Silver Biplanes: Τα indie 80s ήταν μια σπουδαία εποχή

Όσοι από εμάς συνήθιζαν να τριγυρνούν στα δισκάδικα από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και μετά, θυμούνται στα σίγουρα το Pilgrim. Αυτό ήταν το διακοπωλείο που στην προ-Discogs εποχή κατάφερνε να μας φέρει κοντά στην παραγωγή εταιρειών όπως η Factory και η Creation. Οι περισσότεροι δίσκοι της Creation, αυτής της σπουδαίας εταιρείας του Alan McGee που έχω στη δισκοθήκη μου, έχουν το sticker του Pilgrim. Ανάμεσά τους είναι τόσο το «Storyteller» του 1988, όσο και το «The World Keeps Turning» του 1989 των Razorcuts. Έτσι γνώρισα τον Tim Vass και τον Gregory Webster. Τους ξανασυνάντησα αργότερα στο single των Forever People, την εποχή που πάλευα να ολοκληρώσω τη συλλογή μου της Sarah Records. Σήμερα, ο Tim Vass μαζί με τη σύντροφό του, Vanessa, έχουν δημιουργήσει τους Silver Biplanes, την μπάντα που κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες το «A Moment In The Sun» στην Where It's At Is Where You Are, την εταιρεία που είχε κυκλοφορήσει το 2009 κι ένα single του Gregory Webster, του άλλου βασικού μέλους των Razorcuts.  Στη συζήτηση που ακολουθεί, μιλάμε με τον Tim για τους Silver Biplanes, τους Razorcuts, την Creation, τα 80s και το 1ο Athens Pop Fest and Convention, που θα φέρει στα μέσα του Μάη τον Tim και τη Vanessa στην Αθήνα.

Άκουγα το «Puffa Train» από το EP των Cinematics πίσω στο 1982. Εσύ και ο Gregory ήσασταν νέοι ακόμα τότε, σωστά; Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;
Ο Gregory κι εγώ μεγαλώσαμε στο Luton, μια βιομηχανική πόλη περίπου 30 μίλια από το Λονδίνο. Γνωριστήκαμε στην pub όταν ήμασταν έφηβοι στα τέλη των 70s και μέσα σε λίγες μέρες είχαμε σχηματίσει ένα punk συγκρότημα μαζί. Κανείς μας δεν είχε ξαναπαίξει όργανα και είμαι σίγουρος ότι ποτέ δεν θα είχαμε σκεφτεί να παίξουμε μουσική μόνοι μας, αν δεν είχε έρθει το punk. Καθώς περνούσε ο καιρός, αρχίσαμε να ενδιαφερόμαστε πολύ για την DIY σκηνή στην Αγγλία, με συγκροτήματα όπως οι Swell Maps, οι TV Personalities και πολλά άλλα να κυκλοφορούν τους δίσκους του σε μικρέ ςανεξάρτητες εταιρείες. Ειδικότερα, υπήρχε μια μπάντα που λεγόταν Desperate Bicycles της οποίας το σλόγκαν ήταν «Ήταν εύκολο, ήταν φθηνό – πήγαινε και κάν’ το». Πολύ εμπνευστικό! Μας πήρε κάποιο χρόνο να εξοικονομήσουμε τα χρήματα για να ηχογραφήσουμε το δικό μας δίσκο, και μέχρι να το κάνουμε, επηρεαστήκαμε από πολλά διαφορετικά πράγματα –Orange Juice, Joy Division, Pastels– οπότε ο δίσκος ήταν κατά κάποιον τρόπο ένας συνδυασμός διαφορετικών στιλ. Δεν νομίζω ότι ξέραμε πραγματικά τι κάναμε για να είμαι ειλικρινής αλλά ο δίσκος έχει μια συγκεκριμένη ερασιτεχνική γοητεία.

Ας πάμε τώρα στους Razorcuts. Ακούγοντας τους δίσκους σας τώρα, τι αισθάνεσαι ότι είχατε και σας έκανε δημοφιλείς;
Μέχρι να αρχίσουμε να παίζουμε σαν Razorcuts, ο Gregory κι εγώ ήμασταν σε διάφορες μπάντες μαζί για περίπου πέντε χρόνια και νομίζω ότι σταδιακά είχαμε καταλήξει στο στυλ που μας ταίριαζε. Πάντα μας άρεσε η μουσική των 60s και είχαμε αρχίσει να ενσωματώνουμε στοιχεία εκείνης της εποχής στον ήχο μας μαζί με τις επιρροές μας του post-punk και του ανεξάρτητου ήχου. Μάθαμε πώς να χτίζουμε τα κομμάτια μας με δωδεκάχορδες κιθάρες, hammond και αρμονίες ώστε να δημιουργούμε έναν πλούσιο ήχο. Πάντα πίστευα ότι το πιο ιδιαίτερο πράγμα για τους Razorcuts ήταν ο συνδυασμός του τρόπου που τραγουδούσε ο Gregory και των στίχων μου – μας έδινε ένα είδος συναισθηματικής, μη-macho γλυκόπικρης διάθεσης και νομίζω ότι αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που άρεσαν στους ανθρώπους.

