Vaxtones: Τραγουδάμε την οργή που έχουμε κι αυτά που αγαπάμε

Η δεκαετία του 1980 ήταν υπέροχη, όπως είπε ο Tim Vass, τότε των Razorcuts, τώρα των Silver Biplanes στη συζήτηση που κάναμε πριν από μερικές εβδομάδες. Ναι, ήταν η εποχή που ξεκινούσε η Creation, η Sarah Records και μερικές ακόμη από τις εταιρείες που σημάδεψαν αρκετούς από εμάς. Οι πρώτες επιρροές αυτής της κίνησης στην Ελλάδα φάνηκαν στα early nineties με τα singles που κυκλοφόρησε αυτή η απίθανη This Happy Feeling. Και τώρα με labels όπως η Old Bad Habits ή με γεγονότα όπως το 1st Athens Pop Fest and Convention, στις 19 και 20 Μαΐου, μοιάζει σαν οι άνθρωποι που μεγάλωναν εκείνη την εποχή να ζουν μια δεύτερη εφηβεία. Η τραγουδίστρια Ελένη (aka Etten) Τζαβάρα των Film, ο κιθαρίστας Θάνος Αμοργινός των The Last Drive και Earthbound, ο μπασίστας Χρήστος Ζώης των Hi Rollers, Jitterbugs και Rockets, ο drummer Νίκος Φωτίου των Raindogs, ο Παναγιώτης Λουκουμάς με θητεία στους Sunsteps, Xaxakes, Scopitone και ο Δημήτρης Βόγλης των Scopitone, έφτιαξαν τους Vaxtones, μια μπάντα που εκφράζει το πνεύμα εκείνης της εποχής, με σημερινούς όμως όρους.

Λοιπόν παιδιά αν ήσασταν στην Αγγλία θα μιλούσαμε για ένα super group. Το νιώθετε καθόλου έτσι;

Δ: Ωραία θα ήταν να είμαστε στην Αγγλία! Επειδή όμως δεν είμαστε στην Αγγλία δεν το βλέπουμε καθόλου έτσι… αλλά και εκεί να ήμασταν πάλι δεν θα το βλέπαμε έτσι. Χαιρόμαστε όμως που είμαστε μια super παρέα και που περνάμε όμορφα μαζί!

Πώς βρεθήκατε όλοι μαζί;

Δ: Από σύμπτωση θα έλεγα…Ο καθένας έχει τη δική του πορεία στη μουσική τόσα χρόνια αλλά η καραντίνα ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσω αυτό που ήθελα πολλά χρόνια αλλά λόγω περιορισμένου χρόνου δεν μπορούσα να κάνω. Η Ελένη ήταν πάντως για μένα το μεγαλύτερο κίνητρο… Με τον Παναγιώτη δουλεύουμε μαζί από πάντα! Είμαστε bandmates. Μετά απευθύνθηκα σε φίλους μουσικούς και αγαπημένα μου πρόσωπα για να με βοηθήσουν να γράψουμε το story. Το ένα έφερε το άλλο. Αρχίσαμε με την Ελένη να γράφουμε νέα τραγούδια και ο Χρήστος και τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία...

Το «Never Ending Story» είναι το πρώτο σου τραγούδι, έτσι δεν είναι, Δημήτρη;

Δ: Ναι είναι το πρώτο που είχα γράψει πριν πολλά χρόνια όταν σπούδαζα στην Αγγλία, με όλες τις επιρροές που είχα τότε,  που δεν άλλαξαν και πολύ με το πέρασμα του χρόνου...

Πρόκειται για ένα one off project ή θα συνεχίσετε κανονικά σαν σταθερή μπάντα;

Δ: Επιθυμία μας είναι να συνεχίσει κανονικά. Ήδη δουλεύουμε τα νέα κομμάτια για τον επόμενο δίσκο και καλά να είμαστε θα συνεχίσουμε ως Vaxtones.

Έρχεστε όλοι από πολύ διαφορετικές επιρροές. Πώς καταφέρατε να χωνευτούν όλα και να φτάσετε σ’ έναν συγκεκριμένο ήχο;

Δ: Αυτή είναι και η ομορφιά του να έρχεσαι από διαφορετικές επιρροές, η αλήθεια είναι ότι αυτόν τον ήχο τον είχα από την αρχή στο κεφάλι μου όταν ξεκίνησε η μπάντα. Θα ήταν πολύ βαρετό να είχαμε όλοι τις ίδιες επιρροές…

Ε: Ήταν βασικό το ότι υπήρχε ο αλληλοσεβασμός, η πολύ καλή διάθεση και ο χώρος για να είναι ο καθένας ο εαυτός του. Οι διαφορετικές επιρροές ουσιαστικά είναι κομμάτι του «πακέτου» μας και της προσωπικότητας του καθένα μας οπότε με το που μπήκαμε σε δημιουργική διαδικασία αναπόφευκτα αυτό άρχισε να διοχετεύεται στον ήχο μας με διάφορους τρόπους. Είναι όπως μια καλή συνταγή που μόνο με τα σωστά διαφορετικά συστατικά θα έχει ωραία γεύση!

