Jake Bugg: «Θέλω η μουσική μου να αποσπά τον κόσμο από τα προβλήματά του»

Μεγάλωσε στο Νότιγχαμ της Αγγλίας, έπαιζε κιθάρα έχοντας ως είδωλο τον Jimmy Hendrix και σε ηλικία 18 ετών το άλμπουμ του έγινε νούμερο ένα στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου. Ωστόσο, ο Jake Bugg πιστεύει πως πλέον όλοι μπορούν να κατακτήσουν την κορυφή των charts, για αυτό και δεν θεωρεί ότι η επιτυχία μετριέται σε αριθμούς. Η μουσική του χαρακτηρίζεται από folk, rock και blues στοιχεία, ενώ πολλοί τoν έχουν παρομοιάσει με τον Bob Dylan. Η πρώτη φορά που έπαιξε live ήταν σε μια σχολική εκδήλωση στο γυμνάσιο, την οποία έχει χαρακτηρίσει ως μία από τις πιο τρομακτικές στιγμές που έζησε. Στην πορεία της καριέρας του συνεργάστηκε με σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο Noel Gallagher και η Lana Del Rey, πηγαίνοντας μαζί τους σε περιοδείες. Φέτος, άνοιξε τη συναυλία του Liam Gallagher και του John Squire, δηλώνοντας στο RadioX πώς ήταν μια υπέροχη εμπειρία. 

Το τελευταίο άλμπουμ του Jake Bugg, «Saturday Night, Sunday Morning» κυκλοφόρησε το 2021 και φέτος επιστρέφει με το «A Modern Day Distraction», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 4 Οκτωβρίου. Δεν ξέρει με τι άλλο θα μπορούσε να ασχοληθεί αν δεν ήταν καλός στη μουσική, ωστόσο μία ακόμα μεγάλη του αγάπη είναι το ποδόσφαιρο, με την ομάδα «Notts County» να έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Έχει δώσει συνεντεύξεις για μερικά από τα μεγαλύτερα περιοδικά και εφημερίδες, όπως η βρετανική Vogue, The Guardian και Νew York Times.

Ο Jake Bugg μιλάει στην Athens Voice για το νέο του άλμπουμ, τη μουσική και τη ζωή του 

Ήσασταν μόλις 18 χρονών όταν γίνατε γνωστός. Πώς σας επηρέασε αυτό σε τόσο μικρή ηλικία;
Το πιο σημαντικό για εμένα, όσο κλισέ και αν ακουστεί, ήταν οι άνθρωποι που είχα γύρω μου. Έχω το ίδιο συγκρότημα, το ίδιο crew από το 2012 μέχρι σήμερα. Είναι σαν μια οικογένεια που βρίσκεται μαζί μου όταν είμαι μακριά από το σπίτι. Τότε ένιωσα και ευτυχώς ακόμα νιώθω, ότι περικυκλώθηκα από ανθρώπους που ξέρουν πραγματικά ποιος είμαι. Με ξέρουν και κυρίως μου υπενθυμίζουν τι άνρθωπος είμαι. Για να είμαι ειλικρινής, ήδη από τα 14 ήξερα τι ήθελα να κάνω, ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να το κάνω σε αυτό το επίπεδο.

Πώς νιώσατε όταν ξεκίνησαν οι περιοδείες, όταν ταξιδέψατε πρώτη φορά εκτός Αγγλίας; 
Είναι αστείο, γιατί ως εσωστρεφής και τόσο νέος, το να ανακαλύπτω τον κόσμο ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Το να δουλεύω και παράλληλα να πηγαίνω σε τόσα μέρη, ήταν απολύτως εξαιρετικό. Μου αρέσουν τα ταξίδια, μου αρέσουν οι πτήσεις και νομίζω ότι αυτό ήταν κάτι που με ανέπτυξε ως άνθρωπο. Έμαθα για διαφορετικούς πολιτισμούς, απέκτησα νέες εμπειρίες από διαφορετικές γωνιές του κόσμου και τότε συνειδητοποίησα πόσο μικροί, ακόμα και άσχετοι μπορούμε να είμαστε όλοι μας. Λοιπόν, μου αρέσουν απόλυτα οι περιοδείες.

Έχουμε ξεκινήσει την αντίστροφη μέτρηση για το έκτο σας άλμπουμ, το οποίο θεωρώ θα είναι αρκετά rock, έχοντας ακούσει το «Zombieland» και το «All Kinds Of People». Εσείς πώς θα το περιγράφατε;
Νομίζω ότι αυτή τη φορά πρόκειται για ένα άλμπουμ πιο πιστό στον εαυτό μου, υπάρχει μια ειλικρίνεια για αυτά που θέλω να πω. Αισθάνομαι ότι στα προηγούμενα κυρίως πειραματιζόμουν, όμως τώρα νιώθω πιο ώριμος και σταθερός. Στα νέα τραγούδια είναι αρκετά ξεκάθαρη -ελπίζω- η προσέγγιση με την οποία προσπαθώ να επικοινωνήσω, για αυτό και παρουσιάζονται rock στοιχεία αλλά και blues, δημιουργώντας μια ισορροπία.

