Η συναυλία των Stranglers στην Αθήνα λίγο πριν κλείσει το Ρόδον Club, τον Μάιο του 2005, σε φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Η τελευταία φορά που ασχοληθήκαμε με τούτη την προπατορική γκρούπα της πανκ ήταν πέρυσι στις απαρχές του Μάη και δυστυχώς, δυστυχέστατα, δεν ήταν για καλό... Όντας πολυαγαπημένο σχήμα στη χώρα μας, ο άδικος και «άδοξος» χαμός του ιδρυτικού και αναντικατάστατου οργανίστα Dave Greenfield από τη νέα μάστιγα του πλανήτη δημιούργησε θλίψη και νοσταλγικές αναμνήσεις σε ουκ ολίγους από εμάς. Μα πώς να ξεχάσω τις αμέτρητες ώρες που με πείσμα εφηβικό πάλεψα για να βγάλω στο μπάσο το ηλεκτρικό την θεμελιώδη και θηριώδη μπασογραμμάρα του στυλοβάτη J.J. Burnel στο αγαπημένο μου “Nice ‘n’ Sleazy”; Κι ας δήλωνα (και ήμουν) ροκομεταλλάς.
Να όμως που σήμερα έχουμε επιτέλους πολύ όμορφα νέα. Εννέα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία της δέκατης έβδομης στουντιακής κυκλοφορίας τους με γενικό τίτλο “Giants”, οι εναπομείναντες Jean-Jacques Burnel και Baz Warne παρέα με το νεοαποκτηθέντα Jim Macaulay μας κερνούν (από όσο λεν ήδη και όλα τα μουσικά μέσα της Ευρώπης) ένα από τα πιο δυνατά δισκάκια της σαρανταεπτάχρονης πορείας τους. Το φρεσκότατο “Dark Matters” σκαρφάλωσε ήδη στην τέταρτη θέση των Αγγλικών charts στραγγαλίζοντας τη μαύρη και άραχνη πανδημία ως τη συμφορά που τους στέρησε πέρυσι τον αγαπημένο τους φίλο. Με το single “And If You Should See Dave...” να σηκώνει το μεσαίο δάκτυλο στον αέρα στον αόρατο εχθρό, ξεφυσώντας στα μούτρα μας ντουμάνια Ελπίδας. Με ένα βαρβάτο άλμπουμ γεννημένο και ηχογραφημένο παρουσία του εκλιπόντα, μες τη μπίχλα των άχαρων εγκλεισμών.
Όμως οι επιμένοντες The Stranglers έχουν και άλλα πολλά που τους συνδέουν με τον τόπο μας.
Καταρχάς είναι μέσα στα Top-5 σχήματα που έχουν παίξει περισσότερες φορές στα μέρη μας, δηλαδή διεθνή συγκροτήματα με μετακλήσεις συναυλιών από το εξωτερικό. Επίσης όπως δήλωσε επισήμως κατ’ εξακολούθηση ο αγαπημένος Μανώλης Κιλισμανής, η «ραχοκοκκαλιά» του αείμνηστου χώρου συναυλιώνΡόδον Club στην οδό Μάρνη (τι ψυχή και δαύτος!) «τους έπιασα να δηλώνουν εδώ κι εκεί απ’ άκρη σ’ άκρη πως το “Ρόδον” είναι το καλύτερο κλαμπ της Ευρώπης κάνοντάς το διάσημο παγκοσμίως». Ήταν λοιπόν και αυτός άλλος ένας λόγος που όταν ο πολυαγαημένος μας χώρος κατέβασε μια για πάντα τα ρολά του συμπληρώνοντας δεκαοκτώ ολάκερα χρόνια φιλοξενίας, οι Stranglers ήταν ανάμεσα στα τέσσερα γκρουπ που ανέλαβαν την ηχητική υπόκρουση της νύχτας. Δυο κάθε βραδιά. Στις 29 Μαΐου οι James Taylor Quartet και ο Steve Wynn, στις 27 οι Stranglers με τους δικούς μας Yeah!. Ήμουν παρών και τις δυο. Στη γεωγραφική μου θέση. Στα photo pits.