Ποιες μουσικές, ποιοι ήχοι από τα πράγματα που έχετε κατά καιρούς  ακούσει σας ενώνουν;

Δ: Εγώ πάντα ήμουν φίλος της post pop punk σκηνής με αγαπημένα συγκροτήματα όπως οι Television Personalities, Chumbawamba, Times, Field Mice, Deep Freeze Mice και είχα αυτόν τον ήχο. Ολοι όμως έχουμε μια αγάπη για την ενέργεια στην μουσική, punk attitude αλλά και ειλικρίνεια σε αυτό που αγαπάμε. Από εκεί και πέρα όλα τα παιδιά από την μπάντα έβαλαν ο καθένας του την δικιά του πινελιά και ηχόχρωμα και να οι Vaxtones!

Δημήτρη, τι γίνεται με τους Scopitone;

Δ: Οι Scopitone ήταν μια σύντομη ιστορία που ανήκει οριστικά στο παρελθόν...

Ελένη, film, Mechanimal, προσωπική καριέρα, τι έχει μείνει από αυτά και κυρίως τι γεύση σου έχουν αφήσει;

Ε: Οι film είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου απίστευτα πλούσιο από εμπειρίες, ιστορίες, συγκινήσεις και αγάπη. Με τα παιδιά ακόμα βρισκόμαστε και κάνουμε παρέα. Έχω μάλιστα και τη χαρά να είμαι νονά σε ένα από τα παιδιά του Κώστα Μπόρση ο οποίος μένει μόνιμα στο εξωτερικό με την οικογένεια του. Με τον Δημήτρη Μπόρση και τον Μανώλη Ζαβιτσάνο έχουμε ξεκινήσει εδώ και κάποιο διάστημα να πειραματιζόμαστε με μουσικές στο στούντιο (όχι ως film). Η προσωπική καριέρα ήταν ένα απαραίτητο βήμα για μένα καθώς υπήρχαν πολλά πράγματα που ήθελα να εξερευνήσω. Το πιο σημαντικό ήταν ότι το να εκτεθώ μόνη μου, μου έδωσε μια δύναμη που δεν είχα φανταστεί και μια πολύ γερή βάση για πολλά πράγματα εντός και εκτός μουσικής. Οι προσωπικοί μου δίσκοι είχαν κατά κάποιο τρόπο ψυχαναλυτικό ρόλο για μένα και μου ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι θα κυκλοφορώ κάτι μόνο αν θα έχω κάτι να πω και όχι για να συντηρώ πχ μια εικόνα. Αυτό δε με ενδιέφερε καθόλου. Μετά από πολύ μεγάλο διάστημα λοιπόν ξαναμπήκα σε αυτή τη διαδικασία και αυτή τη περίοδο δουλεύω με δυο πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους, τον Μανώλη Αγγελάκη και τον Στάθη Ιωάννου (Illegal Operation, Appalachian Cobra Worshipers), για τον τρίτο. Οι Mechanimal ήταν μια όμορφη συνεργασία για έναν μόνο δίσκο που τον είχε οραματιστεί ο Γιάννης Παπαϊωάννου με ένα συγκεκριμένο ύφος. Θα έλεγα λοιπόν ότι μάλλον γλυκιά γεύση έχω από όλα αφού από τη μια συνεχίζω ακόμα και από την άλλη και κάποιες δυσκολίες που συνάντησα μετουσιώθηκαν σε πολύτιμη γνώση.

Λοιπόν το album έτσι όπως το ακούω -χωρίς να έχω τους στίχους- μου φαίνεται αισιόδοξο. Είναι έτσι; Τι σας κάνει αισιόδοξους αυτή τη στιγμή;

Δ: Γιατί απλά δεν γίνεται να είμαστε συνέχεια απαισιόδοξοι! Όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια τριγύρω μας προκαλούν από μόνα τους θλίψη και οργή, η μουσική είναι μία από τις διεξόδους μας να το δούμε λίγο πιο θετικά. Ειδικά στην περίοδο της καραντίνας υπήρχε μεγάλη κατάθλιψη στον κόσμο και τραγική αντιμετώπιση από τα media και όχι μόνο... Δεν αντέχεται τόση θλίψη και παρακμή της κοινωνίας. Προσωπικά δεν ακούω στο ραδιόφωνο να παίζουν κάπου χαρούμενη μουσική και ειδικά από νέες μπάντες. Πουλάει το κλάμα στην Ελλάδα… Σαν να είναι ένα ταμπού να παίζουν δυνατά τραγούδια στο ραδιόφωνο. Το «Never Understand» γράφτηκε για την οργή που έχουμε αλλά και γι αυτά που αγαπάμε…

Πώς γράφετε; Όλοι μαζί; Φέρνει ο καθένας ιδέες; Και πώς γράφονται οι στίχοι;

Δ: Κάπως έτσι… συνήθως πηγαίνουμε έτοιμο τον κορμό του κομματιού με την βασική μελωδία και τους στίχους και στην πορεία το χτίζουμε...με χιούμορ, καλή διάθεση και αγάπη…

