Να προσέχεις τον Παντέλο

Ακόμα τον Όζι Όσμπορν κλαίμε και είναι βέβαιο πως αυτό θα κάνουμε για καιρό ακόμα. Η αναστάτωση που έχει φέρει ο θάνατός του στο metal universe είναι πρωτοφανής. Σε κάθε συναυλία αυτής της περιόδου οι μουσικοί προσπαθούν να κάνουν ακόμα και το ελάχιστο tribute, ώστε να τιμήσουν την ύψιστη περσόνα του ήχου που τους επηρέασε. Οι μεταλλάδες με τη σειρά τους, έχουν ολοκληρώσει όλες τις πιθανές εκδηλώσεις λατρείας – συγγενικό τους πρόσωπο να έφευγε, έτσι δεν θα έκαναν. Σύσσωμη η χεβιμεταλλική κοινότητα έχει γίνει μια γροθιά, παουεράδες αγκαλιάζονται με μπλακμεταλλάδες, είναι να σιχαίνεσαι την ύπαρξή σου τέτοιο καιρό.

Ένα από τα ερωτήματα που με απασχολούν συχνά, για ποιο γμμνο λόγο η απώλεια κάποιων ανθρώπων που δεν γνωρίζεις πραγματικά, real life, ρε παιδί μου, σε κάποιες περιπτώσεις σε επηρεάζει τόσο βαθιά. Πού έχει πάει ο αστικός κυνισμός αυτές τις μέρες; Εντάξει, ξέρουμε πού έχει πάει και τι λέει, αλλά ας μην καταφύγουμε στην εύκολη κριτική κι ας μπούμε βαθιά στις ψυχές μας ώστε να ψάξουμε για ποιο λόγο έχουμε την ανάγκη να δημοσιοποιήσουμε τη θλίψη μας για κάποιον που την κάνει από τη διάστασή μας.

Ηρωοποιούμε αυτούς στους οποίους θα θέλαμε να μοιάσουμε

Η εύκολη απάντηση είναι η εκτίμηση, πάβλα αγάπη, πάβλα ηρωοποίηση των ανθρώπων των οποίων το έργο έχει κάνει σοβαρό γκελ στην παρεγκεφαλίδα μας. Αν και θα μπορούσε να ειπωθεί βάσιμα πως η αγάπη για τους ήρωες είναι μια χαζή αγάπη, αφού δεν είναι ανταποδοτική, φαίνεται πως εδώ και πέντε χιλιάδες χρόνια υπάρχει η ανθρώπινη ανάγκη που δικαιολογεί τον σχετικό παλιμπαιδισμό, αφού ο πρώτος γνωστός ήρωας έσκασε κάπου στη Μεσοποταμία το 2.900 π.Χ. και λεγόταν Γκιλγκαμές. Έχει γραφτεί και σχετικό ποίημα για τον τύπο αυτό, το οποίο λένε πως είναι έπος – να το τσεκάρετε οπωσδήποτε. Ανάλογα τις ανθρώπινες δραστηριότητες και το σύστημα αξιών της εκάστοτε εποχής, τα κλγδ φτιάχνουν ήρωες και τους αγαπάνε και η ζωή προχωρά με παραδείγματα. Αυτά τα παραδείγματα μπορεί να είναι από πολεμιστές, στρατηγοί και βασιλιάδες έως τραγουδιστές, ηθοποιοί και αθλητές. Χμ, μόλις μύρισε λίγο τυρινίνι. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο κατηγορίες, θα βρείτε και τον κλάδο των επιστημόνων και λοιπών διανοούμενων, αλλά ας είμαστε ελάχιστα σοβαροί και ας παραδεχτούμε πως κανείς δεν σταμάτησε να τρώει όταν έφυγε ο Στίβεν Χόκινγκ. Κάπου εκεί ακυρώνεται και η ψευδαίσθηση πως ηρωοποιούμε αυτούς που αλλάζουν τον κόσμο. Ηρωοποιούμε αυτούς στους οποίους θα θέλαμε να μοιάσουμε και, μικροί μου φίλοι, ας είστε ειλικρινείς με τους εαυτούς σας, είναι απείρως πιο cool να είσαι ο τύπος που μοιράζει εγκεφαλικά βγαίνοντας σε μια τεράστια σκηνή λέγοντας «let’s go fucking crazy», παρά να βλέπεις τον εαυτό σου ανάμεσα σε αντιδραστήρια να κάνει μελέτες σε ποντίκια.

Εσχάτως τα social media έχουν προσφέρει έναν χώρο έκφρασης για αυτόκλητους επικήδειους και ο καθένας μπορεί πολύ εύκολα με ένα κινητό να ανεβάσει στον τοίχο του ή σε μια υπέροχη ομάδα που πιθανώς να λέγεται ΚΨΜ, κάποια πολύ όμορφα λόγια αγάπης, και στο τέλος να κοτσάρει ένα «RIP, τάδε μουσικέ, θα σε θυμόμαστε για πάντα». Και πάρε like, καρδούλες, λυπάμαι και «πες τα μεγάλε, με συγκίνησες πραγματικά». Η χειρότερη βερσιόν αυτής της λαίλαπας του ψηφιακού μοιρολογίου είναι οι τύποι που εύχονται στον μακαρίτη να πάει να βρει άλλους μακαρίτες και να φτιάξουν την μπιγκ χέβενς μπάντα. Επειδή δεν μας έφτανε όλη αυτή η πλήρης έλλειψη νοημοσύνης, ήρθε να μας βοηθήσει η τεχνητή νοημοσύνη, ολογράφως AI, για να κάνει πραγματικότητα τους εφιάλτες κάθε νοήμονα ανθρώπου. Με ελάχιστα κλικ πλέον μπορούμε και βλέπουμε τον Lemmy αγκαλιασμένο με τον Ozzy, μέσα σε ροζ συννεφάκια, να χαμογελάνε μπροστά στις πύλες του παραδείσου. Κάπου εκεί θα βρεθεί και ένας περίεργος τύπος να σχολιάζει: «να προσέχεις τον Παντέλο». Η εν λόγω έκφραση γεννήθηκε σε ένα άλλο μεγάλο πανεπιστήμιο της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού ίντερνετ, Τσίλι Καφενές ίσως να λέγεται, και αποδίδει τέλεια την προσπάθεια αποδόμησης της συνήθειας των ρεστινπισάκιδων.