Ο Alan McGee και η Creation σας βοήθησαν να βρείτε τον δρόμο σας;
Ναι! Συνάντησα για πρώτη φορά τον Alan τον Νοέμβριο του 1982 όταν διοργάνωνε συναυλίες στο Λονδίνο, περίπου ένα χρόνο πριν ξεκινήσει η Creation. Λίγο μετά από αυτό, ο Alan ξεκίνησε το θρυλικό Living Room και ο Gregory κι εγώ βρισκόμασταν εκεί λίγο-πολύ κάθε εβδομάδα. Γνωρίσαμε πέρα από τον Alan, τον Joe Foster, τον Dick Green και τον Ed Ball, οι οποίοι τελικά έγιναν οι βασικοί άνθρωποι της Creation. Ήταν ο Alan που μας σύστησε στον David Swift που έγινε ο drummer μας. Ήταν σίγουρα μια σημαντική στιγμή για μας και μας βοήθησε να πάμε σε άλλο επίπεδο μουσικά. Ο Joe Foster έκανε παραγωγή στις πρώτες ηχογραφήσεις μας και έγινε κιθαρίστας μας για λίγο.

Τι θυμάσαι από τις ημέρες της Creation;
Η πρώτη περίοδος της Creation ήταν απλά μαγική, πραγματικά. Κάθε εβδομάδα πήγαινα στο Living Room και έβλεπα να παίζουν σχήματα όπως οι Jasmine Minks, Biff Bang Pow, Loft, Pastels, June Brides, TV Personalities, Nightingales και πολλά άλλα σπουδαία συγκροτήματα. Στην πραγματικότητα, αρκετές από τις συναυλίες δεν είχαν ιδιαίτερα μεγάλο κοινό και υπήρχαν διαφορετικές φατρίες εκείνη την εποχή - μερικές από τις μπάντες δεν συμπαθιούνταν καθόλου. Αλλά ο McGee είχε αυτή την καταπληκτική ενέργεια και την αυτοπεποίθηση που σ’ έκανε να νιώθεις ότι συνέβαινε κάτι μεγάλο. Ο Gregory κι εγώ θέλαμε απεγνωσμένα να υπογράψουμε στην Creation αλλά αυτό πήρε αρκετό χρόνο μέχρι να συμβεί. Παίξαμε στο Living Room δύο ή τρεις φορές, αλλά ο Alan δεν ήταν σίγουρος για τις ηχογραφήσεις μας στοstudio, οπότε τελικά πήγαμε στην Subway – που εμπιστευόμασταν επειδή είχε τους Shop Assistants και τους Soup Dragons! Μετά από αυτό, ήμασταν αρκετά τυχεροί να ηχογραφήσουμε ένα EP για την Flying Nun. Σε εκείνο το σημείο ο Alan τελικά αποφάσισε να μας υπογράψει στην Creation.

Συμφωνείς με τον όρο «shoegaze»; Νιώθεις περισσότερο shoegaze ή περισσότερο dream pop ας πούμε; Ή κάτι εντελώς διαφορετικό;
Λοιπόν, ο όρος «shoegaze» δεν υπήρχε πραγματικά μέχρι που ο βρετανικός μουσικός Τύπος άρχισε να τον χρησιμοποιεί γύρω στα 1990. Τείνω να το συσχετίζω με μπάντες όπως οι My Bloody Valentine και οι Slowdive που χρησιμοποιούσαν παραμορφωμένες κιθάρες με πολλά εφέ και φωνητικά πολύ χαμηλά στη μίξη. Σίγουρα δεν ήμασταν μέρος αυτής της σκηνής. Καμία από τις άλλες μπάντες μου δεν ήταν. Τώρα, μας αρέσει να περιγράφουμε τον ήχο των Silver Biplanes ως ανεξάρτητο ψυχεδελικό post-punk glam krautrock!

Επίσης ηχογραφήσατε ως Forever People για τη Sarah Records. Τι θυμάσαι από την Claire και τον Matt;
Η Claire και ο Matt ήταν υπέροχοι. Τους μιλήσαμε για την ηχογράφηση ενός single για να επιστήσουμε την προσοχή του κοινού σε περιβαλλοντικά ζητήματα και ήταν πολύ υποστηρικτικοί. Μας άφησαν να κάνουμε το δικό μας πράγμα, συμπεριλαμβανομένης της τοποθέτησης ενός φυλλάδιου Φίλων της Γης στο ένθετο αντί για τις συνηθισμένες φωτογραφίες του Bristol!

