Σόνια Θεοδωρίδου: Η καλλιτέχνιδα διηγείται τις σημαντικές στιγμές της καριέρας της με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ - ωδή στις γυναίκες - «Mujeres»
Τη νέα ολοκληρωμένη δουλειά της με τίτλο «Mujeres» κυκλοφόρησε η διεθνούς φήμης Ελληνίδα σοπράνο, Σόνια Θεοδωρίδου. Μέσα από την ξεχωριστή φωνή της, η καλλιτέχνιδα αναδεικνύει τα πολλά πρόσωπα της σύγχρονης γυναίκας (Mujeres είναι η ισπανική λέξη για τις γυναίκες), εξερευνώντας συναισθήματα όπως η χαρά κι ο πόνος, η αγάπη και ο έρωτας, το άγχος και η απόγνωση. Εν μέρει αυτοβιογραφικό, το «Mujeres» αποτελεί μια ωδή στη γυναικεία φύση, όντας μια συλλογή τραγουδιών που συνθέτουν μια «κραυγή δύναμης και υπενθύμισης», σύμφωνα με την ίδια την ερμηνεύτρια.
Τη Σόνια Θεοδωρίδου συνοδεύει στην κλασική κιθάρα, ο Μιχάλης Σουρβίνος. Με το «Mujeres», η Ελληνίδα σοπρανό γίνεται μέλος της οικογένειας της Minos EMI (a Universal Music Company). Επιλέγοντας για το άλμπουμ έναν συνδυασμό κλασικών τραγουδιών αλλά και αντίστοιχων που ξαφνιάζουν ως επλογή, η Σόνια Θεοδωρίδου τιμά μέσα από τη μουσική την αιώνια έμπνευση που αποτελούν οι γυναίκες του κόσμου.
Ποια είναι η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου
Γεννήθηκε στη Βέροια και σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο «Μανώλης Καλομοίρης» και στην τάξη της Καίτης Παπαλεξοπούλου, απ’ όπου αποφοίτησε με διάκριση καθώς επίσης και με βραβείο «Άριστης και Διακεκριμένης Εκτέλεσης». Με την υποτροφία «Μαρία Κάλλας» που της χορηγήθηκε, επέκτεινε τις σπουδές της στη Μουσική Ακαδημία της Κολωνίας και αργότερα στο Λονδίνο με την Vera Rosza. Μεταξύ άλλων, έχει ειδικευθεί στο ρεπερτόριο των Γερμανικών Τραγουδιών (Lieder),με την Elisabeth Schwarzkopf και Christa ludwig.
Έχει εμφανιστεί στα πλέον σημαντικά λυρικά θέατρα της Ευρώπης όπως η Όπερα της Φρανκφούρτης, η Κρατική Όπερα του Βερολίνου, η Γερμανική Όπερα του Βερολίνου, η Κρατική Όπερα του Αμβούργου, το Εθνικό Θέατρο του Μονάχου και της Στουτγάρδης, το Théâtre Royal de la Monnaie (Βρυξέλλες), το Théâtre Chatelet του Παρισιού και πολλά άλλα. Ως σολίστ έχει δώσει πολυάριθμες συναυλίες και ρεσιτάλ τραγουδιού σε χώρες και πόλεις όπως η Κολωνία (Φιλαρμονική Κολωνίας), η Βουδαπέστη (Ακαδημία Franz Liszt), η Ιταλία (Reggio Emilia), το Ισραήλ (Φιλαρμονική Tel Aviv), η Λισσαβώνα (Colosseum), το Τόκυο, η Φρανκφούρτη (Alte Oper), Μόναχο (Gasteig) κ.α. Κάποιοι τέλος από τους πιο σημαντικούς της ρόλους στην όπερα είναι οι Fiordiligi (Έτσι Κάνουν Όλες), Elvira (Don Giovanni), Pamina (Ο Μαγικός Αυλός), Alcina (Alcina), Violetta (Η Τραβιάτα), Gilda (Ριγκολέττο), Angelica (Suor Angelica), Mimi (Οι Μποέμ), Euridice (Ορφέας και Ευρυδίκη του Gluck), Salud (Η Σύντομη Ζωή), Fiorilla (Il Turco in Italia), Corinna (Il viaggio a Reims), Giulietta (I Capuletti e i Montecchi), Maria Stuarda (Maria Stuarda), Cleopatra (Ιούλιος Καίσαρας), Jenny (Mahagonny) και Santuzza (Cavalleria Rusticana).
Tον Ιούνιο του 2014 ανακίνησε εκ νέου το ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα, μπαίνοντας στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου με ομάδα καλλιτεχνών, ώστε να διαμαρτυρηθούν σιωπηλά. Έθεσε έτσι εκ νέου το ζήτημα, κερδίζοντας ταυτόχρονα την συμπαράσταση της παγκόσμιας καλλιτεχνικής κοινότητας.