Πώς προέκυψε ο τίτλος «A Modern Day Distraction»;
Το άλμπουμ εστιάζει στο ότι όλοι προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο για να ξεφύγουν από τα προβλήματά τους, από καταστάσεις που δεν τους αρέσουν, να δραπετεύσουν για λίγο από τη ζωή τους. Ιδανικά, θα ήθελα η μουσική μου να τους αποσπά από όλα αυτά και θεωρώ ότι ο τίτλος περιγράφει αυτό ακριβώς. Επίσης, είναι στίχος του τραγουδιού «Instant Satisfaction».

Εσείς νιώσατε ποτέ ότι θέλετε να ξεφύγετε, αλλά δεν μπορείτε; 
Ναι! Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που γράφω μουσική, αυτή είναι η απόδρασή μου. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε αυτή την κατάσταση, αλλά προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα πιο ψύχραιμα και κυρίως να εκτιμώ όλα όσα έχω αυτή τη στιγμή. Γνωρίζω πως για πολύ κόσμο η ζωή τους πράγματι μοιάζει με αυτό που περιγράφω στο «Zombieland».

Υπάρχουν ωστόσο κομμάτια με μια πιο ρομαντική πλευρά σας. Αναφέρονται σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο;
Κάποια από τα τραγούδια, όπως το «All Τhat I Needed Was You», μπορούν εύκολα να θεωρηθούν ως ρομαντικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μιλάνε απαραίτητα για μια ερωτική σχέση. Το συγκεκριμένο αφορά οτιδήποτε ή οποιονδήποτε σημαίνει κάτι σημαντικό για εσένα, κάτι το οποίο νιώθεις ότι βρισκόταν πάντα δίπλα σου, ακόμα κι αν έψαχνες κάτι διαφορετικό. Είναι απόλυτα λογικό να φαίνεται πιο γλυκό, όμως για να είμαι ειλικρινής, είναι κυρίως καταθλιπτικό. Εστιάζει στο πόσο εύκολο είναι να χάσεις ένα μέρος του εαυτού σου. Αυτό ακριβώς μου αρέσει με τη μουσική, ότι αποκτά τόσες ερμηνείες και νοήματα.

Πόσο καιρό χρειαστήκατε για την ολοκλήρωση του άλμπουμ, πώς ήταν η όλη διαδικασία;
Σίγουρα περισσότερο από έναν χρόνο, μαζί με τη σύνθεση και την ηχογράφηση, όμως πραγματικά το ευχαριστήθηκα. Ήμουν κάθε μέρα στο στούντιο. Πίσω από κάθε στίχο, κάθε νότα, υπάρχει πολλή δουλειά, διότι ήθελα να βγει ένα τέλειο αποτέλεσμα. Νομίζω πως όλο αυτό ήταν τροφή για σκέψη, με έκανε να καταλάβω καλύτερα εμένα.

Η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν πολλοί σας έχουν χαρακτηρίσει ως κυνικό και αγενή. Πιστεύετε ότι σας αντιπροσωπεύουν έστω και λίγο αυτά τα επίθετα;
Αντιλαμβάνομαι το γιατί μερικοί είχαν αυτή την εντύπωση, κυρίως όταν ήμουν νεότερος, διότι στα 18 δεν σε ενδιαφέρει τόσο το τι σκέφτονται οι άλλοι. Ωστόσο, οι άνθρωποι που ανά διαστήματα με έχουν χαρακτηρίσει κυνικό ή οτιδήποτε άλλο, είναι εκείνοι που δεν θα αφιέρωναν χρόνο για να με γνωρίσουν πραγματικά, προτιμούν να φτιάξουν μια εικόνα από μεμονομένες φράσεις και περιστατικά. Συνήθως με τα άτομα αυτά δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ. Επομένως, ναι, ίσως κάποια από τα πράγματα που ειπώθηκαν είχαν κάποια δόση αλήθειας, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να επιλέξει κάποιος τέτοιους χαρακτηρισμούς. Νομίζω ότι είμαι πολύ εσωστρεφής, κάπως ντροπαλός και προσπαθώ να αναπτύξω τις κοινωνικές μου δεξιότητες όσο μπορώ (γέλια).

