα, γιατί αν μου έλεγαν κάτι το οποίο θεωρώ άδικο ή αναχρονιστικό πολύ απλά δεν θα το ψήφιζα. Επίσης, δεν θα έγλειφα τους συντηρητικούς, παλαιούς ψηφοφόρους του κόμματός μου. Θα τους έλεγα “χίλια συγνώμη, αυτό που πρεσβεύετε είναι κακό για την ελληνική κοινωνία. Δεν θα με ξαναψηφίσετε; Δεν με νοιάζει καθόλου. Τώρα με ψηφίσατε, για τέσσερα χρόνια θα κάνετε αυτό που θα μας βοηθήσει και μετά μη μου πείτε και καλημέρα”. Νομίζω ότι στην Ελλάδα δεν θα ταίριαζα για πολιτικός. Εκτός αν θέλει κάποιος να το ρισκάρει». Γελάει αλλά αυτό το γέλιο είναι διαφορετικό. Έχει μια ελπίδα μέσα του. «Είναι ωραίο το να προσπαθείς να αλλάξεις το περιβάλλον σου, τον κόσμο σου, την πόλη σου, τη χώρα σου προς το καλύτερο. Με αφορά αυτό. Μου αρέσει. Και αυτό προσπάθησα να κάνω και με τις ιστορίες μου. Από την πρώτη κιόλας, το 2003. Άγουρος ήμουνα αλλά και εκεί προσπάθησα να πω κάποια πράγματα».
Πριν φύγω από το Θέατρο Ήβη μου είπε γελώντας ότι θα θυμάται την υπόσχεσή μου ότι θα τον ψηφίσω. Την επαναλαμβάνω, λοιπόν, και εδώ για να την έχουμε και γραπτά!
11°