Η Σόνια Θεοδωρίδου μιλάει για τον δίσκο «Mujeres», τα πρώτα της βιώματα στη μουσική και το τραγούδι, και τις αξιοσημείωτες συνεργασίες της
Ποια ήταν τα πρώτα μουσικά σας ερεθίσματα; Ποιες φωνές ακούσατε και συνειδητοποιήσατε πως αυτός ήταν ο δρόμος που θέλατε να ακολουθήσετε; Θα ξεχωρίζατε κάποιες φωνές ως τις κυριότερες επιρροές σας;
Tα πρώτα μου μουσικά ακούσματα ήταν Θεοδωράκης, Χατζιδάκις και καντάδες από την υπέροχη φωνή του πατέρα μου αλλά και βαριά λαικά που έπαιζε ενα καφενείο κονσομασιόν στο ισόγειο της πολυκατοικίας που μέναμε. Επίσης ποντιακά λόγω καταγωγής. Πολύ μικρή άκουσα την φωνή της Κάλλας στο ραδιόφωνο και φώναξα το περίφημο «Και εγώ έτσι θα γίνω». Φωνές που με επηρέασαν ήταν αυτές της Μαρίας Φαραντούρη, της Φλέρυς Νταντωνάκη και της Χαρούλας Αλεξίου μεταξύ άλλων.
Πολύ νωρίς αποφάσισα πως ο δρόμος μου ήταν το κλασσικό τραγούδι και παρά τις αντιρρήσεις των δικών μου, προχώρησα.
Για μια ξεχωριστή φωνή όπως η δική σας είναι απλά το έμφυτο ταλέντο ή και η δουλειά που κάνει κάποιος/κάποια με αυτό; Πώς θα περιγράφατε την εξέλιξη των φωνητικών σας δυνατοτήτων;
Σίγουρα μία όμορφη φωνή είναι ένα δώρο χαρισμένο από την φύση. Όμως τα υπόλοιπα είναι σκληρή δουλειά. Είχα πολλές μουσικές δυνατότητες όμως δεν σας κρύβω πως μελέτησα και ακόμη μελετώ και προσπάθησα να δημιουργήσω ένα μουσικό περιβάλλον που να περιέχει γενική ουσιαστική μόρφωση, μουσική καλλιέργεια και εκμάθηση πολλών γλωσσών. Ετσι η φωνητική μου εξέλιξη ήταν αναμενόμενη, γιατί απέδωσε όλη η μελέτη. Η φωνή μου ακολούθησε την ψυχή μου και έφτασα σε μονοπάτια που ούτε και εγώ μπορούσα να φανταστώ πως θα τα κατάφερνα.
Μιλήστε μας για το νέο σας άλμπουμ «Mujeres». Πώς καταλήξατε στην επιλογή των τραγουδιών και πώς θα περιγράφατε το καλλιτεχνικό όραμα πίσω από το άλμπουμ;
Το έργο αυτό γεννήθηκε από την βαθιά μου ανάγκη να μιλήσω ή καλύτερα να δώσω φωνή στις γυναίκες. Το «Mujeres» δεν είναι απλώς μια μουσική συλλογή. Είναι μία κραυγή δύναμης και υπενθύμισης. Τραγούδησα για εκείνες που πληγώθηκαν, για όσες ερωτεύτηκαν και κάηκαν, για τις μητέρες τις κόρες για εκείνες τις φωτεινές υπάρξεις που είναι οι γυναίκες. Τραγούδια που με λύτρωσαν, που με πόνεσαν, καημοί που έπρεπε οπωσδήποτε να βγούνε από μέσα μου.
Πώς επιλέγετε κάθε φορά το επόμενο σας project; Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που ως καλλιτέχνιδα αναζητάτε σε κάθε σας συνεργασία;
Κάθε φορά -σαν να είναι η πρώτη φορά- αφουγκράζομαι τις ανάγκες μου. Και κατασταλάζω σε κάτι που εγώ θεωρώ ιδιαίτερο, σε κάτι που πρέπει να ειπωθεί. Εξομολογούμαι πως δίνω την ευχή στο σύμπαν και περιμένω. Και κάπως έτσι γεννιούνται ιδέες και έρχονται και οι κατάλληλοι άνθρωποι. Και αναζητώ συνεργάτες που να φλέγονται με το ίδιο πάθος που με καίει τόσα χρόνια.