Ήταν αυτές πραγματικά υπέροχες μέρες όπως νιώθουμε οι περισσότεροι από εμάς ή είναι απλά η νοσταλγία που τις κάνει να φαίνονται τόσο όμορφες τώρα;
Τα 80s ήταν μια υπέροχη εποχή για ένα συγκεκριμένο είδος ανεξάρτητης μουσικής και έχω πολλές υπέροχες αναμνήσεις. Αλλά η μουσική ήταν πάντα εξαιρετικά σημαντική στη ζωή μου και ήμουν απίστευτα τυχερός όλα αυτά τα χρόνια να βρεθώ ως fan σε τόσες καταπληκτικές συναυλίες από την ηλικία των 12 και μετά. Και σίγουρα περνάω το ίδιο καλά παίζοντας ζωντανά με τους Silver Biplanes τώρα, όπως έκανα και στις μέρες των Razorcuts.

Πότε γνώρισες τη Vanessa; Έπαιζε ακόμα με τους Melons όταν τη γνώρισες;
Γνώρισα τη Vanessa την Πρωτοχρονιά 1997 σε ένα πάρτι στο σπίτι του Gregory. Οι Melons είχαν σταματήσει περίπου ένα χρόνο πριν όταν ο η Sheggi μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Το αστείο είναι ότι πριν γνωριστούμε, η Vanessa είχε δίσκους των Razorcuts και μας είχε δει ζωντανά και είχα κι εγώ μερικούς δίσκους από Melons. Πρέπει να είχαμε έρθει πολύ κοντά στο να συναντηθούμε μερικές φορές πριν τελικά βρεθούμε να είμαστε μαζί! Για παράδειγμα, υπάρχει ένα σύντομο video της Vanessa στο κοινό σε μια συναυλία Razorcuts το 1986. Σε μια άλλη περίπτωση, μάλλον το 1996, ήμουν στο σπίτι της Amelia Fletcher (Heavenly, Talula Gosh κλπ.) και είχε μια κόπια του «Hell to Helsinki» των Melons και θυμάμαι να είπα στην Amelia ότι η τραγουδίστρια ήταν πραγματικά υπέροχη στοεξώφυλλο!

Πώς αποφάσισες να ονομάσεις Silver Biplanes την καινούργια σου μπάντα;
Αρχικά ήμασταν μόνο οι δυο μας, οπότε κατεβάζαμε διάφορες ιδέες για ονόματα που είχαν «bi» μέσα τους – bicycles, biplanes, οτιδήποτε σχετικό. Καταλήξαμε στα Silver Biplanes και υπάρχει μια συγκεκριμένη ιστορία γι’ αυτό: Στη δεκαετία του 1930 η Βασιλική Αεροπορία χρησιμοποιούσε ακόμα διπλάνα που ήταν μάλιστα βαμμένα ασημί επειδή, σε καιρό ειρήνης, δεν χρειαζόταν να έχουν καμουφλάζ. Πάντα αγαπούσα τα παλιά αεροπλάνα και μου άρεσε η ιδέα ότι όταν τα αεροπλάνα ήταν ασημένια, σήμαινε ότι δεν είχαμε πόλεμο. Μια άλλη ωραία πινελιά είναι ότι υπάρχει μια συλλογή από vintage αεροσκάφη κοντά στο μέρος που ζούμε και μερικές φορές βλέπουμε αυτά τα όμορφα ασημένια διπλάνα να πετούν πάνω από το σπίτι μας!

Πώς ηχογραφήσατε το album;
Χρησιμοποιήσαμε ένα μικρό στούντιο εδώ κοντά. Ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί ο νεαρός που έχει το studio, οPiers Nolan, δούλεψε σκληρά και μας βοήθησε πολύ με ιδέες και ήχους. Είναι μεγάλος οπαδός των Beatles και αυτό μας έδωσε ένα καλό σημείο αναφοράς ακόμα και αν ο Piers είναι πολύ νεότερος από εμάς! Στην αρχή δεν είχαμε μεγάλες προσδοκίες, πηγαίναμε για λίγα πράγματα αλλά αφού ηχογραφήσαμε τα πρώτα τραγούδια, αρχίσαμε να ενθουσιαζόμαστε για τον τρόπο που όλα συνέβαιναν και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε και να ηχογραφήσουμε ένα ολόκληρο album. Πήραμε τον Rob Scott -ο οποίος ήταν στους Melons με τη Vanessa- να παίξει drumsκι έφερε πολύ ενθουσιασμό και πολλές ιδέες. Προσπάθησα σκόπιμα να φτιάξω έναν δίσκο που να αγκαλιάζει πολλά διαφορετικά στιλ και ήχους, όπως μερικά από τα album που αγαπώ από τα 60s και 70s. Καθώς έπαιρνε μορφή, αρχίσαμε να νιώθουμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε ό,τι θέλαμε. Χρησιμοποιήσαμε τρομπέτες Mariachi, μηχανικά beat, mellotron, όμποε, καπάκια από μπισκότα, όλα τα είδη των πραγμάτων. Ο τρόπος που τραγούδησε η Vanessa, η σειρά των τραγουδιών και η παραγωγή, πιστεύω ότι τα μάζεψαν όλα ώστε να έχουμε ένα συνεκτικό άλμπουμ. Είμαστε πολύ περήφανοι γι' αυτό.