Ε: Το ωραίο είναι ότι η αρχική ιδέα για ένα κομμάτι μπορεί να προκύψει με οποιονδήποτε τρόπο. Όπως για παράδειγμα το «What Was He Like» που έγραψα όταν ένα βράδυ μου είπε ο Δημήτρης ότι θα ήθελε πάρα πολύ ένα δικό μας κομμάτι calypso. Τα calypso έχουν ρυθμό, μελωδία και στίχους με χιούμορ, και τραγούδια του Harry Belafonte είναι κομμάτι των παιδικών μου αναμνήσεων. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ όμως να γράψω κάτι τέτοιο!  Άρπαξα αμέσως την ευκαιρία, σε λίγη ώρα η βασική μελωδία και οι στίχοι ήταν έτοιμα και μετά στο στούντιο ολοκληρώθηκε από όλους.

Πώς θα θέλατε να δείτε τους Vaxtones; Τι όνειρα έχετε;

Δ: Θα θέλαμε να είμαστε νο 1 σε όλα τα charts στον κόσμο και να παίζουμε σε στάδια! Φυσικά και αστειεύομαι! Να συνεχίσουμε αυτό που έχουμε αυτή την στιγμή! Να είμαστε μια καλή παρέα που να περνάει καλά όταν παίζει μουσική και όπου πάει… Το όνειρό μου είναι να αγγίξουμε έστω και λίγους ανθρώπους με αυτό που κάνουμε και να συνεχίσουμε να περνάμε καλά γράφοντας και παίζοντας μουσική που μας κάνει να αισθανόμαστε καλά…

Πώς σας φαίνεται η σκηνή στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή; Τι βρίσκετε καλό; Τι νιώθετε να λείπει;

Δ: Πάντα υπήρχαν καλές μπάντες στην Ελλάδα που αν ήταν Άγγλοι, Αμερικάνοι ή Σουηδοί θα έκαναν μεγάλη καριέρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Film αλλά και οι Last Drive…H pure pop σκηνή είχε στα 90s πολλές καλές μπάντες αλλά με χαρά βλέπω μια κινητικότητα τα τελευταία χρόνια και εταιρείες όπως η Old Bad Habits και η Make me Happy μεταξύ άλλων να βοηθάνε πολύ. Αυτό που λείπει είναι η εμπιστοσύνη του κοινού αλλά και των media σε ελληνικές μπάντες. Έχω χαρακτηριστικό παράδειγμα ραδιοφωνικού παραγωγού που όταν είχαμε κυκλοφορήσει παλιότερα κάτι με τους Scopitone το έπαιζε καθημερινά νομίζοντας πως είμαστε Γάλλοι. Είχαμε βγάλει τότε ένα δελτίο τύπου που έλεγε ότι οι Scopitone αγαπάνε τον Serge Gainsbourg και μάλλον παρασύρθηκε από αυτό. Είχε πει μάλιστα ότι μόνο Γάλλοι μπορούν να γράψουν τέτοια μουσική. Όταν έμαθε ότι είμαστε Έλληνες, δεν μας ξαναέπαιξε ποτέ!

Ε: Θεωρώ ότι είναι μια πολύ δημιουργική περίοδος και υπάρχουν εξαιρετικές μπάντες και καλλιτέχνες γενικότερα. Τόσο νέοι, πρωτοεμφανιζόμενοι κλπ όσο και άλλοι που ακόμα κινούνται στην αληθινά underground σκηνή. Συμφωνώ με τον Δημήτρη σ’ αυτό που λέει ότι λείπει η εμπιστοσύνη του κοινού και των media (και όχι μόνο). Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι support μπάντες σε μεγάλα live. Αρκετοί δεν θα πάνε νωρίτερα για να τους δουν, άλλοι που θα είναι εκεί θα λένε τα νέα τους με τη παρέα οπότε πάλι δεν θα τους δουν και τελικά λίγοι θα δώσουν στον εαυτό τους την ευκαιρία να ανακαλύψει κάτι καινούργιο. Για να μην πω βέβαια για τις κριτικές στα media την επόμενη μέρα που αρκετές από τις οποίες ξεκινούν με το κλασικό πλέον «… τη support μπάντα δεν προλάβαμε δυστυχώς να τη δούμε γιατί μπλα μπλα μπλα…»

Πώς νιώθετε που θα βρεθείτε στο 1st Athens Pop Fest and Convention; Ποια είναι τα πιο αγαπημένα σου σχήματα που περιμένετε να συναντήσετε;

Δ: Η αλήθεια είναι ότι είμαστε ενθουσιασμένοι που θα βρεθούμε ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα και ένα τέτοιο περιβάλλον και από την άλλη θα είναι και το πρώτο μας live. Οι Brilliant Corners και οι Razorcuts ήταν αγαπημένα μου συγκροτήματα οπότε η παρουσία των Dave Woodward και Tim Vass μεγαλώνει τον ενθουσιασμό…