Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται φωτογραφίες από τη συναυλία των The Cure στη Μαλακάσα, τον Σεπτέμβριο του 2005, και θυμάται το live που κράτησε τρεις ώρες.
Κατά κανόνα ο Αύγουστος είναι νεκρός μήνας από πλευράς συναυλιών. Αναμενόμενο, αφού και η Αθήνα όπως κάθε μεγαλούπολη του κόσμου μετατρέπεται σε «σεληνιακό τοπίο» λόγω των πολυπόθητων αδειών του καλοκαιριού. Κάποια μετρημένα στα δάχτυλα διεθνή καλοκαιρινά φεστιβάλ της κεντρικής Ευρώπης, αποτελούν την εξαίρεση σε τούτη την πραγματικότητα. Έτσι λοιπόν συνήθως ο Σεπτέμβριος γεμίζει από μουσικές βραδιές που σφύζουν από κόσμο παρατείνοντας την ανέμελη διάθεση που όλοι ανεξαιρέτως προσδοκούμε στις διακοπές μας.
Έχοντας καλύψει τέσσερις από τις έξι επισκέψεις της μελαγχολικής παρέας του Robert Smith, δηλαδή αυτές που απολαύσαμε από το 1995 έως και σήμερα, θεωρώ προσωπικά από κάθε μα κάθε άποψη κορυφαία την πιο πρόσφατη στην Πλατεία Νερού στις 17 Ιουλίου του 2019, στο πλαίσιο του ετήσιου Ejekt Festival. Όμως αφού αυτή είναι ακόμη αρκετά «νωπή», ας πάμε παρέα μια βόλτα με το νου στην αμέσως προηγούμενη, η οποία στέκει επίσης και ως η αμέσως επόμενη καλύτερη, τότε που το πάρκο της Μαλακάσας γέμισε με χιλιάδες ασπρόμαυρα ανθρωπάκια. Όπου άσπρο η μπογιά στο πρόσωπο, το μαύρο σε όλη την υπόλοιπη επιφάνεια, σε διάφορες μορφές και εκφάνσεις.
Φωτορεπορτάζ: TheCure, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Cranes, Film - TerraVibe, Μαλακάσα, Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2005
Λίγο πριν της πέντε και μισή το απόγευμα οι Film ξεκίνησαν τη φιέστα με κείνο το ολόδικό τους φίλτρο και την Ελένη Τζαβάρα να ερμηνεύει λες και έβλεπε μπρος της δέκα χιλιάδες θεατές, και όχι χίλιους με το ζόρι λόγω καθημερινής και εργάσιμης. Ακολούθησαν οι προστατευόμενοι του Smith από το Πόρτσμουθ, οι κινηματογραφικοί Cranes της αιθέριας Alison Shaw. Με το πρόσφατο “Particles And Waves” στη βαλίτσα τους, μας πήγαν εύκολα έως και ονειρικά ως τις επτάμισι όπου σειρά είχε ο πολυτάλαντος Κύπριος μουσικοσυνθέτης. Ο Αλκίνοος παρουσιάστηκε στη σκηνή με επταμελή ορχήστρα κορυφαίων μουσικών της χώρας μας, αναγκάζοντας ακόμη και όσους θεωρούσαν εντελώς παράταιρη τη συμμετοχή του σε αυτό το line-up αν όχι να ακούσουν, τουλάχιστον να σιωπήσουν σεβόμενοι το υψηλότατο επίπεδο των Ελληνόφωνων τραγουδιών που παρουσίασε από σκηνής, όπως ο ευαίσθητος «Προσκυνητής».
Ήταν εννιάμισι όταν σβήσανε τα φώτα υπό τον εκκωφαντικό ήχο χιλιάδων εκστασιασμένων και διψασμένων οπαδών. Για να ανοίξουν ξανά στις δωδεκάμισι παρακαλώ, τρεις ολόκληρες ώρες αργότερα! Ανέκαθεν κιμπάρης ο γλυκύτατος Robert άλλωστε σε κάθε του επίσκεψη, μα αυτό δεν είχε ξαναγίνει. Ο ήχος ήταν απρόσμενα άψογος από την αρχή ως το τέλος, τα φώτα χόρτασαν τις υψηλές μας προσδοκίες και το τιτάνιο set-list μπούχτισε ακόμη και τους πιο απαιτητικούς έως και «ανικανοποίητους» θεατές. Κείνους που πάντα παραπονιούνται για το ‘να και για τ’ άλλο, έτοιμοι να καταγγείλουν ακόμη μια αρπαχτή. Μα τέσσερα encore ρε συ; Και το τρίτο από αυτά μάλιστα να εμπεριέχει σχεδόν όλο το “Three Imaginary Boys”; Κι όμως, φίλε. Βγαίνοντας άκουσα κάποιον να ψιθυρίζει «μα καλά ρε συ, δεν παίξανε το “Forest” και έκλεισαν με το “Faith”;»
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