Φαίνεται ότι μεταξύ των Razorcuts και των Silver Biplanes άκουσες αρκετή ψυχεδέλεια. Είναι σωστό αυτό;
Στην πραγματικότητα, πάντα αγαπούσα την ψυχεδελική μουσική από τότε που άκουσα τα πρώτα Pink Floyd και πράγματα όπως το «Shapes of Things» των Yardbirds ή το «Diamond Hard Blue Apples of the Moon» των Nice, στις αρχές των 70s, όταν ήμουν περίπου 11χρονών. Στις αρχές του 80s ήμουν ήδη ένας ενθουσιώδης συλλέκτης σπάνιων ψυχεδελικών singles αλλά αυτό είχε μικρό αντίκτυπο σ’ αυτό που κάναμε με τους Razorcuts, ξέρεις, λίγη κιθάρα στο background εδώ κι εκεί, για παράδειγμα. Τα μεταγενέστερα μου συγκροτήματα, Red Chair Fadeway και Dandelion Wine, ήταν πολύ πιο ψυχεδελικά. Στους Silver Biplanes υπάρχει σίγουρα ένα στοιχείο ψυχεδέλειας αλλά υπάρχουν και πολλές άλλες επιρροές στο μείγμα.

Ποιοι είναι οι ήρωες-μουσικοί σου;
Αυτή είναι πολύ δύσκολη ερώτηση γιατί υπάρχουν κυριολεκτικά εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες! Εδώ είναι μερικοί, όπως μου έρχονται τώρα στο κεφάλι: Syd Barrett, Arthur Lee, Ray Davies, Pete Townshend, Marc Bolan, Pete Shelley, Joe Strummer, Ari Up, Poly Styrene, Julian Cope, Dan Treacy, Klaus Schultze, Klaus Dinger. Πρέπει να αναφέρω ότι ο μουσικός ήρωας της Vanessa είναι ο Edwyn Collins.

Ο David Crosby ήταν επίσης ένας από τους μουσικούς που αγάπησες, έτσι δεν είναι;
Απολύτως! Και όχι μόνο για την τεράστια συνεισφορά του στη μουσική αλλά και για το πνεύμα και τον τρόπο που στεκόταν στη σκηνή. Ήταν ένας απόλυτος θρύλος!

Θα ηχογραφήσετε ξανά ως Silver Biplanes ή αυτός ήταν ένας και μοναδικός δίσκος;
Έχουμε ήδη ηχογραφήσει τέσσερα τραγούδια που θα είναι στο επόμενο album. Είναι όλα διασκευές με το «Silver» στον τίτλο τους. Γράφτηκαν για ένα αυτόνομο EP αλλά ήμασταν τόσο ευχαριστημένοι με το πώς βγήκαν, που το σχέδιο είναι να τα συμπεριλάβουμε στο δεύτερο μαςalbum με έξι ή επτά καινούργια τραγούδια. Θα ξαναμπούμε στο studio αρκετά σύντομα και ελπίζουμε το δεύτερο album να κυκλοφορήσει περίπου στο τέλος του έτους.

Υπάρχει περίπτωση να επανασυνδεθείτε με τον Gregory;
Όχι σαν Razorcuts, αλλά είναι πιθανό να κάνουμε κάτι άλλο μαζί. Ίσως ένα δεύτερο single των Forever People. Συναντιόμαστε τακτικά και ο Gregory έπαιξε κιθάρα σε μερικά κομμάτια του album.

Στα τέλη Μαΐου θα είστε στην Αθήνα για το 1ο Athens Pop Fest and Convention. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι! Έχουμε μια πλήρη μπάντα με τον Noel Douglas και τον Steve Peebles, φυσικά τη Vanessa και τον Rob στη σκηνή. Θα παίξουμε το μεγαλύτερο μέρος του album και μερικά από τα «Silver» τραγούδια. Αγαπάμε την Ελλάδα και ανυπομονούμε να συναντήσουμε τις άλλες μπάντες και όλους εκείνους που έρχονται. Οι διοργανωτές του φεστιβάλ και οι φίλοι μας στην Old Bad Habits έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά στήνοντας αυτό το φεστιβάλ. Θα είναι πολύ ξεχωριστές μέρες!