Και πού ’σαι: αμφότερες τις μέρες οι δυο απαράμιλλα φιλόξενες μπάρες του μαγαζιού, πλατεία και εξώστης, μας κέρναγαν ότι και όσο ποτό θέλαμε, έτσι, για να το θυμόμαστε καλή ώρα μια ζωή. Ή μήπως για να ξεχάσουμε την επιβεβλημένη απώλεια;...
Εσύ που ήσουν παρέα, δες τις εικόνες και θυμήσου. Μα κι εσύ που όλο ακούς και ακούς για αυτό το Ρόδον Club από τους γηραιότερους, δες κι εσύ πώς ήταν οπτικά. Διότι τα άλλα συναισθήματα, δεν γίνεται να στα περάσω με απλή απεικόνιση...
Φωτορεπορτάζ: The Stranglers, Yeah! – Ρόδον Club, Αθήνα, Παρασκευή 27 Μαΐου 2005
«Για να λέμε την αλήθεια δε θα θέλαμε να στέλναμε ποτέ αυτό το δελτίο, η αλήθεια είναι πως η μέρα που το Ρόδον θα κατεβάσει οριστικά τα ρολά πλησιάζει και σκεφθήκαμε πως ο καλύτεροςτρόπος για το τελικό αντίο είναι να βρεθούμε μαζί με κάποια ονόματα που τα θεωρούμε φίλους και έχουν γράψει την δικιά τους ιστορία στον χώρο» έγραφε το τελευταίο δελτίο τύπου της «Άνωσης Α.Ε.» του Φώτη Μπόμπολα. «Η αρχή του τέλους γίνεται με τους Stranglers. Ό,τι και να πούμε για το συγκρότημα αυτό είναι μάλλον περιττό. Τα δεκάδες τραγούδια-ύμνοι που έχουν συνθέσει στη διάρκεια της εικοσάχρονης (και βάλε!) πορείας τους έχουν αγαπηθεί όσο λίγα από το ελληνικό κοινό. “No More Heroes”, “Always The Sun”, “Golden Brown”, “Strange Little Girl”, “No Mercy”, “Duchess”, “Get A Grip On Yourself” μερικοί μόνο από τους τίτλους που σας δίνουν ένα μικρό δείγμα της αξίας τους. Οι Stranglers έρχονται για ένα all time greatest hits set!»
Οι ιστορικοί Yeah! της Χρύσας Πανταζή και του Τάκη Γιαννούτσου άνοιξαν αυτή την ιστορική βραδιά έτσι που να έχουν να το λεν για μια ζωή πως, με το δικό τους σχήμα άνοιξε, και έκλεισε τις πύλες του τούτο το συναυλιακό στέκι. «Αισθάνομαι τυχερός που σαν Yeah! ήμασταν και στο άνοιγμα και στο κλείσιμο αυτού του μοναδικού και σπουδαίου (για την Ελλάδα και τον κόσμο) χώρου» δήλωσε ο Τάκης κάποια στιγμή με το δίκιο του. «Είναι από τις βραδιές εκείνες που το μόνο που σου έχει μείνει είναι τα συναισθήματά σου. Ούτε πώς έπαιξαν τα γκρουπ, ούτε τι τραγούδια ακούστηκαν, ούτε το πόσο γεμάτο ήταν το Ρόδον. Μόνο συγκίνηση, στεναχώρια, απορία, θλίψη, φιλιά, αγκαλιές, κλάματα. Και ένα “γιατί”... Είναι μια βραδιά από την οποία δεν ξέρω αν θα μπορούσα να φέρω στη μνήμη μου εικόνες αν δεν υπήρχαν τα video, τα sites και τα περιοδικά. Παρά μόνο συναισθήματα».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