Μπακ ντορ ασσίστ στον εαυτό μου, ώστε να μιλήσουμε επιτέλους ανοιχτά για την έννοια της ενσυναίσθησης και του «too soon». Είμαι ο τελευταίος που θα κρίνω κάποιον για το αν έχει πει ένα χοντρό αστείο σε μια άκυρη στιγμή. Το επίπεδο της καφρίλας στο αίμα μου έχει ανιχνευθεί υψηλό και ταυτόχρονα είμαι οπαδός του κινήματος «η σάτιρα δεν έχει όρια». Βέβαια, επειδή δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, ο αστειάτορας πρέπει να διαθέτει την ικανότητα να κρίνει τον κατάλληλο χρόνο και χώρο, ώστε το αστείο να προκαλέσει το γέλιο και όχι το cringe, την οργή ή την περαιτέρω θλίψη. Αυτή η περιφερειακή όραση των αθέατων διαθέσεων του κοινού, είναι προέκταση της ενσυναίσθησης και εν πολλοίς μπορώ να την περιγράψω «εάν έλεγες το αστείο σε μια παρέα 10 αγνώστων, ενώ πίνατε μπίρες, πόσοι από τους δέκα αυτούς μλκες θα σε έδερναν μετά το αστείο;». Μια απλοϊκή σκέψη που με κρατάει ασφαλή για πολλά χρόνια. Α ξέχασα, αυτό οφείλεται στην ανωνυμία μου. Μπορεί και όχι. Ένας άλλος απλός κανόνας είναι: τη μέρα που έχει πεθάνει ο άλλος, μη γράφεις αρνητική κριτική για αυτόν που έχει ομολογουμένως αγαπηθεί από την τεράστια πλειοψηφία του κοινού. Άφησε να περάσει λίγος χρόνος ώστε να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και μετά γράψε ό,τι θες. Σβήσε τις μέρες στον τοίχο σαν κρατούμενος, καταπίεσε τον σκατόψυχο εαυτό σου μια βδομαδούλα, δεν είναι όμορφο αυτό που κάνεις και τελικά εισπράττεις ευχούλες που τις αξίζεις κιόλας. Πέθανε ο τύπος, έχεις όλη την αιωνιότητα να τον αποδομήσεις.

Σχετικό Άρθρο

Μουσικη Τα πήγες τέλεια, Ozzy, άραξε τώρα

Επίτροπος Σωτηρίας 23.07.2025, 12:18

Στην αρένα του ίντερνετ χωράνε όλες οι καλές και κακές συνήθειες, το να παρατηρείς τα διάφορα behavior patterns, όπως τα λένε στο χωριό μου, είναι μια τρομακτικά διασκεδαστική διαδικασία και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως εδώ και σχεδόν 10 χρόνια που διατηρώ τη σελίδα, δεν σταματώ να διασκεδάζω. Όμως, να πούμε αυτό και να κλείσουμε. Ένα καλό αστείο σήμερα, σε έναν μήνα, σε έναν χρόνο, σε 5 χρόνια θα έχει γίνει κτήμα δεκάδων χιλιάδων κλγδ, που θα το ξεχειλώσουν τόσο πολύ που πλέον δεν θα είναι ένα καλό αστείο αλλά μια ακόμα οικεία αντίδραση που σε ξελαφρώνει για λίγο, περίπου όπως ξύνεις το σημείο που σε τσίμπησε το κουνούπι. Μην το ξύσεις πολύ. Θα μολυνθεί. Αυτό που μπορείς να κάνει τώρα είναι να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, βάλε ένα ποτάκι, κλείσε τα μάτια και άκουσε ένα album που θα σε σώσει:

1000+1 album που πρέπει να ακούσεις για να σωθείς

# 934 Sumerlands – Dreamkiller

Μια και δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τη μουσική του Ozzy, ας προτείνουμε για την σωτηρία σας έναν δίσκο από τις ΗΠΑ, που έχει ως βασική επιρροή την προσωπική καριέρα του Ozz. Και αυτό σημαίνει χέβι μέταλ χιτάρες. Μην ψάχνεις για βαρύγδουπες αναλύσεις. Τα ρεφρέν, οι φωνητικές μελωδίες (ο βετεράνος του US metal underground Brendan Radigan έχει βάλει σφραγίδα εδώ πέρα) και οι κιθάρες (Arthur Rizk, σε προσκυνάμε) είναι τα τρία βασικά στοιχεία που μας πορώνουν όταν ακούμε τη μουσική του «Dreamkiller». Αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κοινού στο προπέρσινο Up the Hammers, όταν και η μπάντα μας επισκέφτηκε, ο δίσκος γκελάρει άγρια. Οι Sumerlands δυστυχώς από τότε έχασαν ένα πολύ σημαντικό μέλος τους, αφού ο πολυπράγμων μπασίστας Brad Raub (έπαιζε επίσης και στους Eternal Champion) απεβίωσε, βυθίζοντας μια ολόκληρη σκηνή στο πένθος.