Όζι Όζμπορν 1948 - 2025: Η φωνή του heavy metal και των Black Sabbath έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών.
Εμβόλιμη η εκπομπή και δεν μ’ αρέσουν τα θανατερά και οι επικήδειοι. Βέβαια, είναι πολύ νωρίς για να γραφτεί σατιρικό κείμενο για τη ζωή, τον θάνατο ή την κληρονομιά του Όζι Όσμπορν, οπότε θα πάμε με το συναίσθημα και όπου μας βγάλει. Επίσης αποφεύγω να μεταφέρω αυτούσιες εμπειρίες για την ακροαστική μου συνάντηση με τη μουσική οποιουδήποτε, γιατί δεν έχω και καλή μνήμη, πάνε και πολλά χρόνια. Όλοι μας άλλωστε, από μια κασέτα, ένα βινύλιο, ένα cd, ένα βίντεοκλιπ, ένα ριάλιτι, κάπως τέλοσπάντων πέσαμε πάνω του και γοητευτήκαμε από κάτι. Άλλοι ένιωσαν έναν φόβο να τους κυριεύει αφού Prince of Darkness, άλλοι γέλασαν με την γκούφι περσόνα του, άλλοι τον ερωτεύτηκαν γιατί ήταν ομορφάντρας, οι περισσότεροι τον λάτρεψαν γιατί έφτιαξε το heavy metal. Από όλους αυτούς κανένας μα κανένας δεν έμεινε ασυγκίνητος μπροστά στην αδάμαστη όψη του μακαρίτη να τραγουδάει με ανείπωτη χαρά στο τελευταίο αντίο του πριν λίγες μέρες. Ας μιλήσουμε λίγο για τους εαυτούς μας. Τι μας έκανε να γοητευτούμε από μια τέτοια προσωπικότητα;
Λατρέψαμε τον Όζι Όσμπορν, λατρέψαμε τον Ozzy γιατί ήταν πάντα επαρκής στις απαιτήσεις μας. Έγινε ένας από τους σημαντικότερους stars της μουσικής γιατί ήταν πάντα εκεί να κουβαλάει. Σε ό,τι του ζητήσαμε, σε κάθε μα κάθε δεκαετία της καριέρας του, δεν έπαψε ούτε μισή μέρα να υπηρετεί ό,τι ο ίδιος δημιούργησε και το κυριότερο: χωρίς να χάνει χιλιοστό της αστερόσκονης που τον περίβαλε. Η κριτική που του ασκούσαν τα media και οι fans ήταν πάντα εκεί, δεν θεωρώ πως υπήρξε σοβαρά μια περίοδος που ο Madman έχανε περισσότερο κοινό από αυτό που κέρδιζε. Και είναι πλέον βέβαιο και από τις αντιδράσεις της ανθρωπότητας μπροστά στον θάνατό του, πως στο τέλος όλες οι καρδιές κερδήθηκαν.
Του ζητήσαμε στα 70s να είναι μοναδικός, να δημιουργήσει κάτι δικό του. Σε μια δεκαετία που το rock έχτισε τον μύθο του, αυτός και οι άλλοι τρεις πήγαν την φάση ένα βήμα παραπέρα. Οι Black Sabbath πέρα από την ακραία όμορφη μουσική των πρώτων δίσκων πούσαραν την αισθητική στα όρια που άντεχε η κοινωνία και βοήθησαν σταδιακά στο να δημιουργηθεί ένα είδος που θα είχε ακριβώς αυτόν τον στόχο. Ο πολιορκητικός κριός σε αυτήν τη ρηξικέλευθη πρόταση προφανώς και ήταν ο τρελούλης frontman με το αγγελικό πρόσωπο και το φευγάτο βλέμμα. Οι Black Sabbath χωρίς Ozzy θα ήταν μια ακόμα ακίνδυνη rock μπάντα της σειράς και η ιστορία θα είχε γραφτεί πολύ διαφορετικά. Όσοι δεν το βλέπετε, έχετε πάρει διαζύγιο με τη λογική.