Γνωρίζω ότι οι γονείς σας ασχολούνται με τη μουσική. Αυτό τελικά σας ενθάρρυνε ή σας αποθάρρυνε;
Πραγματικά, μισούσα τη μουσική… Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, μου αρέσει να παίζω μουσική αλλά όχι να την τραγουδάω. Οι γονείς μου λάτρευαν το τραγούδι, το οποίο ξέρω ότι ακούγεται περίεργο, αλλά εμένα δεν μου άρεσε καθόλου. Όταν έγινα 12, άρχισα να παίζω κιθάρα και ένιωσα απόλυτα ερωτευμένος μαζί της. Οι γονείς μου συνήθιζαν να τραγουδούν pop κομμάτια των 80s και εγώ είχα ως είδωλο τον Jimmy Hendrix. Πέρασα επίσης μια φάση που άκουγα μόνο Metallica, νομίζω σε όλους συμβαίνει κάτι τέτοιο όταν είναι έφηβοι. Ωστόσο, οι ήχοι που με έχουν επηρεάσει περισσότερο είναι folk, blues και rock.

Το τελευταίο σας άλμπουμ λέγονταν «Saturday Night, Sunday Morning». Πώς είναι λοιπόν αυτή την περίοδο το ΣΚ σας;
Η ομάδα των «Notts County» έχει αγώνα την Κυριακή, οπότε το πρωί εκείνης της ημέρας θα είναι πολύ νευρικό για εμένα, δεν μπορώ να σεκφτώ κάτι άλλο. Πιθανότατα θα περάσω ένα ΣΚ με πολλή μπύρα και υγιεινό φαγητό φυσικά. (γέλια)

Είστε όπως καταλαβαίνω μεγάλος φαν του ποδοσφαίρου, σωστά;
Έχω την τύχη να γνωρίζω πολλά διάσημα άτομα, όμως πάντοτε ενθουσιάζομαι λίγο περισσότερο όταν συναντώ κάποιον παίκτη της «Notts County». Το ποδόσφαιρο υπήρχε στη ζωή μου από μικρή ηλικία, έπαιζα πριν ξεκινήσω να ασχολούμαι με τη μουσική, αλλά ήξερα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ασχοληθώ επαγγελματικά. Τελικά συνδύασα αυτά τα δύο, γράφοντας το soundtrack για την ταινία του Ronaldinho, «The Happiest Man in the World», κάτι το οποίο ήταν μια ξεχωριστή στιγμή για εμένα.

Είστε πάντοτε κομψά ντυμένος, πιστεύετε η μόδα με το ποδόσφαιρο έχουν κάποιο κοινό σημείο;
Η μόδα είναι κάτι το οποίο επίσης με ενδιαφέρει, έχω αδυναμία σε ένα μαύρο Prada σακάκι το οποίο πάντοτε με κρατάει ζεστό. Πιστεύω ότι μόδα και ποδόσφαιρο παρουσιάζουν πολλά κοινά, κυρίως στην εποχή μας. Πλέον σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές φορούν και από κάποιο διαφορετικό brand, με κάποιες επιλογές ταυτίζομαι, με κάποιες όχι τόσο. Όμως το θέμα είναι ότι μέσω του αθλητισμού και μέσω των ρούχων, εκφράζεσαι. Αυτό είναι για εμένα το πραγματικό σημείο τομής. 

Το 2017 κυκλοφορήσατε το 4ο άλμπουμ και μετά επιστρέψατε το 2021. Τι συνέβη ενδιάμεσα;
Ήρθε ο Covid, ξεκίνησα την ταινία του Ronaldinho, συνέχισα να δημουργώ, όμως δεν είχα ακόμα τον χρόνο για ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Είναι αστείο, γιατί πολλοί πιστεύουν ότι απλά έκανα ένα άλμπουμ και μετά εξαφανίστηκα, αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα γράφω, ποτέ δεν φεύγω. Ξέρω ότι φάνηκε σαν ένα μεγάλο διάλειμμα, αλλά δεν ήταν.

Πριν δυο χρόνια εμφανιστήκατε για πρώτη φορά live στην Αθήνα. Πώς ήταν εκείνη η βραδιά;
Αξέχαστη! Μάλιστα, θύμωσα με τον εαυτό μου όταν συνειδητοποίησα πόσο ωραία ήταν εκείνη η νύχτα, διότι κατάλαβα ότι θα έπρεπε να έχω έρθει στην Αθήνα πολύ νωρίτερα. Το κοινό ήταν επίσης υπέροχο. Ένιωσα ερωτευμένος με το μέρος και θέλω να επιστρέψω ξανά. Μου αρέσει η κουλτούρα που υπάρχει, το ότι οι άνθρωποι μένουν έξω μέχρι αργά το βράδυ, πίνουν, καπνίζουν, γελάνε, είναι ζωντανοί.

Μια τελευταία, αλλά πολύ σημαντική ερώτηση: Πώς διαχειρίζεστε το άγχος;
Ένα καλό μασάζ πάντοτε βοηθάει, έχω και ένα θέμα με τη μέση μου. Ωστόσο, αυτό που προτείνω ανεπιφύλακτα είναι τα βιντεοπαιχνίδια (γέλια).