Το 1998 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Sonia Theodoridou Encounters Manos Hadjidakis - Η Σόνια Θεοδωρίδου Συναντά Τον Μάνο Χατζιδάκι». Ποιος είναι για εσάς ο Χατζιδάκις της Ελλάδας και του πολιτισμού;
Ημουν 18 ετών όταν γνώρισα τον Μάνο Χατζιδάκι, μία γνωριμία που σημάδεψε την πορεία μου στην ζωή σαν άνθρωπο αλλά και σαν καλλιτέχνη. Ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε δάσκαλος, καθρέφτης και φάρος για όλους όσους πιστεύουν πως η τέχνη οφείλει να είναι ειλικρινής. Στάθηκα πολύ τυχερή που γεύτηκα την σπάνια παρουσία του γιατί ένιωσα τι σημαίνει καλλιέργεια, ευαισθησία και αλήθεια στην μουσική. Το έργο του είναι ένα από τα πιο πολύτιμα κεφάλαια της σύγχρονης ελληνικής μουσικής και κουλτούρας. Τα τραγούδια του έχουν κάτι το μαγικό αισθησιακό σχεδόν μία τρυφερότητα που αγγίζει τον καθένα. Δεν έγραψε μουσική για να εντυπωσιάσει. Έγραψε για να κάνει τον άνθρωπο να σκεφτεί και να νιώσει. Μας υπενθύμισε πως η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη. Με το πάθος του για την ποιότητα, τη βαθιά του γνώση και την ανεξαρτησία της σκέψης του, άφησε πίσω του μια τεράστια κληρονομιά που ξεπερνά την μουσική. Εγινε σύμβολο ενός τρόπου ζωής που σέβεται την αλήθεια, την αισθητική και την ελευθερία. Για μένα υπήρξε σύμβολο ζωής. Ηταν αυτός που χωρίς να το επιδιώκει, σε έκανε να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και μουσικός. Και αυτό θα το έχω πάντα μέσα μου με βαθιά ευγνωμοσύνη.
Από το 2010 διατηρείτε την «Orchestra Mobile». Πώς προήλθε η έμπνευση για το concept της Ορχήστρας και ποιες οι φιλοδοξίες σας με αυτήν;
Η ιδέα της δημιουργίας της Orchestra Mobile ξεκίνησε από την ανάγκη να ακουστεί η ελληνική λόγια μουσική στο εξωτερικό. Μόλις έλεγα οτι είμαι Ελληνίδα, άρχιζαν τα γνωστά σχόλια «τζατζίκι - σουβλάκι - συρτάκι». Καλά κι αυτά αλλά όχι πάντα. Έτσι έγιναν ακροάσεις σε όλες τις ευρωπαικές χώρες και συγκεντρώθηκαν 100 περίπου μουσικοί από πολλές χώρες, κι όταν ταξιδεύαμε είχαμε σε κάθε χώρα μουσικούς να παίξουν μαζί μας. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο μας project με τραγούδια του Αθανάσιου Σίμογλου, σε ποίηση Κωνσταντίνου Καβάφη. Μια εντυπωσιακή και πολύ συγκινητική παραγωγή. Και επιτέλους παίχτηκε ελληνική λόγια μουσική στο Radio Classic στην Γερμανία.
Θα ήθελα να σας ρωτήσω για την παρέμβασή σας πριν από κάποια χρόνια στο Βρετανικό Μουσείο και την «αναζήτηση της χαμένης Καρυάτιδας». Πώς προέκυψε αυτή η παρέμβαση και ποια ήταν τα σημεία που θυμάστε από εκείνη την ημέρα; Είχατε αναφερθεί στον κόσμο που σιωπούσε και σας άνοιγε τον δρόμο να περάσετε.
Με αυτήν μου την πράξη ήθελα απλά να προσθέσω την φωνή μου σε αυτές που απαιτούσαν την επιστροφή της Καρυάτιδος και των γλυπτών του Παρθενώνα. Δεν επιδίωξα καμία προβολή. Η κίνησή μου αυτή, η ιδέα να εμφανιστούν οι κοπέλες όλες πανέμορφες ντυμένες Καρυάτιδες, αναζητώντας την αδερφή τους, ήταν καθαρά συμβολική. Είχα μεγάλο φόβο για το όλο εγχείρημα. Ξεκινήσαμε ντυμένες από την Αθήνα, φτάσαμε στο Λονδίνο, μπήκαμε στο μετρό και φτάσαμε στο Βρετανικό Μουσείο. Ηταν μια μοναδική στιγμή. Οι φύλακες μας επέτρεψαν να εισέλθουμε στο Μουσείο, μας συνόδεψαν με σεβασμό και ο κόσμος γύρω μας σιώπησε. Για μένα ηταν αυτός ο τρόπος να αναδείξω την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μου και να ενισχύσω το αίτημα για την μεγάλη επιστροφή. Και σας λέω πως μερίδα του τύπου στην Ελλάδα με χλεύασε, όμως δεν το μετάνιωσα.
Συμμετείχατε στην κλασική πλέον ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Το Μικρό Ψάρι». Μιλήστε για αυτή την εμπειρία. Ξέρετε φαντάζομαι καλύτερα από εμάς την επίδραση του φιλμ στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα.
Ήταν φοβερή εμπειρία. Βγήκα από τα στεγανά της τραγουδίστριας της όπερας και βούτηξα στον μαγικό κόσμο του Γιάννη Οικονομίδη. Στην αρχή μου ήταν δύσκολο να αποκαλυφθώ, όμως ήταν η όλη διαδικασία λυτρωτική. Γνώρισα τους πιο ευγενείς ανθρώπους στους πιο βίαιους ρόλους και ευχαρίστως θα το ξανάκανα.
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
14°