Η εξωγήινη φάση των Black Sabbath με Ozzy έληξε άδοξα, οπότε μετά του ζητήσαμε στα 80s να έχει μια αξιοπρεπή καριέρα. Ο τύπος επέστρεψε με ένα αδιανόητο σερί δίσκων (Blizzard of Ozz, Diary of a Madman, Bark at the Moon, The Ultimate Sin και No Rest for the Wicked) που ίσως άλλος solo καλλιτέχνης μέσα στην δεκαετία δεν κατάφερε να κοντράρει. Κάπου εκεί του ζητήσαμε να μην πεθάνει από καταχρήσεις, κάτι το οποίο ήταν και το πιο δύσκολο. Τελικά τη γλίτωσε και στα επόμενα χρόνια έβαλε μπρος να τερματίσει τη φάση «δημοτικότητα».
Στα 90s και ενώ το metal μπήκε σε όλα τα σπίτια με το Black Album, ο Ozzy πλέον δεν είχε κάτι να αποδείξει. Μπορεί και οι απαιτήσεις μας να ανέβηκαν παραπάνω από το ταβάνι της μουσικής που υπηρέτησε, όμως ο τύπος δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Χρειάστηκε ένα «Mama I’m Coming Home» να παίζει νυχθημερόν στο MTV και ένα σύντομο reunion με τους Black Sabbath για να εκτοξευθεί ξανά στη στρατόσφαιρα. Με το τέλος της δεκαετίας αυτής, ο 52χρονος Ozzy είχε ήδη ολοκληρώσει τη χρυσή εποχή της δισκογραφίας του και όλες οι επόμενες δουλειές του δεν ακούμπησαν ποτέ απολύτως τίποτα από τα προηγούμενα album που κυκλοφόρησε. Και πώς κατάφερε ο man να εκπληρώσει τις απαιτήσεις μας; Διάβαζε, έχει και παρακάτω.
Εκεί που θα ξεχνάγαμε τον αδερφό και θα ασχολιόμασταν με τους Slipknot, ο μπαμπάς και η φαμίλια του γεμίζουν την έπαυλή τους με κάμερες και εγένετο The Osbournes. Το πρώτο celebrity reality τέτοιου βεληνεκούς κάνει θραύση στις Η.Π.Α. και ο Ozzy αποκτά μια νέα υπόσταση. Η παρακολούθηση της τηλεπερσόνας ενός rock star που περιφέρεται μέσα σε ένα πελώριο σπίτι με καμιά 30αριά σκυλιά και λέει αστείες ατάκες γίνεται ένα νέο habit της αμερικανικής οικογένειας. Ο Ozzy από φόβητρο του metal γίνεται ένας χαριτωμένος μαστουρωμένος θείος και σε όλους όσους δεν άρεσε να τον βλέπουν έτσι, ξυδάκι μάγκες. Ο αρχηγός έχει δώσει άπειρες στιγμές πηγαίου γέλιου και προσωπικά ενώ τον είχα για λίγο ελαφρύ και χαζούλη, όσο παρακολούθησα το ριάλιτι αναθεώρησα πλήρως για την οξυδέρκειά του.
Στα 10s και τα 20s παρά τα μεγάλα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε, ο γέρος έδωσε άπειρο πόνο κυριολεκτικά να σταθεί όρθιος μπροστά στο κοινό του και να χτυπηθεί για τελευταία φορά. Κάθε live του είναι απορίας άξιο πώς έβγαινε και όσο μαθαίνουμε λεπτομέρειες για την κατάστασή του, είναι πραγματικά αντικείμενο μελέτης το πώς έβγαζε τα live με τον τρόπο που τα έβγαζε (η λέξη μαινόμενος είναι ίσως η πιο ταιριαστή). Συμμετείχε παντού, έπαιξε μουσική με κάθε πιθανό τρόπο, έβγαζε προσωπικούς δίσκους σχεδόν κάθε 2-3 χρόνια και μάλιστα πρόσφερε και ένα (μέτριο) album με τους Black Sabbath. Αυτό που επαναλαμβάνω, είναι πως διατηρήθηκε ακμαιότατος στις απαιτήσεις μας, χωρίς να μετρηθεί λίγος μπροστά στο κοινό του. Παρέμεινε μέχρι το τέλος μια από τις πιο ειλικρινείς περιπτώσεις μουσικών που το κοινό αγάπησε βαθιά όχι για το ταλέντο τους αλλά κυρίως γιατί δεν ένιωσαν ποτέ ο ήρωάς τους «να μην τα δίνει όλα». Τα πήγες τέλεια, Ozz. Άραξε τώρα.
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
13°
