Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται φωτογραφίες από τη συναυλία του Lenny Kravitz στην Αθήνα, τον Αύγουστο του 2008.
Με το που έπεσε η βόμβα της πανδημίας του κορωνοϊού στα μέσα Μαρτίου του 2020 (σ.σ.: το πιο άχαρο «δώρο» γενεθλίων ολάκερης της ζωής μου!), ο άσβεστος Lenny Kravitz άφησε την παριζιάνικη κατοικία του και μετακόμισε στο εξωτικό καταφύγιο του στην Ελευθέρα, ένα μικροσκοπικό νησί στις Μπαχάμες. Αδυνατώντας να περιοδεύσει ανά τον κόσμο ώστε να προωθήσει το ολόφρεσκο βιβλίο του “Let Love Rule”, ήτοι το πρώτο μέρος της αυτοβιογραφίας του, προτίμησε να επιδοθεί στη καλλιέργεια της γης έως και να κατασκευάζει χειροποίητα ξύλινα παγκάκια για τον κήπο του!
«Όλη μου η Ζωή αποτελείται από αντιθέσεις» δήλωσε χαρακτηριστικά πρόσφατα πολυτάλαντος μουσικοσυνθέτης. «…Μαύρο και Άσπρο. Ιουδαϊσμός και Χριστιανισμός. Jackson 5 και Led Zeppelin. Και έτσι λοιπόν, όχι μόνο έχω αποδεχθεί την δίδυμη ψυχή μου, μα τελικά τη λάτρεψα. Τα Γιν και τα Γιανγκ έχουν διαμορφώσει την καρδιά και το μυαλό μου, προσφέροντάς μου ισορροπία, και συνάμα τροφοδοτούν τη διαρκή περιέργεια μου».
Τούτο το πρώτο βιβλίο ξεκινά λοιπόν από τις Ανατολικές συνοικίες του Μανχάταν όπου γεννήθηκε ο Leonard Albert Kravitz, περνά από το Μπέντφορντ του Μπρούκλιν, το Μπέβερλι Χιλς του Λος Άντζελες, και φτάνει ως τη Γαλλία, τη Αγγλία και τη Γερμανία το 1989, σταματώντας λίγο πριν την κυκλοφορία του ομώνυμου πρώτου δίσκου του. Και είναι η ιστορία αυτού του ατίθασου μα φλεγόμενου από δημιουργικότητα πιτσιρικά που, παρά το εχθρικότατο περιβάλλον του σχολείου που τέλειωσε με το ζόρι και την αβάσταχτα τοξική ένταση που τον περίμενε καθημερινά πίσω, στο σπίτι του, βρίσκει λύτρωση μέσα από τη Μουσική.
«Στα μάτια τα δικά μου η ιστορία μου μοιάζει με μια σουίτα που αποτελείται από τραγούδια διαφορετικά μεταξύ τους, που τα παντρεύει όμως μια μαγική δύναμη. Μια δύναμη που αντιλήφθηκα με το που ξεκίνησα να γράφω μουσική» ομολογεί ο δημοφιλέστατος τραγουδοποιός. «Από τον Duke Ellington έως τον B. B. King, και τον Mick Jagger που ακόμη ξεσηκώνει τις αρένες της Υφηλίου καλύτερα από τους περισσότερους εικοσάρηδες εκεί έξω!... Εγώ είμαι κάπου στη μέση ακόμη, είμαι ακόμη νέος. Πρώτα ο Θεός, σε καμιά εικοσαριά και βάλε χρόνια από τώρα λοιπόν όταν θα φτάσω εκεί που είναι τώρα αυτός, θα συνεχίζω να το κάνω κι εγώ. Αρκεί μονάχα να υπάρχει ακόμη ο κόσμος μας!...»
Φωτορεπορτάζ: Συναυλία LennyKravitz, Onirama- Terra Vibe, Μαλακάσα, Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008
Ήταν στο πλαίσιο της περιοδείας του για την προώθηση του “It’s Time for a Love Revolution” που τράνταξε την κατάφυτη γη του Terra Vibe. Ευτυχώς το ζήσαμε κι αυτό. Γράφω ευτυχώς, αφού η δριμύτατη βρογχίτιδα που τον χτύπησε λίγο νωρίτερα, στις 11 Φεβρουαρίου του 2008, τον ανάγκασε να ματαιώσει όλο το σκέλος της Νότιας Αμερικής, όπως και να πάει πίσω τις ευρωπαϊκές του ημερομηνίες. Και να που εν τέλει ευτυχώς, δεν αντιληφθήκαμε καμία απολύτως «έκπτωση» στις από σκηνής ερμηνείες του.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τους Θεσσαλονικείς Onirama να ζουν το δικό τους Όνειρο, το δικό τους Όραμα. Και να που από τις αντιδράσεις των έξη-επτά χιλιάδων θεατών που ήδη βρίσκονταν στο πάρκο, η δημοφιλία τους δικαίωσε τους διοργανωτές για την επιλογή τους, αφού εκτός από τις δυο «σοφές» διασκευές σε τραγούδια των Oasis και James, τα ραδιοφωνικά τους hits έχαιραν χορωδίας εκ μέρους του κοινού, με το «Μια Μέρα Θα ‘ρθεις» ειδικά να ηχεί ολούθε.
Όμως με το μπάσιμο του “Bring It On” στις δέκα παρά κάτι, κάθε ίχνος pop αισθητικής εξηφανίσθει ακαριαία! Και μη μου πεις πως διαφωνείς για τη γνωστή (ως σήμα κατατεθέν) ομάδα πνευστών στα μετόπισθεν, αφού και δαύτοι είναι αναπόσπαστο μέρος των όσων εκφράζει ο Lenny Kravitz. Για του λόγου το αληθές, το τι έγινε με το που μπήκε στα καπάκια το “Always On The Run”, θα το αφήσω να το περιγράψει κάποιος που με ξεπερνά, αφού εγώ νιώθω λίγος… Ξάφνου ζούσα μέσα σε ένα βίντεο-κλιπ! Με τον Craig Ross να δίνει ρέστα στην ηλεκτρική κιθάρα.
Όμως από το τέταρτο τραγούδι και μετά που βγήκα από τα κάγκελα των φωτογράφων, και τούτο όχι λόγο της αποστάσεως που απέκτησα πλέον από τη σκηνή, ένιωσα πως το παραπάνω επεισοδιακό ξεκίνημα έκανε «κοιλιά», με τον πρωταγωνιστή της βραδιάς να επιχειρεί έναν πρωτόγνωρα έντονο και διαρκή «διάλογο» με τους παρευρισκόμενους (και κυρίως τον θηλυκό πληθυσμό) που τον ήθελε μάλιστα να κατεβαίνει και στους μπροστινούς. Μια καμπή που κράτησε ώσπου να πιάσει στα χέρια του το “American Woman” και μονομιάς, εν είδει medley, να μας σερβίρει στη μάπα το “Fly Away”, για να μας ξαγρυπνήσει.
Με το που ολοκληρώθηκε πανηγυρικά το καταληκτικό “Are You Gonna Go My Way”, το ρολόι έδειχνε δυο ώρες προγράμματος. Και ναι. Συνολικά την ίδρωσε τη φανέλα τελικά με το ποδαρικό του ο μάστορας. Και ίδρωσε και η δική μας σε αρκετές στιγμές.
Υ.Γ.: Ρε σεις, δεν ήξερα πως ο άνθρωπος πέρα από τα χίλια-μύρια που κάνει είναι και διακεκριμένος φωτογράφος, και μάλιστα επίσημος πρεσβευτής της Leica. Respect!
13°
